ŷ������

Ακόμα ένα πολύ καλό βιβλίο από τον Jo Nesbo.
Αν στο όνομα του συγγραφέα δεν έγγραφε Jo Nesbo, αλλά κάποιο άλλο, ίσως και να το βαθμολογούσα με πέντε αστέρια.
Απλά, ο ίδιος Nesbo, με τα προηγούμενα βιβλία του, έχει κάνει τους αναγνώστες του να είναι απαιτητικοί, να είναι ‘’ψιλιασμένοι’��, να έχουν τα ‘’μάτι�� τους ανοιχτά’�� στο διάβασμα να μην τους ξεφύγει καμία λεπτομέρεια, να υποψιάζονται τους πάντες και τα πάντα.
Οπότε μου έμεινε η αίσθηση ότι, ναι μεν μιλάμε για ένα πολύ καλό βιβλίο, ναι μεν διαβάζεται μονορούφι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ο Nesbo ξεπέρασε τον εαυτό του ή ότι είναι το καλύτερο του.
Ο Nesbo είναι από τους λίγους συγγραφείς που δεν με ανησυχεί όταν αγοράζω βιβλία του και είναι ‘’τούβλα’��, με πολλές σελίδες. Έχει φοβερή ικανότητα να παρασέρνει τον αναγνώστη να διαβάζει και άλλο �� και άλλο �� και να μην καταλαβαίνει πότε τελικά τελείωσε το βιβλίο. Έτσι και στην Δίψα. Για το πότε φεύγουν οι 664 σελίδες του, δεν καταλαβαίνεις καθόλου. Απλά αυτό το βιβλίο μου άφηνε σε μερικά σημεία την εντύπωση ότι περνούσαν οι σελίδες χωρίς να συμβαίνει κάτι το τρομερά συγκλονιστικό ή το τρομερά ανατρεπτικό (είπαμε ο συγγραφέας μας έχει κάνει απαιτητικούς αναγνώστες).
Και σε αυτό το βιβλίο έχουμε κάποιες κλασικές συνταγές Nesbo. Η αστυνομία αναγκάζεται να καλέσει (για άλλη μία φορά ) τον Χόλε για να τους βοηθήσει σε μια υπόθεση serial killer. (Μια ένσταση που έχω σε αυτό το βιβλίο είναι ότι θεωρώ πως ο χρόνος που κάλεσαν τον Χόλε είναι πάρα πολύ νωρίς- μόλις μετά την πρώτη δολοφονία- και τα ‘’αντίποινα’�� με τα οποία τον απείλησαν , εάν δεν συνεργαστεί- γιατί εν τω μεταξύ ο άνθρωπος ζει μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή- δεν με έπεισαν). Ο Χόλε ηγείται μίας ανεξάρτητης ομάδας η οποία δουλεύει παράλληλα με την κανονική ομάδα της αστυνομίας. Και σε αυτό το βιβλίο έχουμε ανατροπές , αφήνει υπόνοιες για πολλά πρόσωπα , ώστε ουσιαστικά ο αναγνώστης να έχει πολλούς ύποπτους και στο τέλος μια υπόθεση πιο πολύπλοκη από ότι φαινόταν. Έχουμε πρόσωπα από τα προηγούμενα βιβλία του. Χωρίς να αποτελεί συνέχεια της Αστυνομίας , ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της Δίψας, είχε αρκετά πρωταγωνιστικό ρόλο και στην Αστυνομία, στο τέλος της οποίας, ουσιαστικά και φαινόταν ότι θα ακολουθήσει και επόμενο μυθιστόρημα. Με περίπου παρόμοιο τρόπο τελειώνει και η Δίψα, αφήνοντας ορθάνοικτο το ενδεχόμενο για επόμενο βιβλίο.
Σε αυτό το σημείο να πω, για όποιον αποφασίσει να ξεκινήσει πρώτα από την Αστυνομία (για να φτάσει στην Δίψα), ότι η Αστυνομία δεν είναι αυτόνομο βιβλίο, αλλά ουσιαστικά είναι το δεύτερο μέρος του Φαντομά. Η Δίψα μου άφησε την εντύπωση ότι μπορεί να διαβαστεί και αυτόνομα, με τις επεξηγήσεις που αναφέρει το βιβλίο, για τα γεγονότα του παρελθόντος.
Τέλος να αναφέρω και την φοβερή προώθηση που έκαναν οι εκδόσεις Μεταίχμιο, εδώ και μήνες πριν την έκδοση του, τις διάφορες παρουσιάσεις και τα αναμνηστικά δωράκια. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ το αγόρασα την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του, αλλά και ότι όλο αυτό το κλίμα ανέβασε τις προσδοκίες, αλλά και τις απαιτήσεις μου. Και τελικά κατάλαβα ότι όλο αυτό δεν ήταν το καλύτερο για το βιβλίο (για μένα προσωπικά μιλάω), μιας και περίμενα ένα μυθιστόρημα που θα υπερκαλύψει τα προηγούμενα, πράγμα που δεν έγινε, άσχετα που τελικώς μιλάμε για ένα πολύ καλό βιβλίο.