ŷ������

Ας ξεκινήσω λέγοντας πως αυτό το έργο θεωρείται κατά την άποψη πολλών(και την δική μου) το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα λογοτεχνίας "μαγικού ρεαλισμού".
Διαβάζοντας αυτό το μυθιστόρημα, δεν μπορείς παρά να αφεθείς στις ορέξεις του Marquez και να οδηγηθείς σε ένα ταξίδι στο μαγευτικό Μακόντο. Εκεί θα συναντήσεις κάθε μέλος του γενεαλογικού δέντρου των Μπουενδία και θα βιώσεις όσα εκείνοι έζησαν. Πλάι τους! Μαζί τους! Θα πονέσεις, θα κλάψεις, θα πολεμήσεις, θα αγαπήσεις αλλά και θα γελάσεις. Και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα του ανυπέρβλητου λογοτεχνικού ταλέντου του δημιουργού.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά και να πω άλλα τόσα για το έργο αυτό, αν και δεν πιστεύω πως υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί. Δεν έχει ανάγκη άλλωστε ένας Μarquez τους διθυράμβους κανενός. Κρατάω για το τέλος μια σκέψη ή καλύτερα μια επιφοίτηση που ήρθε όταν ήμουν λίγο πριν τα μισά του βιβλίου έχοντας εμβαθύνει για τα καλά στο περιεχόμενο των ιστοριών.
Η μεγαλύτερη επιτυχία αυτού του έργου δεν είναι η ιστορία καθαυτή που διαδραματίζεται. Είναι η ικανότητα του Μarquez να παραδώσει αυτό που υπόσχεται το είδος που υπηρετεί, στον αναγνώστη του. Ένα μυθιστόρημα δηλαδή με την ακριβή έννοια του όρου! Όπως πρέπει να είναι και όπως το φαντάζονται όλοι πως είναι. Με πάθη ίντριγκες, μαγικά πλάσματα και γεγονότα συνυφασμένα με την καθημερινότητα και όχι μακριά από αυτήν. Να διαβάζεις στις σελίδες του πως πετάει ο γάιδαρος και να το πιστεύεις σε τέτοιο βαθμό, που να ανοίγεις το παράθυρο και να κοιτάς μήπως φτερουγίζει κανένας στο μπαλκόνι σου. Για αυτό δημιουργήθηκε το μυθιστόρημα και ο Μarquez γνωρίζοντάς το, απλά έκανε αυτό που ήταν γεννημένος να κάνει...