ŷ������

Το δεύτερο βιβλίο της σειράς βρίσκει το ζευγαράκι μας με αρκετές εντάσεις και παρεξηγήσεις, και κάπου εδώ αρχίζουν και φαίνονται τα θέματα που υπάρχουν όσον αφορά την επικοινωνία μεταξύ τους. Ήταν η Περσεφόνη εκνευριστική, όπως είχα ήδη δει πολλούς να λένε; Ναι, ήταν. Αλλά σήμερα ήρθα εδώ για να το παίξω λίγο δικηγόρος του διαβόλου (όχι του Άδη, της Περσεφόνης🤪). Εμένα, προσωπικά, κάποιες ανώριμες αντιδράσεις της μου κούμπωσαν με την ηλικία της. Ας μην ξεχνάμε πως είναι μια νεαρή θεά, σε αντίθεση με τον Άδη που τα χει ζήσει τα χρονάκια του 😅 Οπότε, προσωπικά δεν περίμενα να αντιμετωπίζει η Περσεφόνη καταστάσεις με την ίδια ωριμότητα και σκέψη που το κάνει εκείνος.
Αυτό που μου άρεσε σε αυτό το βιβλίο, είναι πως είδαμε και τον Θεό Απόλλωνα, ο οποίος κουβαλάει μια ενδιαφέρουσα ιστορία που ξετυλίγεται όσο περνούν οι σελίδες, μέχρι που φτάνει σε ένα σημείο αποκαλύψεων που για μένα του έδωσε ελαφρυντικά για το φέρσιμο του. Στα + ήταν επίσης και το συναισθηματικό κομμάτι που ήταν πιο έντονο εδώ λόγω συγκεκριμένων γεγονότων.
Το Σκοτεινό Άγγιγμα με είχε κερδίσει λίγο περισσότερο από το Ολέθριο Άγγιγμα, αλλά έχω να πω πως ο τρόπος που τελειώνει το συγκεκριμένο βιβλίο μας προετοιμάζει για πολλές φασαρίες στο επόμενο και ανυπομονώ!