ŷ������

Μια διασκεδαστική ανθολογία χτισμένη διαφορετικά από τις συνηθισμένες: τα κείμενα δεν μοιράζονται απλά μια θεματική ή έναν κόσμο, αλλά συνδέονται μεταξύ τους σε κάτι που πλησιάζει το σπονδυλωτό μυθιστόρημα. Οι χαρακτήρες ενός διηγήματος εμφανίζονται σε άλλο, βλέπουμε τα ίδια γεγονότα από άλλες οπτικές, η πλοκή μιας ιστορίας χτίζει την επόμενη. Δύσκολο εγχείρημα που σε μεγάλο βαθμό πετυχαίνει - οποιεσδήποτε ατέλειες παραμένουν είναι μικρές.

Οι Σκιές της Επανάστασης λαμβάνουν χώρα στο βασίλειο της Φραντούγκια εν μέσω επανάστασης. Γενικά, αν κάποιος ξέρει τα βασικά της Γαλλικής Επανάστασης εύκολα πιάνει πού βασίζεται το βιβλίο. Αξιοσημείωτο για μένα είναι το γεγονός πως αν και στην ανθολογία συμμετέχουν 15 συγγραφείς, κανείς δεν γράφει για χαρακτήρα που υποστηρίζει την επανάσταση. Όλοι ή προσπαθούν να επιβιώσουν, ή προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν για δικούς τους σκοπούς, ή απλά είναι ενάντιά της και την κρίνουν. Θα ήθελα να είχα δει μια οπτική πιο υπέρ - δεν λέω να επικροτήσουμε κάτι άκριτα, αλλά ρε παιδί μου, έκαναν ολόκληρη επανάσταση, μάλλον κάποιοι πιστεύουν σε αυτή και είχαν παραπάνω λόγο να την στηρίξουν από το ότι ήθελαν απλά να κάψουν την πόλη και να σκοτώσουν τυχαίους στον δρόμο. Όλο αυτό μάλλον κάτι λέει για την κοινωνία μας αλλά δεν είναι της παρούσης.

Θα ήθελα να σταθώ λίγο στην επιμέλεια. Αν και γενικά έχει γίνει καλή δουλειά, πιστεύω θα ήθελα ένα χεράκι ακόμα. Υπάρχουν κάποια ορθογραφικά, και κάποιες φορές ονόματα χαρακτήρων και τοποθεσιών γράφονται αλλιώς από κείμενο σε κείμενο.

Όσον αφορά τους συγγραφείς, είχα διαβάσει κάποιους στο παρελθόν αλλά οι περισσότεροι μου ήταν άγνωστοι. Είναι όλοι solid πένες που με έβαλαν στους χαρακτήρες τους, και θα ήθελα να δω και μελλοντικές δουλειές τους. Κάθε διήγημα εκτός της εισαγωγής έχει το όνομα του πρωταγωνιστή του. Αφήνω μερικές λέξεις για το καθένα τους εδώ, χωρίς spoilers:

Ρανιέρ Γκαρντινιέ από Έλενα Κοτσιλίτη: Ξεκινάμε δυνατά βλέποντας την Σκια της όλης Επανάστασης από την αρχή. Πολύ ενδιαφέροντας βασικός χαρακτήρας.

Γκυγιώμ Μπρετ από Δήμητρα Φράγκου: Ίσως η καλύτερη ιστορία της ανθολογίας για μένα.

Πιερ Αρτώ από Ευθυμία Δεσποτάκη: Άλλη μια πολύ καλή ιστορία που χτίζει ωραίους χαρακτήρες σε μικρό διάστημα. Το τέλος ένιωσα πως το έφαγε λίγο το όριο λέξεων που υποθέτω είχε κάθε ιστορία, μιας και ήθελε λίγο παραπάνω για να το χάψω εντελώς.

Ωτ Ταθέρ από Άρη Γκρίμπα: Ο Ωτ στήνεται καλά στην αρχή και μετά τον τρώει το όριο λέξεων, με συνέπεια το τέλος της ιστορίας να μοιάζει λίγο με περίληψη. Θα ήθελα να το δω πιο απλωμένο.

��ουσί Μαρί από Στυλλιανή Παπασαραφιανού: Νομίζω το μεγαλύτερο κείμενο της ανθολογίας (και μπορούσε να μαζευτεί λίγο πιστεύω). Εμβαθύνει στην μαγεία και την πόλη με ωραίο τρόπο και ενδιαφέρουσα χαρακτήρα, και κάνει νομίζω το καλύτερο σέταπ επόμενου κειμένου σε όλη την ανθολογία.

Ναζέρ Νογιέ από Mrs Phantom: Με την βοήθεια του προηγούμενου κειμένου εδώ έχουμε το πιο horror-adjacent κομμάτι της ανθολογίας, και είναι horror που δουλεύει καλά - θα ήθελα όμως να είχε η συγγραφέας 100-200 λέξεις παραπάνω να στήσει κάποια γεγονότα καλύτερα.

Ρολάνς Τρεμπλ από Λεμονιά Καλαϊτζή: Χωρισμένο σε δύο κομμάτια μέσα στην ανθολογία, μου άρεσαν και τα δύο, ακόμα και αν το δεύτερο κομμάτι αφορούσε κυρίως γεγονότα που είχαμε ήδη δει. Το πρώτο αντίθετα μας δίνει την μοναδική μας ματιά στον νέο βασιλιά (ο παλιός όπως αρμόζει σε γαλλική επανάσταση-inspired δουλειά, έχασε το κεφάλι του).

��ου από Στέφανο Καράμπαλη: Επίσης ενδιαφέρουσα οπτική της παλιάς άρχουσας τάξης, επίσης χωρισμένο σε δύο κομμάτια. Και τα δύο έχουν το ενδιαφέρον τους, αν και ένιωσα πως ο ��ου αλλάζει υπερβολικά γρήγορα γνώμη σαν χαρακτήρας σε 1-2 πράγματα.

Μονίκ από Νικόλαο Θεοχαρίδη: Το μικρότερο κείμενο της ανθολογίας, οδηγείται γρήγορα σε ένα καλό και αρκετά ρεαλιστικό κρεσέντο, αλλά δεν μπορώ να πω που μου άρεσε και τόσο η αρχή του.

Ζοβιάλ Μποραντιέ από Αλέξανδρο Τριανταφύλλου: Χωρισμένο σε δύο κομμάτια, είναι ίσως το κείμενο που σε βάζει πιο μέσα στον κόσμο - λογικό, μιας και ο συγγραφέας εδώ είναι αυτός που οργάνωσε το εγχείρημα της ανθολογίας και η Φραντούγκια είναι όντως δικό του δημιούργημα. Κείμενο με ξεχωριστή και φαν οπτική γωνία ενός στρατιώτη έξω από τα νερά του, που συνδέεται ωραία με αρκετά άλλα κομμάτια της ανθολογίας.

Γκάρλαν Μπάρντον από Μιχάλη Σιδηρόπουλο: Κείμενο που υπάρχει ουσιαστικά για να μας δείξει ένα σημαντικό γεγονός και να χτίσει μυστήριο γύρω του που λύνεται από άλλες οπτικές αργότερα. Το σέταπ του πρωταγωνιστή μου άρεσε και θα ήθελα να δω παραπάνω για αυτό που πάει να κάνει και για το πώς αντιμετωπίζει κάτι που του συμβαίνει και λιγότερα από τις κάπως επαναλαμβανόμενες συζητήσεις του με τον φίλο του.

Πονς Τασέ από Ηλία Στεργίου: Σκοτεινό κείμενο όσον αφορά κάποιο από το subject matter, ίσως φθάνει στο shock value χωρίς λόγο. Παρόλα αυτά παντάει ερωτήματα, και έχει έξυπνη και ενδιαφέρουσα χρήση μαγείας με την οποία παίζει ο συγγραφέας.

Τριστάντ Μασερόν από Αγγελίνα Παπαδημητρίου: Ωραίο και αρκετά ρομαντικό κείμενο - θα ήθελα να ήταν μεγαλύτερο για να στήσει λίγο καλύτερα και το ρομάντζο και τον χαρακτήρα, αλλά και έτσι μπλέκει καλά με αυτά που έρχονται.

Οράς Μπολιέ από Ελευθέριο Κεραμίδα: Από τα καλύτερα της ανθολογίας, με εξαιρετικές φωνές χαρακτήρων και γενικά πολύ διασκεδαστικό.

Αντό Λεγκράν από Νεκτάριο Χρυσό: Επίσης από τα καλύτερα του έργου, πιο χιουμοριστικό και low stakes από τα υπόλοιπα χωρίς να λείπουν η δράση και οι έξυπνοι διάλογοι.

Μαρκήσιος ��ουί ντε ��ουσερί από Δήμητρα Φράγκου: Συνέχεια του προηγούμενου κειμένου της Φράγκου και ας έχει άλλο όνομα - έχει όμως άλλο πρωταγωνιστή. Θα ήθελα και αυτό να απλωνόταν λίγο παραπάνω για να έστηνε καλύτερα το τέλος, αλλά ακόμα και έτσι πολύ καλό κλείσιμο της ανθολογίας.