ŷ������

“بايد كوچ كنم از اين اتاق
و روح تابستاني ام را
براي موريانه هاي پاييز جا بگذارم

به زودي
تابستاني دورتر از آخر زمان
باز مي آيد

بايد كوچ كنم از اين اتاق
كه دل تابستاني ام را
زرد مي كند
و به جايي بروم
تا سمت زمان را پيدا كنم

نه قبله نما دارم نه مهر
با كدام عقربه و قرب
به سوي سمت گمشده باز آيم؟

در آن لحظه ي آفرينش گم شده ام
كه عالم همه آب بود و بي سو
من جا مانده ام
تا از آسمانخراش اندوه
بر آب هاي ازل
پرت شوم

انگار
جهان فراز شد
فرود آمد
ازل قديم شد
من جا مانده ام
و عالم دوباره
سويي ندارد”
― فرشته ساري