What do you think?
Rate this book
Trilogien #1-3
Trilogy
Trilogy" is Jon Fosse s critically acclaimed, luminous love story about Asle and Alida, two lovers trying to find their place in this world. Homeless and sleepless, they wander around Bergen in the rain, trying to make a life for themselves and the child they expect. Through a rich web of historical, cultural, and theological allusions, Fosse constructs a modern parable of injustice, resistance, crime, and redemption. Consisting of three novellas ("Wakefulness, Olav s Dreams, " and "Weariness"), "Trilogy" is a haunting, mysterious, and poignant evocation of love, for which Fosse received The Nordic Council s Prize for Literature in 2015.
147 pages, Paperback
First published January 1, 2014
472 people are currently reading
8,460 people want to read
About the author
Jon Fosse
247books1,583followersJon Olav Fosse was born in Haugesund, Norway and currently lives in Bergen. He debuted in 1983 with the novel Raudt, svart (Red, black). His first play, Og aldri skal vi skiljast, was performed and published in 1994. Jon Fosse has written novels, short stories, poetry, children's books, essays and plays. His works have been translated into more than forty languages. He is widely considered as one of the world's greatest contemporary playwrights. Fosse was made a chevalier of the Ordre national du Mérite of France in 2007. Fosse also has been ranked number 83 on the list of the Top 100 living geniuses by The Daily Telegraph.
He was awarded The Nobel Prize in Literature 2023 "for his innovative plays and prose which give voice to the unsayable".
Since 2011, Fosse has been granted the Grotten, an honorary residence owned by the Norwegian state and located on the premises of the Royal Palace in the city centre of Oslo. The Grotten is given as a permanent residence to a person specifically bestowed this honour by the King of Norway for their contributions to Norwegian arts and culture.
He was awarded The Nobel Prize in Literature 2023 "for his innovative plays and prose which give voice to the unsayable".
Since 2011, Fosse has been granted the Grotten, an honorary residence owned by the Norwegian state and located on the premises of the Royal Palace in the city centre of Oslo. The Grotten is given as a permanent residence to a person specifically bestowed this honour by the King of Norway for their contributions to Norwegian arts and culture.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 1,288 reviews
November 28, 2023
El continente parece el envase de un medicamento, el contenido lo debería recetar la seguridad social.
La forma de narrar es como una larga liturgia en la que se repiten palabras y frases intercaladas de reveladores silencios.
Lo contado es sórdido, aunque se inicie con un remedo de la bíblica búsqueda de hospedaje por José y María. Si bien este José no es de los que se conforme con un no y no hay reyes que realicen ofrendas, la historia sí que tiene un algo de cuento infantil para adultos, por la sencillez de su fraseo, por la ausencia de adornos o dobles sentidos, por lo primitivo de unos actos que solo responden a necesidades inmediatas, a miedos ancestrales, a morales inmutables y despiadadas, por un destino marcado por la pobreza heredada actuando de forma implacable, en el que la fuerza de lo inevitable hacen inútil cualquier esfuerzo por evitar la fatalidad, en el que pasado y presente, muertos y vivos, conviven de forma natural y marcan el devenir.
Un Nobel que por esa mezcla de tradición y vanguardia estoy seguro de que me dará más de una alegría en el futuro.
La forma de narrar es como una larga liturgia en la que se repiten palabras y frases intercaladas de reveladores silencios.
Lo contado es sórdido, aunque se inicie con un remedo de la bíblica búsqueda de hospedaje por José y María. Si bien este José no es de los que se conforme con un no y no hay reyes que realicen ofrendas, la historia sí que tiene un algo de cuento infantil para adultos, por la sencillez de su fraseo, por la ausencia de adornos o dobles sentidos, por lo primitivo de unos actos que solo responden a necesidades inmediatas, a miedos ancestrales, a morales inmutables y despiadadas, por un destino marcado por la pobreza heredada actuando de forma implacable, en el que la fuerza de lo inevitable hacen inútil cualquier esfuerzo por evitar la fatalidad, en el que pasado y presente, muertos y vivos, conviven de forma natural y marcan el devenir.
Un Nobel que por esa mezcla de tradición y vanguardia estoy seguro de que me dará más de una alegría en el futuro.
March 28, 2024
Asle y Alida son los protagonistas, estamos ante una forma literaria que es una suma de varios géneros literarios como una fórmula exacta que da como resultado algo nuevo, si es que a estas alturas puede haber algo nuevo, que no nos recuerde un poco a esto y aquello.
Mediante una narración que recuerda a un canto, a un poema pero sin rima aunque con un ritmo que nos inunda y al mismo tiempo nos marea con emociones que van naciendo de esta lectura como si de una fuente se tratara.
Se narra lo usual de la vida, una pareja joven, el amor y los obstáculos que se interponen para que sean felices, pero más que nunca importa el cómo más que el que, hay una belleza que es parte intrínseca de todo, vamos como en una barca a la deriva en un fiordo noruego mientras el frío y la majestuosidad de las aguas nos llaman y al mismo tiempo nos repelen, vemos la orilla, ya nos acercamos al destino, pero si enfocamos bien es solo una ilusión, todo es distinto dependiendo cómo enfoquemos la vista, estamos ante el inicio o ante el final�..
Resuenan como reverberaciones aquí y allá, mientras la historia continúa, nos hacemos preguntas, pero conforme avanzamos sabemos que no habrá respuestas, que esas que buscamos están dentro de nosotros y que lo qué hay afuera solo refleja ese interior, que el destino es parte de nosotros aunque nos cueste aceptarlo y que somos seres individualistas ordinarios pero en un todo somos un ser extraordinario, una mezcla de polvo de estrellas con sangre, con mar, con tierra.
Este libro como ningún otro este año, ha logrado emocionarme, de tal modo, qué hay partes que he leído sintiendo un nudo en la garganta.
Es maravilloso sentir que no hacen falta cosas desaforadas, ni grandes fuegos artificiales, siempre la forma mas exquisita proviene de cosas que parecen simples o sencillas. Un gran descubrimiento literario.
Mediante una narración que recuerda a un canto, a un poema pero sin rima aunque con un ritmo que nos inunda y al mismo tiempo nos marea con emociones que van naciendo de esta lectura como si de una fuente se tratara.
Se narra lo usual de la vida, una pareja joven, el amor y los obstáculos que se interponen para que sean felices, pero más que nunca importa el cómo más que el que, hay una belleza que es parte intrínseca de todo, vamos como en una barca a la deriva en un fiordo noruego mientras el frío y la majestuosidad de las aguas nos llaman y al mismo tiempo nos repelen, vemos la orilla, ya nos acercamos al destino, pero si enfocamos bien es solo una ilusión, todo es distinto dependiendo cómo enfoquemos la vista, estamos ante el inicio o ante el final�..
Resuenan como reverberaciones aquí y allá, mientras la historia continúa, nos hacemos preguntas, pero conforme avanzamos sabemos que no habrá respuestas, que esas que buscamos están dentro de nosotros y que lo qué hay afuera solo refleja ese interior, que el destino es parte de nosotros aunque nos cueste aceptarlo y que somos seres individualistas ordinarios pero en un todo somos un ser extraordinario, una mezcla de polvo de estrellas con sangre, con mar, con tierra.
Este libro como ningún otro este año, ha logrado emocionarme, de tal modo, qué hay partes que he leído sintiendo un nudo en la garganta.
Es maravilloso sentir que no hacen falta cosas desaforadas, ni grandes fuegos artificiales, siempre la forma mas exquisita proviene de cosas que parecen simples o sencillas. Un gran descubrimiento literario.
April 7, 2023
كل قصة عن الحب العظيم هي إعادة نظر في صواب الصواب وخطأ الخطأ، وفي ثلاثية يون فوسه، يجعلك الحب تعيد النظر في فكرة الجريمة والعقاب ذاتها.
وبعيدًا عن الحكاية، فوسه روائي إيقاعي، يستجلب الموسيقا إلى نثره من خلال التكرارات، وهي تكرارات غنائية قادرة على تكريس تراجيديا الموقف، كما يفعل الكورس في الأوبرات والمسرحيات.
فوسه يعرف متى يصمت وعن أي شيء، إنه يوظف الصمت لمضاعفة توتر النّص وتطويق القارئ بكل ما لا يُقال.
الحوارات لديه طبيعية ومعقولة جدًا، فهو يعرف الفرق بين الكتابة والكلام، و يميز بين مستويات اللغة.
شخصياته تبدو بريئة وساذجة جدًا، لكنّها تلك البراءة التي تجعل المرء قادرًا على فعل أي شيء، ولعل ذكاءه يكمن هنا.
قرأتها في يومين، كان التوقف عن قراءتها صعبًا.
وبعيدًا عن الحكاية، فوسه روائي إيقاعي، يستجلب الموسيقا إلى نثره من خلال التكرارات، وهي تكرارات غنائية قادرة على تكريس تراجيديا الموقف، كما يفعل الكورس في الأوبرات والمسرحيات.
فوسه يعرف متى يصمت وعن أي شيء، إنه يوظف الصمت لمضاعفة توتر النّص وتطويق القارئ بكل ما لا يُقال.
الحوارات لديه طبيعية ومعقولة جدًا، فهو يعرف الفرق بين الكتابة والكلام، و يميز بين مستويات اللغة.
شخصياته تبدو بريئة وساذجة جدًا، لكنّها تلك البراءة التي تجعل المرء قادرًا على فعل أي شيء، ولعل ذكاءه يكمن هنا.
قرأتها في يومين، كان التوقف عن قراءتها صعبًا.
February 19, 2024
4.5
* I tried to write my review in the style similar to the author's.
That’s just how it is, there are some people who own things and some people who don’t, she says
And those who own decide over those who don’t, she says
It is dark and it is cold and Asle and Alida have been wandering the streets for a long time looking for a place to stay for a few days until they find lodgings for themselves and now Alida is tired, she is very tired and she is soon to give birth and any moment the baby may come and it is dark and it is cold and why every door they knock on is being closed in their faces? Is it because they aren’t married and Alida is pregnant and Asle must find lodgings
We’ll go to where we end up, she says
We’ll go where the road leads us, he says
and Alida needs to rest and the baby may come any minute and it is dark and it is cold and Asle and Alida who aren’t married but are very much in love with one another have been uselessly wandering the streets for hours, Alida with her long black thick hair and her sad black eyes is so tired and it’s raining and it’s cold and it’s dark
and she hears her own life and her own future and she knows what she knows and then she is present there in her own future and everything is open and everything is difficult but the song, that is there and this must be the song they call love and then she is only present in the playing and she doesn’t want to exist any other place
This is a love story and a story about survival and about perseverance and this is a tragedy and this is a story about two people in love and the lengths one would go for the one he loves.
they are with each other, he is with her, she with him, she in him, he in her, Alida thinks, and she looks out across the sea, and in the sky she sees Asle, she sees that the sky is Asle, and she notices the wind, and the wind is Asle, he is there, he is the wind, if he doesn’t exist, he is still there and then she hears Asle saying that he is there, she sees him there, if she looks out across the sea she’ll see that he is the sky she sees there above the sea, Asle says, and Alida looks and of course she sees Asle, but not just him, she sees herself too there in the sky
* I tried to write my review in the style similar to the author's.
That’s just how it is, there are some people who own things and some people who don’t, she says
And those who own decide over those who don’t, she says
It is dark and it is cold and Asle and Alida have been wandering the streets for a long time looking for a place to stay for a few days until they find lodgings for themselves and now Alida is tired, she is very tired and she is soon to give birth and any moment the baby may come and it is dark and it is cold and why every door they knock on is being closed in their faces? Is it because they aren’t married and Alida is pregnant and Asle must find lodgings
We’ll go to where we end up, she says
We’ll go where the road leads us, he says
and Alida needs to rest and the baby may come any minute and it is dark and it is cold and Asle and Alida who aren’t married but are very much in love with one another have been uselessly wandering the streets for hours, Alida with her long black thick hair and her sad black eyes is so tired and it’s raining and it’s cold and it’s dark
and she hears her own life and her own future and she knows what she knows and then she is present there in her own future and everything is open and everything is difficult but the song, that is there and this must be the song they call love and then she is only present in the playing and she doesn’t want to exist any other place
This is a love story and a story about survival and about perseverance and this is a tragedy and this is a story about two people in love and the lengths one would go for the one he loves.
they are with each other, he is with her, she with him, she in him, he in her, Alida thinks, and she looks out across the sea, and in the sky she sees Asle, she sees that the sky is Asle, and she notices the wind, and the wind is Asle, he is there, he is the wind, if he doesn’t exist, he is still there and then she hears Asle saying that he is there, she sees him there, if she looks out across the sea she’ll see that he is the sky she sees there above the sea, Asle says, and Alida looks and of course she sees Asle, but not just him, she sees herself too there in the sky
October 10, 2021
De lo mejorcito de este año, algo totalmente nuevo en cuanto a lenguaje estilo y contenido, lo cual se agradece, y mucho. Va de sorpresa en sorpresa, logra descolocarte, provocarte, emocionarte, que te posiciones, no dejarte indiferente (para mi el peor calificativo para un libro, es que no te remueva algo). Entre sus fuentes creo que está uno de los mejores, me ha recordado al mejor Dostowiesvki, digamos que en un formato moderno, ahí es nada.
October 6, 2023
Jon Fosse, now a Nobel Prize winner for 2023. His "Trilogy" novel is a mix of poetry, myth, folklore, and a modern novel that maintains its homogeneity from beginning to end. The story is nothing special; it's quite archetypal - about the end of innocence, the first sin, and its consequences. The way it is told makes the magic. The scenes are northern, the storytelling is "melodic," and I'm sure anyone curious to discover new ways in which literature tells familiar stories will have a wonderful few days in the company of this Norwegian author.
--
Страхотна книга. Микс от поезия, мит, фоклор и модерен роман, който запазва своята хомогенност от начало до край. Историята не е нищо особено, тя е доста архетипна - за края на невинността, първия грях и последствията. Начинът, по който е разказана прави магията. Сцените са северни, разказването е “напевно� и съм сигурен, че всеки човек, който е любопитен да открива нови начини, по които литературата разказва познатите истории, ще си прекара чудесни няколко дни в компанията на този норвежки автор.
--
Страхотна книга. Микс от поезия, мит, фоклор и модерен роман, който запазва своята хомогенност от начало до край. Историята не е нищо особено, тя е доста архетипна - за края на невинността, първия грях и последствията. Начинът, по който е разказана прави магията. Сцените са северни, разказването е “напевно� и съм сигурен, че всеки човек, който е любопитен да открива нови начини, по които литературата разказва познатите истории, ще си прекара чудесни няколко дни в компанията на този норвежки автор.
March 24, 2024
Tive de rever a minha classificação deste livro muito em alta porque constatei que jamais me abandonou e que me marcou muito mais profundamente do que imaginava quando o terminei.
October 5, 2023
Pues si no estamos ante el alumno aventajado de Thomas Bernhard, debe ser como poco su hijo ilegítimo noruego.
Mismo estilo, mismas parrafadas, mismas reiteraciones casi maniáticas, y de paso ni un solo punto seguido, ni aparte, ni un signo de interrogación, ni mucho menos de exclamación, que para eso todos los personajes son unos siesos despreciables, ya me dirás tú qué van a exclamar, por no hablar de los diálogos, que bueno, con las pocas habilidades sociales que tendrían los pescadores de los fiordos en pleno siglo XIX, tampoco vas a esperar que cuenten chistes.
Pero ya ves, una vez te repones de tanto entusiasmo y de tantas facilidades narrativas, pues resulta que te encuentras una novela corta, pero muy intensa, con un ambiente decadente, muy triste, donde se mama el frío, la humedad y la oscuridad, con ciertos guiños de realismo mágico, cierto lirismo romántico, y cierta trama intrigante, que convierten la novela en una obra literaria con voz propia muy recomendable.
Mismo estilo, mismas parrafadas, mismas reiteraciones casi maniáticas, y de paso ni un solo punto seguido, ni aparte, ni un signo de interrogación, ni mucho menos de exclamación, que para eso todos los personajes son unos siesos despreciables, ya me dirás tú qué van a exclamar, por no hablar de los diálogos, que bueno, con las pocas habilidades sociales que tendrían los pescadores de los fiordos en pleno siglo XIX, tampoco vas a esperar que cuenten chistes.
Pero ya ves, una vez te repones de tanto entusiasmo y de tantas facilidades narrativas, pues resulta que te encuentras una novela corta, pero muy intensa, con un ambiente decadente, muy triste, donde se mama el frío, la humedad y la oscuridad, con ciertos guiños de realismo mágico, cierto lirismo romántico, y cierta trama intrigante, que convierten la novela en una obra literaria con voz propia muy recomendable.
October 28, 2023
Este ha sido un libro de emociones, un libro en que el que su estructura, su forma de narrar, su escritura está muy por encima de lo que cuenta.
En mi experiencia este libro me ha fascinado, porque esas conjunciones repetidas hasta la saciedad, esas frases que en Sebald me resultan pesadas por repetitivas, aquí me han dado el ritmo, la cadencia de la lectura, me han transmitido el ambiente sórdido, frío, triste y desolador de la novela. He podido sentir el frío de las noches, las casas desangeladas, el hambre, las ilusiones frustradas y no he podido sentir la gravedad de la historia que cuenta.
El autor viaja del presente al pasado y viceversa en unos giros brillantes en los que increíblemente no te pierdes, juega con los nombres de los personajes, les cambia la posición de las letras y el sonido de otras, te esconde hechos que mas adelante te presenta borrosos, esconde el horror de los mismos, y lejos de ponerte en contra del protagonista, lo sientes casi un héroe.
La temática del amor en los libros nórdicos que he leído hasta ahora sigue siempre ese esquema de pasión, de pobreza, de lucha contra los elementos. Una sociedad, la de este libro, fría, dura, en la que una chica y un chico se enamoran, un amor ciego, que deja tras de sí un rastro que en el ecuador del libro explota y no te crees que no te hayas dado cuenta de nada.
Primer libro del autor y he salido con ganas de mas, con ganas de leerlo todo. Es un libro de cinco estrellas? Para mi si. El autor maneja los tiempos, el ritmo narrativo, la musicalidad de las frases de un modo espectacular. Para relectura.
En mi experiencia este libro me ha fascinado, porque esas conjunciones repetidas hasta la saciedad, esas frases que en Sebald me resultan pesadas por repetitivas, aquí me han dado el ritmo, la cadencia de la lectura, me han transmitido el ambiente sórdido, frío, triste y desolador de la novela. He podido sentir el frío de las noches, las casas desangeladas, el hambre, las ilusiones frustradas y no he podido sentir la gravedad de la historia que cuenta.
El autor viaja del presente al pasado y viceversa en unos giros brillantes en los que increíblemente no te pierdes, juega con los nombres de los personajes, les cambia la posición de las letras y el sonido de otras, te esconde hechos que mas adelante te presenta borrosos, esconde el horror de los mismos, y lejos de ponerte en contra del protagonista, lo sientes casi un héroe.
La temática del amor en los libros nórdicos que he leído hasta ahora sigue siempre ese esquema de pasión, de pobreza, de lucha contra los elementos. Una sociedad, la de este libro, fría, dura, en la que una chica y un chico se enamoran, un amor ciego, que deja tras de sí un rastro que en el ecuador del libro explota y no te crees que no te hayas dado cuenta de nada.
Primer libro del autor y he salido con ganas de mas, con ganas de leerlo todo. Es un libro de cinco estrellas? Para mi si. El autor maneja los tiempos, el ritmo narrativo, la musicalidad de las frases de un modo espectacular. Para relectura.
December 12, 2023
Стиль письма Юна Фоссе ни с кем не спутаешь, неторопливый, размеренный, напевный, словно баллада. Он поэт и поэзия разлита в его прозе. Постоянное использование «говорит он или она» создает медленный ритм, похожий на ритм волн, накатывающих на берег. Композиция этого трилогии, состоящая их трех новелл � прекрасная. Самобытность, мастерство, оригинальность, глубина � все наличествует.
В первой новелле мы сочувствуем юным влюбленным, бегущим в поисках крова и пропитания из глухой деревни в город, и поражаемся равнодушию и жестокосердию людей, отказывающим в помощи, отклоняющим просьбы, отвергающих их двоих, одна из которых женщина на последних сроках беременности. Они безнадежно стучатся во все двери, и в целом городе никто им не соглашается дать приют даже на ночь. Кажется, никто в целом городе и не слышал о заповедях: «Просите � и вам дадут, ищите � и найдете, стучите � и вам откроют. Кто просит � получает, и кто ищет � находит, и кто стучит � тому откроют. Есть ли среди вас такой человек, который даст своему сыну камень, когда тот просит хлеба? И кто даст сыну змею, когда тот попросит рыбы?» Во второй новелле мы находимся на грани кошмарного сна и яви, и нам из сумрака грез, как оборотная сторона Луны, является вторая правда этой же истории, каким способом молодой Асле добивался помощи от людей, и чем это кончилось для него самого. Но случился бы весь этот ужас, если бы люди были добрее, отзывчивее? Думается, нет. Гуманизм начинается с маленьких вещей. В третьей мы узнаем, чем же закончилась судьба его возлюбленной Алиды и новорожденного сына. Выжить и позволить выжить сыну стало побудительным мотивом матери, но раскаяние не дает ей жизни, и душа ее не успокоится, чувство вины мучает и ее дочь, и холодные воды фьорда смыкаются над их головами. Трагедиями, порожденными преступлениями эта история началась, и трагедиями, порожденными чувством вины и раскаянием, она закончилась. Но жизнь продолжалась. Родился Юн.
В первой новелле мы сочувствуем юным влюбленным, бегущим в поисках крова и пропитания из глухой деревни в город, и поражаемся равнодушию и жестокосердию людей, отказывающим в помощи, отклоняющим просьбы, отвергающих их двоих, одна из которых женщина на последних сроках беременности. Они безнадежно стучатся во все двери, и в целом городе никто им не соглашается дать приют даже на ночь. Кажется, никто в целом городе и не слышал о заповедях: «Просите � и вам дадут, ищите � и найдете, стучите � и вам откроют. Кто просит � получает, и кто ищет � находит, и кто стучит � тому откроют. Есть ли среди вас такой человек, который даст своему сыну камень, когда тот просит хлеба? И кто даст сыну змею, когда тот попросит рыбы?» Во второй новелле мы находимся на грани кошмарного сна и яви, и нам из сумрака грез, как оборотная сторона Луны, является вторая правда этой же истории, каким способом молодой Асле добивался помощи от людей, и чем это кончилось для него самого. Но случился бы весь этот ужас, если бы люди были добрее, отзывчивее? Думается, нет. Гуманизм начинается с маленьких вещей. В третьей мы узнаем, чем же закончилась судьба его возлюбленной Алиды и новорожденного сына. Выжить и позволить выжить сыну стало побудительным мотивом матери, но раскаяние не дает ей жизни, и душа ее не успокоится, чувство вины мучает и ее дочь, и холодные воды фьорда смыкаются над их головами. Трагедиями, порожденными преступлениями эта история началась, и трагедиями, порожденными чувством вины и раскаянием, она закончилась. Но жизнь продолжалась. Родился Юн.
December 1, 2024
القراءة الثانية ليون فوسيه بعد رواية صباح ومساء وهو يعتبر واحد من أهم الكُتاب النرويجيين المعاصرين وقد فاز بجائزة نوبل للأداب العام الماضي...
الرواية غريبة جداً الصراحة..
القصة عادية وهي المفروض إنها قصة حب ..أحداثها قليلة وشخصياتها الرئيسية مش مرسومة بتفاصيل كتير فمش حتقدر تندمج معاهم ..
الحوار قليل و لو موجود فهو مش مفهوم أوي..مفيش حبكة أوي وأحداث تعتبر بسيطة ولو فيه منها أحداث مهمة فالكاتب ذكرها بأقل التفاصيل الممكنة..
الغريب في الرواية هي طريقة الكتابة...السرد فيه تكرار كتير لجمل و كلمات بطريقة مستفزة..حسيتها شبه مسرحية عبثية شوية..
معرفش هل دة إسلوب أدبي معروف و لا هي رواية تندرج تحت نوع جديد من اختراع الكاتب..
والله معرفش..
هي أكيد مش ذوقي بس ممكن تعجب حد تاني...
الرواية غريبة جداً الصراحة..
القصة عادية وهي المفروض إنها قصة حب ..أحداثها قليلة وشخصياتها الرئيسية مش مرسومة بتفاصيل كتير فمش حتقدر تندمج معاهم ..
الحوار قليل و لو موجود فهو مش مفهوم أوي..مفيش حبكة أوي وأحداث تعتبر بسيطة ولو فيه منها أحداث مهمة فالكاتب ذكرها بأقل التفاصيل الممكنة..
الغريب في الرواية هي طريقة الكتابة...السرد فيه تكرار كتير لجمل و كلمات بطريقة مستفزة..حسيتها شبه مسرحية عبثية شوية..
معرفش هل دة إسلوب أدبي معروف و لا هي رواية تندرج تحت نوع جديد من اختراع الكاتب..
والله معرفش..
هي أكيد مش ذوقي بس ممكن تعجب حد تاني...
March 4, 2022
3,5*
e a imagem dela é tão nítida como se fosse possível pousar-lhe a mão no ombro, e deverá ela tentar fazê-lo, pensa Ales, não, não deve fazê-lo, ela não pode pousar a mão sobre o ombro da mãe, morta desde há muito, pensa Ales, não, parece-lhe que está a tornar-se uma velha louca, mentalmente insana, pensa ela, alguém com quem mal se pode dialogar,
Os prémios, as listas de finalistas e de melhores livros do ano representam obviamente gostos pessoais de um júri ou de um grupo de críticos e, como tal, já não devia estranhar nem me irritar com a desilusão que sinto ultimamente com todos os livros aclamados que me têm passado pelas mãos. Cada cabeça, sua sentença. Esta é a escolha do jornal “Expresso�.
Compreendo o interesse que Jon Fosse suscita. Tem um estilo muito próprio, muito frugal, com frases sem pontuação nem travessões, que tornam a leitura hipnótica e melódica, mas que considero cansativa passadas algumas páginas. O autor chama-lhe “slow prose� e não podia estar mais certo. Quase sem descrições, com pouca narrativa e nenhum desenvolvimento das personagens, a obra avança lentamente através dos diálogos. Por outro lado, usa o simbolismo como alicerce, remetendo para a mitologia grega no caso de “Manhã e Noite� e para as referências bíblicas no que toca a "Trilogia". Não gosto de alegorias nem de sonhos, e isso também contribui desfavoravelmente para a minha sentença.
Numa zona costeira, com os fiordes em pano de fundo, num período não especificado mas que se intui remoto, Asle e Alida deixam a casa materna para viver noutra localidade maior, onde tentam arranjar um local onde pernoitar, mas vêem todas as portas a fechar-se devido ao avançado estado de gravidez da rapariga.
Esta obra é apresentada como três novelas, porque cada parte do livro foi escrita em anos diferentes, mas, sendo a continuação umas das outras e não fazendo sentido isoladamente, li-as como três capítulos de uma mesma história, protagonizados primeiro por Asle e Alida, posteriormente por Olav e Asta, e por fim, num belíssimo remate com Alida e Ales. O nome e a identidade são uma pedra-de-toque constante para Jon Fosse, e essa peculiaridade, que por vezes pode causar confusão na leitura, é o que considero mais interessante no autor.
Eu não me chamo Asle, diz Olav
E ouve o Velho dizer que não, claro que não, ele compreende que ele não se chama Asle, diz ele
Não, eu chamo-me Olav, diz Olav
Com que então tu chamas-te Olav, diz o Velho
Sim, Olav, diz Olav
Pois, Olav também eu me chamo, diz o Velho
Sou eu que me chamo Olav e não tu, diz ele
E solta uma risada e levanta a caneca na direcção de Olav
Eu, diz ele
Sim, diz Olav
e a imagem dela é tão nítida como se fosse possível pousar-lhe a mão no ombro, e deverá ela tentar fazê-lo, pensa Ales, não, não deve fazê-lo, ela não pode pousar a mão sobre o ombro da mãe, morta desde há muito, pensa Ales, não, parece-lhe que está a tornar-se uma velha louca, mentalmente insana, pensa ela, alguém com quem mal se pode dialogar,
Os prémios, as listas de finalistas e de melhores livros do ano representam obviamente gostos pessoais de um júri ou de um grupo de críticos e, como tal, já não devia estranhar nem me irritar com a desilusão que sinto ultimamente com todos os livros aclamados que me têm passado pelas mãos. Cada cabeça, sua sentença. Esta é a escolha do jornal “Expresso�.
Compreendo o interesse que Jon Fosse suscita. Tem um estilo muito próprio, muito frugal, com frases sem pontuação nem travessões, que tornam a leitura hipnótica e melódica, mas que considero cansativa passadas algumas páginas. O autor chama-lhe “slow prose� e não podia estar mais certo. Quase sem descrições, com pouca narrativa e nenhum desenvolvimento das personagens, a obra avança lentamente através dos diálogos. Por outro lado, usa o simbolismo como alicerce, remetendo para a mitologia grega no caso de “Manhã e Noite� e para as referências bíblicas no que toca a "Trilogia". Não gosto de alegorias nem de sonhos, e isso também contribui desfavoravelmente para a minha sentença.
Numa zona costeira, com os fiordes em pano de fundo, num período não especificado mas que se intui remoto, Asle e Alida deixam a casa materna para viver noutra localidade maior, onde tentam arranjar um local onde pernoitar, mas vêem todas as portas a fechar-se devido ao avançado estado de gravidez da rapariga.
Esta obra é apresentada como três novelas, porque cada parte do livro foi escrita em anos diferentes, mas, sendo a continuação umas das outras e não fazendo sentido isoladamente, li-as como três capítulos de uma mesma história, protagonizados primeiro por Asle e Alida, posteriormente por Olav e Asta, e por fim, num belíssimo remate com Alida e Ales. O nome e a identidade são uma pedra-de-toque constante para Jon Fosse, e essa peculiaridade, que por vezes pode causar confusão na leitura, é o que considero mais interessante no autor.
Eu não me chamo Asle, diz Olav
E ouve o Velho dizer que não, claro que não, ele compreende que ele não se chama Asle, diz ele
Não, eu chamo-me Olav, diz Olav
Com que então tu chamas-te Olav, diz o Velho
Sim, Olav, diz Olav
Pois, Olav também eu me chamo, diz o Velho
Sou eu que me chamo Olav e não tu, diz ele
E solta uma risada e levanta a caneca na direcção de Olav
Eu, diz ele
Sim, diz Olav
December 22, 2023
Ha sido� ha sido un viaje.
No hace falta nada más, su austeridad es valiente, me ha hecho sugerir mucho. En fin.
Lo mejor que he leído este año
No hace falta nada más, su austeridad es valiente, me ha hecho sugerir mucho. En fin.
Lo mejor que he leído este año
October 30, 2023
Тъжна и напевна легенда, в която е останал само дестилиран абсолют:
💔Любов,
🧶Жестокостта на добрите хорица,
🔪Престъпление,
☠️Смърт,
📚Памет,
🍃Ново Начало,
☸️ Вечен кръговрат�
Безкрайното изречение, което е написал Юн Фосе върху 230 страници - за моя изненада - ме погълна с лекота.
П.С. Прекрасен превод на Стела Джелепова!
💔Любов,
🧶Жестокостта на добрите хорица,
🔪Престъпление,
☠️Смърт,
📚Памет,
🍃Ново Начало,
☸️ Вечен кръговрат�
Безкрайното изречение, което е написал Юн Фосе върху 230 страници - за моя изненада - ме погълна с лекота.
П.С. Прекрасен превод на Стела Джелепова!
Read
November 18, 2022Video review now available:
December 27, 2022
I was very surprised to find this book in my local Waterstones branch a couple of weeks ago, and I couldn't resist picking it up. It must be an important work in Fosse's development as a writer, but is shorter, simpler and darker than his masterpiece Septology.
Like Aliss at the Fire, it tells a story that spans many years in short episodic fragments, and much of the power lies in what is not said. Like most of Fosse's fiction it is set in Bjørgvin (Bergen) and fishing/farming hamlets on the fjords further north, and like the Septology it is written in very long single sentence paragraphs only broken by occasional dialogue. It shares the same dreamlike qualities and the same blending of past and present events.
In the first part we meet the young fiddler Asle (not the same one as either of the ones in Septology) and his heavily pregnant partner Alida as they walk through Bjørgvin in the rain in a desperate search for accommodation, thwarted by the disapproval of the devout local population. In the second and third parts we see the consequences of this desperation - I can't say much more without spoiling. Well worth reading for Fosse fans, but probably not the best starting point for newcomers to his work.
Like Aliss at the Fire, it tells a story that spans many years in short episodic fragments, and much of the power lies in what is not said. Like most of Fosse's fiction it is set in Bjørgvin (Bergen) and fishing/farming hamlets on the fjords further north, and like the Septology it is written in very long single sentence paragraphs only broken by occasional dialogue. It shares the same dreamlike qualities and the same blending of past and present events.
In the first part we meet the young fiddler Asle (not the same one as either of the ones in Septology) and his heavily pregnant partner Alida as they walk through Bjørgvin in the rain in a desperate search for accommodation, thwarted by the disapproval of the devout local population. In the second and third parts we see the consequences of this desperation - I can't say much more without spoiling. Well worth reading for Fosse fans, but probably not the best starting point for newcomers to his work.
December 26, 2023
Jon Fosse lo volvió a hacer. Este hombre es simplemente un maldito genio. La forma en que este libro está escrito es precioso y además la historia es brutal.
La novela cubre diferentes facetas de la naturaleza humana: luto, muerte, pobreza, hambruna, felicidad, pasión, etc. Es simplemente increíble.
Además hay dos cosas que quiero mencionar en esta reseña sobre la grandeza de Fosse:
1) La forma en que maneja los brincos en el tiempo de la narrativa es increíble. Está tan bien hecho que no solo es fluido sino que enriquece la línea principal de la historia.
2) Fosse utiliza muy bien los giros en la trama al hilvanar múltiples realidades de una misma narración.
No quiero decir más pero hay una cosa que no tengo duda:
JON FOSSE ES LO MEJOR DE MI 2023.
Está entre mis escritores favoritos.
La novela cubre diferentes facetas de la naturaleza humana: luto, muerte, pobreza, hambruna, felicidad, pasión, etc. Es simplemente increíble.
Además hay dos cosas que quiero mencionar en esta reseña sobre la grandeza de Fosse:
1) La forma en que maneja los brincos en el tiempo de la narrativa es increíble. Está tan bien hecho que no solo es fluido sino que enriquece la línea principal de la historia.
2) Fosse utiliza muy bien los giros en la trama al hilvanar múltiples realidades de una misma narración.
No quiero decir más pero hay una cosa que no tengo duda:
JON FOSSE ES LO MEJOR DE MI 2023.
Está entre mis escritores favoritos.
October 11, 2023
Me sumo a la ola del Nobel. No podría aún decir si merecido o no, puesto que, a más de que es el primer libro que leo del autor, creo que hay otras cuestiones más allá de las literarias que determinan el premio. Pero eso es otro tema. Ahora, lo que es indiscutible es que Fosse es un gran escritor, en el sentido primordial del sustantivo. Escribe muy bien, con una fluidez casi insólita y con un estilo que recuerda a muchos pero a la vez a nadie. Hay ecos de Faulkner (en las atmósferas, los párrafos sin aliento, y esa especie de monólogo sensorial puro interior), de Agota Kristoff (en el tono, el estilo escueto pero desconcertante y hasta en la estructura novelística) y hasta de Carlos Fuentes y García Márquez (otra parte de la ambientación y las pequeñas dosis de realismo mágico al final). Pero, todo este cóctel de referencias no hace sino permitir que el autor desarrolle un estilo completamente único y personal, con una sutileza poco vista, con una técnica narrativa impecable que soslaya las acciones más intensas, evitando cualquier efectismo o shock, y conduciendo la narración hacia un lugar distinto del que la trama induciría a llegar, pero no lo hace. Y no lo hace porque justamente sopesa la importancia de la acción y le da más valor a lo sutil que a lo evidente. Es así como una novela que podría ser una novela negra o un thriller (por la historia) se convierte en otra cosa. Y hablo de novela negra porque, Noruega, de donde es Fosse, es un país con una tradición contemporánea muy arraigada en este género, al cual sus autores lo han desarrollado en abundancia. Supongo que se trata de un navegar en la corriente y a la vez a contracorriente, tal como una de las escenas de la última parte de la novela...
Sobre la trama, quitando lo negro que no es negro, se puede decir que es una historia de amor, Asle y Alida, dos adolescentes, un embarazo, un niño, Sigvald, una huida y un peregrinar buscando un lugar donde hospedarse. Pero nadie los hospeda... Un inicio conocido para una historia desconocida hasta ahora. Libro corto muy recomendable.
Sobre la trama, quitando lo negro que no es negro, se puede decir que es una historia de amor, Asle y Alida, dos adolescentes, un embarazo, un niño, Sigvald, una huida y un peregrinar buscando un lugar donde hospedarse. Pero nadie los hospeda... Un inicio conocido para una historia desconocida hasta ahora. Libro corto muy recomendable.
Read
December 30, 2024Хлопець і дівчина блукають негостинним зимовим пейзажем, їм ніде заночувати й нікуди приткнутися, а дівчина сильно вагітна. Читачі такі: о, цю історію ми знаємо! Але насправді ніт - насправді це інший міф і інший час, не лінійний, а циклічний. Починаю підозрювати, що всі твори Фоссе відбуваються в одн��му фоссе-версі: міфологічна циклічність світу, де ніякі вбивства й ніякі втечі зі спільноти не можуть розірвати замкнутих кіл-ланок споконвічної історії, що скріплюють світ докупи; мертві нікуди не йдуть, а продовжують існувати, розлиті природою; усі індивідуальні драми, усі трагедії і зло - це лише дуже-дуже дрібні брижі на плесі довгого тривання часу.
May 19, 2024
ESTILAZO
Tengo varios libros empezados, piensa Tere, y por qué habré cogido este libro de la biblioteca si no tengo ninguna lectura conjunta que lo incluya, ni tampoco nadie se lo ha recomendado, y le gustaría preparar esa serie de diapositivas que necesita para la universidad, y también terminar de leer el libro de esa autora que lleva tanto esperando que venga a una presentación, y no puede ser que empiece a leer a este premio Nobel que, según decían, tampoco es para tanto, y vaya inicio más bíblico y más raro que tiene esta novela, no tiene ni un diálogo ni un punto y aparte, y vaya personajes más sosos y carentes de trasfondo, y antes de darse cuenta, ahí está en la segunda parte de la trilogía, y sigue leyendo y leyendo, conseguirá terminar el libro en medio de esta semana de trabajo tan dura y tan rara, ella nunca lee así en medio de la semana cuando tiene tantas cosas por hacer, pero de todos modos ahí está la novela terminada, y Tere levanta la vista del libro y quiere resumírselo al marido, porque a alguien tendrá que contarle esta maravilla que acaba de leer, más bien debería sacar el portátil y escribir una reseña, pero es tarde y está muy cansada y de todos modos seguro que nadie entiende nada porque ni ella misma se lo explica, y al final la historia es la misma de tantas, dos jóvenes que se enamoran y toman malas decisiones, pero qué otras decisiones iban a tomar los jóvenes, que no tenían medios ni otra forma de hacer las cosas y pasaban tanta necesidad de todo y el uno del otro, y es una historia que al final hemos oído mil veces, pero a la vez es una historia que son todas las historias, y aunque ya nos la sabemos siempre tiene algo de nuevo, por qué no nos va a gustar la misma historia de siempre, piensa Tere, si además nos la cuentan con este estilo tan genial que arrastra al lector por el fiordo, y por el pueblo de pescadores, y por la ciudad, que además si uno se fija en ese fiordo puede verlo allí azul y relumbrante, entonces por qué no va a alegrarse de haber aparcado otras cosas para leer esta historia, y siente la necesidad de animar a otros a que se adentren en la obra de Jon, y aunque duden un poco sigan adelante, se adentren más y más, y entonces entenderemos que es el premio Nobel mejor entregado de los últimos tiempos.
Tengo varios libros empezados, piensa Tere, y por qué habré cogido este libro de la biblioteca si no tengo ninguna lectura conjunta que lo incluya, ni tampoco nadie se lo ha recomendado, y le gustaría preparar esa serie de diapositivas que necesita para la universidad, y también terminar de leer el libro de esa autora que lleva tanto esperando que venga a una presentación, y no puede ser que empiece a leer a este premio Nobel que, según decían, tampoco es para tanto, y vaya inicio más bíblico y más raro que tiene esta novela, no tiene ni un diálogo ni un punto y aparte, y vaya personajes más sosos y carentes de trasfondo, y antes de darse cuenta, ahí está en la segunda parte de la trilogía, y sigue leyendo y leyendo, conseguirá terminar el libro en medio de esta semana de trabajo tan dura y tan rara, ella nunca lee así en medio de la semana cuando tiene tantas cosas por hacer, pero de todos modos ahí está la novela terminada, y Tere levanta la vista del libro y quiere resumírselo al marido, porque a alguien tendrá que contarle esta maravilla que acaba de leer, más bien debería sacar el portátil y escribir una reseña, pero es tarde y está muy cansada y de todos modos seguro que nadie entiende nada porque ni ella misma se lo explica, y al final la historia es la misma de tantas, dos jóvenes que se enamoran y toman malas decisiones, pero qué otras decisiones iban a tomar los jóvenes, que no tenían medios ni otra forma de hacer las cosas y pasaban tanta necesidad de todo y el uno del otro, y es una historia que al final hemos oído mil veces, pero a la vez es una historia que son todas las historias, y aunque ya nos la sabemos siempre tiene algo de nuevo, por qué no nos va a gustar la misma historia de siempre, piensa Tere, si además nos la cuentan con este estilo tan genial que arrastra al lector por el fiordo, y por el pueblo de pescadores, y por la ciudad, que además si uno se fija en ese fiordo puede verlo allí azul y relumbrante, entonces por qué no va a alegrarse de haber aparcado otras cosas para leer esta historia, y siente la necesidad de animar a otros a que se adentren en la obra de Jon, y aunque duden un poco sigan adelante, se adentren más y más, y entonces entenderemos que es el premio Nobel mejor entregado de los últimos tiempos.
July 20, 2022
3,5 *
Não gostei de imediato da história e a forma como é narrada também não me caiu logo no goto, mas, depois, comecei a sentir uma certa afeição pelo Asle e pela Alida e pela sua bonita história de amor.
Não gostei de imediato da história e a forma como é narrada também não me caiu logo no goto, mas, depois, comecei a sentir uma certa afeição pelo Asle e pela Alida e pela sua bonita história de amor.
Read
October 13, 2023Começo pela adenda, que é como quem diz, pelo fim, pelo não essencial, e por dizer que a razão para ter pegado neste livro agora foi uma só: e-mails. A catrefada de e-mails que recebi no espaço de três/quatro dias com promoções, descontos e convites à compra da obra de Fosse, o mais recente Nobel. Acedi. Não a comprar, que ainda tenho alguns aqui por casa, mas a ler mais qualquer coisa do senhor. Pelo menos passo por ser uma leitora na moda (que não sou, de todo).
(...)o pai sentou-se e sacou do violino, afinou-o e tocou alguns acordes, e a seguir tirou uma garrafa de dentro do estojo e bebeu um bom trago e depois tocou um pouco mais, cuidadosamente, como se estivesse à procura de um caminho, e depois o pai Sigvald passou a garrafa a Asle e disse-lhe que bebesse um trago e Asle bebeu e em seguida passou-lhe o violino e disse-lhe que aquecesse um pouco o violino e que aquecesse também os dedos, tocava-se sempre melhor seguindo este ritual, em que uma pessoa ia tocando devagar e cada vez melhor, quase desde o nada e sempre para melhor, desde o nada e até algo grandioso, disse ele e então Asle sentou-se e tentou exceder-se a si próprio a tocar quase desde o nada, começou a tocar quase cá no fundo e depois, lentamente e tão baixo quanto podia, foi tocando cada vez melhor...
Fosse é um escritor quase simbolista para quem religião e espiritualidade são duas faces de uma mesma moeda, e isso fica muito claro, novamente, neste livro. O enredo é praticamente inexistente, o tempo é um tempo com qualidade pastosa que se arrasta penosamente ao longo da narrativa, e as suas personagens são criaturas faltosas, pecaminosas e impuras em busca de uma redenção que não pode chegar senão sob a forma de expiação.
Claustrofóbico, repetitivo, hipnótico são adjetivos que, certeza das certezas, não ocorrem apenas a mim para descrever esta obra - na realidade, todas as três obras de Fosse que já li até hoje, as duas outras no reino da dramaturgia. Aliás, há vários elementos neste livro que competem para o tornar uma leitura de cadência lenta, opressiva e inerte (já descontando todos os elementos naturais que fazem parte da paisagem simbólica do autor): os longos e expressivos silêncios a que recorre com frequência obrigam a uma leitura à margem do texto, a uma interpretação semântica e um processo de descodificação lento e introspetivo. Agora que experimento drama e prosa, creio que a obra de Fosse se presta melhor ao primeiro género pois é esse que permite um trabalho mais apurado em torno desses silêncios e do tempo primordial que os acompanha. Por isso estas novelas têm uma cadência estranha para a maioria dos leitores - talvez também por ela o Nobel não esteja mal atribuído - já que a fórmula de Fosse obriga o leitor à contemplação e, consequentemente, à fabricação do seu próprio tempo num mundo imediato.
Mas Fosse obriga a mais do que isso. As suas criações alegóricas exigem um esforço interpretativo extra e algum conhecimento das temáticas que lhe são mais caras - mas não necessariamente aos leitores - o que às vezes desmoraliza um pouco. Todavia, o apelo existencialista, por ser relativamente universal, e os momentos poéticos de que o autor entremeia a narrativa acabam para fazer deste um livro bastante bem conseguido. Da minha parte, creio que o crescendo dramático funciona muitíssimo bem: as três novelas complementam-se a nível simbólico - pecado/expiação/perdão, se quiserem - e tomam traços mais emotivos e sublimes a caminho do final.
(...)Alida acredita que ela e Asle ainda são um casal de namorados e estão juntos, ele com ela, ela com ele, ela nele, ele nela, pensa Alida e olha na direcção do mar e do céu, e vé Asle, vê que o céu é Asle, e sente o vento, e o vento é Asle, ele está ali, ele é o vento, mesmo que ele não exista, ainda continua ali presente, e então ela ouve Asle dizer-lhe que está ali e que ela o pode ver ali, se ela olhar para o mar então perceberá que ele é o céu que ela vê sobre o mar, diz Asle e Alida olha e vê claramente Asle, mas não vê só Asle, também se vé a si própria no céu e Asle diz-lhe que também está presente dentro dela e do pequeno Sigvald e Alida diz-lhe que sim, que ele está e estará sempre e Alida pensa que agora Asle está vivo somente nela e no pequeno Sigvald, agora é ela que dá vida a Asle, pensa Alida e então ouve Asle dizer que eu estou aí, estou contigo, estarei sempre contigo, portanto não tenhas medo, eu acompanho-te, diz...
Não vale a pena explicar a história de Asle/ Alida; Olav/Asta; Ales/Alida pois ela tem tantos significados quantos se lhe queira encontrar. Creio que quem lê Fosse (por gosto - e, de certo, muito mais do que eu) não está muito preocupado com o fio condutor da história, não se distrai muito com a proximidade de nomes ou a repetição de lugares; com a abordagem psicológica, o monólogo interior ou o facto de os seus temas roçarem todos uma vertente mais devota. Dela se pode retirar muita coisa que fica implícita, e com ela se ganha uma coisa valiosíssima hoje: a capacidade de criar tempo para dedicar à leitura e a nós.
(...)o pai sentou-se e sacou do violino, afinou-o e tocou alguns acordes, e a seguir tirou uma garrafa de dentro do estojo e bebeu um bom trago e depois tocou um pouco mais, cuidadosamente, como se estivesse à procura de um caminho, e depois o pai Sigvald passou a garrafa a Asle e disse-lhe que bebesse um trago e Asle bebeu e em seguida passou-lhe o violino e disse-lhe que aquecesse um pouco o violino e que aquecesse também os dedos, tocava-se sempre melhor seguindo este ritual, em que uma pessoa ia tocando devagar e cada vez melhor, quase desde o nada e sempre para melhor, desde o nada e até algo grandioso, disse ele e então Asle sentou-se e tentou exceder-se a si próprio a tocar quase desde o nada, começou a tocar quase cá no fundo e depois, lentamente e tão baixo quanto podia, foi tocando cada vez melhor...
Fosse é um escritor quase simbolista para quem religião e espiritualidade são duas faces de uma mesma moeda, e isso fica muito claro, novamente, neste livro. O enredo é praticamente inexistente, o tempo é um tempo com qualidade pastosa que se arrasta penosamente ao longo da narrativa, e as suas personagens são criaturas faltosas, pecaminosas e impuras em busca de uma redenção que não pode chegar senão sob a forma de expiação.
Claustrofóbico, repetitivo, hipnótico são adjetivos que, certeza das certezas, não ocorrem apenas a mim para descrever esta obra - na realidade, todas as três obras de Fosse que já li até hoje, as duas outras no reino da dramaturgia. Aliás, há vários elementos neste livro que competem para o tornar uma leitura de cadência lenta, opressiva e inerte (já descontando todos os elementos naturais que fazem parte da paisagem simbólica do autor): os longos e expressivos silêncios a que recorre com frequência obrigam a uma leitura à margem do texto, a uma interpretação semântica e um processo de descodificação lento e introspetivo. Agora que experimento drama e prosa, creio que a obra de Fosse se presta melhor ao primeiro género pois é esse que permite um trabalho mais apurado em torno desses silêncios e do tempo primordial que os acompanha. Por isso estas novelas têm uma cadência estranha para a maioria dos leitores - talvez também por ela o Nobel não esteja mal atribuído - já que a fórmula de Fosse obriga o leitor à contemplação e, consequentemente, à fabricação do seu próprio tempo num mundo imediato.
Mas Fosse obriga a mais do que isso. As suas criações alegóricas exigem um esforço interpretativo extra e algum conhecimento das temáticas que lhe são mais caras - mas não necessariamente aos leitores - o que às vezes desmoraliza um pouco. Todavia, o apelo existencialista, por ser relativamente universal, e os momentos poéticos de que o autor entremeia a narrativa acabam para fazer deste um livro bastante bem conseguido. Da minha parte, creio que o crescendo dramático funciona muitíssimo bem: as três novelas complementam-se a nível simbólico - pecado/expiação/perdão, se quiserem - e tomam traços mais emotivos e sublimes a caminho do final.
(...)Alida acredita que ela e Asle ainda são um casal de namorados e estão juntos, ele com ela, ela com ele, ela nele, ele nela, pensa Alida e olha na direcção do mar e do céu, e vé Asle, vê que o céu é Asle, e sente o vento, e o vento é Asle, ele está ali, ele é o vento, mesmo que ele não exista, ainda continua ali presente, e então ela ouve Asle dizer-lhe que está ali e que ela o pode ver ali, se ela olhar para o mar então perceberá que ele é o céu que ela vê sobre o mar, diz Asle e Alida olha e vê claramente Asle, mas não vê só Asle, também se vé a si própria no céu e Asle diz-lhe que também está presente dentro dela e do pequeno Sigvald e Alida diz-lhe que sim, que ele está e estará sempre e Alida pensa que agora Asle está vivo somente nela e no pequeno Sigvald, agora é ela que dá vida a Asle, pensa Alida e então ouve Asle dizer que eu estou aí, estou contigo, estarei sempre contigo, portanto não tenhas medo, eu acompanho-te, diz...
Não vale a pena explicar a história de Asle/ Alida; Olav/Asta; Ales/Alida pois ela tem tantos significados quantos se lhe queira encontrar. Creio que quem lê Fosse (por gosto - e, de certo, muito mais do que eu) não está muito preocupado com o fio condutor da história, não se distrai muito com a proximidade de nomes ou a repetição de lugares; com a abordagem psicológica, o monólogo interior ou o facto de os seus temas roçarem todos uma vertente mais devota. Dela se pode retirar muita coisa que fica implícita, e com ela se ganha uma coisa valiosíssima hoje: a capacidade de criar tempo para dedicar à leitura e a nós.
December 8, 2023
La inocencia y pureza del primer amor que se enfrenta al mundo real y a todas las circunstancias que los impiden y destruyen.
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 8, 2023
“ТѶилогия�
Бдение, Бленуванията на Улав, Отмала�, 2014 г.
от Юн Фосе,
Ашле и Алида, 17-годишни и невинни до болка, си нямат никого, сами са на този свят. Алида има майка и сестра, които не я искат, а Ашле е загубил родителите си.
И затова Алида и Ашле от мъничкото селце Дюлгя, нейде из норвежките фиорди, бедни, без никаква помощ и опит в този суров свят, имат само своята любов и детето, родено от нея, и музиката, която Ашле изтръгва от своята цигулка, както го е правил баща му и бащата на неговия баща. Тази музика и обичта към Алида го възвисява, и той е готов на всичко, за да ги съхрани.
Историята звучи като легенда, разказана е именно така - във фолклорен, напевен стил, с много повторения, така както често се случва в народните песни. В нея има и много от съновидението, бляна, от потока на съзнанието, за когото време не съществува. Някои от героите са алегорични образи - Момичето - Съблазънта, Старецът - Наказанието/Смъртта.
Няма никаква податка в коя година, в кой век започва историята, със сигурност не е в нашия, а може би дори не и в предишния, но не можем да сме сигурни, не е ясно и кога завършва, но това не е съществено.
Защото би могла да се случи всякога. Любовта може да възвиси и да принизи едновременно. Ашле и Алида трябва да оцелеят и трябва да си платят цената. Те се скитат в близкия град, тропат от врата на врата и молят за подслон, но Алида всеки момент ще роди, и никой не се смилява над тази толкова изпаднала двойка.
Историята е камерна и вечна едновременно - любовта, престъплението, смъртта, наказанието и морето, което сияе и поглъща всяка тайна.
Някъде накрая се споменава някой си Юн, поет, потомък на двойката, което ме кара да мисля, че е възможно авторът да разказва историята на своите деди и прадеди, но пък може да е закачка с читателя и опит да предаде нещо като автентичност на разказаното.
Напевността и множеството повторения изобщо не ме отегчиха, напротив, имах усещането, че слушам Ашле на цигулката си и някой, който разказва историята му. В нея има и жестокост, примитивизъм, бездушие и престъпления, но има и светлина.
И не очаквах, че точно аз ще се разплача и ще си преглъщам сълзите. И не очаквах да напиша точно такъв отзив, но ето това се получи.
Бих искала да прочета повече от Юн Фосе, носител на множество награди, а може би и бъдещ носител на Нобелова награда, учител на Кнаусгард. Прекрасно пише! Препоръчвам книгата, ако имате подходящата нагласа!
“…Алид� върви в мрака, в дъжда, спуска се надолу от къщата в Залива, тя спира и се обръща, поглежда към къщата и всичко, което вижда, е нещо по-тъмно в тъмното, после се обръща и продължава надолу, крачка по крачка, спира се в плиткото, чува вълните да вилнеят, усеща дъжда върху косата си, върху лицето си, и после навлиза сред вълните, и целият студ е топлина, и цялото море е Ашле, и тя навлиза навътре, и сега Ашле е навсякъде около нея, както бе в онази вечер, когато се запознаха, когато той свиреше на танците за първи път, там, в Дюлгя, и всичко е само Ашле и Алида, и после вълните заливат Алида, и Алес навлиза сред вълните, върви напред, върви все по-навътре, все по-навътре сред вълните, и после една вълна залива сивите и коси.�
Бдение, Бленуванията на Улав, Отмала�, 2014 г.
от Юн Фосе,
Ашле и Алида, 17-годишни и невинни до болка, си нямат никого, сами са на този свят. Алида има майка и сестра, които не я искат, а Ашле е загубил родителите си.
И затова Алида и Ашле от мъничкото селце Дюлгя, нейде из норвежките фиорди, бедни, без никаква помощ и опит в този суров свят, имат само своята любов и детето, родено от нея, и музиката, която Ашле изтръгва от своята цигулка, както го е правил баща му и бащата на неговия баща. Тази музика и обичта към Алида го възвисява, и той е готов на всичко, за да ги съхрани.
Историята звучи като легенда, разказана е именно така - във фолклорен, напевен стил, с много повторения, така както често се случва в народните песни. В нея има и много от съновидението, бляна, от потока на съзнанието, за когото време не съществува. Някои от героите са алегорични образи - Момичето - Съблазънта, Старецът - Наказанието/Смъртта.
Няма никаква податка в коя година, в кой век започва историята, със сигурност не е в нашия, а може би дори не и в предишния, но не можем да сме сигурни, не е ясно и кога завършва, но това не е съществено.
Защото би могла да се случи всякога. Любовта може да възвиси и да принизи едновременно. Ашле и Алида трябва да оцелеят и трябва да си платят цената. Те се скитат в близкия град, тропат от врата на врата и молят за подслон, но Алида всеки момент ще роди, и никой не се смилява над тази толкова изпаднала двойка.
Историята е камерна и вечна едновременно - любовта, престъплението, смъртта, наказанието и морето, което сияе и поглъща всяка тайна.
Някъде накрая се споменава някой си Юн, поет, потомък на двойката, което ме кара да мисля, че е възможно авторът да разказва историята на своите деди и прадеди, но пък може да е закачка с читателя и опит да предаде нещо като автентичност на разказаното.
Напевността и множеството повторения изобщо не ме отегчиха, напротив, имах усещането, че слушам Ашле на цигулката си и някой, който разказва историята му. В нея има и жестокост, примитивизъм, бездушие и престъпления, но има и светлина.
И не очаквах, че точно аз ще се разплача и ще си преглъщам сълзите. И не очаквах да напиша точно такъв отзив, но ето това се получи.
Бих искала да прочета повече от Юн Фосе, носител на множество награди, а може би и бъдещ носител на Нобелова награда, учител на Кнаусгард. Прекрасно пише! Препоръчвам книгата, ако имате подходящата нагласа!
“…Алид� върви в мрака, в дъжда, спуска се надолу от къщата в Залива, тя спира и се обръща, поглежда към къщата и всичко, което вижда, е нещо по-тъмно в тъмното, после се обръща и продължава надолу, крачка по крачка, спира се в плиткото, чува вълните да вилнеят, усеща дъжда върху косата си, върху лицето си, и после навлиза сред вълните, и целият студ е топлина, и цялото море е Ашле, и тя навлиза навътре, и сега Ашле е навсякъде около нея, както бе в онази вечер, когато се запознаха, когато той свиреше на танците за първи път, там, в Дюлгя, и всичко е само Ашле и Алида, и после вълните заливат Алида, и Алес навлиза сред вълните, върви напред, върви все по-навътре, все по-навътре сред вълните, и после една вълна залива сивите и коси.�
July 26, 2024
� لا يحتاج إلى أن يكون مع الآخرين كلهم، فلم يكن هذا شيئًا طيبًا لأي شخص، الشيء الطيب الوحيد هو أن تكون مع من تنتمي إليه �
القراءة قبل الأخيرة في يناير 2024 بدأتها يوم 25 تقريباً وأنهيتها في جلستين لأنني كنت أريد فقط أن تنتهي و��ا أراها ثانية! ومن فَرط تأثيرها القرائي - السلبي - بالنسبة لي لم أسجلها على الموقع أو أنقل اقتباساتي منها أو أقيمها هنا لكثرة ما سببت لي التشتت والحيرة، رغم أني كتبت لها حينها أغلب هذه المراجعة، لكن بسببها كنت على أعتاب بلوك قرائي بشع فتركت التفكير فيها تماماً وحاولت تناسيها وسرعان ما تداركت نفسي بقراءة ديوان شعر "طيور القدس" لأيمن العتوم وكان هو القراءة الأخيرة ليناير 2024 قبل انقطاع طويل.
� كم كان صعباً عليه أن يدبر شؤونه من دونها، من دون كل ما كانت تبذله من جهد، لا يعرف المرء قدر الشخص إلا بعد أن يرحل �
تحمّست للقراءة لـ يون فوسه منذ فوزه بجائزة نوبل للعام الماضي وقصدت تطبيق أبجد منذ ذلك الوقت وقمت بتحميل روايتيه الأشهر "ثلاثية" و"صباح ومساء" ووضعت اسمه على رأس قائمة الكتّاب الأجانب الذين أريد تجربة قلمهم في أول 2024، لذا فقبل بداية معرض الكتاب بأيام قليلة قررت أن أبدأ في قراءة هذه الرواية من كثرة ما رأيت عنها آراء إيجابية وقصائد شعر في مديحها، وكنت أنتوي إذا أحببتها أن أطلبها أونلاين ورقية في بداية المعرض هي و"صباح ومساء" من عروض دار الكرمة لأحتفظ بهما في مكتبتي، والحمد لله أنني لم أفعل!
� ومن كان بلا أملاك فعليه أن يستغل الموهبة التي منحه الله إياها أفضل استغلال، هكذا هي الحال، وتلك هي الحياة �
الكمان/الكمانجا.. إنه الآلة الموسيقية المُفضلة والمُحَببة لي على الإطلاق وأكثر ما يُشبهني وأجد نفسي فيه من الموسيقى، أكثر ما هو "أنا"، أثيرتي منذ الصغر التي أذوب مع نغماتها ويتحرك قلبي مع أوتارها، خاصةً عندما يكون الكمان بـ يدِ العبقري المهدور حقه الموسيقار المصري "ياسر عبد الرحمن" أعظم من أمسك به في الشرق الأوسط، مَن جعل الكمان يبكي - حرفياً - وجعلنا نبكي معه من روعة وإبداع وشجن موسيقاه الفريدة لا سيّما تلك الخاصة بتترات المسلسلات وأغاني الأفلام والموسيقى الداخلية التصويرية لعدد لا نهائي من الأعمال المصرية، ياسر عبد الرحمن مَن جعل الكمان ينطق أبلغ من الإنسان، وهو سبب حبّي لهذه الآلة منذ طفولتي وتوحدي معها.
� فالموسيقى ترتقي بنفسها فوق كل شيء، تعزف عالمها الخاص وكل من يستطيع السمع يستطيع أن يسمعها �
� أنا في الحياة بحار، هكذا يغني، القارب هو عالمي، أبحر تحت النجوم، وأدنو من السماء، وهذه الفتاة هي حبي، والبحر هو حلمي، أبحر تحت النجوم ومع القمر شرنقتي، هكذا يغني �
وفي ثلاثية فوسه وجدت الكمان بأصواته وأوتاره وأحزانه ودموعه وحنينه، وجدته بالوصف الدقيق له ولعازفه، ولكني لم أجد غيره، ولم يوجد سبب يجعلني أكمل هذه الرواية سوى الكمان، ربما لولاه لم أكن لأكملها أبداً، ولأعترف، فحتى مع نهايتها لم أشعر أن الكمان والوصف والاستنطاق الموسيقي والحديث عنه - وهو أفضل ما في الرواية وما جعلني أقيمها بثلاثة نجوم بعد أن كانوا نجمتين - كان كافياً لأقرأ هذا العمل، فوفقاً لذائقتي القرائية لم يناسبني رغم شاعريته الواضحة.
� ويواصل العزف الذي يأخذ في التصاعد، لا يريد أن يكف، إنه يريد أن يستمر فحسب، إنه يريد إخراج الحزن المضني، ويجعله يخف ويحلق، ويحلق ويحلق إلى أعلى فينعدم وزنه �
هل أقول ذلك عن رواية لكاتب نوبلي؟ نعم، لأنه من الطبيعي أن الأدباء يكتبون للقُراء وليس للجوائز، والصراحة في الرأي ضرورة قصوى، هذه القراءة مستفزة ومزعجة، القصة عادية لم أجد ما يميزها ولكن لا بأس بها، الكاتب قلمه رقيق وشاعري للغاية، أما عن الركن الأهم وهو الأسلوب واللغة والسرد، فقد قرأت في مقدمة الرواية تنويه من دار النشر عن قصد عدم وضع أي علامات ترقيم للحفاظ على الشكل الأصلي الذي كتب به فوسه روايته، قلت في نفسي لا بأس، على الأقل نرى روح النص الأصلي كما هي، ولكن لم أتصور أبداً أن يكون الأمر بهذا الشكل!
الكاتب يكرر كلمات من قبيل: "هكذا يفكر" - "هكذا يقول" - "هكذا شعرت" - "وهو يقول" - "وهي قالت" - "هكذا يعتقد" - "هكذا تسأل".. وما شابهها كل سطر تقريباً، كل بضعة أسطر أو بضعة جُمل، ما هذا؟ أكثر من 30% من كلمات الرواية من هذا النمط وبشكل مبالغ فيه ومزعج، إن كان في الأمر قصة أو فكرة فقد أفسدتها طريقة الكتابة التي طغت وجعلتني أشعر أن إنسان آلي يتحدث!
� ويفتح أسلا عينيه وهناك، إلى الأمام، تقف أليدا تحمل سيجفالد الصغير على صدرها وتهدهده، نَمْ فحسب، حلق فحسب، عِش فحسب، كن سعيدًا فحسب وصادقًا فحسب، ولتكن أنت نفسك فحسب، واسكن فحسب، هكذا تقول أليدا �
هذه الثلاثية النرويجية التي سُميت هكذا لأنها جاءت في ثلاثة فصول كبيرة في أوقات زمنية مختلفة، أراها أنا ثلاثية بأشكال أخرى، أراها ثلاثية أليدا وإسلا والكمان، ثلاثية أولاف وأوستا والضياع، ثلاثية الحب والموسيقى والجريمة، هل الحب يبرر الجُرم؟ وهل الحب يُحيِي أم يُميت؟ وهل كان هناك داع في الأساس أو تبريرات منطقية لما آلت إليه الأحداث وما فعله أسلا وأدى به لهذا المصير وبالتبعية لمن هم مسئولون منه؟ بكل أمانة لم أقتنع.. إن لم يكن الصدق والضمير هما الوازعيّن والمحرّكين الأساسيين لك في الحب فلا حب لك ولا قلب ولا صدق ولا ضمير! غير هذا فقد شعرت بوجود أكثر من حلقة مفقودة في بناء الرواية وتوالي الأحداث.
� وإذا كان هناك أناس مثل هؤلاء، أي قتلة من هذا القبيل، فإن الشيء الوحيد الصائب هو أن يُعلقوا على المشانق �
أعلم أن هناك نوع من الكتابة يسمى بالكتابة الإيقاعية، وقرأت أن فوسه من رواده، لا أعلم هل ذلك لأنه يكتب الموسيقى ويتشعّب في وصف الألحان والأغنيات والإحساس بهم، أم لأنه يكرر الكلمات والتعبيرات بكثرة كما تُكرر النوتات والنغمات الموسيقية في الألحان صعوداً وهبوطاً؟ ولكن الشئ الوحيد الذي أعلمه أنني لم أحب طريقته ووجدت الرواية مخيبة للآمال ولم تناسب ذائقتي، ولا أدري هل "صباح ومساء" تختلف عن تلك الثلاثية أم أنه نفس الأمر، لن يخبرني ذلك سوى التجربة التي لا أعتقد مُطلقاً أنها ستكون قريبة.
� لكنها لا تعرف كيف ولماذا يمكنها أن تعرف مثل هذه الأشياء، ولكنها تعرف فحسب! �
تمت - 26 يناير 2024
القراءة قبل الأخيرة في يناير 2024 بدأتها يوم 25 تقريباً وأنهيتها في جلستين لأنني كنت أريد فقط أن تنتهي و��ا أراها ثانية! ومن فَرط تأثيرها القرائي - السلبي - بالنسبة لي لم أسجلها على الموقع أو أنقل اقتباساتي منها أو أقيمها هنا لكثرة ما سببت لي التشتت والحيرة، رغم أني كتبت لها حينها أغلب هذه المراجعة، لكن بسببها كنت على أعتاب بلوك قرائي بشع فتركت التفكير فيها تماماً وحاولت تناسيها وسرعان ما تداركت نفسي بقراءة ديوان شعر "طيور القدس" لأيمن العتوم وكان هو القراءة الأخيرة ليناير 2024 قبل انقطاع طويل.
� كم كان صعباً عليه أن يدبر شؤونه من دونها، من دون كل ما كانت تبذله من جهد، لا يعرف المرء قدر الشخص إلا بعد أن يرحل �
تحمّست للقراءة لـ يون فوسه منذ فوزه بجائزة نوبل للعام الماضي وقصدت تطبيق أبجد منذ ذلك الوقت وقمت بتحميل روايتيه الأشهر "ثلاثية" و"صباح ومساء" ووضعت اسمه على رأس قائمة الكتّاب الأجانب الذين أريد تجربة قلمهم في أول 2024، لذا فقبل بداية معرض الكتاب بأيام قليلة قررت أن أبدأ في قراءة هذه الرواية من كثرة ما رأيت عنها آراء إيجابية وقصائد شعر في مديحها، وكنت أنتوي إذا أحببتها أن أطلبها أونلاين ورقية في بداية المعرض هي و"صباح ومساء" من عروض دار الكرمة لأحتفظ بهما في مكتبتي، والحمد لله أنني لم أفعل!
� ومن كان بلا أملاك فعليه أن يستغل الموهبة التي منحه الله إياها أفضل استغلال، هكذا هي الحال، وتلك هي الحياة �
الكمان/الكمانجا.. إنه الآلة الموسيقية المُفضلة والمُحَببة لي على الإطلاق وأكثر ما يُشبهني وأجد نفسي فيه من الموسيقى، أكثر ما هو "أنا"، أثيرتي منذ الصغر التي أذوب مع نغماتها ويتحرك قلبي مع أوتارها، خاصةً عندما يكون الكمان بـ يدِ العبقري المهدور حقه الموسيقار المصري "ياسر عبد الرحمن" أعظم من أمسك به في الشرق الأوسط، مَن جعل الكمان يبكي - حرفياً - وجعلنا نبكي معه من روعة وإبداع وشجن موسيقاه الفريدة لا سيّما تلك الخاصة بتترات المسلسلات وأغاني الأفلام والموسيقى الداخلية التصويرية لعدد لا نهائي من الأعمال المصرية، ياسر عبد الرحمن مَن جعل الكمان ينطق أبلغ من الإنسان، وهو سبب حبّي لهذه الآلة منذ طفولتي وتوحدي معها.
� فالموسيقى ترتقي بنفسها فوق كل شيء، تعزف عالمها الخاص وكل من يستطيع السمع يستطيع أن يسمعها �
� أنا في الحياة بحار، هكذا يغني، القارب هو عالمي، أبحر تحت النجوم، وأدنو من السماء، وهذه الفتاة هي حبي، والبحر هو حلمي، أبحر تحت النجوم ومع القمر شرنقتي، هكذا يغني �
وفي ثلاثية فوسه وجدت الكمان بأصواته وأوتاره وأحزانه ودموعه وحنينه، وجدته بالوصف الدقيق له ولعازفه، ولكني لم أجد غيره، ولم يوجد سبب يجعلني أكمل هذه الرواية سوى الكمان، ربما لولاه لم أكن لأكملها أبداً، ولأعترف، فحتى مع نهايتها لم أشعر أن الكمان والوصف والاستنطاق الموسيقي والحديث عنه - وهو أفضل ما في الرواية وما جعلني أقيمها بثلاثة نجوم بعد أن كانوا نجمتين - كان كافياً لأقرأ هذا العمل، فوفقاً لذائقتي القرائية لم يناسبني رغم شاعريته الواضحة.
� ويواصل العزف الذي يأخذ في التصاعد، لا يريد أن يكف، إنه يريد أن يستمر فحسب، إنه يريد إخراج الحزن المضني، ويجعله يخف ويحلق، ويحلق ويحلق إلى أعلى فينعدم وزنه �
هل أقول ذلك عن رواية لكاتب نوبلي؟ نعم، لأنه من الطبيعي أن الأدباء يكتبون للقُراء وليس للجوائز، والصراحة في الرأي ضرورة قصوى، هذه القراءة مستفزة ومزعجة، القصة عادية لم أجد ما يميزها ولكن لا بأس بها، الكاتب قلمه رقيق وشاعري للغاية، أما عن الركن الأهم وهو الأسلوب واللغة والسرد، فقد قرأت في مقدمة الرواية تنويه من دار النشر عن قصد عدم وضع أي علامات ترقيم للحفاظ على الشكل الأصلي الذي كتب به فوسه روايته، قلت في نفسي لا بأس، على الأقل نرى روح النص الأصلي كما هي، ولكن لم أتصور أبداً أن يكون الأمر بهذا الشكل!
الكاتب يكرر كلمات من قبيل: "هكذا يفكر" - "هكذا يقول" - "هكذا شعرت" - "وهو يقول" - "وهي قالت" - "هكذا يعتقد" - "هكذا تسأل".. وما شابهها كل سطر تقريباً، كل بضعة أسطر أو بضعة جُمل، ما هذا؟ أكثر من 30% من كلمات الرواية من هذا النمط وبشكل مبالغ فيه ومزعج، إن كان في الأمر قصة أو فكرة فقد أفسدتها طريقة الكتابة التي طغت وجعلتني أشعر أن إنسان آلي يتحدث!
� ويفتح أسلا عينيه وهناك، إلى الأمام، تقف أليدا تحمل سيجفالد الصغير على صدرها وتهدهده، نَمْ فحسب، حلق فحسب، عِش فحسب، كن سعيدًا فحسب وصادقًا فحسب، ولتكن أنت نفسك فحسب، واسكن فحسب، هكذا تقول أليدا �
هذه الثلاثية النرويجية التي سُميت هكذا لأنها جاءت في ثلاثة فصول كبيرة في أوقات زمنية مختلفة، أراها أنا ثلاثية بأشكال أخرى، أراها ثلاثية أليدا وإسلا والكمان، ثلاثية أولاف وأوستا والضياع، ثلاثية الحب والموسيقى والجريمة، هل الحب يبرر الجُرم؟ وهل الحب يُحيِي أم يُميت؟ وهل كان هناك داع في الأساس أو تبريرات منطقية لما آلت إليه الأحداث وما فعله أسلا وأدى به لهذا المصير وبالتبعية لمن هم مسئولون منه؟ بكل أمانة لم أقتنع.. إن لم يكن الصدق والضمير هما الوازعيّن والمحرّكين الأساسيين لك في الحب فلا حب لك ولا قلب ولا صدق ولا ضمير! غير هذا فقد شعرت بوجود أكثر من حلقة مفقودة في بناء الرواية وتوالي الأحداث.
� وإذا كان هناك أناس مثل هؤلاء، أي قتلة من هذا القبيل، فإن الشيء الوحيد الصائب هو أن يُعلقوا على المشانق �
أعلم أن هناك نوع من الكتابة يسمى بالكتابة الإيقاعية، وقرأت أن فوسه من رواده، لا أعلم هل ذلك لأنه يكتب الموسيقى ويتشعّب في وصف الألحان والأغنيات والإحساس بهم، أم لأنه يكرر الكلمات والتعبيرات بكثرة كما تُكرر النوتات والنغمات الموسيقية في الألحان صعوداً وهبوطاً؟ ولكن الشئ الوحيد الذي أعلمه أنني لم أحب طريقته ووجدت الرواية مخيبة للآمال ولم تناسب ذائقتي، ولا أدري هل "صباح ومساء" تختلف عن تلك الثلاثية أم أنه نفس الأمر، لن يخبرني ذلك سوى التجربة التي لا أعتقد مُطلقاً أنها ستكون قريبة.
� لكنها لا تعرف كيف ولماذا يمكنها أن تعرف مثل هذه الأشياء، ولكنها تعرف فحسب! �
تمت - 26 يناير 2024
October 19, 2023
Definitivamente, no es para mí. He tardado cinco días en leer 75 páginas y he abandonado la lectura a falta de apenas otras 15 porque no me ha gustado ni el estilo ni lo narrado ni la constante reiteración ni la ausencia de puntuación. Siempre aprovecho la concesión del Nobel para leer algo del autor galardonado si no lo había hecho antes, pero esta ha sido la primera vez que he sido incapaz de disfrutarlo y, casi casi, ni siquiera de valorarlo.
January 10, 2024
Simple, musical prose executed to perfection. Masterful use of both sentence level and narrative repetition and recursion which creates this effect where you feel the whole of each novella communicated simultaneously, rather than in a continuous process of interpretation.
September 14, 2024
հDzí, de Jon Fosse, es la historia íntima, melancólica y conmovedora de Asle y Alida, dos jovenes de dieciséis años en la Noruega del siglo XIX (¿los bisabuelos del propio Fosse, como parece sugerirse en cierto momento de la tercera parte?), dos almas perdidas que solo encuentran refugio en el amor. La obra destaca por una atmósfera melancólica y el estilo narrativo peculiar del autor, que captura la profundidad emocional de la historia con una sutileza hipnótica.
La trama en sí es sencilla: dos personas que huyen y buscan refugio en su relación. A lo largo de la novela, se narra su travesía física y emocional, marcada por la soledad, el silencio y los momentos de comunión profunda, mientras lidian con sus deseos y miedos. La historia se despliega en tres partes entrelazadas que revelan la evolución de su relación, envuelta en un ambiente de contemplación y reflexión existencial. La atmósfera sombría y una constante sensación de aislamiento impregnan la narración. Fosse nos presenta a personajes que viven al margen, enfrentándose a la soledad, la incertidumbre y la desesperación, lo que crea un ambiente de vulnerabilidad extrema. La vida de los jóvenes protagonistas, Asle y Alida, está marcada por la precariedad, el abandono y la lucha por encontrar un lugar donde establecerse.
En definitiva, una historia simple, un cuento para adultos con reminiscencias bíblicas: el viaje de Asle y Alida, que se encuentra a punto de dar a luz, recuerda a historias bíblicas de exilio, como el viaje de María y José o el éxodo del pueblo de Israel. Incluso Asle, con su sufrimiento silencioso y su lucha constante en un mundo que parece indiferente a su dolor, puede evocar la figura de Job. Los protagonistas se asemejan a personajes bíblicos que, por diferentes razones, vagan por tierras inhóspitas, como los hebreos en el desierto. Esa sensación de estar siempre en tránsito, de no tener un hogar fijo, se puede relacionar con las pruebas y los recorridos que marcan los grandes relatos bíblicos, donde los personajes encuentran su sentido en el camino y no en el destino.
Sin embargo, el verdadero poder de la novela radica en su estilo narrativo singular, su estructura y el uso que el autor hace del lenguaje. Porque, efectivamente, el cómo se cuenta es aquí incluso más importante que lo que se cuenta. Fosse logra transformar una historia aparentemente simple en una experiencia literaria conmovedora a través de su prosa repetitiva, sus largas secuencias sin apenas puntuación y su ritmo poético. Estas técnicas no solo crean una atmósfera particular, sino que también llevan al lector a experimentar directamente los estados emocionales y psicológicos de los personajes en lugar de simplemente leer sobre ellos. Voy a centrar mi reseña, por consiguiente, no tanto en la trama de la novela, sino en la forma.
La prosa de Jon Fosse en հDzí es poética y profundamente introspectiva. Su estilo se dice que es minimalista, porque se caracteriza por frases breves, sencillas y, a menudo, repetitivas, lo que crea una cadencia rítmica que se asemeja más a la música o la poesía que a la narrativa convencional. Esta reiteración no es fortuita; es un recurso narrativo esencial, que busca capturar el flujo continuo y circular de los pensamientos y emociones de los personajes.
Las reiteraciones funcionan como ecos internos, reflejando la naturaleza cíclica del pensamiento. A menudo, las palabras y frases vuelven sobre sí mismas, recreando la sensación de estar atrapado en patrones mentales o emocionales. A través de este recurso, Fosse profundiza en la experiencia de lo cotidiano y lo trascendente, logrando que el lector se sumerja en el estado emocional de los personajes. Esta técnica evoca un estado casi meditativo, en el que el tiempo parece diluirse, y la narración se convierte en una experiencia sensorial más que meramente descriptiva. El objetivo de Fosse con estas aparentes reiteraciones es crear una atmósfera íntima y envolvente, donde lo importante no es avanzar hacia un clímax narrativo tradicional, sino experimentar el peso emocional de cada momento. Además, esta técnica subraya el sentimiento de inestabilidad existencial que envuelve a los personajes al tiempo que refleja la naturaleza fragmentaria de la memoria y la percepción humana.
Sin embargo, aunque Jon Fosse utiliza frases breves y sencillas, también construye párrafos muy largos, a veces de varias páginas, sin apenas puntos y seguidos. Esta aparente contradicción es, en realidad, una elección estilística deliberada. Fosse emplea párrafos extensos y una puntuación mínima para crear un flujo continuo de pensamiento y sensación. Al unir frases breves en párrafos largos sin interrupciones significativas, logra simular el ritmo natural de la conciencia humana, donde los pensamientos y las emociones fluyen de manera ininterrumpida y a veces caótica.
Los párrafos largos y fluidos permiten al lector adentrarse profundamente en la mente de los personajes. Esta técnica genera una sensación de inmersión total, donde el límite entre el mundo interno del personaje y el lector se difumina. La ausencia de pausas puede transmitir estados de ansiedad, urgencia o contemplación intensa. Al evitar interrupciones en la narración, Fosse refleja cómo ciertas emociones o pensamientos pueden dominar nuestra mente sin descanso. El ritmo sostenido y repetitivo de las frases cortas encadenadas en párrafos largos produce un efecto casi musical o poético. Esto puede inducir en el lector un estado reflexivo, alentándolo a experimentar la narrativa a un nivel más sensorial y emocional. Además, al desafiar las estructuras convencionales de la puntuación y la sintaxis, Fosse invita al lector a abordar la novela de una manera diferente, promoviendo una lectura más activa y consciente.
Con esta técnica, Fosse busca que el lector no solo lea sobre los personajes, sino que viva sus experiencias desde dentro. Al eliminar las pausas convencionales, elimina también las barreras entre el lector y la historia, facilitando una conexión más profunda y emotiva. Quiere que el lector sienta el peso de cada pensamiento y emoción tal como los personajes los sienten, sin respiros ni escapatorias, reflejando la complejidad y profundidad de la condición humana.
En resumen, los párrafos largos y la escasez de puntuación en la prosa de հDzí no contradicen el uso de frases breves, sino que amplifican su impacto al unirlas en un flujo continuo. Esta combinación es una herramienta poderosa que utiliza para abordar temas profundos y para afectar al lector a un nivel más intuitivo y visceral, consiguiendo momentos verdaderamente poéticos y conmovedores: la escena de la ejecución, por ejemplo, es de una belleza singular y transmite una carga emocional y poética extraordinarias.
dzԻ岹í հDzí a lectores que disfruten de una narrativa lenta, introspectiva y poética, interesados en lecturas emocionales y existenciales. La desaconsejaría a quienes prefieren tramas dinámicas o convencionales, con acción rápida y estructura narrativa más tradicional, aunque por su brevedad, les invitaría a salir por un momento de su zona de confort lectora y atreverse a explorar caminos narrativos menos trillados; les aseguro que no se arrepentirán.
La trama en sí es sencilla: dos personas que huyen y buscan refugio en su relación. A lo largo de la novela, se narra su travesía física y emocional, marcada por la soledad, el silencio y los momentos de comunión profunda, mientras lidian con sus deseos y miedos. La historia se despliega en tres partes entrelazadas que revelan la evolución de su relación, envuelta en un ambiente de contemplación y reflexión existencial. La atmósfera sombría y una constante sensación de aislamiento impregnan la narración. Fosse nos presenta a personajes que viven al margen, enfrentándose a la soledad, la incertidumbre y la desesperación, lo que crea un ambiente de vulnerabilidad extrema. La vida de los jóvenes protagonistas, Asle y Alida, está marcada por la precariedad, el abandono y la lucha por encontrar un lugar donde establecerse.
En definitiva, una historia simple, un cuento para adultos con reminiscencias bíblicas: el viaje de Asle y Alida, que se encuentra a punto de dar a luz, recuerda a historias bíblicas de exilio, como el viaje de María y José o el éxodo del pueblo de Israel. Incluso Asle, con su sufrimiento silencioso y su lucha constante en un mundo que parece indiferente a su dolor, puede evocar la figura de Job. Los protagonistas se asemejan a personajes bíblicos que, por diferentes razones, vagan por tierras inhóspitas, como los hebreos en el desierto. Esa sensación de estar siempre en tránsito, de no tener un hogar fijo, se puede relacionar con las pruebas y los recorridos que marcan los grandes relatos bíblicos, donde los personajes encuentran su sentido en el camino y no en el destino.
Sin embargo, el verdadero poder de la novela radica en su estilo narrativo singular, su estructura y el uso que el autor hace del lenguaje. Porque, efectivamente, el cómo se cuenta es aquí incluso más importante que lo que se cuenta. Fosse logra transformar una historia aparentemente simple en una experiencia literaria conmovedora a través de su prosa repetitiva, sus largas secuencias sin apenas puntuación y su ritmo poético. Estas técnicas no solo crean una atmósfera particular, sino que también llevan al lector a experimentar directamente los estados emocionales y psicológicos de los personajes en lugar de simplemente leer sobre ellos. Voy a centrar mi reseña, por consiguiente, no tanto en la trama de la novela, sino en la forma.
La prosa de Jon Fosse en հDzí es poética y profundamente introspectiva. Su estilo se dice que es minimalista, porque se caracteriza por frases breves, sencillas y, a menudo, repetitivas, lo que crea una cadencia rítmica que se asemeja más a la música o la poesía que a la narrativa convencional. Esta reiteración no es fortuita; es un recurso narrativo esencial, que busca capturar el flujo continuo y circular de los pensamientos y emociones de los personajes.
Las reiteraciones funcionan como ecos internos, reflejando la naturaleza cíclica del pensamiento. A menudo, las palabras y frases vuelven sobre sí mismas, recreando la sensación de estar atrapado en patrones mentales o emocionales. A través de este recurso, Fosse profundiza en la experiencia de lo cotidiano y lo trascendente, logrando que el lector se sumerja en el estado emocional de los personajes. Esta técnica evoca un estado casi meditativo, en el que el tiempo parece diluirse, y la narración se convierte en una experiencia sensorial más que meramente descriptiva. El objetivo de Fosse con estas aparentes reiteraciones es crear una atmósfera íntima y envolvente, donde lo importante no es avanzar hacia un clímax narrativo tradicional, sino experimentar el peso emocional de cada momento. Además, esta técnica subraya el sentimiento de inestabilidad existencial que envuelve a los personajes al tiempo que refleja la naturaleza fragmentaria de la memoria y la percepción humana.
Sin embargo, aunque Jon Fosse utiliza frases breves y sencillas, también construye párrafos muy largos, a veces de varias páginas, sin apenas puntos y seguidos. Esta aparente contradicción es, en realidad, una elección estilística deliberada. Fosse emplea párrafos extensos y una puntuación mínima para crear un flujo continuo de pensamiento y sensación. Al unir frases breves en párrafos largos sin interrupciones significativas, logra simular el ritmo natural de la conciencia humana, donde los pensamientos y las emociones fluyen de manera ininterrumpida y a veces caótica.
Los párrafos largos y fluidos permiten al lector adentrarse profundamente en la mente de los personajes. Esta técnica genera una sensación de inmersión total, donde el límite entre el mundo interno del personaje y el lector se difumina. La ausencia de pausas puede transmitir estados de ansiedad, urgencia o contemplación intensa. Al evitar interrupciones en la narración, Fosse refleja cómo ciertas emociones o pensamientos pueden dominar nuestra mente sin descanso. El ritmo sostenido y repetitivo de las frases cortas encadenadas en párrafos largos produce un efecto casi musical o poético. Esto puede inducir en el lector un estado reflexivo, alentándolo a experimentar la narrativa a un nivel más sensorial y emocional. Además, al desafiar las estructuras convencionales de la puntuación y la sintaxis, Fosse invita al lector a abordar la novela de una manera diferente, promoviendo una lectura más activa y consciente.
Con esta técnica, Fosse busca que el lector no solo lea sobre los personajes, sino que viva sus experiencias desde dentro. Al eliminar las pausas convencionales, elimina también las barreras entre el lector y la historia, facilitando una conexión más profunda y emotiva. Quiere que el lector sienta el peso de cada pensamiento y emoción tal como los personajes los sienten, sin respiros ni escapatorias, reflejando la complejidad y profundidad de la condición humana.
En resumen, los párrafos largos y la escasez de puntuación en la prosa de հDzí no contradicen el uso de frases breves, sino que amplifican su impacto al unirlas en un flujo continuo. Esta combinación es una herramienta poderosa que utiliza para abordar temas profundos y para afectar al lector a un nivel más intuitivo y visceral, consiguiendo momentos verdaderamente poéticos y conmovedores: la escena de la ejecución, por ejemplo, es de una belleza singular y transmite una carga emocional y poética extraordinarias.
dzԻ岹í հDzí a lectores que disfruten de una narrativa lenta, introspectiva y poética, interesados en lecturas emocionales y existenciales. La desaconsejaría a quienes prefieren tramas dinámicas o convencionales, con acción rápida y estructura narrativa más tradicional, aunque por su brevedad, les invitaría a salir por un momento de su zona de confort lectora y atreverse a explorar caminos narrativos menos trillados; les aseguro que no se arrepentirán.
Read
January 4, 2025Za slučaj da još uvek niste čitali Fosea, a želite, rekla bih vam da je ova knjiga sjajna za upoznavanje sa njegovim stilom i glavnim temama. Nije preobimna, čuvene foseovske repeticije nisu u punom zamahu (a ipak je taman ritmična), a u priči se prožimaju istorijsko, intimno, duhovno - spakovano na jedan neponovljivi način.
Trilogija je sastavljena iz tri novele i prati melanholičnu, ali i mračnu ljubavnu priču o Asleu i Alidi smeštenu u Bergen i njegovu okolinu. Naročito mi se dopala snažna završnica, prelepo zaokružena.
Trilogija je sastavljena iz tri novele i prati melanholičnu, ali i mračnu ljubavnu priču o Asleu i Alidi smeštenu u Bergen i njegovu okolinu. Naročito mi se dopala snažna završnica, prelepo zaokružena.
Displaying 1 - 30 of 1,288 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.