ŷ������

«انسان این‌قد�� ساده و مختصر است... نه، دکتر، ما همه بیش از آن پیچ و مهره در وجودمان داریم که با اولین اثر یا علائم ظاهری رویمان حکم بشود. من تو را نمی‌شناس��. تو مرا نمی‌شناسی�� و ما خودمان را هم نمی‌شناسی��. ممکن است آدم پزشک حسابی باشد �� و در عین حال هیچ‌چی�� از انسان‌ه�� نداند.»

حقیقتش چخوف شگفت‌زده‌ا�� کرد. اولین مواجهه‌�� من با چخوف برمی‌گرد�� به نوجوانی و دوران دبیرستان که سه�� نمایش‌‌نامه‌�� معروفش را خواندم و خیلی هم به‌نظر�� جالب نیامدند. بعد از آن همیشه حس نه‌چندا�� مثبتی بهش داشتم. اما حقیقتاً اعتراف می‌کن�� که کوچک نادانی بیش نبودم که چنین شتاب‌زد�� نتیجه‌گیر�� کرده و این همه سال سراغش نرفته بودم. «ایوانف» در یک کلمه معرکه بود. باورم نمی‌ش�� چخوف در آن سال‌ه�� این چنین ژرف به مسائلی همچون افسردگی و ملال پرداخته است (که با درنظرگرفتن پزشک بودنش البته خیلی هم عجیب شاید نباشد) و رویکردش در شخصیت‌پرداز�� این همه خاکستری است. هیچ‌ی�� از شخصیت‌ه�� خوب یا بد نبودند؛ همه انسان بودند و قابل درک و ملموس. شاید در نوجوانی ایوانف را تجسم شوهر افتضاح و بی‌عاطفه‌ا�� می‌پنداشتم�� اما حالا بیش از هر کاراکتری ایوانف را در عین حال که لجم را درمی‌آور�� درک می‌کرد��. ملال البته فقط وضعیتی نبود که ایوانف را دربرگرفته باشد، بلکه کل اتمسفر نمایش را انباشته بود. انگار همه‌چی�� بودی نا و ماندگی می‌دا��. بااین‌ک�� خود چخوف اصرار داشته بگوید که آثارش طنزند، من حق را بیشتر به استانیسلاوسکی می‌ده�� که برداشت تراژیک‌تر�� از نمایشنامه‌ها�� چخوف داشته. انگار من هم بیشتر تراژیک می‌فهمم‌شا�� یا نهایتاً نوعی کمدی سیاه. در هر صورت، چخوف بسیار مورد پسندم قرار گرفت و بیش از همیشه مشتاقم که بیشتر ازش بخوانم.