ŷ������

کتاب را به پیشنهاد خیلی‌ه�� خواندم. بیشتر هم نویسنده بودند که پیشنهادش کردند. گفته بودند یکی از بهترین کارهای سال ۹۶ است. داستان خیلی خوب شروع شدو خب نویسنده نثر بسیار قوی‌داش�� و اطلاعاتش در مورد گیاهان دارویی خوب بود و خیلی چیزهای دیگر. اما یک چیز کم داشت . آن هم چیزی که داستان را به حرکت وا‌می‌دار�� و خواننده را ترغیب به خواندن می‌کن��. کتاب اصلا قصه نداشت. توصیفی بود از فضای یک خانه از دید یک دختر نابینا و لمس گیاهان دارویی توسط او. که البته بعضی قسمت‌های�� هم خطا داشت؛ معلوم نبود اگر نابیناست چطور این چیزها را دیده است.
یک مسئله‌�� دیگر که اینقدر اعصاب مرا به می‌ریز�� همین صحبت کردن از غول‌ها�� ادبیات است وسط یک داستان. صحبت از بورخس و مادام بوواری و کافکا و تولستوی و.... تازه بدون اینکه زیرنویس کند که اینها چه کسانی هستند. نویسنده کاملا مخاطب خود را مشخص کرده؛ کسانی که بورخس بخوانند. وگرنه یک مخاطب معمولی بدون اینکه داستان بورخس و کافکا را بداند چرا باید اشارات نویسنده را متوجه شود یا برایش جذابیت داشته باشد؟! اصلا چرا نویسنده‌ها�� ما وقتی بخواهند داستانشان روشنفکرانه شود همه‌ا�� مجبورند از غول‌ها�� ادبیات نقل‌قو�� کنند. بدی قضیه هم آنجا بود که به فضایی که توصیفش می‌کن�� نمی‌خور�� گفتن این حرف‌ه��.
خلاصه اینکه خواندن این داستان بیشتر اعصابم را بهم ریخت. هرچند که از نثر زیبای فارسی نویسنده بسیار لذت بردم.