ŷ������

Η Ζακλίν Αρπμάν είναι απ�� τις πιο σπουδαίες και ταυτόχρονα underrated συγγραφείς που έχω διαβάσει, με μονάχα δυο βιβλία της να έχουν μεταφραστεί τόσο στα ελληνικά όσο και στα αγγλικά. Crime against humanity. Το αστείο είναι πως δεν είναι αρκετά γνωστή ούτε στη γενέτειρά της, το Βέλγιο.

Το Ο��λάντα είναι ένα μυθιστόρημα που εξερευνά την ταυτότητα, το βιολογικό και ίσως εντονότερα, το κοινωνικό φύλο και τη ρευστότητα του εαυτού. Με χειρουργική ακρίβεια και διορατικότητα η Αρπμάν συνθέτει μια περίπλοκη αφήγηση αντικατοπτρίζοντας τη ρευστότητα των ταυτοτήτων των χαρακτήρων, την ελαστικότητα της ανθρώπινης ψυχής και των κοινωνικών ρόλων που στοχεύουν να την περιορίσουν. Η αφήγηση εναλλάσσεται αβίαστα μεταξύ των POV, θολώνοντας τα όρια μεταξύ του αρσενικού και του θηλυκού, του εαυτού και του άλλου. Τονίζει, έτσι, ότι η ταυτότητα δεν είναι σταθερή, αλλά εξελίσσεται και μεταβάλλεται συνεχώς καθώς δύναται να διαμορφωθεί τόσο από εσωτερικές συγκρούσεις, αλλά και απο εξωτερικές επιρροές.

Όσο η ιστορία ξεδιπλώνεται, διακρίνουμε το πόσο περιοριστικοί είναι οι κοινωνικοί κανόνες που επιβάλλονται στα άτομα, καθώς εξυπηρετούν τη φυλάκιση τους σε προκαθορισμένους ρόλους που ενδεχομένως να μην είναι ταυτόσημοι με τον αυθεντικό τους εαυτό. Βλέπουμε πως όταν ο Ο��λάντα αποσχίζεται απ�� την Αλίν αισθάνεται απελευθερωμένος και ευτυχής καθώς την ίδια στιγμή αποχωρίζεται τα όποια όρια της επιβαλλόμενης θηλυκότητας. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, ότι ο Ο��λάντα είναι το πιο confident κομμάτι της Αλίν, το πιο ματαιόδοξο και αλλαζονικό ενώ η εναπομείνασα Αλίν είναι ντροπαλή και καθωσπρέπει. Ενσωματώνει τους κοινωνικούς ρόλους περίτεχνα και subtly. Σημαντικό είναι επίσης ότι δεν προσεγγίζει τα ζητήματα φύλου με διδακτικό τόνο, αλλά με ενσυναίσθηση. Σχολιάζει και απογυμνώνει τα κοινωνικά φύλα με διακριτικότητα, δίχως να ενδίσει στα στερεότυπα. Απλώς τα τονίζει.

Το Ο��λάντα δεν είναι απλώς μια ιστορία μεταμόρφωσης, αλλά ένα έντονα υπαρξιακό και φιλοσοφικό βιβλίο που καταπιάνεται με τα προβλήματα που παρουσιάζονται στην πορεία της ζωής. Η γραφή της Αρπμάν είναι άψογη, ειρωνική όπου χρειάζεται, με χιούμορ σε πιο ανάλαφρα σημεία, αλλά και με την απαραίτητη σοβαρότητα σε άλλα. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το βιβλίο αληγορικό, συμβολικό.