Hamed Manoochehri's Reviews > A Long Way Gone: Memoirs of a Boy Soldier
A Long Way Gone: Memoirs of a Boy Soldier
by
by

به نظر من مهمترین ویژگی یه کتاب خاطرات (Memoir)، اینه که با خودش صادق باشه. این صداقت به این معنیه که راوی باید در هر لحظه به چراییِ کردهها� حال و گذشته خودش خودآگاه باشه و به دنبال توجیه یا تغییر کارهایی که کرده نباشه و در عین حال بتونه تصویری انسانی، چه تاریک و چه روشن، از شخصیت های داستان ارائه بده.
و همه این ها باید در بطن یه داستان اتفاق بیفته چراکه: خاطره نویسی با گزارش متفاوته.
حالا اینجا من کتاب خاطراتی رُ تجربه کردم که در عین حال که لحن ظاهریش ژورنالیستی بود، اما راوی به قدری در داستان گویی مهارت داشت که همین لحن گزارشمعابان� در تضاد با عمق فجایعی که درحال وقوع بود با خلق یه کُنتراست پرکشش باعث تاثیرگذاری بیشتر حوادث می شد. این اما اتفاق نمی افتاد اگه ایشماییل به� از عجز و لابه کردن برای کاشت سیمپاتی در دل مخاطبش استفاده میکر�. نه، به� با چنان روراستی و به دور از توجیه، از جنایات جنگیش و کودکسربا� بودن حرف میزن� که حتی الان که دارم درباره� مینویس� هم مو به تنم سیخ میش�. یکی از تبلورات دیگه این صداقت در نویسندگی، نگاه به� نه به یکی از طرفین مخاصمه ، که به فعل جنگ به عنوان نیروی شر در داستانه. به� برخلاف ترندهای این روز حتی استعمارگرایی رُ هم دلیل این جنگ نمی دونه و در پینوشت� کتاب که به تاریخ معاصر سیرالیون می پردازه، نشون مید� که چیزی فراتر از یه نیروی متخاصمِ خارجی دلیل این کینکش� هاست. کما اینکه در مقایسه با قبل و بعد از استعمار، کمترین میزان خشونت در همون صد و اندی سال حکومت بریتانیا اتفاق میافت�.
داستان گویی، در کل یکی از تم های اصلی این کتاب هست و نویسنده استادانه از داستان های فولکلر سیرالیون برای قوام دادن به داستان اصلی استفاده میکنه. تا جایی که می تونم بگم اگه این 200 صفحه کتابو برای اون یک صفحه داستان پایانیش بخونید، حتماً حتماً ارزشش رُ خواهد داشت. داستان های جانبیِ کتاب هم به هیومنایز کردن این به ظاهر قاتلان بالفطره کمک کرده و هم از کُلیت فرهنگ و رسوم سیرالیون به ما درس مید�.
علاقه اشماییل 10-15 ساله به شکسپیر و داستانسرای� و ترانه نویسی وقتی که حتی نمی دونه داره کبیرهتری� گناهانو انجام میده شگفتآور� و یادآوره برادران بسیجی خودمونه که قمه به دست، زنان و مادرانمون رُ به خون می کشن و بعد برای زینب اشک میریز�.
یه چیز جانبی هم درباره جنگ که از کتاب Better Angeles of Our Nature یادم مونده تاثیر "پسران جوان" در خلق خشونته که تک تک مسایلی که استیون پینکر بهشون اونجا اشاره میکرد، توی کتاب به� تکستبوکوا� اتفاق می افته. همینطور تاثیر Feminization در کاهش خشونت.
من آدیوبوک کتابو که خود اشماییل به� راویش بود گوش دادم ولی اگه تا اینجا خوندی و حس کردی دوست داری نسخه ترجمه رُ بخونی، هدیه من به شما. یه نفس عمیق بکش و بخون. چیزی که قراره بخونی داعش رُ به یه بچه گربه ملوس ارتقا درجه می ده.
و همه این ها باید در بطن یه داستان اتفاق بیفته چراکه: خاطره نویسی با گزارش متفاوته.
حالا اینجا من کتاب خاطراتی رُ تجربه کردم که در عین حال که لحن ظاهریش ژورنالیستی بود، اما راوی به قدری در داستان گویی مهارت داشت که همین لحن گزارشمعابان� در تضاد با عمق فجایعی که درحال وقوع بود با خلق یه کُنتراست پرکشش باعث تاثیرگذاری بیشتر حوادث می شد. این اما اتفاق نمی افتاد اگه ایشماییل به� از عجز و لابه کردن برای کاشت سیمپاتی در دل مخاطبش استفاده میکر�. نه، به� با چنان روراستی و به دور از توجیه، از جنایات جنگیش و کودکسربا� بودن حرف میزن� که حتی الان که دارم درباره� مینویس� هم مو به تنم سیخ میش�. یکی از تبلورات دیگه این صداقت در نویسندگی، نگاه به� نه به یکی از طرفین مخاصمه ، که به فعل جنگ به عنوان نیروی شر در داستانه. به� برخلاف ترندهای این روز حتی استعمارگرایی رُ هم دلیل این جنگ نمی دونه و در پینوشت� کتاب که به تاریخ معاصر سیرالیون می پردازه، نشون مید� که چیزی فراتر از یه نیروی متخاصمِ خارجی دلیل این کینکش� هاست. کما اینکه در مقایسه با قبل و بعد از استعمار، کمترین میزان خشونت در همون صد و اندی سال حکومت بریتانیا اتفاق میافت�.
داستان گویی، در کل یکی از تم های اصلی این کتاب هست و نویسنده استادانه از داستان های فولکلر سیرالیون برای قوام دادن به داستان اصلی استفاده میکنه. تا جایی که می تونم بگم اگه این 200 صفحه کتابو برای اون یک صفحه داستان پایانیش بخونید، حتماً حتماً ارزشش رُ خواهد داشت. داستان های جانبیِ کتاب هم به هیومنایز کردن این به ظاهر قاتلان بالفطره کمک کرده و هم از کُلیت فرهنگ و رسوم سیرالیون به ما درس مید�.
علاقه اشماییل 10-15 ساله به شکسپیر و داستانسرای� و ترانه نویسی وقتی که حتی نمی دونه داره کبیرهتری� گناهانو انجام میده شگفتآور� و یادآوره برادران بسیجی خودمونه که قمه به دست، زنان و مادرانمون رُ به خون می کشن و بعد برای زینب اشک میریز�.
یه چیز جانبی هم درباره جنگ که از کتاب Better Angeles of Our Nature یادم مونده تاثیر "پسران جوان" در خلق خشونته که تک تک مسایلی که استیون پینکر بهشون اونجا اشاره میکرد، توی کتاب به� تکستبوکوا� اتفاق می افته. همینطور تاثیر Feminization در کاهش خشونت.
من آدیوبوک کتابو که خود اشماییل به� راویش بود گوش دادم ولی اگه تا اینجا خوندی و حس کردی دوست داری نسخه ترجمه رُ بخونی، هدیه من به شما. یه نفس عمیق بکش و بخون. چیزی که قراره بخونی داعش رُ به یه بچه گربه ملوس ارتقا درجه می ده.
Sign into ŷ to see if any of your friends have read
A Long Way Gone.
Sign In »
Reading Progress
February 14, 2025
– Shelved
February 15, 2025
–
Started Reading
February 15, 2025
–
5.0%
"از امروز و مخصوصاً برای اسفند ماه قراره بیشتر از نویسندهها� آفریقایی بخونم و یاد بگیرم. دوست دارم بیشتر از شباهتهامون بخونم. از نوعی از human condition که برای همه ست. ولی، خب تفاوته� رُ نمی شه انکار کرد."
February 18, 2025
–
30.0%
"این کتاب، خاطراتِ براساسِ واقعیت یه پسر ۸-۹ سالهٔ اهل سیِرالیونه که تبدیل به یه کودک سرباز میش�. به نظرم همزمان با لحظها� که یه پسر بچه به ناگزیریِ مرگ فکر میکنه یه هنرمند و یا یه کودکسربا� زاییده میشه.
یکی از پسربچهها� کتاب:
«با اینکه هنوز زندهم� هر بار که مرگو قبول میکنم یه بخشی ازم میمیر�. به همین زودیا کاملاً میمیر� و فقط یه بدن متحرک ازم میمون�. ساکتت� از اینی که هستم.»
متن کامل در کامنت"
یکی از پسربچهها� کتاب:
«با اینکه هنوز زندهم� هر بار که مرگو قبول میکنم یه بخشی ازم میمیر�. به همین زودیا کاملاً میمیر� و فقط یه بدن متحرک ازم میمون�. ساکتت� از اینی که هستم.»
متن کامل در کامنت"
February 21, 2025
–
Finished Reading