ŷ������

ملغمه‌ا�� از غوطه‌ور�� در اصفهان، دلتنگی برای دوست بازیافته‌ا�� که هم‌زما�� ازدست رفته هم هست و فقدانی مشابه فقدان برادر جوان‌مرگ�� نویسنده، مرگ‌اندیش�� همیشگی مسکوب و تشبیهات و استعاره‌ها�� زیادِ زیاد. بهترین بخشش برای من عشق جاودان مسکوب به دوست و ارزش والای دوستی- که ردپاش معمولا در آثار اتوبیوگرافیک‌�� هست- و اصفهان بود. اصفهانی که سبز و خنک و زلال بود، بستنی‌فروش�� چهارفصل و خیابان چهارباغش نسیم بهار رو به خاطر می‌آورد�� خیابان‌ها�� مشجر و پیاده‌روها�� عریض و دلبازش جون می‌دا�� برای رفتن و فکر کردن. زاینده‌رو�� داشت و روان بود. تفتیده و خاکی و ساکن نبود. شاید کمی خسته ولی ثابت‌قد�� و باابهت بود. شهری بود که از وسطِ جور تاریخ گذشته بود و به بار نشسته بود. هنوز مثل کرمانِ بعد از حمله‌�� آغامحمدخان از پا نیفتاده بود (با عرض پوزش از کرمانی‌ها�� عزیز، صرفا دارم برداشتم از نوشته‌ها�� مسکوب رو می‌نویس��). شهری که زنده بود و نمی‌ایستا��. بازارش پر از صدای چکش مسگرها و بوی ادویه بود و ارمنی‌ه�� طبق معمول بهترین نان و شیرینی‌فروشی‌ها�� رو اداره می‌کرد��. دبیرستان سعدی داشت و پسرهایی که موقع دور دور عصرانه فرانسه بلغور می‌کرد��. اصفهان آبی، اصفهان سبز، اصفهان سفید...
این کتاب برای من یک نامه‌�� عاشقانه به اصفهانه و کمی�� بیشتر.