ŷ������

آن روز دریافتم که چیزی به اسم هنر مقدس، وجود خارجی ندارد بلکه هرچه هست هذیان و فریب است. پی بردم که من، برده و دلقک و مسخره و بازیچه‌�� دستِ بطالت دیگران هستم! بله، آن روز تماشاچی را شناختم! و از همان روز ایمانم را به هرچه کف زدن و تحسین کردن و هورا کشیدن و تاج گل و ابراز احساسات است از دست دادم...

این نمایشنامه‌�� چخوف را وام‌دا�� حکایتی�� می‌دان�� که نیچ�� در بندِ شش از پیش‌گفتار�� چنین گفت زرتشت اینگونه روایتش را آغاز می‌کن��. دوستداران عالیجناب دریابند:

اما آن ‌گا�� چیزی روی داد که هر دهان را فرو بست و هر چشم را خیره کرد.
زیرا درین میان بندباز کارِ خویش آغاز کرده بود: او از دریچه‌‌ا�� بیرون آمده بود و بند را می‌نوردی�� که بر دو برج، بر فرازِ مردم و بازار، بسته بودند.
چون درست به میانه‌�� راه خویش رسید، دریچه دیگربار گشوده شد و کسی با جامه‌�� رنگارنگ، مانند دلقکان، بیرون جست و با گام‌های�� تند به‌دنبال�� پیشین رفت.
صدایِ هولناک‌ا�� فریاد برداشت: «برو جلو، چُلاق! برو جلو، تنبل، دغل، رنگ-و-رو باخته!»