ŷ������

“من می نویسم
تا اشیا را منفجر کنم
نوشتن انفجار است

می‌نویس�� تا روشنایی را بر تاریکی چیره کنم و شعر را به پیروزی برسانم

می‌نویس�� تا خوشه‌ها�� گندم بخوانند تا درختان بخوانند
می‌نویس�� تا گل سرخ بخواند تا ستاره تا پرنده، گربه، ماهی، صدف مرا بفهمد

می‌نویس�� تا دنیا را از دندان‌ها�� هلاکو
از حکومت نظامیان، از دیوانگی اوباشان رهایی بخشم

می‌نویس�� تا زنان را از سلول‌ها�� ستم از شهرهایی مرده
از ایالت‌ها�� بردگی، از روزهای پرکسالت سرد و تکراری برهانم

می‌نویس�� تا واژه‌ه�� را از تفتیش از بوکشیدن سگ‌ه��
از تیغ سانسور برهانم

می‌نویس�� تا زنی را که دوست دارم
از شهر بی‌شعر�� شهر بی‌عش��
شهر اندوه و افسردگی رها کنم

می‌نویس�� تا از او ابری نمبار بسازم
تنها زن و نوشتن
.ما را از مرگ می‌رهان��”
― نزار قباني