What do you think?
Rate this book
The Tenant
The Tenant chronicles a harrowing, fascinating descent into madness as the pathologically alienated Trelkovsky is subsumed into Simone Choule, an enigmatic suicide whose presence saturates his new apartment. More than a tale of possession, the novel probes disturbing depths of guilt, paranoia, and sexual obsession with an unsparing detachment.
224 pages, Paperback
First published January 1, 1964
96 people are currently reading
11.2k people want to read
About the author
Roland Topor
146books230followersA French illustrator, painter, writer and filmmaker, known for the surreal nature of his work. He was of Polish Jewish origin and spent the early years of his life in Savoy where his family hid him from the Nazi peril.
Roland Topor wrote the novel The Tenant (Le Locataire chimérique, 1964), which was adapted to film by Roman Polanski in 1976. The Tenant is the story of a Parisian of Polish descent, who develops an obsession regarding what has happened to his apartment's previous tenant. It is a chilling exploration of alienation and identity, asking disturbing questions about how we define ourselves. The later novel Joko's Anniversary (1969), another fable about loss of identity, is a vicious satire on social conformity. Themes Topor returned to in his later novel Head-to-Toe Portrait of Suzanne (1978).
A new presentation of The Tenant by Roland Topor was released in October 2006. The book has Topor's original novel, a new introduction by Thomas Ligotti, a selection of short stories by Topor, a representation of Topor's artwork and an essay on the famous Roman Polanski film version. There is a working possibility of having Mr. Polanski write a new foreword to this edition.
In 2018, Atlas Press published Topor's Head-to-Toe Portrait of Suzanne, translated and introduced by Andrew Hodgson. It was the first of Topor's novels to enter English in nearly 50 years.
Roland Topor wrote the novel The Tenant (Le Locataire chimérique, 1964), which was adapted to film by Roman Polanski in 1976. The Tenant is the story of a Parisian of Polish descent, who develops an obsession regarding what has happened to his apartment's previous tenant. It is a chilling exploration of alienation and identity, asking disturbing questions about how we define ourselves. The later novel Joko's Anniversary (1969), another fable about loss of identity, is a vicious satire on social conformity. Themes Topor returned to in his later novel Head-to-Toe Portrait of Suzanne (1978).
A new presentation of The Tenant by Roland Topor was released in October 2006. The book has Topor's original novel, a new introduction by Thomas Ligotti, a selection of short stories by Topor, a representation of Topor's artwork and an essay on the famous Roman Polanski film version. There is a working possibility of having Mr. Polanski write a new foreword to this edition.
In 2018, Atlas Press published Topor's Head-to-Toe Portrait of Suzanne, translated and introduced by Andrew Hodgson. It was the first of Topor's novels to enter English in nearly 50 years.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 709 reviews
January 4, 2023
The Tenant is somewhere between and by and it is full of Kafkian anxieties and fears.
Instead of the sinister bureaucratic machine, there are wicked landlord and neighbours. And paranoia is capable to change anybody into anything.
The Tenant is a dark psychedelic trip into the depths of a sick human consciousness.
When one is mad, every monstrosity becomes real and a conspiracy theory starts working smoothly.
Instead of the sinister bureaucratic machine, there are wicked landlord and neighbours. And paranoia is capable to change anybody into anything.
‘I wonder what someone who could read my mind would think, if he were walking beside me now.�
This was a question he often asked himself. Occasionally, he would even play at making up problems for the unknown mind reader to solve. He would say all kinds of things to him; sometimes telling him the truth about himself, and at other times just being crude and insulting. Then, as if he were talking on the telephone, he would pause suddenly in his narrative and listen for a reply. Quite obviously he never got one.
‘He would probably think that I’m homosexual.�
But he wasn’t homosexual, he didn’t have a sufficiently religious mind for that. Every homosexual is a sort of would-be Christ. And Christ, Trelkovsky thought, was a homosexual whose eyes were larger than his belly’s appetite. People like that simply wanted to bleed for humanity; it was nauseating.
‘I suppose I think that way because I am a man, after all. God knows what I might think if I had been born a woman…�
The Tenant is a dark psychedelic trip into the depths of a sick human consciousness.
When one is mad, every monstrosity becomes real and a conspiracy theory starts working smoothly.
September 11, 2021
Le Locataire Chimérique = The Tenant, Roland Topor
The Tenant is a novel by Roland Topor, a French illustrator, painter, writer and filmmaker. Originally published in France in 1964.
The Tenant is the story of a Parisian of Polish descent, an exploration of alienation and identity, asking questions about how we define ourselves.
A film was made after the book by Roman Polanski in 1976.
The Tenant chronicles a harrowing, fascinating descent into madness as the pathologi-cally alienated Trelkovsky is subsumed into Simone Choule, an enigmatic suicide whose presence saturates his new apartment. More than a tale of possession, the novel probes disturbing depths of guilt, paranoia, and sexual obsession with an unsparing detachment.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و سوم ماه فوریه سال 2008میلادی
عنوان: مستاجر؛ نویسنده: رولان توپور؛ مترجم: کورش سلیم زاده؛ مشخصات نشر: تهران، چشمه، 1387، در 202ص، چاپ نخست زمستان 1386، شابک 0789643623370؛ این نسخه از ترجمه انگلیسی کتاب برگردان شده است؛ موضوع: داستانهای نویسندگان فرانسه - سده 20م
ترلکوفسکی که مدتی است، به دنبال خانه میگردد� اتاق مناسبی را در آپارتمانی کرایه میکند� او متوجه میشود� که مستأجر پیشین اتاق، چند روز پیش از مراجعه ی او، به طرز مشکوکی خودکشی کرده� است…� کم� کم فضای آپارتمان، و رفتار همسایه� ها، توجه «ترلکوفسکی» را به خود جلب میکن� و� ؛
شخصیت اصلی کتاب «مستاجر»، همانند خود «رولان توپور»، ساکن «پاریس» است، و پدر و مادری «لهستانی» دارد، در سرتاسر کتاب «مستاجر»، پرسش درباره� هویت، و تعریف از خود تکرار میشود� تا جایی که خوانشگر نیز، با این پرسش به دشواری درگیر شده، و حتی پس از کنار گذاشتن کتاب، تا مدته� نمیتوان� این پرسش را از ذهن خود بیرون کند
نقل از متن: (حالا که میخواستن� به رغم میلش، او را به آدم دیگری بدل کنند، پس او، نشانشان میداد� که چه تواناییها� نهفته� ای دارد، آنها را توی زمین خودشان شکست میداد� و جواب نقشه� های شیطانیشان را هم، با یکی از نقشهها� هولناک خودش میداد� مغازه� ای که «تِرِلکوفسکی» واردش شد، بوی گرد و خاک و پارچه� ی نمدا� میداد� پیرزنی که مسئول اداره� ی آنجا بود، حتی به اندازه� ی سر سوزنی هم، از ظاهر «ترِلکوفسکی» تعجب نکرد، «تلرکوفسکی» فکر کرد او لابد باید به دیدن صحنه� های این چنینی عادت داشته باشد، «تلرکوفسکی» زمان زیادی را صرف دیدن و انتخاب زمان زیادی کرد، که پیرزن برای او آورده بود، کلاهگیسها� گرانقیمتت� از آن بودند که انتظارش را داشت؛ با اینحا� در انتها گرانتری� کلاه گیس را خرید، کلاه گیس را که روی سرش گذاشت، بیشتر شبیه کلاه خودی از جنس خز بود؛ ابدا ظاهر ناخوشایندی نداشت، بعد هم بدون آنک� کلاه� گیس را از سرش بردارد، مغازه را ترک کرد؛ در نسیم خنک خیابان طره� های بلند مو همچون چینها� پرچمی در اهتزاز، با ملایمت به صورتش میخوردند� با اینک� انتظار داشت عابران پیاده، بایستند و به او زل بزنند، اما هیچک� توجهی به او نشان نداد؛ بیهوده تلاش کرد تا اثری از خصومت را در نگاه دیگران بیابد، اما آنه� صرفا بیاعتن� بودند، و اصلا چرا باید غیر از این باشند؛ مگر «ترلکوفسکی» مانعی بر سر راهشان بود، یا جای آنه� را تنگ کرده بود؛ با این سر و وضع احمقانه� ای که برای خودش ترتیب داده بود، کمتر از خودش، برای دیگران مایه� ی زحمت و دردسر بود؛ چون او حالا با چشم پوشی از بخشی از حقوق انسانیا� دیگر یک شهروند کامل محسوب نمیشد� دیگر بود و نبودش هیچ اهمیتی نداشت؛ چیزی که به ملایمت به صورتش میخور� پرچم نبود؛ پارچه� ی کهنه� ای بود، که هستی شرم� آور او را از نظر پنهان میکرد� بسیار خوب، حالا که اینطور بود، پس او هم این بازی را تا پایان منطقی� اش دنبال میکرد� تمام بدنش را با نوار باند پیچی میپوشاند� تا هیچ کس نبیند او به چه جذامی وحشتناکی تبدیل شده است.)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 04/08/1399هجری خورشیدی؛ 19/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The Tenant is a novel by Roland Topor, a French illustrator, painter, writer and filmmaker. Originally published in France in 1964.
The Tenant is the story of a Parisian of Polish descent, an exploration of alienation and identity, asking questions about how we define ourselves.
A film was made after the book by Roman Polanski in 1976.
The Tenant chronicles a harrowing, fascinating descent into madness as the pathologi-cally alienated Trelkovsky is subsumed into Simone Choule, an enigmatic suicide whose presence saturates his new apartment. More than a tale of possession, the novel probes disturbing depths of guilt, paranoia, and sexual obsession with an unsparing detachment.
تاریخ نخستین خوانش: روز بیست و سوم ماه فوریه سال 2008میلادی
عنوان: مستاجر؛ نویسنده: رولان توپور؛ مترجم: کورش سلیم زاده؛ مشخصات نشر: تهران، چشمه، 1387، در 202ص، چاپ نخست زمستان 1386، شابک 0789643623370؛ این نسخه از ترجمه انگلیسی کتاب برگردان شده است؛ موضوع: داستانهای نویسندگان فرانسه - سده 20م
ترلکوفسکی که مدتی است، به دنبال خانه میگردد� اتاق مناسبی را در آپارتمانی کرایه میکند� او متوجه میشود� که مستأجر پیشین اتاق، چند روز پیش از مراجعه ی او، به طرز مشکوکی خودکشی کرده� است…� کم� کم فضای آپارتمان، و رفتار همسایه� ها، توجه «ترلکوفسکی» را به خود جلب میکن� و� ؛
شخصیت اصلی کتاب «مستاجر»، همانند خود «رولان توپور»، ساکن «پاریس» است، و پدر و مادری «لهستانی» دارد، در سرتاسر کتاب «مستاجر»، پرسش درباره� هویت، و تعریف از خود تکرار میشود� تا جایی که خوانشگر نیز، با این پرسش به دشواری درگیر شده، و حتی پس از کنار گذاشتن کتاب، تا مدته� نمیتوان� این پرسش را از ذهن خود بیرون کند
نقل از متن: (حالا که میخواستن� به رغم میلش، او را به آدم دیگری بدل کنند، پس او، نشانشان میداد� که چه تواناییها� نهفته� ای دارد، آنها را توی زمین خودشان شکست میداد� و جواب نقشه� های شیطانیشان را هم، با یکی از نقشهها� هولناک خودش میداد� مغازه� ای که «تِرِلکوفسکی» واردش شد، بوی گرد و خاک و پارچه� ی نمدا� میداد� پیرزنی که مسئول اداره� ی آنجا بود، حتی به اندازه� ی سر سوزنی هم، از ظاهر «ترِلکوفسکی» تعجب نکرد، «تلرکوفسکی» فکر کرد او لابد باید به دیدن صحنه� های این چنینی عادت داشته باشد، «تلرکوفسکی» زمان زیادی را صرف دیدن و انتخاب زمان زیادی کرد، که پیرزن برای او آورده بود، کلاهگیسها� گرانقیمتت� از آن بودند که انتظارش را داشت؛ با اینحا� در انتها گرانتری� کلاه گیس را خرید، کلاه گیس را که روی سرش گذاشت، بیشتر شبیه کلاه خودی از جنس خز بود؛ ابدا ظاهر ناخوشایندی نداشت، بعد هم بدون آنک� کلاه� گیس را از سرش بردارد، مغازه را ترک کرد؛ در نسیم خنک خیابان طره� های بلند مو همچون چینها� پرچمی در اهتزاز، با ملایمت به صورتش میخوردند� با اینک� انتظار داشت عابران پیاده، بایستند و به او زل بزنند، اما هیچک� توجهی به او نشان نداد؛ بیهوده تلاش کرد تا اثری از خصومت را در نگاه دیگران بیابد، اما آنه� صرفا بیاعتن� بودند، و اصلا چرا باید غیر از این باشند؛ مگر «ترلکوفسکی» مانعی بر سر راهشان بود، یا جای آنه� را تنگ کرده بود؛ با این سر و وضع احمقانه� ای که برای خودش ترتیب داده بود، کمتر از خودش، برای دیگران مایه� ی زحمت و دردسر بود؛ چون او حالا با چشم پوشی از بخشی از حقوق انسانیا� دیگر یک شهروند کامل محسوب نمیشد� دیگر بود و نبودش هیچ اهمیتی نداشت؛ چیزی که به ملایمت به صورتش میخور� پرچم نبود؛ پارچه� ی کهنه� ای بود، که هستی شرم� آور او را از نظر پنهان میکرد� بسیار خوب، حالا که اینطور بود، پس او هم این بازی را تا پایان منطقی� اش دنبال میکرد� تمام بدنش را با نوار باند پیچی میپوشاند� تا هیچ کس نبیند او به چه جذامی وحشتناکی تبدیل شده است.)؛ پایان
تاریخ بهنگام رسانی 04/08/1399هجری خورشیدی؛ 19/06/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
March 4, 2025
The Tenant ( Le Locataire chimérique): Roland Topor transports us into the macabre word of Kafkaesque surrealism: In an apartment of almost blasé desolation, the neighbours are looming, and Trelkovsky “the tenant� is in distress. A perpetual visceral ordeal is shaking Trelkovsky’s tranquillity, driving him mental. “THEY� are watching! “THEY� want him - “THEY� want to transform him > Enter the void of insanity: The reality indistinguishable of the nightmare, his senses out of step with his body, and the Metamorphosis is complete.
“Illusion had no place in the dark plot in which he had been assigned the role of the victim.�
A beautifully claustrophobic and disturbing novel with an equally wicked and bleak adaptation to a movie by Roman Polanski (The Tenant 1976, part of the Apartment Trilogy). Under the façade of horror, the novel covers various themes, including isolation, social assimilation, alienation, sexual frustration, and delves into the feelings of guilt, loss of identity and failure.
“I am not asking you to like me , but at least do me the kindness of despising me enough to ignore me�.
4.5/5
“Illusion had no place in the dark plot in which he had been assigned the role of the victim.�
A beautifully claustrophobic and disturbing novel with an equally wicked and bleak adaptation to a movie by Roman Polanski (The Tenant 1976, part of the Apartment Trilogy). Under the façade of horror, the novel covers various themes, including isolation, social assimilation, alienation, sexual frustration, and delves into the feelings of guilt, loss of identity and failure.
“I am not asking you to like me , but at least do me the kindness of despising me enough to ignore me�.
4.5/5
November 23, 2018
اگر کتابی که می خوانیم با ضربه ای سنگین به جمجمهما� بیدارمان نکند، چرا باید آن را بخوانیم؟ که شادمان کند؟ ما می توانیم بدون این کتاب ها هم شاد باشیم. چیزی که ما احتیاج داریم کتابهای� ست که مثل واقعه ای وحشتناک بر ما نازل شوند. مثل زخم مرگ کسی که بیشتر از خودمان دوستش داریم یا مثل زمانی که در جنگلها� خالی از انسان گم شدهای�. کتابه� باید دیلمی باشند برای شکستن یخ درونما�. کافکا
و مستاجر دقیقا چنین کتابی ست، ناخوانده و ناگهانی چون پتکی بر سر مخاطب فرو می آید و او را دچار تنش و وحشت می کند. وحشتی که نه به سبب پایان خونین و عجیب داستان، بلکه ناشی از روبرو شدن با تاریک ترین جنبه های ذهن و روان خود است. خواننده خود را می بیند، در محاصره و مستاصل. مستاجر نوشته شده تا به مخاطب بگوید بزرگترین دشمن انسان نه در بیرون، بلکه در درون خودش است. انسان دشمن خویش است، این تمام پیام داستان است. لازم نیست نقاط مشترک خاصی با شخصیت اول داستان داشته باشیم تا ترس بر ما غلبه کند. همین که در خلوت با خود فکر کنیم این زندگی فعلی متعلق به ما نیست و ما در جایی به نحوی زندگی می کنیم که متعلق به ما و باب میل ما نیست کفایت می کند
(هشدار: ادامه متن شامل اسپویلر)
و اما داستان. مستاجر شروعی بسیار عادی و حتی کسل کننده دارد. یک کارمند ساده که قصد اجاره یک آپارتمان کهنه و قدیمی را دارد و تمام ماجرا تا پایان داستان حول همین آپاراتمان می چرخد، تا جایی که خواننده در ابتدای کتاب از اینهم� تاکید محوری بر آپارتان متعجب می شود (خب که چه؟ این سوالی ست که خواننده در پایان کتاب نه تنها جواب آن را گرفته، بلکه آن را سوال مهمل و بی اساسی می بیند. بعدها با ساختن فیلم اقتباسی از داستان، نقش آپارتمان مشخص تر شد: آپارتمان را می توان یک شخصیت در داستان در نظر گرفت که دست کمی از نقش ترلکوفسکی در پیشبر� داستان ندارد). این یکنواختی تا میانه کتاب ادامه دارد و داستان از آنجا اوج می گیرد، تا اینجای کار نویسنده مشغول آماده سازی زمینه اتفاقات بعدی کتاب است: شخصیت ترلکوفسکی و دیگر ساکنین آپارتمان تا حدی جا افتاده و مخاطب برای همدردی و فراتر از آن همدلی دردناک آماده گشته است. مسخ ترلکوفسکی، هرچند که از ابتدای داستان و حتی پیش از روبرو شدن با سیمین شول هنگام روبرو شدن با مستخدم آپاراتمان آغاز گشته، در این نقطه در فضایی سورئال با توطئه ساکنین آپاراتمان علیه ترلکوفسکی به مرحله تازه ای می رسد. جنگی تمام عیار در آپارتمان در حال شکلگیر� ست و هرچه به پایان کتاب نزدیک تر می شویم، این مبارزه شدت بیشتری می گیرد. ولی آیا حقیقت ماجرا آنطور است که به نظر می رسد؟ آنچه بر سر ترلکوفسکی می آید، بسته به نگاه و زاویه دید خواننده می تواند کاملا متفاوت باشد و این کلیدی ترین نکته در فهم داستان است. در مقالاتی که در مورد این کتاب (و فیلم) نوشته شده، عده ای آپارتمان را نماد جامعه آمریکا می دانند یا نماد عرف و قوانین دست و پاگیر که در نهایت به مسخ فرد منجر می شود. این دیدگاه درباره داستان هرچند خالی از واقعیت نیست، اما نمی تواند کاملا درست باشد. در داستان آپارتمان چیزی سر جای خود نیست که نمی توان آن را صرفا به رفتار هماسایه ها نسبت داد. همه چیز به نقطه صفر، به ترلکوفسکی باز می گردد. شخصیتی ضعیف، ترسو و درغگو که از دروغ گفتنها� پیدرپ� برای حفاظت خود استفاده می کند. دروغ های ترلکوفسکی را در سرتاسر داستان می توان دید. نکته کلیدی در درک مستاجر این است که هرچند ظاهرا یک راوی سوم شخص است، اما زاویه دید، از ذهن ترلکوفسکی ست، یک اول شخص پنهان. در این صورت از کجا معلوم که تمام داستان یک دروغ دیگر از ترلکوفسکی برای توجیه قضایای پایانی نباشد؟ لازم نیست خیلی در داستان پیش برویم تا بفهمیم ترلکوفسکی یک شخصیت شیزوفرنیک است، یک ساکوتیو پسیو که البته به ظاهر برای کسی جز خودش ضرر و آسیبی ندارد. شاید داستان از میانه تنها چشماندا� ذهنی یک بی��ار اسکیزوفرنیک باشد و نه آنچه واقعا رخ داده. به چه دلیل نباید به دمدست� ترین و ساده ترین برداشته� از این داستان شک کنیم؟
پس از اولین درگیری با همسایهها� پیوندهای ترلکوفسکی با خاطرات، دوستان، گذشته� و هرچیزی که به هویتش شکل می دهد یک یه بک از میان میرو� (ابتدا چمدانش دزدیده می شود، سپس دوستانش را بیرون می کند). از این پس او همه را به چشم دشمن می بیند، تصور می کند همه همدست� کرده اند تا او را بدست خودش به قتل برسانند. این بیهویت� در نهایت او را به بیگانگی با خود می کشاند، انسانی فاقد خویشتن. چیزی که گویی قرار بود از اول داستان اتفاق بیفتند. یک آواره� بی خانمان که خانه به خانه درجستجوی سرپناه است نمی تواند نمادی از یگ بیگانه در اجتماع باشد؟ و عنوان کتاب، مستاجر - کسی که در جایی که از آن خودش نیست ساکن است - نویدبخش از خود بیگانگی نیست؟ این بیگانگی تمام عیار از زبان خود ترلکوفسکی هم به صراحت بیان می شود، آنجا که نطقی درباره ارتباط و نسبت میان اجزای بدن و در نهایت سر می کند. برای او اندکی تنهایی با کابوسها� شخصی اش - طرد شدن، ناخوانده بودن و عدم تعلق به جامعه - کافی ست تا به عروسکی تبدیل شود تحت هدایت نیروهای متخاصم درونی. ترلکوفسکی رانده شده به دنیای ذهنی خود پناه می برد، جایی که هرچند جهنمی، اما متعلق به خود اوست. تلاشها� شبح باقی مانده از ترلکوفسکی برای برگشت به خویش به یکی پس از دیگری به شکست منجر می شود و با هر تلاش و شکست بیشتر دچار عدم ماهیت و وجود می گردد. بیدار شدن ترلکوفسکی غرق در خون در تخت خواب، شکست کامل ترلکوفسکی ست. شخصیت او در مرحله مسخ کامل است. شرایط را پذیرفته و دیگر دنبال دلیل و اثبات توطئه نیست. یکراست به سراغ دندان سیمون شول می رود و دندان خودش را هم در کنار آن پیدا می کند. باز می توانیم به کلیت داستان شک کنیم و به نقطه آغازین در بیمارستان و جیغ سیمون شول برگردیم. آیا در آن لحظه روح سیمون شول در ترلکوفسکی حلول کرده بود؟ این هم فرضیه ای ست جالب اما غیرممکن. داستان مستاجر مرا یاد فیلم درخشش استنلی کوبریک، همژان� با داستان (و فیلم) مستاجر می اندازد. در درخشش با صحنه هایی ظاهرا اشتباه و بی ارتباط روبرو می شویم: توپی که ناگهان به صحنه می غلتد یا سایه هلیکوپتری که کنار ماشین جک تورنس می افتد. آنجا کوبریک با این شیوه تلاش کرده که جلوی میل مخاطب برای ربط دادن داستان به نیروهای ماورایی را بگیرد و بگوید این داستان انسان است، فقط انسان. در مستاجر هم فقط انسان است و نه هیچ نیروی ماورایی. بنابراین قضیه حلول روح کاملا منتفی ست. ملاقات و جیغ سیمون شول گره ای است که تنها در پایان داستان باز می شود
از دست دادن دندان نشان از سقوط و انحطاط کامل شخصیت او دارد و این با پوشیدن لباسها� سیمون شول همراه است. قوای ذهنی اش در تلاش است تا شخصیتی ثانوی بخود بگیرد. او وارد عرصه خیال می شود و زمان را از دست می دهد، او تا پایان داستان از آنچه واقعا رخ می دهد صادقانه بی اطلاع ست. تبدیل شخصیت ترلکوفسکی به شول با شبیه سازی مرگ شول و نفی خود با خودکشی به سرانجام می رسد. داستان با برگشت به صحنه ابتدایی کتاب اما از زاویه ای دیگر به پایان می رسد: از چشم های ترلکوفسکی/سیمون شول. این صحنه، فرضیه روایت ذهنی بودن داستان را تایید و تمام ابهامات ماجرا را روشن می کند
فیلم
فرض کنیم می خواهیم فیلمی اقتباسی از آپارتمان بسازیم. چه کارگردانی را انتخاب کنیم؟ چنین داستانی برای تبدیل شدن به فیلم، کارگردانی چون پولنسکی را می طلبد: استاد تمام عیار سینمای وحشت مدرن، سینمای شیزوفرنیک. او در فیلمهای� پارانویا، اضمحلال عقل، هذیات، جنون و در نهایت قتل را با اسلوب هیچکاک در قالب مارکی دوسادی به خورد بیننده می دهد. چیزهایی که تماما در داستان مستاجر هم وجود دارد. تکلیف فیلمنام� و کارگردان مشخص شد و بازیگر نقش اول؟ باز چه کسی بهتر از پولنسکی در نقش ترلکوفسکی؟ با آن زندگی تراژیک شخصی و تجربه جنایت منسونها� یک فراری و بیگانه در پاریس.فیلم مستاجر را به اندازه کتاب(و نه بیشتر) دوست داشتم، ابهامش کمتر ولی وحشتآو� تر بود. تمام عناصر ضروری داستان اصلی هم در فیلم پولنسکی رعایت شده بود: محوری بودن آپارتمان، در هم تنیده شدن رئال و فانتزی، طبیعی و ماورا، عقل و جنون. فیلم مانند داستان توانایی تعلیق بیننده در هول را داشت، اما در هنگام جابجایی زاویه دید (از میانه فیلم) ماجرای داستان و شیزوفرنیک بودنش رو لو داد
نمایش
فیلم مستاجر را مدته� پیش دیده بودم، با فاصله اندکی از خواندن کتاب، نمایش اقتباسی مستاجر(به کارگردانی ستاره امینیان) را هم دیدم. توالی فیلم - داستان - نمایش� تجربه خوبی بود و بجز حظّ فراوان، به اثرگذاری حداکثری (روبرو شدن با ترس� درونی خودم) هم منجر شد
August 7, 2019
Although Topor falls a little short of the existential horror of Kafka and Bruno Schulz, he surpasses them both in misanthrope and menace without ever departing-except for what are probably Trelkovsky's hallucinations--from realistic fiction.
It is as good as the movie, and in my opinion that is high praise indeed. (Note: the book concludes with a bonus of four short pieces. "A Fairy Story" is particularly nasty, and not to be missed.)
March 13, 2025
IL PEGGIORE DEI MONDI POSSIBILI
Firenze, 1976. Non ricordo il mese. Ma ricordo ancora bene lo stato in cui ero a fine film: Polanski mi aveva letteralmente condotto in un’altra dimensione. Uscito dal cinema non riconoscevo più niente, c’� voluto tempo per ritrovare la realtà intorno.
Il romanzo di Topor probabilmente non ha la stessa intensità, ma ci va comunque molto vicino.
Con linguaggio calmo e calibrato, senza invenzioni eccessive o accese sperimentazioni, Topor racconta una storia intrisa di umorismo nero, cesellata con incubo e ironia, torbido e tormentato, nero e surreale. Un mondo malvagio, la cui violenza presumibilmente deriva da quella quotidiana, da quella che ci circonda e conosciamo, sia in città che in campagna, dall’invivibilità e dall’inciviltà diffusa.
Pagine che scivolano su immaginazione sadica, lasciando intravedere modelli quali Hieronymus Bosch e “allievi� quali Alejandro Jodorowski.
L’affittuario, l’inquilino va a vivere al terzo piano, e presto scopre che il suo appartamento vive, come se avesse scheletro e sangue, pulsa, si trasforma. E muore.
O meglio, uccide.
Firenze, 1976. Non ricordo il mese. Ma ricordo ancora bene lo stato in cui ero a fine film: Polanski mi aveva letteralmente condotto in un’altra dimensione. Uscito dal cinema non riconoscevo più niente, c’� voluto tempo per ritrovare la realtà intorno.
Il romanzo di Topor probabilmente non ha la stessa intensità, ma ci va comunque molto vicino.
Con linguaggio calmo e calibrato, senza invenzioni eccessive o accese sperimentazioni, Topor racconta una storia intrisa di umorismo nero, cesellata con incubo e ironia, torbido e tormentato, nero e surreale. Un mondo malvagio, la cui violenza presumibilmente deriva da quella quotidiana, da quella che ci circonda e conosciamo, sia in città che in campagna, dall’invivibilità e dall’inciviltà diffusa.
Pagine che scivolano su immaginazione sadica, lasciando intravedere modelli quali Hieronymus Bosch e “allievi� quali Alejandro Jodorowski.
L’affittuario, l’inquilino va a vivere al terzo piano, e presto scopre che il suo appartamento vive, come se avesse scheletro e sangue, pulsa, si trasforma. E muore.
O meglio, uccide.
May 20, 2023
“� un joven de unos treinta años, correcto, educado, que detestaba por encima de todo las complicaciones�Sobre la trama, mejor que se conformen con lo que se cuenta en la sinopsis, no quiero hurtarles ni una sola de las posibilidades que ofrece la novela. Sobre el tema principal, no hay uno solo, yo diría que es la sumisión al parecer ajeno y el miedo al otro, lo cual no puede estar más de actualidad. Sobre lo que se van a encontrar si toman la buena decisión de leerlo, solo les puedo decir lo que ya puse en mi comentario a “Acostarse con la reina y otras delicias� (perdón por la autocita, pero me parece una estupidez intentar buscar otra manera de decir lo mismo que, bien o mal, ya dije allí):
“En sus relatos, Topor abre con un negrísimo escarpelo una grieta en la vulgar realidad de sus criaturas por la que se cuelan lógicas absurdas en la frontera de la verosimilitud desmontando nuestra supuesta cordura, humillando nuestra inteligencia, trastocando el rumbo de nuestro sentido común, riéndose, con nosotros y a pesar de nosotros, de nuestros miedos, de nuestros sueños, de nuestras vanidades, de nuestras seguridades, burlándose de nuestros modos y maneras� Topor exagera nuestros tics mostrándonos su vertiente más ridícula en originalísimas caricaturas que mezclan la crueldad, la irreverencia, lo escatológico, lo herético, la incorrección, lo monstruoso o lo grotesco…�
Por añadir alguna cosa más que pueda abrirles el apetito por la novela les informaré que hay película de Roman Polanski, y algo del ambiente que el director creó en La semilla del diablo he encontrado por aquí.
“A fuerza de tenerle por una víctima, podían llegar a convertirse en sus verdugos�
May 16, 2017
"Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα
κι εγώ δεν έχω για νοίκι
φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα
κι ο λόγος αυτός τής ανήκει.
Ο λόγος σαπίζει καταναλώνεται
στο λόγο αυτό κουβέντα δε γίνεται
και να που ο Οιδίπποδας τυφλώνεται
και να η Σαλώμη τα πέπλα της γδύνεται
Νίκη, νίκη, νίκη"
Τι άλλο να πω για αυτή την σύντομη ιστορια παραλογισμού; Νομίζω πως έγινα σαφής. Αδιαμφισβήτητα δεν τρελαίνομαι για σουρεαλιστικές φαντασιώσεις. Δεν μου αρέσει να εικαζω την αιτία πρόκλησης καταστάσεων και να έρχεται πιθανότατα απο κάποιο άλλο συλλογιστικό αιτιατό το αποτέλεσμα.
Θα ήθελα να μπορώ να έχω στοιχεία για το εάν ο ήρωας μου είχε ψυχολογικά προβλήματα πριν οδηγηθεί με συνοπτικές διαδικασίες στην απώλεια της ταυτότητας του και στην παράνοια.
Απο την άλλη εννοείται πως δεν εχουμε να κάνουμε με έναν απόλυτα φυσιολογικό νεαρό άντρα. Όσο κι αν τα φαινόμενα παρουσιάζουν έναν διακριτικό, ήπιο και φιλήσυχο άνθρωπο, ακολουθεί η υπερβολική φοβία του και το ανεξέλεγκτο άγχος -σε σχέση με τους γείτονες-όπως και ο απόλυτος πανικός πριν ανοίξει το πορτακι της παράνοιας που καταδεικνύουν σαφώς τα όρια της διαταραχής του.
Όπως και να έχει θα ήθελα περισσότερα στοιχεία και για πολλα αλλα γεγονότα που δεν αναφέρω για ευνόητους λόγους.
Αν και ελλιπές,αξίζει να διαβαστεί σαν μια σουρεαλιστική εμπειρία με αλληγορική κορύφωση!!
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!
κι εγώ δεν έχω για νοίκι
φορούσε μαύρο νυφικό η περσινή μας η κοπέλα
κι ο λόγος αυτός τής ανήκει.
Ο λόγος σαπίζει καταναλώνεται
στο λόγο αυτό κουβέντα δε γίνεται
και να που ο Οιδίπποδας τυφλώνεται
και να η Σαλώμη τα πέπλα της γδύνεται
Νίκη, νίκη, νίκη"
Τι άλλο να πω για αυτή την σύντομη ιστορια παραλογισμού; Νομίζω πως έγινα σαφής. Αδιαμφισβήτητα δεν τρελαίνομαι για σουρεαλιστικές φαντασιώσεις. Δεν μου αρέσει να εικαζω την αιτία πρόκλησης καταστάσεων και να έρχεται πιθανότατα απο κάποιο άλλο συλλογιστικό αιτιατό το αποτέλεσμα.
Θα ήθελα να μπορώ να έχω στοιχεία για το εάν ο ήρωας μου είχε ψυχολογικά προβλήματα πριν οδηγηθεί με συνοπτικές διαδικασίες στην απώλεια της ταυτότητας του και στην παράνοια.
Απο την άλλη εννοείται πως δεν εχουμε να κάνουμε με έναν απόλυτα φυσιολογικό νεαρό άντρα. Όσο κι αν τα φαινόμενα παρουσιάζουν έναν διακριτικό, ήπιο και φιλήσυχο άνθρωπο, ακολουθεί η υπερβολική φοβία του και το ανεξέλεγκτο άγχος -σε σχέση με τους γείτονες-όπως και ο απόλυτος πανικός πριν ανοίξει το πορτακι της παράνοιας που καταδεικνύουν σαφώς τα όρια της διαταραχής του.
Όπως και να έχει θα ήθελα περισσότερα στοιχεία και για πολλα αλλα γεγονότα που δεν αναφέρω για ευνόητους λόγους.
Αν και ελλιπές,αξίζει να διαβαστεί σαν μια σουρεαλιστική εμπειρία με αλληγορική κορύφωση!!
Καλή ανάγνωση!
Πολλούς ασπασμούς!
September 17, 2022
ابتدا کتاب را خواندم و سپس اقتباس خوب آن توسط رومن پولانسکی را دیدم
***
در سکانس پایانی فیلم هفت جایی ک� سه شخصیت اصلی فیلم یعنی کارآگاه دیوید میلز، کارآگاه ویلیام سامرست و جاناتان دو سوار بر اتومبیل عازم میعادگاه شوم هستند، گفت � گویی بینشان در میگیر� که در ابتدای آن جان دو رو به دو کارآگاه دیگر میگوی� «اگه بخوای مردم به حرفها� گوش کنند، نمیتون� فقط بزنی روی شونه شون و منتظر توجهشون باشی! بلکه باید با پتک بکوبی تو سرشون. تنها در این صور� بهت توجه میکنن�!» کافکا هم در یکی از یادداشتهای� درباره نوع ادبیات مورد علاقها� نوشته «اگر کتابی که میخوانی� با ضربها� سنگین به جمجمه مان بیدارمان نکند، چرا باید آن را بخوانیم؟ که شادمان کند؟ ما میتوانی� بدون این کتابه� هم شاد باشیم. چیزی که ما احتیاج داریم، کتابهای� است که مثل واقعها� وحشتناک بر ما نازل شوند. مثل زخم مرگ کسی که بیشتر از خودمان دوستش میداشتیم� یا مثل وقتی ک� در جنگلها� خالی از انسان گم شدهای�. مثل خودکشی. کتابه� باید دیلمی باشند برای شکستن یخ درونمان.» یادداشت متر��م. صفحات ۷-۸ کتاب
طبیعی است وقتی یک دندان، یا یک دست از بدن جدا شده باشد، دیگر عضوی از اعضای بدن به حساب نیاید. اما قضیه به این سادگی هم نبود. ترلکوفسکی از خودش پرسید «یک انسان دقیقاً از چه زمانی دیگر آن آدمی که خودش فکر میکن� هست -یا دیگران فکر میکنن� هست- نیست؟ فرض کنیم من یکی از دستهای� را از دست بدهم. بسیار خوب، دراینصور� میگوی� خودم و دستم. اگر هر دو دستم را از دست داده باشم، میگوی� خودم و دستهای�. اگر به جا� دستها� پاهایم را از دست داده باشم، بازهم فرقی نمیکن�: خودم و پاهایم. اگر به دلایلی لازم شود شکم، کبد یا کلیههای� را دربیاورند -اگر اصلاً چنین چیزی ممکن باشد- بازهم میتوان� بگویم خودم و اندامهای�. اما اگر سرم را از دست بدهم، در آن صورت چه میتوان� بگویم؟ خودم و بدنم، یا خودم و سرم؟ سر، که حتی عضوی از جنس دست و پاها نیست، با چه منطقی عنوان من را از آن خود کرده؟ به این خاطر که حاوی مغز است؟ اما لاروها و کرمه� و احتمالاً انواع دیگری از موجودات هم هستند که مغز ندارند. درباره چنین مخلوقاتی چه میتوا� گفت؟ آیا در جایی مغزهایی هستند که بگویند: خودم و کرمهایم؟� ص ۸۰ کتاب
***
در سکانس پایانی فیلم هفت جایی ک� سه شخصیت اصلی فیلم یعنی کارآگاه دیوید میلز، کارآگاه ویلیام سامرست و جاناتان دو سوار بر اتومبیل عازم میعادگاه شوم هستند، گفت � گویی بینشان در میگیر� که در ابتدای آن جان دو رو به دو کارآگاه دیگر میگوی� «اگه بخوای مردم به حرفها� گوش کنند، نمیتون� فقط بزنی روی شونه شون و منتظر توجهشون باشی! بلکه باید با پتک بکوبی تو سرشون. تنها در این صور� بهت توجه میکنن�!» کافکا هم در یکی از یادداشتهای� درباره نوع ادبیات مورد علاقها� نوشته «اگر کتابی که میخوانی� با ضربها� سنگین به جمجمه مان بیدارمان نکند، چرا باید آن را بخوانیم؟ که شادمان کند؟ ما میتوانی� بدون این کتابه� هم شاد باشیم. چیزی که ما احتیاج داریم، کتابهای� است که مثل واقعها� وحشتناک بر ما نازل شوند. مثل زخم مرگ کسی که بیشتر از خودمان دوستش میداشتیم� یا مثل وقتی ک� در جنگلها� خالی از انسان گم شدهای�. مثل خودکشی. کتابه� باید دیلمی باشند برای شکستن یخ درونمان.» یادداشت متر��م. صفحات ۷-۸ کتاب
طبیعی است وقتی یک دندان، یا یک دست از بدن جدا شده باشد، دیگر عضوی از اعضای بدن به حساب نیاید. اما قضیه به این سادگی هم نبود. ترلکوفسکی از خودش پرسید «یک انسان دقیقاً از چه زمانی دیگر آن آدمی که خودش فکر میکن� هست -یا دیگران فکر میکنن� هست- نیست؟ فرض کنیم من یکی از دستهای� را از دست بدهم. بسیار خوب، دراینصور� میگوی� خودم و دستم. اگر هر دو دستم را از دست داده باشم، میگوی� خودم و دستهای�. اگر به جا� دستها� پاهایم را از دست داده باشم، بازهم فرقی نمیکن�: خودم و پاهایم. اگر به دلایلی لازم شود شکم، کبد یا کلیههای� را دربیاورند -اگر اصلاً چنین چیزی ممکن باشد- بازهم میتوان� بگویم خودم و اندامهای�. اما اگر سرم را از دست بدهم، در آن صورت چه میتوان� بگویم؟ خودم و بدنم، یا خودم و سرم؟ سر، که حتی عضوی از جنس دست و پاها نیست، با چه منطقی عنوان من را از آن خود کرده؟ به این خاطر که حاوی مغز است؟ اما لاروها و کرمه� و احتمالاً انواع دیگری از موجودات هم هستند که مغز ندارند. درباره چنین مخلوقاتی چه میتوا� گفت؟ آیا در جایی مغزهایی هستند که بگویند: خودم و کرمهایم؟� ص ۸۰ کتاب
June 3, 2021
"Estaba solo, completamente solo, como si se estuviera muriendo. Si finalmente aquello se producía, ¿cuántos días tardarían en descubrir su cadáver? ¿Una semana? ¿Un mes? ¿Quién entraría el primero en el sepulcro?
Los vecinos, sin duda, o tal vez el propietario. Nadie se preocupaba por él, excepto cuando se trataba del pago del alquiler. Incluso muerto, no se le permitiría disfrutar gratuitamente de un piso que no le pertenecía"
"Un escaparate reflejó su imagen. Él no era diferente. Era semejante, idéntico a esos monstruos. Formaba parte de su especie pero, por alguna razón desconocida, se le mantenía al margen. No tenían confianza en él. Lo que le exigían era obediencia a sus reglas incongruentes y a sus absurdas leyes. Absurdas únicamente para él, porque no sabía distinguir todos sus matices y sutilezas
Trelkovsky, un hombre relativamente joven y mediocre, debe abandonar su actual departamento en Paris. Encuentra un nuevo departamento ,pero con el detalle de que la actual inquilina tubo un intento de suicidio y se encuentra grave en el hospital. En ese ínterin Trelkovsky decide visitar a la convaleciente, la cual fallece a las pocas horas, y el se convierte en el nuevo inquilino.
A partir de que se instala en su nuevo hogar todo comienza a tornarse mas y mas extraño: La relación con sus vecinos, una inexplicable obsesión por la antigua ocupante, pensamientos que rondan en su cabeza, miedos, y todo toma un tono surrealista .
*SPOILER*Una compleja historia sobre una psiquis aun mas compleja. Una persona que vive un proceso de alienación y metamorfosis, alimentado por el contexto, el miedo, la fragilidad y presiones ajenas, y que ademas probablemente tenga personalidades múltiples.
una historia inquietante con parábolas y contenido psicológico y sociológico.
Con pasajes surrealistas y otros casi teatrales**
Es una obra para procesar /digerir. Que proviene de una mente extremadamente inteligente y prodigiosa. Con algunos detalles que quedaran a libre interpretación del lector, al cual sin dudas no dejara indiferente
Los vecinos, sin duda, o tal vez el propietario. Nadie se preocupaba por él, excepto cuando se trataba del pago del alquiler. Incluso muerto, no se le permitiría disfrutar gratuitamente de un piso que no le pertenecía"
"Un escaparate reflejó su imagen. Él no era diferente. Era semejante, idéntico a esos monstruos. Formaba parte de su especie pero, por alguna razón desconocida, se le mantenía al margen. No tenían confianza en él. Lo que le exigían era obediencia a sus reglas incongruentes y a sus absurdas leyes. Absurdas únicamente para él, porque no sabía distinguir todos sus matices y sutilezas
Trelkovsky, un hombre relativamente joven y mediocre, debe abandonar su actual departamento en Paris. Encuentra un nuevo departamento ,pero con el detalle de que la actual inquilina tubo un intento de suicidio y se encuentra grave en el hospital. En ese ínterin Trelkovsky decide visitar a la convaleciente, la cual fallece a las pocas horas, y el se convierte en el nuevo inquilino.
A partir de que se instala en su nuevo hogar todo comienza a tornarse mas y mas extraño: La relación con sus vecinos, una inexplicable obsesión por la antigua ocupante, pensamientos que rondan en su cabeza, miedos, y todo toma un tono surrealista .
*SPOILER*Una compleja historia sobre una psiquis aun mas compleja. Una persona que vive un proceso de alienación y metamorfosis, alimentado por el contexto, el miedo, la fragilidad y presiones ajenas, y que ademas probablemente tenga personalidades múltiples.
una historia inquietante con parábolas y contenido psicológico y sociológico.
Con pasajes surrealistas y otros casi teatrales**
Es una obra para procesar /digerir. Que proviene de una mente extremadamente inteligente y prodigiosa. Con algunos detalles que quedaran a libre interpretación del lector, al cual sin dudas no dejara indiferente
August 23, 2021
Svakako ne tražim da me volite, znam da je to nemoguće, jer nisam neko koga je lako voljeti, ali budite milostivi toliko da me prezirete dovoljno da biste me ignorisali.
Jednom kada zakorači u stan automatski se širi mreža dželatovih pomoćnika, a ponor čeka. Čitanje ove knjige predstavljalo je slaganje kockica dok se ne dobije krajnji oblik. Mikro svijet Topora podsjeća na onaj iz Kamijevog romana Stranac. Dokle je Kamijev Mersou apatičan i a priori se suprotstavlja pojavama oko sebe te je pripremljen za svoju presudu, dotle je Toporov Trelkovski učauren u jednoj predstavi koja treba da mu pruži „normalan život� a koja će za posljedicu imati opsesiju i paranoju pa će na momente izgledati kao da je na psihoaktivnim supstancama. Prepreke na koje Trelkovski nailazi očigledne su odmah na početku romana. Tokom susreta sa vlasnikom stanova on mora da se sa mukom bori oko spuštanja cijene stana. Tu se ističe njegov karakter i spremnost da ide do kraja. Druga stvar koja i čini okosnicu romana jeste da se na mali udarac komšije bune da je preglasno i da stanar pravi buku. To će predstavljati vrhunac apsurda i očaja koji će se odraziti na Trelkovskog. Roman se između ostalog bavi egzistencijom sopstva, zlokobnim inatom ljudskog roda i socijalno patološkim fenomenom.
June 22, 2019
کافکا در یکی از یادداشت هاش درباره ی نوع ادبیات مورد علاقه ش نوشته که : اگر کتابی که می خوانیم با ضربه ای سنگین به جمجمه مان بیدارمان نکند، چرا باید آن را بخوانیم؟ که شادمان کند؟ ما می توانیم بدون این کتاب ها هم شاد باشیم. چیزی که ما احتیاج داریم، کتاب هایی است که مثل واقعه ای وحشتناک بر ما نازل شوند. مثل زخم مرگ کسی که بیشتر از خودمان دوستش می داشتیم، یا مثل وقتی که در جنگل های خالی از انسان گم شده ایم. مثل خودکشی. کتاب ها باید دیلمی باشند برای شکستن یخ درون مان
این کتاب یه جورایی نقش همون دیلم رو بازی میکنه. حالا نه در حد شکستن اما یه چیزی تو همون مایه ها
:))
موضوع مورد بحث کتاب، تنهایی و انزوای بشر امروزیه. زندگی های آپارتمانی و محصور شدن در چهار دیواری های تنگ و دلگیری که به تابوت شباهت بیشتری دارن تا چیزی به اسم خونه. همه ی اینها سبب شده تا انسان ها خیلی بیشتر از گذشته از هم فاصله بگیرن و به انزوایی که این نوع زندگی به همراه اورده خو بگیرن
داستان کتاب راجع به مرد جوانی به نام "ترلکوفسکی" ئه که در آپارتمان جدیدی که صاحب قبلیش خودکشی کرده ساکن میشه اما رفته رفته و به خاطر سخت گیری همسایه ها، که از کوچکترین صدایی گله و شکایت می کنن، دچار انزوا میشه
وسواس فکری "ترلکوفسکی"، درباره ی سر و صدا، به قدری شدت می گیره که از تمام دوستانش کناره گیری میکنه و با پوشیدن دمپایی های ابری، برای جلوگیری از هر گونه صدایی، سعی میکنه جوری رفتار کنه تا بهانه ی جدید و تازه ای به دست همسایه های سخت گیرش نده. این کناره گیری ها و وسواس فکری رفته رفته باعث افسردگی و انزوای "ترلکوفسکی" میشه و اونو به مرزی از جنون و پارانویا می رسونه که تصور میکنه همسایه ها سعی دارن اونو به قتل برسونن
-----------
کتاب بدی نبود اما به نظرم کتابی نیست که هر کسی از خوندنش لذت ببره... فضای کتاب، شهر تاریک و افسرده ای رو به تصویر میکشه که امیدی به نجاتش نیست و مردمش محکوم به نیستی هستن
دوستانی که سبک کافکا یا کامو رو می پسندن این کتاب می تونه براشون جالب بشه
^^
این کتاب یه جورایی نقش همون دیلم رو بازی میکنه. حالا نه در حد شکستن اما یه چیزی تو همون مایه ها
:))
موضوع مورد بحث کتاب، تنهایی و انزوای بشر امروزیه. زندگی های آپارتمانی و محصور شدن در چهار دیواری های تنگ و دلگیری که به تابوت شباهت بیشتری دارن تا چیزی به اسم خونه. همه ی اینها سبب شده تا انسان ها خیلی بیشتر از گذشته از هم فاصله بگیرن و به انزوایی که این نوع زندگی به همراه اورده خو بگیرن
داستان کتاب راجع به مرد جوانی به نام "ترلکوفسکی" ئه که در آپارتمان جدیدی که صاحب قبلیش خودکشی کرده ساکن میشه اما رفته رفته و به خاطر سخت گیری همسایه ها، که از کوچکترین صدایی گله و شکایت می کنن، دچار انزوا میشه
وسواس فکری "ترلکوفسکی"، درباره ی سر و صدا، به قدری شدت می گیره که از تمام دوستانش کناره گیری میکنه و با پوشیدن دمپایی های ابری، برای جلوگیری از هر گونه صدایی، سعی میکنه جوری رفتار کنه تا بهانه ی جدید و تازه ای به دست همسایه های سخت گیرش نده. این کناره گیری ها و وسواس فکری رفته رفته باعث افسردگی و انزوای "ترلکوفسکی" میشه و اونو به مرزی از جنون و پارانویا می رسونه که تصور میکنه همسایه ها سعی دارن اونو به قتل برسونن
-----------
کتاب بدی نبود اما به نظرم کتابی نیست که هر کسی از خوندنش لذت ببره... فضای کتاب، شهر تاریک و افسرده ای رو به تصویر میکشه که امیدی به نجاتش نیست و مردمش محکوم به نیستی هستن
دوستانی که سبک کافکا یا کامو رو می پسندن این کتاب می تونه براشون جالب بشه
^^
May 6, 2018
Το διαμέρισμα του έκτου ορόφου μιας παλιάς, αστικής πολυκατοικίας στην οδό Πιρενέ απέκτησε νέο ένοικο: έναν τριαντάχρονο Πολωνό μετανάστη, που αποφασίζει να νοικιάσει το διαμέρισμα (δυο δωμάτια όλα κι όλα, δίχως κουζίνα, και με κοινόχρηστο WC), παρά την μάλλον επιφυλακτική στάση του ιδιοκτήτη του διαμερίσματος και το τραγικό συμβάν της αυτοκτονίας της προηγούμενης ενοίκου.
Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των γειτόνων του, τα παράξενα χτυπήματα στην πόρτα και τους τοίχους του διαμερίσματος, και κυρίως η αποστροφή των λοιπών ενοίκων σε οποιαδήποτε θορυβώδη εκδήλωση εντός των ορίων της πολυκατοικίας, οδηγούν τον (ένοικο) Τρελκόφσκι στην βαθμιαία απομόνωσή του και τον, σχεδόν απόλυτο, εκούσιο εγκλεισμό του. Το διαμέρισμα γίνεται το οχυρό του ενοίκου του. Κι ο χειρότερος εφιάλτης του. Ώσπου, ο ένοικος νοιώθει να αλλάζει, να μεταμορφώνεται, να μοιάζει ολοένα και περισσότερο στην προηγούμενη νοικάρισσα.
Κλειστοφοβικό, υποβλητικό, και μέχρι του δρόμου τα μισά αριστουργηματικό, το βιβλίο αυτό του Roland Topor διολίσθησε βαθμιαία σ� ένα mind-fucking game, όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και παραίσθησης (ιδίως στο τρίτο μέρος του βιβλίου) έγιναν παντελώς αξεχώριστα και οι πιθανές αναγνώσεις του τέλους της ιστορίας πολλές και διαφορετικές.
Η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά των γειτόνων του, τα παράξενα χτυπήματα στην πόρτα και τους τοίχους του διαμερίσματος, και κυρίως η αποστροφή των λοιπών ενοίκων σε οποιαδήποτε θορυβώδη εκδήλωση εντός των ορίων της πολυκατοικίας, οδηγούν τον (ένοικο) Τρελκόφσκι στην βαθμιαία απομόνωσή του και τον, σχεδόν απόλυτο, εκούσιο εγκλεισμό του. Το διαμέρισμα γίνεται το οχυρό του ενοίκου του. Κι ο χειρότερος εφιάλτης του. Ώσπου, ο ένοικος νοιώθει να αλλάζει, να μεταμορφώνεται, να μοιάζει ολοένα και περισσότερο στην προηγούμενη νοικάρισσα.
Κλειστοφοβικό, υποβλητικό, και μέχρι του δρόμου τα μισά αριστουργηματικό, το βιβλίο αυτό του Roland Topor διολίσθησε βαθμιαία σ� ένα mind-fucking game, όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και παραίσθησης (ιδίως στο τρίτο μέρος του βιβλίου) έγιναν παντελώς αξεχώριστα και οι πιθανές αναγνώσεις του τέλους της ιστορίας πολλές και διαφορετικές.
October 12, 2019
مستاجر ، بچه رزماری و انزجار سه گانه ای هستند که آقای رومن پولانسکی کارگردان لهستانی الاصل ، بزرگ شده در آشویتس و ساکن پاریس در مورد زندگی آپارتمانی و شاید ترس از همزیستی با همسایه ها و مردمی که ما فقط ظاهر آن ها را می بینیم و می شناسیم و خبری از هیولای درون آن ها نداریم بر اساس فیلم نامه های برگرفته شده از کتاب های مختلف کارگردانی کرده است . مردمی که به ظاهر خوب و بدون مشکل به نظر می رسند ولی در حقیقت در درون خود در حال نقشه کشیدن برای نابودی شما ، شاید هم معامله ای پر سود با شیطان هستند . اینجا در مستاجر (کتابی که من خواندم با ترجمه آقای کوروش سلیم زاده بوده و تصویر کتاب هم همین آقای پولانسکی معروف در حال نگاه کردن به بیرون اطاق هست ) فردی از لهستان ( زادگاه خود آقای پولانسکی ) دنبال خانه ای برای اجاره در پاریس می گردد ( باز هم آقای پولانسکی )و پس از یافتن خانه ای که مستاجر قبلی آن خود کشی کرده ( علت در ابتدا معلوم نیست ) در حالی که فرصت گرفتن جشن را هم نداشته ، پی میبرد تازه این اول ماجراست !و او اباید با همسایگان و صاحب خانه و سرایداری سر و کله بزند که تفاوتی با شیطان ندارند . در ادامه داستان ، به آهستگی فرایند تبدیل مستاجر جدید به مستاجر قبلی و گام نهادن او در مسیری که به خود کشی منتهی می شود به تفصیل و با ذکر جزئیات شرح داده میشود و برای خواننده این سوال مطرح می شود که آیا همین مستاجر هم پیش زمینه های تبدیل شدن به یک انسان روانی را داشته است ؟؟
داستان در حالی تمام می شود که نویسنده آقای رولان توپور موفق می شود که پوسته نازک اعتماد خواننده به محیط اطراف و به ویژه به همسایگان خود را شکسته و دید بد بینانه ای به وجود آورد . ضمنا حداقل برای من این سوال پیش آمد که هر کدام از ما انسان های به ظاهر عادی در درون خود چقدر زمینه شرارت و روانی بودن و روانی کردن دیگران را داریم ؟؟
داستان در حالی تمام می شود که نویسنده آقای رولان توپور موفق می شود که پوسته نازک اعتماد خواننده به محیط اطراف و به ویژه به همسایگان خود را شکسته و دید بد بینانه ای به وجود آورد . ضمنا حداقل برای من این سوال پیش آمد که هر کدام از ما انسان های به ظاهر عادی در درون خود چقدر زمینه شرارت و روانی بودن و روانی کردن دیگران را داریم ؟؟
September 7, 2015
Roland's The Tenant is a sort of ragged of a tale whose structural boundaries are loosely marked by Joyce's and the .
At its heart, the work reflects the difficulty of coping with social pressures brought on by modernity and the situation of living in close quarters with others in an urban environment. Trelkovsky, the main focus of the novel, moves from his studio apartment to another apartment, which was once occupied by a Simone Choule, but had been vacated with her suicide. Trelkovsky begins the tale as a well-adjusted, responsible young man whose only care was leaving his old place. But this seemingly innocent departure signaled the beginning of darker days to come:
He had lived so many years in this room that he could still not quite grasp the idea that now it was finished. He would never again see this place which had been the very centre of his life. Others would come into it, destroy the order of things that existed now, transform these four walls into something he would not even recognize, and kill off forever any lingering assumption that a certain Monsieur Trelkovsky had lived here before. Unceremoniously, from one day to the next, he would have vanished.
This existential crisis, however, is only the beginning of a mad, downward spiral into sociopathic misanthropy brought on by the pressure of intolerant neighbors, a landlord who obeys the law when it suits him, and the haunting presence left by Simone Choule's suicide. To say much more about the plot itself would be to give too much away, so, suffice it to say that Trelkovsky's moment of crisis leads, in the end, to a transgressive, transformative episode that leaves him with serious questions about his authentic-self. This might be salved by the company of good friends or a lover or even a neighbor who might commiserate against the other neighbors. Alas, Trelkovsky's paranoia does not help matters in this regard. With enemies like these, who needs friends?
At its heart, the work reflects the difficulty of coping with social pressures brought on by modernity and the situation of living in close quarters with others in an urban environment. Trelkovsky, the main focus of the novel, moves from his studio apartment to another apartment, which was once occupied by a Simone Choule, but had been vacated with her suicide. Trelkovsky begins the tale as a well-adjusted, responsible young man whose only care was leaving his old place. But this seemingly innocent departure signaled the beginning of darker days to come:
He had lived so many years in this room that he could still not quite grasp the idea that now it was finished. He would never again see this place which had been the very centre of his life. Others would come into it, destroy the order of things that existed now, transform these four walls into something he would not even recognize, and kill off forever any lingering assumption that a certain Monsieur Trelkovsky had lived here before. Unceremoniously, from one day to the next, he would have vanished.
This existential crisis, however, is only the beginning of a mad, downward spiral into sociopathic misanthropy brought on by the pressure of intolerant neighbors, a landlord who obeys the law when it suits him, and the haunting presence left by Simone Choule's suicide. To say much more about the plot itself would be to give too much away, so, suffice it to say that Trelkovsky's moment of crisis leads, in the end, to a transgressive, transformative episode that leaves him with serious questions about his authentic-self. This might be salved by the company of good friends or a lover or even a neighbor who might commiserate against the other neighbors. Alas, Trelkovsky's paranoia does not help matters in this regard. With enemies like these, who needs friends?
May 24, 2021
Kiracı hakkında spoiler vermeden bir yorum yazmak çok zor. Katı kurallarla dolu bir sözleşme imzalayıp, değişik komşularla sarılı olduğu bir daireye taşınan Trelovsky’nin hikayesinin takip ediyorsunuz. Hem bir polisiye gibi merak ettirip okurunu geren, hem de dokunaklı detaylarıyla sarsan kitaplardan. Konu olarak şehir yaşamının getirdiği yabancılaşma, belirli kalıplara dahil olmaya çabalama, bunun aksi durumunda ötekileştirilip toplumun dışında bırakılmayı, kısaca bir insanın günlük hayatında karşılaştığı çevre baskısı ile mücadelesini okuyorsunuz. Buna psikopatoloji de eklenince gerilimin dozu daha da artıyor. Hatta sanıyorum bu psikolojik gerilimin de etkisiyle, çoğu kişi korku kategorisine dahil etmiş ama bence gerilim daha uygun bir tanımlama. Çoğu sorunuzun cevabını alamayacaksınız muhtemelen ama bundan rahatsız olmayanlardansanız mutlaka okuyun derim. Çok beğendim; otorite, itaat, sosyal yapı içinde kişisel kimlik üzerine söyleyecek çok sözü olan, elden bırakamadan merakla okunacak bir gerilim romanı. Bazı noktalarda tahmin ediyor olsanız da bunu tasdiklemek adına, sonu için dahi okunur.
Bu arada yayınevinden daha önceden de Viviane Elisabeth Fauville okumuştum, o da Kiracı gibi çok farklı bir tarzda ve beklediğimden çok farklı seyreden bir kitap olmuştu. Yayınevinin kitap seçimleri çok farklı ve etkileyici gerçekten. Yakından takip edilmesi gerekenlerden.
4,5/5
Bu arada yayınevinden daha önceden de Viviane Elisabeth Fauville okumuştum, o da Kiracı gibi çok farklı bir tarzda ve beklediğimden çok farklı seyreden bir kitap olmuştu. Yayınevinin kitap seçimleri çok farklı ve etkileyici gerçekten. Yakından takip edilmesi gerekenlerden.
4,5/5
September 24, 2024
قبلا چندتا کتاب از این مترجم خوندم و متوجه شدم خیلی کتابای جالبی ترجمه میکن�.
مستأجر همیشه تو لیستم بود بخرم و خیلی ذوق خوندنشو داشتم اما متاسفانه تا نیمه های کتاب که رسیدم دیگه برام تابلو شد که قراره چه اتفاقی بیفته ،داستانش برام تکراری بود�.
انتظار بیشتری از این کتاب داشتم فکر میکردم قراره کلی غافلگیر بشم ترس و دلهره وجودمو در بگیره.
بعد از کتابش فیلمشو دیدم هرچند از کارگردانش خوشم نمیاد اما به نظرم فیلمش به مراتب بهتر از کتابش هست.
پیشنهاد میکنم فیلمشو ببینید.
من یه اشتباهی کردم و زود کتابشو خریدم چون صوتیش توسط آقای سلطان زاده ضبط شده.
مستأجر همیشه تو لیستم بود بخرم و خیلی ذوق خوندنشو داشتم اما متاسفانه تا نیمه های کتاب که رسیدم دیگه برام تابلو شد که قراره چه اتفاقی بیفته ،داستانش برام تکراری بود�.
انتظار بیشتری از این کتاب داشتم فکر میکردم قراره کلی غافلگیر بشم ترس و دلهره وجودمو در بگیره.
بعد از کتابش فیلمشو دیدم هرچند از کارگردانش خوشم نمیاد اما به نظرم فیلمش به مراتب بهتر از کتابش هست.
پیشنهاد میکنم فیلمشو ببینید.
من یه اشتباهی کردم و زود کتابشو خریدم چون صوتیش توسط آقای سلطان زاده ضبط شده.
February 28, 2024
Roland Topor's existentialist, panic inducing psychological thriller The Tenant / Le locataire chimérique revolves around unassuming everyman Trelkovsky, who unexpectedly finds a good apartment to rent, and accepts the lease even though the former tenant has thrown herself out of the window � unsettling, but the things we big city people won't accept for a nice apartment... What Trelkovsky accepts and does in order to keep the place gradually weighs on him and affects his mental health, until he cracks under the collective societal pressure and a full-blown identity crisis.
The building of suspense in this book is sublime to say the least. Trekolvsky's initially slight and gradually more intense metamorphosis lead to a quite tragic and devastating ending, making this a fascinating read.
The building of suspense in this book is sublime to say the least. Trekolvsky's initially slight and gradually more intense metamorphosis lead to a quite tragic and devastating ending, making this a fascinating read.
March 17, 2022
Videorecensione:
October 5, 2015
The Tenant is Roland Topor's classic surreal novel of alienation, sexual frustration and downward spiral into insanity in a run down Parisian apartment complex on the rue des Pyrénées. Originally published in 1964, the novel has been adapted into film in 1976 by Roman Polanski - who also played the main character. I saw the film adaptation several years ago, but only now read the book - the film follows the novel closely, with only a few minor differences.
The Tenant tells the story of a man known only as Trelkovsky, who moves into a small apartment on the rue des Pyrénées. The previous tenant, a woman named Simone Choule, has attempted to commit suicide by throwing herself out of the window, leaving her furniture and belongings behind. Trelkovsky feels an obligation to visit Simone in the hospital, but discovers that she is covered in bandages - and screams terribly when she sees him. Simone dies soon afterwards, and Trelkovsky resumes his life in her former apartment - but soon becomes embroiled in what he perceives to be a conspiracy against his life, designed by his neighbors.
The Tenant is grotesque and surreal, but at the same time almost absurdly funny at times in a very juvenile way (at one point Trelkovsky amuses himself with farting in public at regular intervals). Trelkovsky himself is an interesting character. Although he is said to have a steady job, it is never described in great detail and it is unclear what he is actually doing. He has very few friends, and is not really a social person. Trelkovsky wants most to be simply left alone, but everything he does ends up disturbing and bothering his neighbors - who bang on his walls, ceiling and floor, and complain about him to the landlord.
Is Trelkovsky truly a victim of a complex conspiracy? Who is he, exactly? Trelkovsky is not a French name, as his landlord points out while interrogating him about his background - we learn that he was born in France, but nothing more. It is possible that Topor wanted Trelkovsky to reflect his own background - that of a Polish Jew, a stranger in the country of his birth(incidentally, Roman Polanski is also a Polish Jew who moved to Paris to live and work). That Trelkovsky is an outsider is obvious enough, but he himself also does not know who or what he is. Although he states that he is not a homosexual, he is unable to form a relationship with a woman; in fact he shows to be fascinated not with women, but with their bodies. As the novel progresses, Trelkovsky sees an increasingly clear image of himself as an intruder - not only in the claustrophobic, kafkaesque apartment complex, but inside his own body.
Although I saw the film and knew what was going to happen, I still enjoyed reading The Tenant - it is very short, and does what it aims to do well, without overstaying its welcome. I really recommend the film adaptation - I think that it is even better than the book, with just enough difference to make it true to the source material and enjoyable for those who have read it.
The Tenant tells the story of a man known only as Trelkovsky, who moves into a small apartment on the rue des Pyrénées. The previous tenant, a woman named Simone Choule, has attempted to commit suicide by throwing herself out of the window, leaving her furniture and belongings behind. Trelkovsky feels an obligation to visit Simone in the hospital, but discovers that she is covered in bandages - and screams terribly when she sees him. Simone dies soon afterwards, and Trelkovsky resumes his life in her former apartment - but soon becomes embroiled in what he perceives to be a conspiracy against his life, designed by his neighbors.
The Tenant is grotesque and surreal, but at the same time almost absurdly funny at times in a very juvenile way (at one point Trelkovsky amuses himself with farting in public at regular intervals). Trelkovsky himself is an interesting character. Although he is said to have a steady job, it is never described in great detail and it is unclear what he is actually doing. He has very few friends, and is not really a social person. Trelkovsky wants most to be simply left alone, but everything he does ends up disturbing and bothering his neighbors - who bang on his walls, ceiling and floor, and complain about him to the landlord.
Is Trelkovsky truly a victim of a complex conspiracy? Who is he, exactly? Trelkovsky is not a French name, as his landlord points out while interrogating him about his background - we learn that he was born in France, but nothing more. It is possible that Topor wanted Trelkovsky to reflect his own background - that of a Polish Jew, a stranger in the country of his birth(incidentally, Roman Polanski is also a Polish Jew who moved to Paris to live and work). That Trelkovsky is an outsider is obvious enough, but he himself also does not know who or what he is. Although he states that he is not a homosexual, he is unable to form a relationship with a woman; in fact he shows to be fascinated not with women, but with their bodies. As the novel progresses, Trelkovsky sees an increasingly clear image of himself as an intruder - not only in the claustrophobic, kafkaesque apartment complex, but inside his own body.
Although I saw the film and knew what was going to happen, I still enjoyed reading The Tenant - it is very short, and does what it aims to do well, without overstaying its welcome. I really recommend the film adaptation - I think that it is even better than the book, with just enough difference to make it true to the source material and enjoyable for those who have read it.
June 23, 2019
قبل از اینکه کتاب رو بخونید
داستان در مورد ِ فردی به نام ِ "ترلکوفسکی" ئه، که به دنبال آپارتمانی برای اجاره میگرد�. در نهایت، وقتی آپارتمان ِ باب میلش رو پیدا میکنه� متوجه میشه که مستاجر ِ قبلی اون آپارتمان خودکشی کرده و توی بیمارستانه. با مرگ مستاجر ِ قبلی، ترلکوفسکی به آپارتمان ِ جدیدش نقل مکان میکن� و کمک� متوجه ِ اتفاقات ِ مشکوکی میش� و... .
اگر بخوایم درباره� ژانر ِ کتاب صحبت کنیم، میتونی� بگیم با سبکی مشابه کافکا، هیچکاک، پولانسکی، کوبریک و... طرفیم. اگر شما هم مثل من، از تکت� ِ این اسمه� خوشتون میاد، به قطع از این کتاب هم لذت وافری خواهید برد.
رولان توپور، بیشتر به کاریکاتورها و تصویرهایی که میکشید� معروفه. مهمتری� نوشته� همین کتابه، که وقتی پولانسکی اقتباسی ازش رو در سال ۱۹۷۶ میسازه� معروفت� هم میش�.
بعد از خوندن ِ کتاب
اگر کتاب رو نخوندین، از اینج� به بعد ممکنه داستان براتون لو بره.
توپور در شاهکاری که مینویسه� به زیبایی از پس ِ نشونداد� ِ بیچارگی و تنهایی انسان برمیاد، و آپارتمان رو که نمادی از دنیاست، به جایی تشبیه میکن� که ازش گریزی نیست. ترلکوفسکی که در طول کتاب، بارها برامون در مورد ِ جنسیتش سوال پیش میاد، نماد نوع ِ انسانه (و همینطور سیمون شول). زن و مرد، با پا گذاشتن در این دنیا (چیزی که ترلکوفسکی در ابتدای داستان ازش به "روی آوردن شانس" یاد میکن�)، وارد منجلابی میش� که هم فرار ازش امکان پذیر نیست (حتی خودکشی هم در نهایت آرامش رو بهشون نمیده) و هم تنهان. انسان در تنهاترین حالت ِ خودش، در این دنیاست و تمام درد و رنجش رو باید به تنهایی حمل کنه.
از این داستان، که واضحا پر از نماد هم هست، تفسیرهای بسیار زیادی میش� کرد، و این از نقاط قوت ِ کتابه. کتابی که در عین روون و ساده بودن، میتون� مفاهیم بسیار پیچیدهتر� رو با خودش منتقل کنه.
در مورد داستان و تکت� ِ اجزاش شاید بشه ساعته� نوشت و صحبت کرد. مترجم، در مقدمها� که ابتدای کتاب نوشته، درباره� سبک ِ "مستاجر" و تفاوتهای� که در رمان و فیلمی که به اقتباس ازش ساخته شده، صحبت کرده. هم موخره� خوبی بر رمان محسوب میشه� و هم اگر فیلم رو بعد از خوندن ِ رمان، دیده باشین، اطلاعات ِ خوبی بهتون مید�.
ترجمه� کتاب هم بسیار خوب بود، البته به جز سانسورهای گاه و بیگا� که البته مطمئنا مترجم توش نقشی نداشته.
داستان در مورد ِ فردی به نام ِ "ترلکوفسکی" ئه، که به دنبال آپارتمانی برای اجاره میگرد�. در نهایت، وقتی آپارتمان ِ باب میلش رو پیدا میکنه� متوجه میشه که مستاجر ِ قبلی اون آپارتمان خودکشی کرده و توی بیمارستانه. با مرگ مستاجر ِ قبلی، ترلکوفسکی به آپارتمان ِ جدیدش نقل مکان میکن� و کمک� متوجه ِ اتفاقات ِ مشکوکی میش� و... .
اگر بخوایم درباره� ژانر ِ کتاب صحبت کنیم، میتونی� بگیم با سبکی مشابه کافکا، هیچکاک، پولانسکی، کوبریک و... طرفیم. اگر شما هم مثل من، از تکت� ِ این اسمه� خوشتون میاد، به قطع از این کتاب هم لذت وافری خواهید برد.
رولان توپور، بیشتر به کاریکاتورها و تصویرهایی که میکشید� معروفه. مهمتری� نوشته� همین کتابه، که وقتی پولانسکی اقتباسی ازش رو در سال ۱۹۷۶ میسازه� معروفت� هم میش�.
بعد از خوندن ِ کتاب
اگر کتاب رو نخوندین، از اینج� به بعد ممکنه داستان براتون لو بره.
توپور در شاهکاری که مینویسه� به زیبایی از پس ِ نشونداد� ِ بیچارگی و تنهایی انسان برمیاد، و آپارتمان رو که نمادی از دنیاست، به جایی تشبیه میکن� که ازش گریزی نیست. ترلکوفسکی که در طول کتاب، بارها برامون در مورد ِ جنسیتش سوال پیش میاد، نماد نوع ِ انسانه (و همینطور سیمون شول). زن و مرد، با پا گذاشتن در این دنیا (چیزی که ترلکوفسکی در ابتدای داستان ازش به "روی آوردن شانس" یاد میکن�)، وارد منجلابی میش� که هم فرار ازش امکان پذیر نیست (حتی خودکشی هم در نهایت آرامش رو بهشون نمیده) و هم تنهان. انسان در تنهاترین حالت ِ خودش، در این دنیاست و تمام درد و رنجش رو باید به تنهایی حمل کنه.
از این داستان، که واضحا پر از نماد هم هست، تفسیرهای بسیار زیادی میش� کرد، و این از نقاط قوت ِ کتابه. کتابی که در عین روون و ساده بودن، میتون� مفاهیم بسیار پیچیدهتر� رو با خودش منتقل کنه.
در مورد داستان و تکت� ِ اجزاش شاید بشه ساعته� نوشت و صحبت کرد. مترجم، در مقدمها� که ابتدای کتاب نوشته، درباره� سبک ِ "مستاجر" و تفاوتهای� که در رمان و فیلمی که به اقتباس ازش ساخته شده، صحبت کرده. هم موخره� خوبی بر رمان محسوب میشه� و هم اگر فیلم رو بعد از خوندن ِ رمان، دیده باشین، اطلاعات ِ خوبی بهتون مید�.
ترجمه� کتاب هم بسیار خوب بود، البته به جز سانسورهای گاه و بیگا� که البته مطمئنا مترجم توش نقشی نداشته.
December 15, 2021
Epey klasik başlayıp yarısından sonra garip bir şekilde şaşırtmaya başlayan bir roman Kiracı. Ama klasik başladı dediysem sıkıcı olduğu sanılmasın, aksine gün içinde keşke akşam olsa da Trelkovsky'nin neler yaptığını okusam, kendi klasik yaşantımın izlerinden uzaklaşsam diye düşündüm. Trelkovsky ete kemiğe bürünen, yan komşumuz olabilecek kadar tanıdık bir karakter aslında. Belki de hatta kendimizdir, kim bilir :) Şehir hayatının, özellikle apartman sakini olmanın kaosuna ortak ediyor okuyucuyu Kiracı.
Tavsiye ediyorum.
Tavsiye ediyorum.
March 11, 2023
Not a week ago a movie buff told me one of her favorite films is Polanski's The Tenant which I was only vaguely aware of and certainly ignorant of the book which it's based on. Yesterday, I coincidentally noticed another friend here on GR was reading the book and a quick glance at the plot was enough to get me interested. And this is pretty much the only reason I'm still a member here.
Now, I'm a big fan of surrealistic, mind-bending, psychological thrillers, so The Tenant hit home. It's as surrealistic, as mind-bending and as psychological as I like them. A nightmarish, if humorous at times, descent into paranoia, full of twists and symbolisms. I don't think it's necessary to talk about the plot, as others have adequately done so, nor about the symbolisms, as they can be interpreted a million ways. I'd like to say though, it's one of those books ideal for buddy-reading and conversation.
If I had to describe it, I'd say it's Kafka, Dostoevsky and David Lynch combined.
Now, I'm a big fan of surrealistic, mind-bending, psychological thrillers, so The Tenant hit home. It's as surrealistic, as mind-bending and as psychological as I like them. A nightmarish, if humorous at times, descent into paranoia, full of twists and symbolisms. I don't think it's necessary to talk about the plot, as others have adequately done so, nor about the symbolisms, as they can be interpreted a million ways. I'd like to say though, it's one of those books ideal for buddy-reading and conversation.
If I had to describe it, I'd say it's Kafka, Dostoevsky and David Lynch combined.
Read
November 28, 2019Topor je uspešno stvorio tesan, klaustrofobičan svet sirotinjskih stanova bez kupatila u kojima skučenim životima žive ne manje sirotinjski stanari i podstanari, svet u kome poznajete komšijin život do najsitnije navike, šuma i mirisa i u skladu s tim ga se gnušate do krajnosti.I strpao u njega ludačku priču o prosečnom, sivom stanaru koji mic po mic preuzima (ili mu se nameće) ličnost prethodne (jednako sive i prosečne) stanarke dok istovremeno protiv komšija vodi rat do istrebljenja i muče ga sve luđe i mahnitije vizije. Sve to uz crni humor koji je na mahove urnebesan i šiba onako raskalašno i bez ikakvih kočnica i u prevodu Olje Petronić, uvek pouzdane.
Osećam potrebu da dodam: kao verovatno najveći deo ljudi koji se danas maše Stanara, i ja sam najpre gledala film Romana Polanskog, i ovo jeste dobra, bizarna knjiga, ali film je remek-delo koje se solidno verno drži predloška ali ga istovremeno raskošno obogaćuje na svim planovima. (Da, Polanskog je trebalo u zatvor odavno, da, Polanski je snimio ne jedan i ne dva nego nekoliko genijalnih filmova i ne vidim šta je tu sporno.)
Osećam potrebu da dodam: kao verovatno najveći deo ljudi koji se danas maše Stanara, i ja sam najpre gledala film Romana Polanskog, i ovo jeste dobra, bizarna knjiga, ali film je remek-delo koje se solidno verno drži predloška ali ga istovremeno raskošno obogaćuje na svim planovima. (Da, Polanskog je trebalo u zatvor odavno, da, Polanski je snimio ne jedan i ne dva nego nekoliko genijalnih filmova i ne vidim šta je tu sporno.)
Read
August 26, 2021Veoma mračno i zaista čudno. Psihološki uznemirujuća knjiga. Govori o mučnom padu u ludilo, istražuje uznemirujuću dubinu krivice, paranoju i socijalnu otuđenost. Roman je napisan jasnim, elegantnim, sažetim stilom. Topor vešto izaziva pravi osećaj košmarnog terora. Pratiti pad glavnog junaka u paranoično ludilo bilo je fascinantno pogotovo zato što je bilo teško sa sigurnošću reći da li on to zaista zamišlja ili ne. Vredno pomena jeste savršeno izdanje Izdavačke kuće Orfelin. Bonus materijali su vrlo dobri. Ako ste ljubitelj psihološkog horora pročitajte ovo, nećete biti razočarani.
February 10, 2018
داستان از جایی شروع میش� که مردی به نام ترلوفسکی که به دنبال محلی برای زندگی میگرده� به آپارتمانی برمیخور� که به نظر میرس� شرایط خوبی داره ولی صاحب قبلی آپارتمان خودکشی کرده و تو بیمارستانه...
روایت داستان به نظر خطی میاد اما سیالی خیرهکنند� و فوقالعادها� داره که خواننده رو به دنبال خودش میکش�. با وجود ریتم نسبتا کند، جالبه که من رو هیجانزد� و دلواپس میکرد� میترسون� و حتی وقتایی که بین خوندنش وقفه میافتاد� ذهنم رو درگیر خودش نگه میداش�.
شاید هر چی در مورد داستان خلاقانه و متفاوت این کتاب بگم، تا حدی ماجرا رو لو بده و لذت خوندنش رو کم کنه، اینه که زیاد چیزی نمیگ� اما به نظرم در مجموع کتابیه که قطعا ارزش خوندنشو داره و ما رو با یه دنیای جدید آشنا میکن� و ذهن این افراد رو قابل درکت�.
امتیاز من به کتاب ۴.۵ ه که به پایین گردش کردم چون یه مقدار تا نیمه کتاب برام قابل حدس بود، با این حال پایان کتاب غیر قابل پیشبین� و مسحورکننده بود.
+ خوندنش برای روانشناسها� بالینی یه بایده.
+ کتاب رو با صدای آرمان سلطانزاد� گوش دادم و تجربه� خیلی خوبی بود.
-----------
یادگاری از کتاب:
یک انسان دقیقا از چه زمانی دیگر آن آدمی که خودش فکر میکن� هست یا دیگران فکر میکنن� هست، نیست؟
...
چه چیزی از او فردی خاص میساخت� چه چیزی او را از دیگران متمایز میکرد� نقطه� ارجاعش چه بود؟ چه چیزی باعث میش� فکر کند من این هستم و آن نیستم؟
روایت داستان به نظر خطی میاد اما سیالی خیرهکنند� و فوقالعادها� داره که خواننده رو به دنبال خودش میکش�. با وجود ریتم نسبتا کند، جالبه که من رو هیجانزد� و دلواپس میکرد� میترسون� و حتی وقتایی که بین خوندنش وقفه میافتاد� ذهنم رو درگیر خودش نگه میداش�.
شاید هر چی در مورد داستان خلاقانه و متفاوت این کتاب بگم، تا حدی ماجرا رو لو بده و لذت خوندنش رو کم کنه، اینه که زیاد چیزی نمیگ� اما به نظرم در مجموع کتابیه که قطعا ارزش خوندنشو داره و ما رو با یه دنیای جدید آشنا میکن� و ذهن این افراد رو قابل درکت�.
امتیاز من به کتاب ۴.۵ ه که به پایین گردش کردم چون یه مقدار تا نیمه کتاب برام قابل حدس بود، با این حال پایان کتاب غیر قابل پیشبین� و مسحورکننده بود.
+ خوندنش برای روانشناسها� بالینی یه بایده.
+ کتاب رو با صدای آرمان سلطانزاد� گوش دادم و تجربه� خیلی خوبی بود.
-----------
یادگاری از کتاب:
یک انسان دقیقا از چه زمانی دیگر آن آدمی که خودش فکر میکن� هست یا دیگران فکر میکنن� هست، نیست؟
...
چه چیزی از او فردی خاص میساخت� چه چیزی او را از دیگران متمایز میکرد� نقطه� ارجاعش چه بود؟ چه چیزی باعث میش� فکر کند من این هستم و آن نیستم؟
February 1, 2017
Προσωπικά το βιβλίο μου άρεσε πολύ και βέβαια εκτίμησα για ακόμη μια φορά το σκηνοθετικό ταλέντο του Πολάνσκι, που μετέφερε με μεγάλη μαεστρία στον κινηματογράφο αυτό το σκοτεινό διήγημα!
Μου άρεσε πάρα πολύ η ατμόσφαιρα του βιβλίου. Κάτι μεταξύ σουρεαλισμού και υπερφυσικού τρόμου... Και μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Τρελκόφσκι, ένας σχεδόν καφκικός χαρακτήρας που κατατρέχεται από τις ανησυχίες του, τις ανασφάλειες του και τους περίεργους (σχεδόν διαβολικούς) γειτονές του...
Μέσα από τον προσωπικό εφιάλτη του πρωταγωνιστή, διακρίνω μια αιχμηρή αλληγορία για τον κοινωνικό ρατσισμό... Ο Τρελκόφκσι είναι ένας φτωχός μικροαστός, ο οποίος δεν μπορεί να αφομοιωθεί από το σύνολο των "μεγαλοαστών" της πολυκατοικίας που βρίσκεται το καινούργιο του διαμέρισμα...
Κατά τα άλλα ο Τοπόρ φτιάχνει μια εφιαλτική ατμόσφαιρα και το τέλος είναι απόλυτο ταιριαστό με αυτή... Είναι ανατριχιαστικό, αναπάντεχο, σουρεαλιστικό... Σχεδόν στοιχειώνει τον αναγνώστη, ειδικά αν συνδυαστεί και με την κινηματογραφική του μεταφορά! Ο Τρελκόφσκι χάνει σιγά σιγά τον εαυτό του και μέσα από παραισθήσεις, φοβίες και εφιάλτες έρχεται μια αιματοβαμμένη κορύφωση...
Θα έβαζα 4,5 αστέρια αλλά θα βάλω 5/5 γιατί ήταν μια συνανάγνωση με καλούς βιβλιόφιλους της Λέσχης μας!!!
(Πρώτη δημοσίευση ΛτΒ)
Μου άρεσε πάρα πολύ η ατμόσφαιρα του βιβλίου. Κάτι μεταξύ σουρεαλισμού και υπερφυσικού τρόμου... Και μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Τρελκόφσκι, ένας σχεδόν καφκικός χαρακτήρας που κατατρέχεται από τις ανησυχίες του, τις ανασφάλειες του και τους περίεργους (σχεδόν διαβολικούς) γειτονές του...
Μέσα από τον προσωπικό εφιάλτη του πρωταγωνιστή, διακρίνω μια αιχμηρή αλληγορία για τον κοινωνικό ρατσισμό... Ο Τρελκόφκσι είναι ένας φτωχός μικροαστός, ο οποίος δεν μπορεί να αφομοιωθεί από το σύνολο των "μεγαλοαστών" της πολυκατοικίας που βρίσκεται το καινούργιο του διαμέρισμα...
Κατά τα άλλα ο Τοπόρ φτιάχνει μια εφιαλτική ατμόσφαιρα και το τέλος είναι απόλυτο ταιριαστό με αυτή... Είναι ανατριχιαστικό, αναπάντεχο, σουρεαλιστικό... Σχεδόν στοιχειώνει τον αναγνώστη, ειδικά αν συνδυαστεί και με την κινηματογραφική του μεταφορά! Ο Τρελκόφσκι χάνει σιγά σιγά τον εαυτό του και μέσα από παραισθήσεις, φοβίες και εφιάλτες έρχεται μια αιματοβαμμένη κορύφωση...
Θα έβαζα 4,5 αστέρια αλλά θα βάλω 5/5 γιατί ήταν μια συνανάγνωση με καλούς βιβλιόφιλους της Λέσχης μας!!!
(Πρώτη δημοσίευση ΛτΒ)
January 7, 2022
Πολύ δυνατό μυθιστόρημα, με υπόθεση που ακροβατεί ανάμεσα σε λογική και παράνοια, κάνοντας την ανάγνωση μία ξεχωριστή εμπειρία.
Ο πρωταγωνιστής, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που νοικιάζει ένα σπίτι κι έκτοτε η ζωή του αλλάζει δραματικά. Πολύ ιδιαίτερη η ματιά του Γάλλου συγγραφέα, που μέσα απο μία αλληγορική προσέγγιση κι υπόθεση, θίγει αριστοτεχνικά τη σημασία της απομόνωσης, τον ρατσισμό της κοινωνίας και τις επιπτώσεις της οργής.
Ο άνθρωπος είναι ένα ον εγωιστικό απο την φύση του, που οξ αντίστοιχες συμπεριφορές και πρακτικές έχουν θλιβερές επιπτώσεις για τους υπόλοιπους.
Δυνατή, επίσης, γραφή με μονόλογους κι αφήγηση ππυ καρφώνονται στο μυαλό.
Ο πρωταγωνιστής, ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που νοικιάζει ένα σπίτι κι έκτοτε η ζωή του αλλάζει δραματικά. Πολύ ιδιαίτερη η ματιά του Γάλλου συγγραφέα, που μέσα απο μία αλληγορική προσέγγιση κι υπόθεση, θίγει αριστοτεχνικά τη σημασία της απομόνωσης, τον ρατσισμό της κοινωνίας και τις επιπτώσεις της οργής.
Ο άνθρωπος είναι ένα ον εγωιστικό απο την φύση του, που οξ αντίστοιχες συμπεριφορές και πρακτικές έχουν θλιβερές επιπτώσεις για τους υπόλοιπους.
Δυνατή, επίσης, γραφή με μονόλογους κι αφήγηση ππυ καρφώνονται στο μυαλό.
August 19, 2023
هر چقدر از زیبایی و عجیب بودن این کتاب بگم، کم گفتم
September 8, 2024
Fave new novel rollin through..
Displaying 1 - 30 of 709 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.