ŷ������

Wat zou het een interessante verhandeling opleveren: een vergelijk tussen erudiete hoofdpersonen uit Vlaamse en Nederlandse romans. Van boven de rivieren zal een aantal personages van Mulisch, Buwalda, Wieringa, Thomése en De Jong vol bravoure zichzelf op de borst kloppen en uit het zuiden valt er wellicht wat subtieler tegengas op door Hemmerechts, Lanoye, Peeters, Claus en dus Hertmans. Zou het iets over de volksaard zeggen? Of is het mijn subjectieve invulling? Het behoeft vast meer studie, zeker als de paradox “wie stelt z’n eruditie nu ten toon: het personage of de auteur?�� uitgewerkt zou worden.

Zomaar wat overpeinzingen tijdens het lezen van “Dius�� bij de bijna essayistische passages over kunst in het algemeen en renaissancistisch schilderkunst in het bijzonder. Maakt het dat een goed boek? Niet per se. Ik vind het hier en daar afleiden. Mooi om te lezen (en eerlijk is eerlijk, ik ben geïnspireerd om weer eens een museum in te duiken), maar de vriendschap tussen Dius (wat een heerlijke samenvoeging van Deus en Diablo onder de smoes van de afkorting van Egidius, zodat die derde laag ook nog meegenomen kon worden) en Antoon biedt genoeg stof tot nadenken en had nog wel wat extra bladzijden verdiend. Alsook het lijden van Antoon na de verschillende liefdesbreuken en niet te vergeten het verdriet om de dood van Dius. En het toch wat zoete einde komt ook wat kortaf over naar mijn smaak.

Desalniettemin heb ik genoten!