ŷ������

‘Hoe weinig besefte ik toen, dat de enige heldendaad in mijn leven erin zou bestaan mijn eigen middelmatigheid te verdragen��. Met dit soort zinsneden snijdt Hertmans in je ziel. Het maakt DIUS tot een pijnlijke leeservaring. Desalniettemin is het tergend mooi, en ik heb het geen moment weg willen leggen. Je wordt meegenomen in de levenslange vriendschap tussen Anton en Dius; docent en student; academicus en kunstenaar; gematigd en excentriek. Het verhaal is uitzonderlijk rijk en barst daardoor �� op positieve wijze, denk ik �� bijna uit zijn driehonderd pagina’s tellende voegen. Wat mij na het lezen resteert is een innig verwantschap met Anton, en een immense belangstelling voor het oeuvre van Hertmans �� die mijn stapel ongelezen boeken laat zuchten van jaloezie en teleurstelling.