ŷ������

Είναι κάποια βιβλία που από τις πρώτες λέξεις ξέρεις πως θα κολλήσεις μαζί τους κ θα τα λατρέψεις. Σε κάθε σελίδα τους δημιουργείς εικόνες γεμάτες ανάμεικτα συναισθήματα.

Ένα βιβλίο με πολλούς σταθμούς. Ξεκινάμε με φόντο τον Ά Παγκόσμιο κ τη φρικαλεότητα των πολέμων, την κυνικότητα του ανθρώπου, την κτηνώδη συμπεριφορά του, τη δίψα για εξουσία , την ανθρώπινη αλαζονεία.

Στη συνέχεια ο ήρωας μεταφέρεται στην Αφρική. Εκεί καταδεικνύονται η εκμετάλλευση κ ο ρατσισμός, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
Τρίτος σταθμός η Αμερική. Όλοι καταφθάνουν με τη σκέψη να ζήσουν το αμερικανικό όνειρο. Η Αμερική «η γη της επαγγελίας» του 20ου αιώνα, εποχή της μετανάστευσης κ της εργασίας στις φάμπρικες.

Το έργο κάνει κύκλο μιας κ γυρνάμε στη Γαλλία, τη μεταπολεμική Γαλλία με τις φτωχογειτονιές, τη φτώχεια, την πείνα κ την προσπάθεια του ανθρώπου να ορθοποδήσει έχοντας νέα δεδομένα.

Αυτο που μου έκανε εντύπωση είναι πως ενώ το περιεχόμενο είναι μαύρο, σκληρό, θλιβερό σου δίνεται η αίσθηση μιας αισιόδοξης πλευράς. Οι άνθρωποι παλεύουν να αντεπεξέλθουν παρόλο που γνωρίζουν πως τίποτα δε θα αλλάξει, η ζωή τους θα είναι πάντα μίζερη, πάντα θα σκοτώνουν, θα εκμεταλλεύονται κ θα τους εκμεταλλεύονται.

Αρκετά καυστικός κ κυνικός ο λόγος του Σελίν. Οι αλήθειες του σε ξεσκίζουν, απογυμνώνουν την πραγματικότητα. Περνάει αντιπολεμικά μηνύματα. Παράλληλα το κείμενο βρίθει από φιλοσοφικά νοήματα.

«Ήμουν παιδί τότε, με φόβιζε η φυλακή. Είναι γιατί δε γνώριζα ακόμη τους ανθρώπους. Δε θα ξαναπιστέψω ποτέ πια όσα λένε όσα σκέφτονται. Τους ανθρώπους μόνο αυτούς πρέπει να φοβάσαι, πάντοτε»

Υπάρχουν σ�� αυτόν τον κόσμο δύο καλοί τρόποι να ψοφήσουν ο φτωχός : είτε απ�� την απόλυτη αδιαφορία των ομοίων του εν καιρώ ειρήνης είτε απ�� το ανθρωποκτόνο πάθος των ιδίων εν καιρώ πολέμου»

«Πάντα Φοβόμουνα μήπως ήμουν λίγο- πολύ κενός μήπως δεν είχα κοντολογίς κανένα σοβαρό λόγο να υπάρχω. Τώρα, βεβαιώθηκα έμπρακτα για το ατομικό μου τίποτα. Σ�� αυτό το περιβάλλον το τόσο διαφορετικό από εκείνο των ποταπών μου συνηθειών είχα αυτοστιγμεί διαλυθεί. Ένιωθα πολύ κοντά στο να μην υπάρχω απλούστατα»