ŷ������

جالب و شاید اندکی عجیب است که روشن‌فکرا�� دینی/ نواندیشان دین‌دا��/ دین‌اندیشا�� متجدّد در ایران چندان به بازسازی و احیای مفهوم «ایمان» علاقه نشان نداده‌اند�� و در نظرشان، نواندیشی در دین، تنها، از قبیل تطبیق ساحت‌ها�� اجتماعی و سیاسیِ دین با اقتضاءات دنیای مدرن بوده است. این شگفتی زمانی معنادارتر می‌شو�� که بفهمیم اغلب این روشنفکران گوهر دین را در «تجربه‌�� دینی» یافته‌اند�� پس نتیجتاً احیای دین بایست در نسبت با «ایمانِ به موجبِ تجربه‌ی�� دینیِ در عصرِ حاضر» شکل بگیرد؛ چون دین چیزی جز این نبایست باشد

با تمام این احوال شاید تنها محمّد مجتهد شبستری و کمی هم احمد (آرش) نراقی بر «ایمان» -به عنوان تجربه‌ا�� که بایست «نو» شود- دست گذاشته‌ان�� و اغلب روشنفکران دینی (؟) در کتاب‌های‌شا�� (در واقع در مجموعه‌سخنرانی‌ها�� مکتوب‌شا��) چندان رغبتی به این امر نشان نداده‌ان��. پس این کتاب از همین رو نقطه‌�� عطف و کوشش قابل توجّهی در کارنامه‌�� نواندیشی دینی ست و به خصوص در نیمه‌�� آغازین‌ا�� خواننده را با تحلیل جالبی از مفهوم سهلِ ممتنعِ «ایمان» مواجه می‌کن�� که رنگ-و-بوی الاهیات جدید مسیحی دارد و نویسنده سعی دارد با آن به تعریفِ ساز-و-کاری هرچند کلّی برای رِفُرم در دین بپردازد