ŷ������

“هزار سال پیش
شبی که ابر اخترانِ دور دست
می‌گذش�� از فراز بام من
صدام کرد

چه آشناست این صدا
همان که از زمان گاهواره می‌شنیدم��
همان که از درون من صِدام می‌کن��

هزار سال میان جنگل ستاره‌ه�� پیِ تو گشته‌ا��
ستاره‌ا�� نگفت
کزین سرای بی‌کس��
کسی صدات می‌کند��

هنوز دیر نیست
هنوز صبر من
به قامت بلند آرزوست

عزیز همزبان من
تو در کدام کهکشان نشسته‌ای��!...”
― هوشنگ ابتهاج