ŷ������

بیایید، بیایید که جانِ دلِ ما رفت
بگریید، بگریید که آن خنده‌گش�� رفت

برین خاک بیفتید که آن آلاله فرو ریخت
برین باغ بگریید که آن سرو فرا رفت

درین غم بنشینید که غم‌خوا�� سفر کرد
درین درد بمانید که امیدِ دوا رفت

دگر شمع مَیارید که این جمع پر کند
دگر عود مسوزید کزین بزم صفا رفت

لب جام مبوسید که آن ساقی ما خفت
رگ چنگ ببرید که آن نغمه‌سر�� رفت

رُخ حُسن مجویید که آن آینه بشکست
گل عشق مبویید که آن بوی وفا رفت

نوای نی او بود که سوطِ غزلم داد
غزل باز مخوانید که نی سوخت، نوا رفت

ازین چشمه منوشید که پُر خون جگر گشت
بدین تشنه بگویید که آن آب بقا رفت

سر راه نشستیم و نشستیم و شب افتاد
بپرسید، بپرسید که آن ماه کجا رفت

زهی سایه‌�� اقبال کزو بر سر ما بود
سر و سایه مخواهید که آن فر هما رفت