Å·±¦ÓéÀÖ

Zo.

Daarmee hebben we het meest hatelijke literaire personage van de afgelopen jaren ook gehad.

Wat een eikel, die Hans.

Wat een irritante zelfingenomen blaas.

Het is de Mùùr, Hans, niet de Evenaar die door Oost-Berlijn loopt.

Door je reet en door je miezerige bestaan.

Dit gezegd zijnde: ‘Kairos� zou over de liefde gaan.

Dan toch die van de (zelf)destructieve soort.

De volkomen onevenwichtige relatie tussen Katharina en de meer dan dertig jaar oudere Hans begint met een behoorlijk onwaarschijnlijke ontmoeting, laait even hoog op, maar brandt al vlug richting meedogenloze vernietiging van de arme negentienjarige.

Aan de hand van twee archiefdozen vol ‘platte producten� kijkt ze vele jaren later - en na de dood van haar predator - terug op de ontluisterende periode van hun verbintenis.

Voor en na de val.

Van de Muur. Van haar zelfbeeld. Van haar eigenwaarde.

En van de hoge verwachtingen die ik had van dit boek.