ŷ������

کتاب دائما داشت با ذهنم بازی می‌کر��. نمی‌دونست�� کدوم یک از صحنه‌ه�� و سناریوها اتفاق افتاده و کدوم یک صرفا زاییده ذهن “کامران�� و تخیلاتش بوده. لهجه ها و گویش‌ها�� محلی، پرش‌ها�� زمانی، جزئیات و صحنه سازی‌ها�� حتی توصیفات اروتیکی که درباره اندام‌ها�� زنانه شخصیت‌ها�� زن به کار برده شده همگی بی‌نق�� بودن. برای اولین بار بود که نماد محصولات فرهنگی ایرانی، یعنی پایان باز، اذیتم نکرد. هر فصل یا بهتره بگم بخش، بخش قبلی رو نقض می‌کر�� و پارادوکسیکال بودنش نه تنها آزاردهنده نبود بلکه به شدت مشتاقم می‌کر�� برای ادامه دادن.
.
راستش این کتاب رفت جزو دسته‌�� مورد علاقه‌ها�� توی رمان‌ها�� ایرانی. ولی مهمه که بفهمین ( و برای تاکید دوباره می‌گ�� بفهمین !!!! ) چی دارین می‌خونی��. وقتی که متوجه بشین فضای رمان و نحوه‌�� پیش رفتن داستان و زبان راوی چجوریه، می‌تونی�� غرق بشین توی زندگی کامران و لذت ببرین از سطر به سطر نوشته‌ها�� یعقوب یادعلی