ŷ������

Ντρέπομαι. Και ξέρετε γιατί ντρέπομαι; Διότι μεγαλώνοντας την δεκαετία του '90 στην Θεσσαλονίκη ήταν τριγύρω μου πάρα πολλά άτομα οικονομικοί μετανάστες από την γείτονα χώρα, Αλβανία. Γιατί είχα πολύ καλή φίλη που ήταν από την Αλβανία και κάποια στιγμή χαθήκαμε. Γιατί ακόμα και τώρα πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους βρίσκονται στην Ελλάδα και κάνουν δουλειές του ποδαριού ενώ είναι άνθρωποι με σπουδές. Και γιατί ντρέπομαι; Επειδή δεν τους ρώτησα ΠΟΤΕ τι συνέβη στην χώρα τους και έφυγαν, δεν αναρωτήθηκα ποτέ ενεργά γιατί τόσοι οικονομικοί μετανάστες βρήκαν τον δρόμο τους στην Ελλάδα μαζικά την δεκαετία του '90;

Ποτέ δεν είναι αργά, ίσως και εν προκειμένω να είναι, αλλά προσπαθώ να μάθω πράγματα για τους γείτονές μας και αυτό το βιβλίο ήταν άκρως διαφωτιστικό ως προς αυτό. Η Λέα Ούπι μας προσφέρει μιας πρώτης τάξης εικόνα από την κλειδαρότρυπα αυτής της κλειστής χώρας μέσω του αυτοβιογραφικού της αυτού βιβλίου.
Πώς είναι να ζεις κάτω από το καθεστώς του Χότζα στην Αλβανία, πώς είναι να πέφτει αυτό και εσύ να βρίσκεσαι μεταίχμια ανάμεσα σε αυτό που σου είχανε μάθει να πιστεύεις και την νέα κατάσταση; Πιστεύεις στον κομμουνισμό τελικά, τον σοσιαλισμό ή τον καπιταλισμό; Τι γίνεται όταν στην χώρα σου ξεσπάει εμφύλιος μόλις το 1997 λόγω οικονομικής λιτότητας και πυραμίδων!?

Μπορεί το βιβλίο να μην είναι καμία "σπουδαία λογοτεχνία", μιας και στόχος της συγγραφέα δεν είναι να καταπλήξει με τις λέξεις της, όμως είναι άκρως ενδιαφέρων ο τρόπος που παραθέτει τις προσωπικές της εμπειρίες, όχι σαν ξερά δεδομένα για το πώς ήταν η ζωή στην Αλβανία την τάδε χρονική στιγμή, αλλά με βιώματα, όπως η ιστορία με το κουτάκι κοκα κόλας. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί τόση ώρα για το τι συμβολίζει ένα κουτάκι κοκα κόλας.

Μου άρεσε που πουθενά δεν παρατήρησα να είναι η συγγραφέας νοσταλγός του παρελθόντος, όμως διάλεξε να κάνει σπουδές πάνω στην φιλοσοφία του μαρξισμού, με στόχο να δει με κριτική ματιά το καθεστώς στο οποίο μεγάλωσε. Μου άρεσε που είχε δόσεις χιούμορ μέσα σε μια δύσκολη πραγματικότητα και που βίωνε την εφηβεία της ως έναν βαθμό ελεύθερη και ως "κανονική έφηβη".

“Socialism had succeeded in ripping the veil off women's head, but not in the minds of their men. It had managed to tear chains carrying crosses from their wives' chests, but those chains still shackled their husbands' brains.��