ŷ������

وقتی یک رمان مشهور ، به نام یکی از شخصیت های اصلی اون نامگذاری میشه، ناخودآگاه این تصور رو در من ایجاد میکنه که باید به دنبال صفات ویژه ای در اون شخصیت بگردم که باعث شده شایستگی این رو داشته باشه که داستان، حول محور او بچرخه.. و وقتی که در اون شخصیت صفات ویژه یا مثبتی نمیبینم دچار سرخوردگی میشم 🙁، کاری که آناکارنینا بامن کرد..
شخصیت و رفتار و احساسات متغیر آنا هیچ همدلی ای در من ایجاد نمی کرد و در تمام طول داستان ازش منزجر بودم، و دلم به حال کارنین می سوخت! حتی عشقی که آنا دائم ازش دَم میزد هم خیلی شرطی بود تا کمی از ورونسکی دلخور میشد ، آگاهانه تلاش میکرد دل مردهای دیگه رو به دست بیاره!!!
دوستی میگفت:در کل توقع داشتن از هر چیزی خوب نیست! حرفشون درست بود چون من این رمان رو با سطح توقع بالایی شروع کردم، پ تصور یک عشق شکوهمند و تمام و کمال رو داشتم سرخورده شدم 🙃شاید برای بقیه اینطور نباشه....
در انتها بگم که در هنر نویسندگی و تیربینی و نکته سنجی تولستوی شکی نیست! من فقط با آنا خصومت شخصی دارم 😁