ŷ������

(ελληνική κριτική στο τέλος)

"Shroud", or: «How to Drown Existentially in a Cosmic Swamp without a Torch or a Therapist»
From the very first page, it becomes resoundingly clear that this is not a book one approaches in search of amusement. One arrives, instead, to suffer. The planet Shroud is a bleak, voiceless hellscape �� something between a government office at 4:59 on a Friday and the fevered dream of a high school biology nerd who had neither friends nor access to semi-automatic weaponry, and thus never made it to hashtag martyrdom on the evening news.

The aliens? They lack eyes, mouths, and—crucially—any discernible form, as they do not perceive light in any meaningful sense. Imagine, if you will, a Wi-Fi network undergoing an existential crisis, with passive-aggressive tendencies and the conversational cadence of “you first—no, me first—actually, just me.��

As for the human characters, they come equipped with the basics: oxygen, panic, and a healthy dose of corporate dystopia, the kind we once feared might mark the end of us before artificial intelligence stepped in to render us merely redundant. They strive to stay alive, make sense of their environment, and achieve perhaps the most Herculean of tasks: to communicate with an entity unfamiliar with the very concept of dialogue; a solipsistic sovereign, a “we are legion�� of hive minds.

Tchaikovsky, with the precision of a scientist and the emotional subtlety of a golf club, offers no reprieve. The novel is dark -though not particularly demanding- and yes, sometimes pain is instructive. Much like applying ice to a sprain: disagreeable, but somehow reassuring in its necessity.

And yet, there is the distinct impression that this is a work which ought to have been written some fifty years ago. Its themes have been more elegantly explored—more efficiently, more humanely—by writers such as Clifford Simak, who could have resolved the affair in 180 pages with a philosophical flourish (or Fredric Brown, in a seven-page short story) with a twist and a metaphorical sweet at the end. You might even have wanted to adopt the Simak's alien intelligence, out of fondness. In short (and in my humble opinion), this is a novel that adds little to the current literary conversation, though it might have held its own in a different era.


«Shroud» ή πώς να πνιγείς υπαρξιακά σε έναν διαστημικό βάλτο χωρίς φακό και ψυχολογική υποστήριξη.

Από την πρώτη σελίδα καταλαβαίνεις πως εδώ δεν ήρθες για διασκέδαση. Ήρθες για να πονέσεις. Ο πλανήτης Shroud είναι μια μαύρη, βουβή κόλαση �� κάτι ανάμεσα σε δημόσια υπηρεσία την Παρασκευή στις 14:59 και τη φαντασία ενός βιολόγου που δεν είχε φίλους στο λύκειο αλλά ούτε και τα μέσα για να εξασφαλίσει υποπολυβόλο και να γίνει hashtag και πρώτο θέμα στο δελτίο των 9.

Οι εξωγήινοι; Δεν έχουν μάτια, δεν έχουν στόματα, και ουσιαστικά δεν έχουν ούτε καν "όψη", γιατί –μαντέψτε�� δεν αντιλαμβάνονται το φως. Σκέψου ένα Wi-Fi δίκτυο με υπαρξιακή κρίση και τάσεις παθητικής επιθετικότητας, μία σου και μία μου. Ή και «δύο μου».

Οι χαρακτήρες του βιβλίου; Άνθρωποι με τα βασικά: οξυγόνο, πανικό και μια δόση εταιρικής δυστοπίας, σαν αυτή που φοβόμασταν ότι θα είναι η κατάληξή μας πριν την ανάδυση της ΑΙ που απλώς θα μας καταστήσει ανώφελους. Προσπαθούν να μην πεθάνουν, να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους και να κάνουν το πιο δύσκολο από όλα: να συνεννοηθούν με κάτι που δεν ξέρει τι είναι "συνομιλία", τον βασιλιά του σολιψισμού, τον «είμαι λεγεώνα» των hive minds.

Ο Τσαϊκόφσκι, με την ακρίβεια επιστήμονα και την ευαισθησία μπαστουνιού γκολφ, δεν χαρίζεται σε κανέναν. Το βιβλίο είναι σκοτεινό, χωρίς να είναι ιδιαίτερα απαιτητικό, και, ναι, μερικές φορές, ο πόνος είναι ωφέλιμος. Όπως όταν βάζεις παγάκια σε στραμπούληγμα �� δεν είναι ευχάριστο, αλλά νιώθεις ότι κάνεις κάτι σωστό.

Ωστόσο, θυμίζει κάτι που θα έπρεπε να έχει γραφτεί πριν από 50 τουλάχιστον χρόνια, ότι εξερευνά θεματικές που ο Simak θα είχε καλύψει πληρέστερα, με καλύτερο τρόπο και πιο ψυχολογημένα σε 180 σελίδες (ή ο Fredric Brown σε ένα διήγημα 7 σελίδων), και θα ένιωθες στο τέλος ότι σου έδωσε και μια καραμέλα για τον κόπο σου. Και θα ήθελες να υιοθετήσεις και την εξωγήινη νοημοσύνη. Είναι (γνώμη μου) ένα βιβλίο που δεν προσθέτει κάτι σήμερα, ενώ θα στεκόταν με αξιώσεις πριν από μερικές δεκαετίες.