ŷ������

Fantastik edebiyatın efsaneleşmiş serisi Diskdünya’nın tüm kitapları 2024 yılında Türkçeye kazandırılmış olacak. Bu uzun soluklu maceranın son perdesini, hafiften bir anlatıyorum.

Bundan tam kırk bir yıl önce, o sırada 35 yaşında –ve hayatının neredeyse tam ortasında�� olan, orta boylu, hafifçe peltek, saçları daha o zamandan dökülmeye başlamış ama sakalları gür bir delikanlı, yayıncısı Colin Smythe’ın kapısını çaldı ve elindeki yeni taslağı verip kaçtı. O sıralar bir nükleer santralin...

Diskdünya okurlarının merakla beklediği Muhteşem Maurice uyarlaması gösterime girdi. Peki film, serinin hayranlarını tatmin edebilecek mi? Kitabı yeterince yansıtıyor mu? Pratchett bu kadar iyi bir yazar olmayı nasıl öğrendi? Tekmili birden bu yazıda!

“Fareli Köyün Kavalcısı�� masalını bilmeyen yoktur. Grimm Kardeşler sayesinde tüm dünyaya yayılan, aslen “hakiki bir efsaneye�� dayanan, finalinde pek çok çocuğun ortadan yok olduğu ibretlik bir hikâyedir. İbretlik kısmı elbette kişiden ki...

Sıkılıyorsunuz bugünlerde, değil mi? Canınız çok sıkkın, tadınız yok. Birçoklarınız gülerek, hiçbir şey yokmuş gibi davranarak geçiriyor günlerini, çünkü başka çare göremiyor. Bazılarınız da daraldıkça daralıyor, zorlanıyor, ama elinden de bir şey gelmiyor. Kimileri intiharı falan bile düşünüyor olabilir, iyice ümitsizliğe kapılarak. Herkes haklı. Hepiniz haklısınız.

Kısacık ömrümüzde çok fazla şey gördük. En azından, makro açıdan. (Mikroya girmenin manası yok, herkesin mikrosu kendine ne de ol...

On iki yaşındaki bir oğlan ile arkadaşlarının, yer yer fantastik ama çokça bilimkurgusal maceralarını anlatan Johnny Maxwell serisi, “alt tarafı çocuk kitabı işte�� deyip geçemeyeceğiniz eserlerden. Ama merak etmeyin: Kelime sihirbazı, ünlü üstat Terry Pratchett tarafından doksanlı yıllarda yazılmasına karşın inatla eskimeyen bu kitapların sahip olduğu özel büyüyü araştırmak için, en ünlü sihir okullarının bol zincirli kütüphanelerinde gece gündüz çalı�� Neyse, tamam.

Not: Bu yazı, yazarının iç d...

Diskdünya serisi, 40 yıl önce başladığı edebi yolculuğunu bugün hâlâ (hem de maalesef artık “kaptansız��) sürdürebiliyorsa, bunu hiç şüphesiz özgünlüğüne, üslubuna, büyük konuları basitçe anlatabilmesine ve zamanının çok ötesindeki mizah anlayışına borçlu.

Fantastik edebiyat denince akla ilk gelen şeyler genellikle aynıdır: kahramanlar, büyücüler, cadılar, elfler�� Uzun, edebi yıllar boyunca kodlanmış bu unsurlar, anlatıların içinde oradan oraya savrulurlar, kendilerini ya da kendilerini kendiler...

Fantastik edebiyat, depresyon ve intihar arasında güçlü bir bağlantı var.

İlk bakışta çok ilgisiz gibi görünen bu üç kavram, neyse ki çok kısa süre sonra, yani neredeyse hemen ikinci bakışta, birbirlerine karşı boş olmadıklarını da ortaya seriyor. Sadece şu ilk cümle üstüne düşününce bile insan, birtakım sinir hücrelerini, kabloları, bağlantı hücrelerini vesairleri falan kolayca görüyor.

Ama sözkonusu bu bağlantı, =’den ziyade

Ulan. Kapsamanın işareti vardı zaten ya. Boşu boşuna kafa yoruyorum...

Doris Lessing’in beş ciltlik bilimkurgu serisi “Argos’taki Kanopus Arşivleri”nin dördüncü halkası Gezegen 8, evrenin dört bir yanındaki bu aynı feryada kulak veriyor: Kurtarılmayı hak etmiyor muyuz?

İmparatorluğun merkezine uzak, kendi hâlinde, iyi bir yaşama sahip naif bir gezegen düşünün. Halkı çok mutlu; zira bu gezegen, vadedilmiş topraklar kadar güzel. Aslında gerçekten de öyle sayılır: Kanopus İmparatorluğu’nun “yetiştirdiği�� bir halk bu ve bu cennet gezegen sadece onlar için var. Yemyeşil...