Μελάνι σκοτάδι και πένα νυστέρι! (κάποιες σκέψεις για την λογοτεχνική συγκομιδή του 2018 απ� ‘’Τ� βασίλειο των σκιών’� του Γιώργου Κωστόπουλου)
ΠΡΟΣΟΧΗ : ΣΕΝΤΟΝΙ !
Μου έλειψε αυτή η πλατφόρμα. Στην ίδια είχα ανεβάσει κι εγώ περίπου τον ίδιο όγκο κειμένων, μα σύντομα ο εν λόγω συγγραφέας θα με περάσει και το χαίρομαι τρομερά! Αν θέλετε να σώσετε χρόνο, μην διαβάσετε το κάτωθεν παραλήρημα, μα απλά κλικάρετε εδώ:
Θέλω να θίξω δύο θεματάκια, όμως, πριν μπω στο προκείμενο.
Το πρώτο είναι το εξής: η ψηφιακή λογοτεχνία έχει μπει για τα καλά στην ζωή μας εδώ και χρόνια. Σίγουρα, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το παραδοσιακό έντυπο και την αίσθηση πληρότητας που μας δίνει ένα ράφι όταν γεμίζει, μα οι ιστορίες πρέπει να ειπωθούν και να διαδοθούν. Ειδικά όταν αυτό γίνεται από μία εσωτερική ανάγκη ή τον έρωτα για την λογοτεχνία. Κι εφόσον οι δημιουργοί δεν μπορούν να τρέχουν συνέχεια σε τυπογραφεία, ούτε να ζητάνε από τους αναγνώστες να πληρώνουν κάθε τρεις και λίγο, αυτή η λύση (του μπλογκ ή του ψηφιακού βιβλίου) είναι η ιδανική. Ειδικά -πάλι- όταν γράφει κάποιος αρκετά και μία έκδοση τον χρόνο δεν κάνει την ψυχή του να ηρεμεί. Η ποιότητα των κειμένων είναι άσχετη απ� το πακέτο που προσφέρονται και ίσως αυτό να μην το έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ο κόσμος. Όσο για τον δημιουργό, όταν δέχεται σχόλια ή ανατροφοδότηση για το κείμενο που έχει αναρτήσει, νιώθει υπέροχα. Μιλάω από πρώτο χέρι αλλά και για τον άνθρωπο που γίνεται το ποστ. Λίγη υπομονή ακόμα. Περνάω στο δεύτερο θέμα και μπαίνω στο ψητό μετά.
Έχω μιλήσει πολλάκις στο παρελθόν για τον Γιώργο Κωστόπουλο. Υπάρχουν πολλές εγχώριες πένες στις οποίες θαυμάζω τον ρυθμό ή το ύφος ή τις ιδέες τους, μα –δυστυχώ�- δεν υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που μπορώ να πω ότι τους θαυμάζω και σαν καλλιτέχνες και σαν ανθρώπους. Όχι ότι θα έπρεπε να παίζει ρόλο βέβαια, μόνο το κείμενο θα έπρεπε να μιλάει (και ΠΑΝΤΑ προσπαθώ να το εξετάζω ΜΟΝΟ έτσι), μα� σαν μπεις στον χορό και γνωρίσεις με ποιους χορεύεις, ή θα καταλήξεις σ� ένα λασπωμένο τανγκό, με ξεψυχισμένα χαμόγελα, χειραψίες σούσι και ψεύτικα αχαχούχα ή θα το γυρίσεις σε καζαντζώφ. Καλώς ή κακώς, σε μία καπιταλιστική κοινωνία ζούμε και η αίσθηση του ανταγωνισμού δεν γίνεται να εξαλειφτεί εντελώς από μέσα μας, ακόμα κι αν δεν ‘’παίζουν λεφτά’� σε αυτό τον χώρο. Μπορεί η εικόνα των περισσότερων συγγραφέων να είναι λες και πρόκειται για όσιους επί γης, μα αν έπεφταν τα προσωπεία, ίσως να μην ήταν μυροβλήτες, μα να έζεχναν�
Οκ, σταματάω.
Αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι τον Γιώργο Κωστόπουλο τον θαυμάζω και σαν συγγραφέα και σαν άνθρωπο. Συχνά τον αναφέρω ως ‘’λογοτεχνικ� μου αδελφό’�, γιατί νιώθω τις θεματικές μας αρκετά συγγενείς (με διαφορετικό όμως ύφος κι ατμόσφαιρα), μα ελπίζω να μην τον προσβάλλει ή ξενερώνει η συγκεκριμένη προσφώνηση.
Οπότε, έκατσα επιτέλους κι έκανα αυτό που ήθελα εδώ και πολύ καιρό: διάβασα τα κείμενα του μπλογκ του. 110 είναι μόνο κι έρχονται κι άλλα 30, μα ειλικρινά παίδες, η ποιότητά τους είναι για έκδοση! Ήταν όλα ένα κι ένα! Μα για να μην κάνω το σεντόνι να είναι σαν αυτά του Τσάμπιονς Λιγκ, εδώ έχω μόνο τα κείμενα του 2018.
Πάμε;
Ξύπνημα: η εναρκτήρια σκηνή, πλήρους αποπροσανατολισμού και το κλείσιμο, είναι απλά ανατριχιαστικά. Τα μάτια, επηρεασμένα –στ� υποσυνείδητο του ήρωα- από την αφίσα των Διαταραγμένων;
25η ώρα: θα χαρακτήριζα την εμπειρία που βιώνει ο ήρωας σαν κόλαση, μα το γεγονός ότι δεν υπάρχουν κορυφές ή βουτιές, στο καρδιογράφημα της νέας πραγματικότητας, πιο πολύ σε Καθαρτήριο μου έβγαλε. Εφιαλτικό.
Μάρκους: τελικά με κάποιο τρόπο, τα τρένα επηρεάζουν και εμπνέουν τους πάντες, απ� ό,τι φαίνεται! Ο αντικοινωνικός ήρωας, βιώνει ένα δρομολόγιο που θα του αλλάξει όλα τα πιστεύω σχετικά με το υπερφυσικό. Ανησυχητικό και χειρισμένο με τρομερή πειθαρχία. Το τέλος, που δεν έκανε κρεσέντο, ήταν αρκετά ‘’ρεαλιστικό’� και το εκτίμησα πολύ.
Κέρινος Όρμος: δεν ήξερα το συγκεκριμένο κρίπι πάστα και μέχρι το τέλος, νόμιζα ότι είχε έρθει από την φαντασία του συγγραφέα και δεν ήταν μετάφραση. Σε θέμα και ατμόσφαιρα κόλλαγε τρομερά με τα άλλα κείμενα.
Λευκή πεταλούδα: συγκινητικό, γεμάτο ψυχή και με ένα τέλος που σε ρημάζει. Οι αναμνήσεις και οι σκέψεις του παππούλη είχαν κάτι πολύ γλυκό. Η κατάληξη, καταστροφική και αναπάντεχη.
Ελεάζαρ: συνταρακτικό. Ο θάνατος του Λαζάρου, οι αντιδράσεις των αδελφών του κατά τον θρήνο τους, η επίσκεψη του Ιησού, η ανάσταση� Τέλεια δοσμένο, με αριστουργηματική επιλογή ονομάτων και λέξεων και με ένα τέλος απλά μούρλια. Προσκυνώ!
Η αυτοκτονία του Καλαμάρη: άλλο ένα μεταφρασμένο κρίπι πάστα. Αρρωστημένο και ούτε αυτό το γνώριζα! Το μόνο αρνητικό (να που επιτέλους εντόπισα και ένα) ήταν το γεγονός ότι κάποιες λέξεις επαναλαμβάνονταν.
Το κύμα: η ανατροπή στο τέλος ήταν απλά τρομερή. Αυτό που ξεκινάει σαν ρομαντικό βράδυ στην παραλία, με ένα ζευγάρι που αγαπιέται πολύ μα έχει διαφορετικά θέλω, καταλήγει σε ένα ποστ απόκαλυψ από το πουθενά. Μπράβο!
Ιστορίες των τρένων: ελληνικό όνομα; Σοκ! Το γεγονός ότι είναι καταγραφή από αφήγηση –ε� ου και ο τίτλος- δείχνει την μαεστρία της πένας του συγγραφέα. Η τελευταία πρόταση με έκανε να γελάσω δυνατά.
Consumatum Est: η αποκάλυψη, αν όντως συνέβαινε όπως στο κείμενο του Γιαννάρα, μα καταγεγραμμένο από τον Γιωργάρα. Ιντριγκαδόρικο ξεκίνημα, με την εξαφάνιση των παιδιών, αγχωτική και αληθοφανής συνέχεια με το πυρηνικό ολοκαύτωμα, τρομαχτικό κρεσέντο, παρά την γαλήνη του θείου εκτελεστή. Μπόμπα!
Το ρώσικο πείραμα του ύπνου: ίσως το αγαπημένο μου κρίπι πάστα. Η πένα του συγγραφέα το απογείωσε.
Τελευταία νύχτα: μου έφερε στο νου ‘’τ� κύμα’�, σαν μία άτυπη συνέχεια, μα η κατάληξη ήταν διαφορετική και γλυκόπικρη. Τρομερή αποτύπωση συναισθημάτων, ψυχισμών και σκέψεων.
241: αν και η ιστορία, δηλώνει ο συγγραφέας ότι δεν είναι δική του, με τον τρόπο γραφής του την απογείωσε. Αυτό το σκατ της τζαζ ή το σολάρισμα αλά Κέρουακ, το εκτίμησα δεόντως. Πραγματικά ένιωθες συνεπιβάτης.
CCTV: το περιεχόμενο δεν ήταν κάτι τρομερό, ΑΛΛΆ το ΠΏΣ γράφτηκε ήταν απλά αριστουργηματικό. Οι αλλαγές στην πρόζα, για να ειπωθεί η ιστορία, δείχνουν την μαεστρία αυτού του ανθρώπου με τον λόγο και τον χειρισμό της ατμόσφαιρας. Τα ‘’διαβάστ� ακόμη’� και ‘’� χορηγός’’� με τρελάνανε!
Καλοκαίρι: γα-μά-το! Η πίεση της ρουτίνας, η συντριπτική καθημερινότητα με τις ασήμαντες σημαντικότητές της, η ανεβασμένη θερμοκρασία� οδηγούν σε έναν εφιάλτη που σε κάνει να ανατριχιάσεις σύγκορμος.
Μέσα από την ομίχλη: ένα παιδάκι που ακούει τους νεκρούς και οι σκέψεις της μητέρας του μετά την απώλεια του άντρα της. Πολύ όμορφα δοσμένα τα λόγια και η συμπεριφορά του μικρού, συγκινητική η μορφή της πρωταγωνίστριας. Όμορφο.
Το υπόγειο: υπέρβαρος, ρατσιστής, κανίβαλος, στην μικροαστική Αμερική. Χρυσάφι!
Αέναη συνείδηση: μία ύπαρξη δίχως σώμα, η συνείδηση του Αλ, η διαγραφή μιας ψυχής, το τέλος του σύμπαντος. Καταθλιπτικό σάι φάι από τα λίγα.
Chat: ανατριχιαστικό και η μορφή μέσεντζερ το έκανε να έχει ακόμα δυνατότερο αντίκτυπο. Ιδιοφυές ρε γαμώτο!
Ξανά: Ζωή και Θάνατος, συζητούν, πανέμορφο!
Σταθμός στο πουθενά: μία εύκολη δουλειά για έναν πληρωμένο δολοφόνο, καταλήγει με τον ίδιο καταραμένο και το ταξίδι του σε έναν εφιαλτικό κόσμο. Οι κοινότοπες σκηνές στο λεωφορείο μου άρεσαν πάρα πολύ. Ένιωσα μία ταύτιση από ταξίδια μου στο παρελθόν. Μα πάλι καλά, κανένα δεν κατέληξε έτσι. Ακόμα;
Η απατηλή σιωπή των αγαλμάτων: φρικιαστικό και� στα όρια της ψυχοπλάνης! Η ιδέα των ζωντανών αγαλμάτων πάντα με φρίκαρε και γραμμένη από τον Κωστόπουλο με έκανε να φρικάρω ακόμα περισσότερο. Η αποτύπωση της αληθινότατης σχέσης των ηρώων, των σκηνών της παιδικής ηλικίας του πρωταγωνιστή και η αιτιολόγηση του ζωντανέματος ήταν όλα στην πένα.
Απώλεια: όλοι δεν θα θέλαμε να δώσουμε έναν στερνό αποχαιρετισμό, που ίσως δεν προλάβαμε να δώσουμε με όση βαρύτητα του έπρεπε, σε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο; Αυτό συμβαίνει και στην συγκεκριμένη γλυκόπικρη ιστορία που μου θύμισε αρκετά το ‘’μέσ� από την ομίχλη’�.
Grim: κρίπι σφηνάκι, παρόμοιο με τον ‘’όρμο’�.
Behind the walls: μιεχ, μου θύμισε χελρέηζερ 2.
Not All Monsters Live Under Your Bed: οκέι.
Motionless: μου θύμισε ένα επεισόδιο ιστορίες από την κρύπτη.
Home Is Where Your Loved One Is: μιεχ.
Χριστουγεννιάτικη ιστορία: αν κι ένιωσα ότι τράβηξε κάπως πολύ, ίσως να ήταν από τα σφηνάκια που προηγήθηκαν ίσως να ήθελα λιγότερα μέλη στην οικογένεια, ήταν πανέμορφο και σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω στην εποχή που του πρέπει. Είναι λες και ο Ντίκενς συνάντησε το διήγημα του Κινγκ με τον άντρα με το μαύρο κουστούμι (που κάτι έλεγε σε ένα πιτσιρίκι για τα ούρα του, μα δεν θυμάμαι τίτλο ή συλλογή) και να έκαναν ένα παιδάκι. Ή λες και ο Σκρουτζ, όταν έκανε την επίσκεψη στο τέλος, να ήταν τα τρία πνεύματα που τον επισκέφτηκαν και κάτι ακόμα. Υπέροχο.
Το αστεράκι: γλυκούλι. Θα ξαναδιαβαστεί στην εποχή του, χεχε.
George Kostopoulos, ξέρεις πόσο σε εκτιμώ, φίλε μου και δεν είναι ανάγκη να πω κι εδώ αυτά που σου έχω πει από κοντά. Συνέχισε να δίνεις πόνο και σε ό,τι μορφή κι αν μας τα σκας, εμείς εδώ είμαστε!
Μου έλειψε αυτή η πλατφόρμα. Στην ίδια είχα ανεβάσει κι εγώ περίπου τον ίδιο όγκο κειμένων, μα σύντομα ο εν λόγω συγγραφέας θα με περάσει και το χαίρομαι τρομερά! Αν θέλετε να σώσετε χρόνο, μην διαβάσετε το κάτωθεν παραλήρημα, μα απλά κλικάρετε εδώ:
Θέλω να θίξω δύο θεματάκια, όμως, πριν μπω στο προκείμενο.
Το πρώτο είναι το εξής: η ψηφιακή λογοτεχνία έχει μπει για τα καλά στην ζωή μας εδώ και χρόνια. Σίγουρα, τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει το παραδοσιακό έντυπο και την αίσθηση πληρότητας που μας δίνει ένα ράφι όταν γεμίζει, μα οι ιστορίες πρέπει να ειπωθούν και να διαδοθούν. Ειδικά όταν αυτό γίνεται από μία εσωτερική ανάγκη ή τον έρωτα για την λογοτεχνία. Κι εφόσον οι δημιουργοί δεν μπορούν να τρέχουν συνέχεια σε τυπογραφεία, ούτε να ζητάνε από τους αναγνώστες να πληρώνουν κάθε τρεις και λίγο, αυτή η λύση (του μπλογκ ή του ψηφιακού βιβλίου) είναι η ιδανική. Ειδικά -πάλι- όταν γράφει κάποιος αρκετά και μία έκδοση τον χρόνο δεν κάνει την ψυχή του να ηρεμεί. Η ποιότητα των κειμένων είναι άσχετη απ� το πακέτο που προσφέρονται και ίσως αυτό να μην το έχει συνειδητοποιήσει ακόμη ο κόσμος. Όσο για τον δημιουργό, όταν δέχεται σχόλια ή ανατροφοδότηση για το κείμενο που έχει αναρτήσει, νιώθει υπέροχα. Μιλάω από πρώτο χέρι αλλά και για τον άνθρωπο που γίνεται το ποστ. Λίγη υπομονή ακόμα. Περνάω στο δεύτερο θέμα και μπαίνω στο ψητό μετά.
Έχω μιλήσει πολλάκις στο παρελθόν για τον Γιώργο Κωστόπουλο. Υπάρχουν πολλές εγχώριες πένες στις οποίες θαυμάζω τον ρυθμό ή το ύφος ή τις ιδέες τους, μα –δυστυχώ�- δεν υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που μπορώ να πω ότι τους θαυμάζω και σαν καλλιτέχνες και σαν ανθρώπους. Όχι ότι θα έπρεπε να παίζει ρόλο βέβαια, μόνο το κείμενο θα έπρεπε να μιλάει (και ΠΑΝΤΑ προσπαθώ να το εξετάζω ΜΟΝΟ έτσι), μα� σαν μπεις στον χορό και γνωρίσεις με ποιους χορεύεις, ή θα καταλήξεις σ� ένα λασπωμένο τανγκό, με ξεψυχισμένα χαμόγελα, χειραψίες σούσι και ψεύτικα αχαχούχα ή θα το γυρίσεις σε καζαντζώφ. Καλώς ή κακώς, σε μία καπιταλιστική κοινωνία ζούμε και η αίσθηση του ανταγωνισμού δεν γίνεται να εξαλειφτεί εντελώς από μέσα μας, ακόμα κι αν δεν ‘’παίζουν λεφτά’� σε αυτό τον χώρο. Μπορεί η εικόνα των περισσότερων συγγραφέων να είναι λες και πρόκειται για όσιους επί γης, μα αν έπεφταν τα προσωπεία, ίσως να μην ήταν μυροβλήτες, μα να έζεχναν�
Οκ, σταματάω.
Αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι τον Γιώργο Κωστόπουλο τον θαυμάζω και σαν συγγραφέα και σαν άνθρωπο. Συχνά τον αναφέρω ως ‘’λογοτεχνικ� μου αδελφό’�, γιατί νιώθω τις θεματικές μας αρκετά συγγενείς (με διαφορετικό όμως ύφος κι ατμόσφαιρα), μα ελπίζω να μην τον προσβάλλει ή ξενερώνει η συγκεκριμένη προσφώνηση.
Οπότε, έκατσα επιτέλους κι έκανα αυτό που ήθελα εδώ και πολύ καιρό: διάβασα τα κείμενα του μπλογκ του. 110 είναι μόνο κι έρχονται κι άλλα 30, μα ειλικρινά παίδες, η ποιότητά τους είναι για έκδοση! Ήταν όλα ένα κι ένα! Μα για να μην κάνω το σεντόνι να είναι σαν αυτά του Τσάμπιονς Λιγκ, εδώ έχω μόνο τα κείμενα του 2018.
Πάμε;
Ξύπνημα: η εναρκτήρια σκηνή, πλήρους αποπροσανατολισμού και το κλείσιμο, είναι απλά ανατριχιαστικά. Τα μάτια, επηρεασμένα –στ� υποσυνείδητο του ήρωα- από την αφίσα των Διαταραγμένων;
25η ώρα: θα χαρακτήριζα την εμπειρία που βιώνει ο ήρωας σαν κόλαση, μα το γεγονός ότι δεν υπάρχουν κορυφές ή βουτιές, στο καρδιογράφημα της νέας πραγματικότητας, πιο πολύ σε Καθαρτήριο μου έβγαλε. Εφιαλτικό.
Μάρκους: τελικά με κάποιο τρόπο, τα τρένα επηρεάζουν και εμπνέουν τους πάντες, απ� ό,τι φαίνεται! Ο αντικοινωνικός ήρωας, βιώνει ένα δρομολόγιο που θα του αλλάξει όλα τα πιστεύω σχετικά με το υπερφυσικό. Ανησυχητικό και χειρισμένο με τρομερή πειθαρχία. Το τέλος, που δεν έκανε κρεσέντο, ήταν αρκετά ‘’ρεαλιστικό’� και το εκτίμησα πολύ.
Κέρινος Όρμος: δεν ήξερα το συγκεκριμένο κρίπι πάστα και μέχρι το τέλος, νόμιζα ότι είχε έρθει από την φαντασία του συγγραφέα και δεν ήταν μετάφραση. Σε θέμα και ατμόσφαιρα κόλλαγε τρομερά με τα άλλα κείμενα.
Λευκή πεταλούδα: συγκινητικό, γεμάτο ψυχή και με ένα τέλος που σε ρημάζει. Οι αναμνήσεις και οι σκέψεις του παππούλη είχαν κάτι πολύ γλυκό. Η κατάληξη, καταστροφική και αναπάντεχη.
Ελεάζαρ: συνταρακτικό. Ο θάνατος του Λαζάρου, οι αντιδράσεις των αδελφών του κατά τον θρήνο τους, η επίσκεψη του Ιησού, η ανάσταση� Τέλεια δοσμένο, με αριστουργηματική επιλογή ονομάτων και λέξεων και με ένα τέλος απλά μούρλια. Προσκυνώ!
Η αυτοκτονία του Καλαμάρη: άλλο ένα μεταφρασμένο κρίπι πάστα. Αρρωστημένο και ούτε αυτό το γνώριζα! Το μόνο αρνητικό (να που επιτέλους εντόπισα και ένα) ήταν το γεγονός ότι κάποιες λέξεις επαναλαμβάνονταν.
Το κύμα: η ανατροπή στο τέλος ήταν απλά τρομερή. Αυτό που ξεκινάει σαν ρομαντικό βράδυ στην παραλία, με ένα ζευγάρι που αγαπιέται πολύ μα έχει διαφορετικά θέλω, καταλήγει σε ένα ποστ απόκαλυψ από το πουθενά. Μπράβο!
Ιστορίες των τρένων: ελληνικό όνομα; Σοκ! Το γεγονός ότι είναι καταγραφή από αφήγηση –ε� ου και ο τίτλος- δείχνει την μαεστρία της πένας του συγγραφέα. Η τελευταία πρόταση με έκανε να γελάσω δυνατά.
Consumatum Est: η αποκάλυψη, αν όντως συνέβαινε όπως στο κείμενο του Γιαννάρα, μα καταγεγραμμένο από τον Γιωργάρα. Ιντριγκαδόρικο ξεκίνημα, με την εξαφάνιση των παιδιών, αγχωτική και αληθοφανής συνέχεια με το πυρηνικό ολοκαύτωμα, τρομαχτικό κρεσέντο, παρά την γαλήνη του θείου εκτελεστή. Μπόμπα!
Το ρώσικο πείραμα του ύπνου: ίσως το αγαπημένο μου κρίπι πάστα. Η πένα του συγγραφέα το απογείωσε.
Τελευταία νύχτα: μου έφερε στο νου ‘’τ� κύμα’�, σαν μία άτυπη συνέχεια, μα η κατάληξη ήταν διαφορετική και γλυκόπικρη. Τρομερή αποτύπωση συναισθημάτων, ψυχισμών και σκέψεων.
241: αν και η ιστορία, δηλώνει ο συγγραφέας ότι δεν είναι δική του, με τον τρόπο γραφής του την απογείωσε. Αυτό το σκατ της τζαζ ή το σολάρισμα αλά Κέρουακ, το εκτίμησα δεόντως. Πραγματικά ένιωθες συνεπιβάτης.
CCTV: το περιεχόμενο δεν ήταν κάτι τρομερό, ΑΛΛΆ το ΠΏΣ γράφτηκε ήταν απλά αριστουργηματικό. Οι αλλαγές στην πρόζα, για να ειπωθεί η ιστορία, δείχνουν την μαεστρία αυτού του ανθρώπου με τον λόγο και τον χειρισμό της ατμόσφαιρας. Τα ‘’διαβάστ� ακόμη’� και ‘’� χορηγός’’� με τρελάνανε!
Καλοκαίρι: γα-μά-το! Η πίεση της ρουτίνας, η συντριπτική καθημερινότητα με τις ασήμαντες σημαντικότητές της, η ανεβασμένη θερμοκρασία� οδηγούν σε έναν εφιάλτη που σε κάνει να ανατριχιάσεις σύγκορμος.
Μέσα από την ομίχλη: ένα παιδάκι που ακούει τους νεκρούς και οι σκέψεις της μητέρας του μετά την απώλεια του άντρα της. Πολύ όμορφα δοσμένα τα λόγια και η συμπεριφορά του μικρού, συγκινητική η μορφή της πρωταγωνίστριας. Όμορφο.
Το υπόγειο: υπέρβαρος, ρατσιστής, κανίβαλος, στην μικροαστική Αμερική. Χρυσάφι!
Αέναη συνείδηση: μία ύπαρξη δίχως σώμα, η συνείδηση του Αλ, η διαγραφή μιας ψυχής, το τέλος του σύμπαντος. Καταθλιπτικό σάι φάι από τα λίγα.
Chat: ανατριχιαστικό και η μορφή μέσεντζερ το έκανε να έχει ακόμα δυνατότερο αντίκτυπο. Ιδιοφυές ρε γαμώτο!
Ξανά: Ζωή και Θάνατος, συζητούν, πανέμορφο!
Σταθμός στο πουθενά: μία εύκολη δουλειά για έναν πληρωμένο δολοφόνο, καταλήγει με τον ίδιο καταραμένο και το ταξίδι του σε έναν εφιαλτικό κόσμο. Οι κοινότοπες σκηνές στο λεωφορείο μου άρεσαν πάρα πολύ. Ένιωσα μία ταύτιση από ταξίδια μου στο παρελθόν. Μα πάλι καλά, κανένα δεν κατέληξε έτσι. Ακόμα;
Η απατηλή σιωπή των αγαλμάτων: φρικιαστικό και� στα όρια της ψυχοπλάνης! Η ιδέα των ζωντανών αγαλμάτων πάντα με φρίκαρε και γραμμένη από τον Κωστόπουλο με έκανε να φρικάρω ακόμα περισσότερο. Η αποτύπωση της αληθινότατης σχέσης των ηρώων, των σκηνών της παιδικής ηλικίας του πρωταγωνιστή και η αιτιολόγηση του ζωντανέματος ήταν όλα στην πένα.
Απώλεια: όλοι δεν θα θέλαμε να δώσουμε έναν στερνό αποχαιρετισμό, που ίσως δεν προλάβαμε να δώσουμε με όση βαρύτητα του έπρεπε, σε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο; Αυτό συμβαίνει και στην συγκεκριμένη γλυκόπικρη ιστορία που μου θύμισε αρκετά το ‘’μέσ� από την ομίχλη’�.
Grim: κρίπι σφηνάκι, παρόμοιο με τον ‘’όρμο’�.
Behind the walls: μιεχ, μου θύμισε χελρέηζερ 2.
Not All Monsters Live Under Your Bed: οκέι.
Motionless: μου θύμισε ένα επεισόδιο ιστορίες από την κρύπτη.
Home Is Where Your Loved One Is: μιεχ.
Χριστουγεννιάτικη ιστορία: αν κι ένιωσα ότι τράβηξε κάπως πολύ, ίσως να ήταν από τα σφηνάκια που προηγήθηκαν ίσως να ήθελα λιγότερα μέλη στην οικογένεια, ήταν πανέμορφο και σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω στην εποχή που του πρέπει. Είναι λες και ο Ντίκενς συνάντησε το διήγημα του Κινγκ με τον άντρα με το μαύρο κουστούμι (που κάτι έλεγε σε ένα πιτσιρίκι για τα ούρα του, μα δεν θυμάμαι τίτλο ή συλλογή) και να έκαναν ένα παιδάκι. Ή λες και ο Σκρουτζ, όταν έκανε την επίσκεψη στο τέλος, να ήταν τα τρία πνεύματα που τον επισκέφτηκαν και κάτι ακόμα. Υπέροχο.
Το αστεράκι: γλυκούλι. Θα ξαναδιαβαστεί στην εποχή του, χεχε.
George Kostopoulos, ξέρεις πόσο σε εκτιμώ, φίλε μου και δεν είναι ανάγκη να πω κι εδώ αυτά που σου έχω πει από κοντά. Συνέχισε να δίνεις πόνο και σε ό,τι μορφή κι αν μας τα σκας, εμείς εδώ είμαστε!
No comments have been added yet.
