ŷ������

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Han Kang wspominam jako średnio udane. „Biała elegia�� kojarzyła mi się ze zbiorem impresji przesiąkniętych poetyckością, co sprawiło, że jej odbiór opierał się głównie na odczuwanych emocjach, których u mnie niestety zabrakło. W przypadku „Nie mówię żegnaj�� widzę sporo podobieństw, jednak tym razem wątek straty i żałoby zostaje rozciągnięty szerzej, gdyż na tapet autorka bierze ludobójstwo na wyspie Czedżu, ubierając tę tragiczną historię w warstwę symboliczną.

Nie chcę tutaj pisać o zarysie fabuły, bo mam wrażenie, że jest ona tylko pretekstem do opowiedzenia o czymś zupełnie innym, a odkrywanie kolejnych wątków opowieści sprawiło mi największą satysfakcję podczas lektury. Równie ważną, a może wręcz najważniejszą częścią powieści jest jej język oraz wykorzystywane przez Han Kang symbole i alegorie. Tutaj zaznaczyć trzeba, że o ile niektóre z nich są oczywiste i łatwe do odszyfrowania, tak niektóre wymagają znajomości kultury oraz wierzeń koreańskich, co może utrudniać odbiór.

Niestety, dla mnie książka okazała się zbyt oniryczna, balansująca na krawędzi jawy i snu, skupiająca się zbyt mocno na symbolach. Już sam początek mnie znużył i odniosłem wrażenie, że gdybym przestał czytać w tamtym momencie, to nie straciłbym zbyt wiele. Zaznaczam jednak, że jest to wyłącznie moja preferencja w stosunku do motywów, za którymi nie przepadam i być może inni czytelnicy są w stanie odkryć coś, czego ja nie dostrzegłem. Poza tym jest to historia o pamięci zbiorowej na temat tragedii, która jątrzy się jak otwarta rana, podrażniana wciąż tak samo, jak nakłuwane są palce jednej z bohaterek. Proces gojenia jest być może trudny i bolesny, jednak konieczny do tego, aby rana się zagoiła.