ŷ������

(Book 793 from 1001 books) - Les Nourritures Terrestres = Fruits of The Earth, André Gide

The Fruits of the Earth is a prose-poem by André Gide, published in France in 1897. Gide admitted to the intellectual influence of Nietzsche's Also Sprach Zarathustra but the true genesis was the author's own journey from the deforming influence of his puritanical religious upbringing to liberation in the arms of North African boys.

The book has three characters: the narrator, the narrator's teacher, Menalque, and the young Nathanael. Menalque has two lessons to impart through the narrator. The first is to flee families, rules, stability. Gide himself suffered so much from "snug homes" that he harped on its dangers all his life. The second is to seek adventure, excess, fervor; one should loathe the lukewarm, security, all tempered feelings. "Not affection, Nathanael: love ..."

تاریخ نخستین خوانش: در ماه دسامبر سال1991میلادی

مائده های زمینی و مائده های تازه - آندره ژید (اساطیر، نیلوفر، زوار) ادبیات از نویسندگان فرانسه

عنوان: مائده�� های زمینی و مائده�� های تازه، نویسنده آندره ژید، مترجم حسن هنرمندی، تهران، امیرکبیر، سال1334؛ در306ص؛ (چاپ دوم تهران، زوار، سال1350)؛

عنوان: مائده�� های زمینی، نویسنده: آندره ژید، مترجم سیروس ذکاء، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، سال1336؛ در 183ص؛ (چاپ سوم تهران، سال1353؛ چاپهای دیگر، تهران، رز، سال1350؛ و سال1355؛ و ...؛ جامی، سال1390)؛

عنوان: مائده�� های زمینی، نویسنده: آندره ژید، مترجم: پرویز داریوش؛ جلال آل احمد، تهران، نشر اساطیر، سال1334؛ در201ص؛ چاپ دوم تهران رواق، سال1350؛ در213ص؛ چاپ دیگر نیلوفر، سال1381؛ در276ص؛

عنوان: مائده�� های زمینی و مائده�� های تازه، نویسنده: آندره ژید، مترجم: مهستی بحرینی، تهران، نشر نیلوفر، 1381؛

کتاب را بزرگواران جنابان آقایان «حسن هنرمندی»؛ «سیروس ذکاء»؛ «جلال آل احمد»، «پرویز داریوش» و سرکار خانم «مهستی بحرینی» ترجمه کرده اند؛ «مائده�� های زمینی» کتابی در ستایش شادی، شوق به زندگی، و غنیمت شمردن لحظه هاست؛ «آندره ژید» در این کتاب خداوند را در همه ی موجودات هستی، متجلی می‌بینند�� و آزادانه و برخلاف قید و بندهای مذهب، عشق به هستی را مترادف عشق به خداوند می‌دانند�� ایشان کتابشان را «ستایشی از وارستگی» می‌نامن��.؛

بارها با کوشش بسیار جستجوگر شده ام و با درد کمر و قلب و ...؛ شمارگان صفحات و دیگر داده های چاپ کتابها را که سالها پیش از امروز چاپ شده اند، پیدا کرده، و نوشته ام؛ اما کسانی هستند، که رمز ورود به سایت گودریدزم و دیگر سایتهایم را ربوده اند؛ و اگر هم رمز را دیگر کنم، باز، از برابر دیدگان تیزبین همانهاست که میگذرد؛ تعداد صفحات در رکوردهای نگاشته شده از چاپ کتابها را پاک میکنند؛ نمیدانم این چه حسنی برای آینده ی ایشان در بر خواهد داشت؛ به جای آبادانی تخریب میکنند؛ خسته ام و دلم میخواهد بمیرم، برای بار سوم هم پاک کرده بودند نوشتم؛

با اینکه کتاب از آثار دوره ی جوانی نویسنده است، ایشان تقریباً تمام آنچه می‌توا�� فلسفه ی وی نامید را، در آن گنجانده اند، و هرچه بعداً بنوشته، در پیروی از اندیشه�� هایی است که در این کتاب بیان کرده اند؛ یعنی امتناع از هرگونه علاقه و وابستگی، و ستایش شور و عشق و نگاهی هر لحظه نو، به تمام جلوه�� های هستی.؛ ریشه ی اندیشه�� های این کتاب را، در کتاب مقدس، و نوشته�� های «نیچه» فیلسوف و شاعر شهیر «آلمانی» نیز باید جست.؛

نشانه�� هایی از تأثیر ادبیات مشرق زمین نیز در آن دیده می‌شود�� ایشان در این کتاب چنین استدلال می‌کنند�� که تمام امیال طبیعی، سودمند بوده، مایه ی تندرستی است و بدون این امیال، زندگی لطف خود را از دست می‌دهد�� میگویند «آنگاه که از عملی لذت می‌برم�� برای من دلیل خوبی است، که آن عمل را انجام بدهم...؛ مادامی که لبانت برای بوسیدن هنوز شیرین است، سیراب کن.؛ چنان زندگی کن که زندگی�� ات بدون ترس از نتایج محرماتی که اخلاقیات رسمی بر تو تحمیل می‌کند�� پذیرای هر رویدادی باشد»؛ هرچند «ژید» خطر افراط کاری را به خوانشگر خود هشدار می‌دهد�� و در آخر از او می‌خواهن�� که «کتاب مرا به دور بینداز، مگذار متقاعدت کند! گمان مبر که حقیقت تو را شخص دیگری می‌توان�� برایت پیدا کند...؛ به خود بگو که این کتاب هم چیزی نیست، مگر یکی از هزاران شیوهٔ ی رویارویی با زندگی.؛ تو راه خویش را بجوی!»؛

باز هم نقل از کتاب (برایت از «القصر» چه بگویم؟ باغی که در زیبایی به عجایب «ایران» می‌ماند�� اکنون که با تو سخن می‌گویم�� به گمانم می‌رس�� که آنرا از همهٔ باغ‌ها�� دیگر بهتر می‌دان��.؛ همچنان‌ک�� «حافظ» را باز می‌خوانم�� به این باغ می‌اندیشم�� بیار باده که رنگین کنیم جامهٔ زرق / که مست جام غروریم و نام هشیارست.؛ ناتانائیل، ای کاش عظمت در نگاه تو باشد؛ نه در آن چیزی که بدان می‌نگر��)؛ پایان نقل

تاریخ بهنگام رسانی 26/12/1399هجری خورشیدی؛ 06/11/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی