What do you think?
Rate this book
شبح سرگردان: رقص چنگیز کوهن
رومن گاری زمانی گفته است: «نمی‌توا� هم مردی کاملا باشرف بود و هم نویسنده‌ا� بزرگ.» آثار و زندگی این نویسنده دلیل و شاهدی است بر بزرگی و در عین حال شرافت او. شاید ما بیش از حد متوقعیم. یا شاید بایسته‌ترآ� بود نویسنده‌ا� چنین شریف و صادق که هیچ‌گا� صورتک دروغ و فریب بر چهرهٔ خود نزد � تا بدان‌ج� که خودپسندی‌های� را در برخی آثارش به سادگی می‌توا� بازشناخت � در پایان این رمان هم سنگ تمام می‌گذاشت� همچنان که در زندگی در پیش‌ر� از پس این مهم برآمده و چه خوش هم درخشیده است.
رومن گاری در رقص چنگیز کوهن � اما � پا از مرزهای اشاره و تمثیل فراتر می‌نه� و از «نماد» نیز بسیار بهره می‌جوی�. این داستان به ظاهر فانتزی، رفته‌رفته� ابعادی گسترده به خود می‌گیر�. این ویژگی داستان‌ها� آخری است که رومن گاری � با نام خود یا نام‌ها� مستعار � نوشته است. نویسنده مرزهای واقعیت و قراردادها را طوری ماهرانه و با ظرافت از میان برمی‌دار� که خواننده، به‌ناگاه� خود را با گستره‌ا� عظیم رودررو می‌یابد� گستره‌ا� که اساطیر و عظمت آن را فرایاد می‌آور�. پس عبارتی را که آندره مالرو دربارهٔ این رمان نوشته، نباید تعارف و اغراق به حساب آورد: «یکی از نادرترین و جالب‌توجه‌تری� نوشته‌ها� زمانهٔ ما؛ هم در گسترهٔ اسطوره‌شناس� و هم در زمینهٔ ادبیات بزرگ کمدی.»
رومن گاری در رقص چنگیز کوهن � اما � پا از مرزهای اشاره و تمثیل فراتر می‌نه� و از «نماد» نیز بسیار بهره می‌جوی�. این داستان به ظاهر فانتزی، رفته‌رفته� ابعادی گسترده به خود می‌گیر�. این ویژگی داستان‌ها� آخری است که رومن گاری � با نام خود یا نام‌ها� مستعار � نوشته است. نویسنده مرزهای واقعیت و قراردادها را طوری ماهرانه و با ظرافت از میان برمی‌دار� که خواننده، به‌ناگاه� خود را با گستره‌ا� عظیم رودررو می‌یابد� گستره‌ا� که اساطیر و عظمت آن را فرایاد می‌آور�. پس عبارتی را که آندره مالرو دربارهٔ این رمان نوشته، نباید تعارف و اغراق به حساب آورد: «یکی از نادرترین و جالب‌توجه‌تری� نوشته‌ها� زمانهٔ ما؛ هم در گسترهٔ اسطوره‌شناس� و هم در زمینهٔ ادبیات بزرگ کمدی.»
343 pages, Paperback
First published January 1, 1967
22 people are currently reading
472 people want to read
About the author
Romain Gary
154books1,833followersRomain Gary was a Jewish-French novelist, film director, World War II aviator and diplomat. He also wrote under the pen name
Émile Ajar
.
Born Roman Kacew (Yiddish: קצב, Russian: Кацев), Romain Gary grew up in Vilnius to a family of Lithuanian Jews. He changed his name to Romain Gary when he escaped occupied France to fight with Great Britain against Germany in WWII. His father, Arieh-Leib Kacew, abandoned his family in 1925 and remarried. From this time Gary was raised by his mother, Nina Owczinski. When he was fourteen, he and his mother moved to Nice, France. In his books and interviews, he presented many different versions of his father's origin, parents, occupation and childhood.
He later studied law, first in Aix-en-Provence and then in Paris. He learned to pilot an aircraft in the French Air Force in Salon-de-Provence and in Avord Air Base, near Bourges. Following the Nazi occupation of France in World War II, he fled to England and under Charles de Gaulle served with the Free French Forces in Europe and North Africa. As a pilot, he took part in over 25 successful offensives logging over 65 hours of air time.
He was greatly decorated for his bravery in the war, receiving many medals and honors.
After the war, he worked in the French diplomatic service and in 1945 published his first novel. He would become one of France's most popular and prolific writers, authoring more than thirty novels, essays and memoirs, some of which he wrote under the pseudonym of Émile Ajar. He also wrote one novel under the pseudonym of Fosco Sinibaldi and another as Shatan Bogat.
In 1952, he became secretary of the French Delegation to the United Nations in New York, and later in London (in 1955).
In 1956, he became Consul General of France in Los Angeles.
He is the only person to win the Prix Goncourt twice. This prize for French language literature is awarded only once to an author. Gary, who had already received the prize in 1956 for Les racines du ciel , published La vie devant soi under the pseudonym of Émile Ajar in 1975. The Académie Goncourt awarded the prize to the author of this book without knowing his real identity. A period of literary intrigue followed. Gary's little cousin Paul Pavlowitch posed as the author for a time. Gary later revealed the truth in his posthumous book Vie et mort d'Émile Ajar .
Gary's first wife was the British writer, journalist, and Vogue editor Lesley Blanch (author of The Wilder Shores of Love ). They married in 1944 and divorced in 1961. From 1962 to 1970, Gary was married to the American actress Jean Seberg, with whom he had a son, Alexandre Diego Gary.
He also co-wrote the screenplay for the motion picture, The Longest Day and co-wrote and directed the 1971 film Kill! , starring his now ex-wife Seberg.
Suffering from depression after Seberg's 1979 suicide, Gary died of a self-inflicted gunshot wound on December 2, 1980 in Paris, France though he left a note which said specifically that his death had no relation with Seberg's suicide.
Born Roman Kacew (Yiddish: קצב, Russian: Кацев), Romain Gary grew up in Vilnius to a family of Lithuanian Jews. He changed his name to Romain Gary when he escaped occupied France to fight with Great Britain against Germany in WWII. His father, Arieh-Leib Kacew, abandoned his family in 1925 and remarried. From this time Gary was raised by his mother, Nina Owczinski. When he was fourteen, he and his mother moved to Nice, France. In his books and interviews, he presented many different versions of his father's origin, parents, occupation and childhood.
He later studied law, first in Aix-en-Provence and then in Paris. He learned to pilot an aircraft in the French Air Force in Salon-de-Provence and in Avord Air Base, near Bourges. Following the Nazi occupation of France in World War II, he fled to England and under Charles de Gaulle served with the Free French Forces in Europe and North Africa. As a pilot, he took part in over 25 successful offensives logging over 65 hours of air time.
He was greatly decorated for his bravery in the war, receiving many medals and honors.
After the war, he worked in the French diplomatic service and in 1945 published his first novel. He would become one of France's most popular and prolific writers, authoring more than thirty novels, essays and memoirs, some of which he wrote under the pseudonym of Émile Ajar. He also wrote one novel under the pseudonym of Fosco Sinibaldi and another as Shatan Bogat.
In 1952, he became secretary of the French Delegation to the United Nations in New York, and later in London (in 1955).
In 1956, he became Consul General of France in Los Angeles.
He is the only person to win the Prix Goncourt twice. This prize for French language literature is awarded only once to an author. Gary, who had already received the prize in 1956 for Les racines du ciel , published La vie devant soi under the pseudonym of Émile Ajar in 1975. The Académie Goncourt awarded the prize to the author of this book without knowing his real identity. A period of literary intrigue followed. Gary's little cousin Paul Pavlowitch posed as the author for a time. Gary later revealed the truth in his posthumous book Vie et mort d'Émile Ajar .
Gary's first wife was the British writer, journalist, and Vogue editor Lesley Blanch (author of The Wilder Shores of Love ). They married in 1944 and divorced in 1961. From 1962 to 1970, Gary was married to the American actress Jean Seberg, with whom he had a son, Alexandre Diego Gary.
He also co-wrote the screenplay for the motion picture, The Longest Day and co-wrote and directed the 1971 film Kill! , starring his now ex-wife Seberg.
Suffering from depression after Seberg's 1979 suicide, Gary died of a self-inflicted gunshot wound on December 2, 1980 in Paris, France though he left a note which said specifically that his death had no relation with Seberg's suicide.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 50 reviews
December 18, 2023
In Thomas Disch's SF classic Camp Concentration (1967), the US military attempt a daring series of experiments: they have developed a serum which will temporarily convert anyone into a first-order genius, killing them a few months later. The book claims to be the diary of Louis Sacchetti, a mediocre writer who, we are informed, was transformed by the serum into an incandescently brilliant writer. Disch has the difficult technical problem of conveying to us in a plausible way that Sacchetti has indeed attained these heights of brilliance. He gives us fragments of poems (unconvincing) but his best shot is the play that gets composed in the course of three fevered nights. The title is Auschwitz: A Comedy. Well, only a genius could think of that and actually make it work. I mean, it's obvious, isn't it?
I read Camp Concentration a few years after it came out, when I was an impressionable young teen, and I liked it; in fact, I still like it. But here's the odd thing. I've just discovered that, while fictitious Sacchetti was writing the play-within-the-book which is no more than vaguely suggested by Disch's text, real live Romain Gary was writing a real live book called La danse de Gengis Cohn. It really is a comedy about Auschwitz, and it is really is funny; I would go as far as to say that it's often laugh-out-loud hilarious. If you tell me this proves Gary was a genius, I'm not going to argue with you. He's the only person who's ever received the Prix Goncourt, France's highest literary honour, twice; you're not supposed to be able to get it more than once, but he invented a fake identity and used that to get another bite at the cherry, keeping the deception secret until after his death. Look him up and you'll find many more incredible stories. I particularly liked the one where he found Clint Eastwood had been sleeping with his wife and challenged him to a duel; Eastwood chickened out.
Anyway, I should get back to Gengis Cohn and convince you that it's both funny, and, even more startling, tasteful. Cohn, the narrator, starts by telling us that he's a Jewish stand-up comic who was taken to Auschwitz, but then rescued by a kindly SS officer whom he insists on calling Schatzen, now a policeman in the town of Licht. They have been living together ever since, and have grown quite fond of each other, with Cohn teaching Schatzen Yiddish and Schatzen teaching Cohn to sing the Horst-Wessel-Lied. Cohn spends the first chapter winding you up about their unlikely ménage, before he drops his first big joke on page 18. No one else can see him; he's Schatzen's personal ghost, and he's slowly driving him mad. Cohn, who happily admits that he's a terrible and vulgar comedian, milks the situation for all it's worth. Schatzen is investigating a serial killer who's already accounted for a couple of dozen corpses. He holds press conferences where he tells the journalists that this series of pointless murders is unprecedented in German history. Cohn always managed to show up at the critical moment (he's proud of his comic timing) and waves happily to his friend, who freaks out and does the Macbeth-at-the-banquet thing.
Although this is hilarious, you wonder if it's going to be enough for a whole novel, but the author is way ahead of you and is already preparing bigger and better jokes. It turns out that there isn't one serial killer, but a Bonnie-and-Clyde style couple, Lily and Florian. We're originally introduced to them as the lady of the local castle and the gamekeeper she's run off with; the Baron, Lily's hapless spouse, turns up and does a fine turn as the cuckolded husband, refusing to believe a word of it. "Such delicacy! Such sensibility! It can't be my Lily!" But things get steadily weirder as the book progresses. It soon becomes clear that Florian isn't a Mellors-like gamekeeper (Lady Chatterley had come out a few years earlier), but Death himself, and all attempts at realism melt away. That Cohn turns out to be the dybbuk inhabiting Schatzen's crazed mind is the very least of it. None of the characters are real. They are all figments of someone's (or possibly Someone's) imagination. To the accompaniment of Cohn's ironic remarks about degenerate Jewish art, everything slowly dissolves into a non-representational, dreamlike flow which at the same time manages to be razor-sharp satire. A hard one to pull off; but Gary is a genius.
He's saved his very best joke for the end, and it sneaks up on you as you progress through the last third of the book, which increasingly focuses on the strange relationship between Florian and Lily, the pimp and his girl. Florian, as already noted, cannot possibly be anyone other than Death. The identity of the chick isn't telegraphed as clearly. She's beautiful ("like a princess out of a fairy story"), irresistible, vulgarly optimistic. She's always falling in love with men and telling Florian that this time it'll be different, when both he and the reader know that five minutes later he's going to be turning up with his knife to dispose of her latest beau. But who is she? Who is Death's whore? The author never comes out and tells you, and looking around on the web I see a number of hypotheses. All the same, it seems to me that really there can only be one answer, and if you've got a robust enough sense of humour it's a very funny one. Please consider reading the book before you click on the spoiler warning below. Though if you absolutely have to find out now...
I read Camp Concentration a few years after it came out, when I was an impressionable young teen, and I liked it; in fact, I still like it. But here's the odd thing. I've just discovered that, while fictitious Sacchetti was writing the play-within-the-book which is no more than vaguely suggested by Disch's text, real live Romain Gary was writing a real live book called La danse de Gengis Cohn. It really is a comedy about Auschwitz, and it is really is funny; I would go as far as to say that it's often laugh-out-loud hilarious. If you tell me this proves Gary was a genius, I'm not going to argue with you. He's the only person who's ever received the Prix Goncourt, France's highest literary honour, twice; you're not supposed to be able to get it more than once, but he invented a fake identity and used that to get another bite at the cherry, keeping the deception secret until after his death. Look him up and you'll find many more incredible stories. I particularly liked the one where he found Clint Eastwood had been sleeping with his wife and challenged him to a duel; Eastwood chickened out.
Anyway, I should get back to Gengis Cohn and convince you that it's both funny, and, even more startling, tasteful. Cohn, the narrator, starts by telling us that he's a Jewish stand-up comic who was taken to Auschwitz, but then rescued by a kindly SS officer whom he insists on calling Schatzen, now a policeman in the town of Licht. They have been living together ever since, and have grown quite fond of each other, with Cohn teaching Schatzen Yiddish and Schatzen teaching Cohn to sing the Horst-Wessel-Lied. Cohn spends the first chapter winding you up about their unlikely ménage, before he drops his first big joke on page 18. No one else can see him; he's Schatzen's personal ghost, and he's slowly driving him mad. Cohn, who happily admits that he's a terrible and vulgar comedian, milks the situation for all it's worth. Schatzen is investigating a serial killer who's already accounted for a couple of dozen corpses. He holds press conferences where he tells the journalists that this series of pointless murders is unprecedented in German history. Cohn always managed to show up at the critical moment (he's proud of his comic timing) and waves happily to his friend, who freaks out and does the Macbeth-at-the-banquet thing.
Although this is hilarious, you wonder if it's going to be enough for a whole novel, but the author is way ahead of you and is already preparing bigger and better jokes. It turns out that there isn't one serial killer, but a Bonnie-and-Clyde style couple, Lily and Florian. We're originally introduced to them as the lady of the local castle and the gamekeeper she's run off with; the Baron, Lily's hapless spouse, turns up and does a fine turn as the cuckolded husband, refusing to believe a word of it. "Such delicacy! Such sensibility! It can't be my Lily!" But things get steadily weirder as the book progresses. It soon becomes clear that Florian isn't a Mellors-like gamekeeper (Lady Chatterley had come out a few years earlier), but Death himself, and all attempts at realism melt away. That Cohn turns out to be the dybbuk inhabiting Schatzen's crazed mind is the very least of it. None of the characters are real. They are all figments of someone's (or possibly Someone's) imagination. To the accompaniment of Cohn's ironic remarks about degenerate Jewish art, everything slowly dissolves into a non-representational, dreamlike flow which at the same time manages to be razor-sharp satire. A hard one to pull off; but Gary is a genius.
He's saved his very best joke for the end, and it sneaks up on you as you progress through the last third of the book, which increasingly focuses on the strange relationship between Florian and Lily, the pimp and his girl. Florian, as already noted, cannot possibly be anyone other than Death. The identity of the chick isn't telegraphed as clearly. She's beautiful ("like a princess out of a fairy story"), irresistible, vulgarly optimistic. She's always falling in love with men and telling Florian that this time it'll be different, when both he and the reader know that five minutes later he's going to be turning up with his knife to dispose of her latest beau. But who is she? Who is Death's whore? The author never comes out and tells you, and looking around on the web I see a number of hypotheses. All the same, it seems to me that really there can only be one answer, and if you've got a robust enough sense of humour it's a very funny one. Please consider reading the book before you click on the spoiler warning below. Though if you absolutely have to find out now...
April 29, 2022
مرده‌های� هستند که هرگز نمی‌میرن�. حتی میتوان� بگویم که هرچه بیشتر بکشی‌شان� بیشتر جلو چشمانت می‌آین�.
داستان در مورد گروهبانی است که در زمان حیات خود دستور قتل عام صدها یهودی را داده است و اکنون روحش توسط یک کمدین تسخیر شده است و ... ایده � داستان خیلی خلاق بود و باز هم مواجهیم با رنجی که به یهودیان وارد شده است.
یکم خوندن رمانش برای سخت بود ولی به نظرم گونه� متفاوتی از کتاب‌ها� گاری بود که خوندم. رمانی تلخ و با طنزی سیاه که قوه� تخیل ما را در دست می‌گیر� و به هر جا که دلش بخواهد می‌بر�.
داستان در مورد گروهبانی است که در زمان حیات خود دستور قتل عام صدها یهودی را داده است و اکنون روحش توسط یک کمدین تسخیر شده است و ... ایده � داستان خیلی خلاق بود و باز هم مواجهیم با رنجی که به یهودیان وارد شده است.
یکم خوندن رمانش برای سخت بود ولی به نظرم گونه� متفاوتی از کتاب‌ها� گاری بود که خوندم. رمانی تلخ و با طنزی سیاه که قوه� تخیل ما را در دست می‌گیر� و به هر جا که دلش بخواهد می‌بر�.
September 25, 2018
رومن گاری یکی از نویسنده‌ها� محبوب من است. محبوبیتش با "زندگی در پیش رو" آغاز شد و با بادبادک‌با� و میعاد در سپیده‌د� به اوج خود رسید. رومن گاری از آن آدم‌ها� بیش از حد مسئول و اخلاق‌مدا� است. شاخک‌های� نسبت به درد و رنج آدم‌ه� حساسیت فوق‌العاده‌ا� دارد. زندگینامه‌ا� هم نشان می‌ده� که برای کاهش این درد و رنج، کارهای زیادی کرده است. بسیاری از داستان‌های� در زمینه جنگ جهانی دوم و نقد قتل عام یهودیان می‌گذر�. اما "شبح سرگردان" تفاوتی اساسی با سایر کتاب‌های� دارد. شبح سرگردان بیش از آنکه یک رمان با تعلیق‌ه� و فراز و فرودهای داستانی باشد، اعلام برائت رومن گاری از ایده بنیان نهادن کشوری به نام اسرائیل است که به شکلی بسیار نمادین مطرح می‌شو�. این کتاب بیشتر نقدی بر قدرت‌طلب� انسان‌ه� در تمام طول تاریخ است که قربانیان زیادی گرفته است و کسی که قربانی میکند� میتوان� یک نازی یا یک یهودی باشد. "یک یهودی میتوان� در وجود یک نازی و یک نازی میتوان� در وجود یک یهودی" حلول کند. داستان، داستان روح یک یهودی درد کشیده است که در جریان قتل عام یهودیان در آلمان کشته می‌شو�. اما این یهودی نمی‌خواه� با قدرت‌ها� حاکم دست برادری و برابری بدهد، کشوری به نام اسرائیل بنیان بگذارد و آنقدر از یادها برود که انحصارطلبی و زیاده‌خواه� بشر بار دیگر فاجعه‌ا� مشابه در جایی دیگر بیافریند.
اگر به دنبال خواندن رمان هستید، این کتاب، چندان انتخاب مناسبی نیست. کشش داستانی چندانی ندارد و تلاش نویسنده برای بیان اعتقاداتش در جای جای کتاب به چشم می‌خور�. اما وقتی به کتاب‌ها� رومن گاری و تلاش قابل تحسینش برای احقاق حقوق اقلیت و مبارزه علیه تمامیت‌خواه� و ظلم بصورت یک منظومه یکپارچه نگاه کنیم آن‌گا� این کتاب مهر تاییدی بر روح بزرگ و اخلاق‌مدا� رومن گاری خواهد بود.
اگر به دنبال خواندن رمان هستید، این کتاب، چندان انتخاب مناسبی نیست. کشش داستانی چندانی ندارد و تلاش نویسنده برای بیان اعتقاداتش در جای جای کتاب به چشم می‌خور�. اما وقتی به کتاب‌ها� رومن گاری و تلاش قابل تحسینش برای احقاق حقوق اقلیت و مبارزه علیه تمامیت‌خواه� و ظلم بصورت یک منظومه یکپارچه نگاه کنیم آن‌گا� این کتاب مهر تاییدی بر روح بزرگ و اخلاق‌مدا� رومن گاری خواهد بود.
April 5, 2023
داستان در ابتدا یک شروع منطقی و غافلگیر کننده داره، اما هرچقدر که در طول داستان جلو میریم انگار که وارد یک فضای خواب و رویا گونه میشیم.(در مورد خلاصه داستان چیزی نمی نویسم، چون احساس میکنم ممکنه قصه لو بره!)
.
داستان در درونش نوعی طنز تلخ داره، البته با گونه های دیگه از طنز تلخ که قبلا دیده بودم فرق داشت، انگار که خشونت درونیش بیشر بود.
.
در لایه اصلی داستان، نویسنده کشتار یهودیان در جنگ جهانی رو متهم میکنه و به اون می پردازه، اما در لایه زیرین میشه گفت هدف قدرت طلبی انسان ها در طول تارخ هست که باعث کشته شدن عده بسیاری شده. و شاید به گونی نقدی باشه بر تمام اتفاقاتی که افتاده.
.
خوندن کتاب یک مقدار حوصله میخواد و نباید به دید یک رمان یا داستان خیلی ساده به اون نگاه کرد، مخصوصا نیمه دوم کتاب که روند کمی تغییر میکنه و ممکنه کمی از حوصله خواننده خارج بشه
.
داستان در درونش نوعی طنز تلخ داره، البته با گونه های دیگه از طنز تلخ که قبلا دیده بودم فرق داشت، انگار که خشونت درونیش بیشر بود.
.
در لایه اصلی داستان، نویسنده کشتار یهودیان در جنگ جهانی رو متهم میکنه و به اون می پردازه، اما در لایه زیرین میشه گفت هدف قدرت طلبی انسان ها در طول تارخ هست که باعث کشته شدن عده بسیاری شده. و شاید به گونی نقدی باشه بر تمام اتفاقاتی که افتاده.
.
خوندن کتاب یک مقدار حوصله میخواد و نباید به دید یک رمان یا داستان خیلی ساده به اون نگاه کرد، مخصوصا نیمه دوم کتاب که روند کمی تغییر میکنه و ممکنه کمی از حوصله خواننده خارج بشه
September 11, 2016
آن چنان خوب بود که نظر نه چندان مثبتم رو به رومن گاری تغییر داد و مشتاق شدم تمام آثارشو بخونم و استفاده از اشاره و تمثیل و نماد در اشتیاقم بی تاثیر نبوده.
همون جور که مترجم در مقدمه گفته: " بی رحمانه بر اروپا و فرهنگش می‌تازد� عظیم‌تری� کتاب‌ه� وآثار و عقاید و شخصیت‌های� را به باد تمسخر میگیرد، با طنزی گزنده وبدبینانه و گاه حتی نامنصفانه، تمام دستاوردهای تاریخی و مقدسات آن را به کثافت می‌کش�. طنزی که همانند آن را کمتر میتوان در ادبیات سراغ گرفت، طنزی که گاه به هزل و هجو می‌گرای�."
لیلی که در ابتدا منو یاد خودم -زن پرتمنای خونخوار- مینداخت؛ در آخر یادآور لیلیث همسر اول آدم و رانده شده انداخت که دلیل خیلی خاصی هم نداشت جزا این که راضی نبود و نمی‌ش�.
از عبارات محبوبم در کتاب:
1-مجازات انسان این بود که آفریده شد.
2-فرهنگ وقتی وجود دارد که مادرانی که بچه‌هایشا� را در بغل دارند از کندن قبرهایشان قبل از اعدام شدن، معاف باشند.
3-فرق بین آلمانی‌ه� -که وارث فرهنگی عظیم‌ان�- و سیمباهای وحشی این است: سیمباها قربانیانخود را می‌خورند� حال آن که آلمانی‌ه� از قربانبان خود صابون می‌ساختن�. این نیاز به پاکیزگی اسمش فرهنگ است!
4-و دنیا چنان زشت و نفرت‌انگی� می‌نمای� که شبیه واقعیت می‌شو�.
5-چهل مرگ را می‌توا� شمرد، می‌توا� آن‌ه� را احساس کرد و حتی به تجسم درآورد. اگر شصت ملیون قربانی بود، مردم کمتر یکه می‌خوردند� چنین رقمی صرفا نوعی انتزاع است.
6-آیا واقعا قربانی و دژخیم محکومند تا ابد-تا وقتی بشر هست- به هم چسبیده باشند؟
7-قدرت فریاد به قدری عظیم است که شقاوت سرنوشت محتوم آدمی را در هم می‌شکن�.
8-او هرگز برانگیخته تر از هنگامی که دست‌نخورد� از روی جسدهای ما برمی‌خیزد� به نظر نمی‌رس�.
9-شما نمی‌توانی� از یک زن توقع داشته باشید که تمام مردهایی را که در زندگی‌ا� دوست می‌داشته� به یاد بیاورد :D
10-امید هرگز چیزی بیش از آوای شیپوری در میان جنگل نیست.
11-او طوری درباره قلب حرف میزند که انگار کبد یا طحال است! :D :D
همون جور که مترجم در مقدمه گفته: " بی رحمانه بر اروپا و فرهنگش می‌تازد� عظیم‌تری� کتاب‌ه� وآثار و عقاید و شخصیت‌های� را به باد تمسخر میگیرد، با طنزی گزنده وبدبینانه و گاه حتی نامنصفانه، تمام دستاوردهای تاریخی و مقدسات آن را به کثافت می‌کش�. طنزی که همانند آن را کمتر میتوان در ادبیات سراغ گرفت، طنزی که گاه به هزل و هجو می‌گرای�."
لیلی که در ابتدا منو یاد خودم -زن پرتمنای خونخوار- مینداخت؛ در آخر یادآور لیلیث همسر اول آدم و رانده شده انداخت که دلیل خیلی خاصی هم نداشت جزا این که راضی نبود و نمی‌ش�.
از عبارات محبوبم در کتاب:
1-مجازات انسان این بود که آفریده شد.
2-فرهنگ وقتی وجود دارد که مادرانی که بچه‌هایشا� را در بغل دارند از کندن قبرهایشان قبل از اعدام شدن، معاف باشند.
3-فرق بین آلمانی‌ه� -که وارث فرهنگی عظیم‌ان�- و سیمباهای وحشی این است: سیمباها قربانیانخود را می‌خورند� حال آن که آلمانی‌ه� از قربانبان خود صابون می‌ساختن�. این نیاز به پاکیزگی اسمش فرهنگ است!
4-و دنیا چنان زشت و نفرت‌انگی� می‌نمای� که شبیه واقعیت می‌شو�.
5-چهل مرگ را می‌توا� شمرد، می‌توا� آن‌ه� را احساس کرد و حتی به تجسم درآورد. اگر شصت ملیون قربانی بود، مردم کمتر یکه می‌خوردند� چنین رقمی صرفا نوعی انتزاع است.
6-آیا واقعا قربانی و دژخیم محکومند تا ابد-تا وقتی بشر هست- به هم چسبیده باشند؟
7-قدرت فریاد به قدری عظیم است که شقاوت سرنوشت محتوم آدمی را در هم می‌شکن�.
8-او هرگز برانگیخته تر از هنگامی که دست‌نخورد� از روی جسدهای ما برمی‌خیزد� به نظر نمی‌رس�.
9-شما نمی‌توانی� از یک زن توقع داشته باشید که تمام مردهایی را که در زندگی‌ا� دوست می‌داشته� به یاد بیاورد :D
10-امید هرگز چیزی بیش از آوای شیپوری در میان جنگل نیست.
11-او طوری درباره قلب حرف میزند که انگار کبد یا طحال است! :D :D
October 28, 2020
رومن گ��ری در نوشته هایش به مسئولیت پذیری اجتماعی و اخلاق مداری استفاده وافری می کند، در این اثر نگاهی متفاوت را ارائه می دهد...
شبح سرگردان بیش از آنکه خواننده را درگیر فراز و نشیب های داستانی کند با نقد قدرت طلبی انسان ها در طول تاریخ به مخالفت می ایستد و در این مخالفت هیچ تبصره ای قائل نشده...
او اشاره میکند که قدرت طلبی انسان ها در طول تاریخ قربانیان بسیاری گرفته و شخصی که دست به چنین جنایاتی می زند می تواند با هر نژادی باشد چه یهوی و چه نازی و چه...!
شبح سرگردان بیش از آنکه خواننده را درگیر فراز و نشیب های داستانی کند با نقد قدرت طلبی انسان ها در طول تاریخ به مخالفت می ایستد و در این مخالفت هیچ تبصره ای قائل نشده...
او اشاره میکند که قدرت طلبی انسان ها در طول تاریخ قربانیان بسیاری گرفته و شخصی که دست به چنین جنایاتی می زند می تواند با هر نژادی باشد چه یهوی و چه نازی و چه...!
October 8, 2016
ترجمه آقای ابراهیم مشعری با عنوان "شبح سرگردان (رقص چنگیز کوهن)" را خواندم.
مانند خداحافظ گاری کوپر، شروع حیرت انگیزی دارد که در ادامه کمی افت میکند
مانند خداحافظ گاری کوپر، شروع حیرت انگیزی دارد که در ادامه کمی افت میکند
October 22, 2020
از بین کتاب های نویسنده فقید فرانسوی، رومن گاری، پنج کتاب؛ خداحافظ گاری کوپر، ریشه های آسمان، پرندگان می روند در پرو می میرند، میعاد در سپیده دم و شبح سرگردان (رقص چنگیز کوهن) از چند کتاب دیگر این نویسنده جذاب تر است.
کتاب آخر کتاب جالبی است که به ظرافت هرچه تمام توانسته روح صهیونیسم معاصر را در کالبد یک شبح موذی نشان دهد. شبحی که ترکیبی از وخیم ترین سندرم های روانی فردی و جمعی از مازوخیسم، سادیسم، پارانویا و غیره است. داستان از این قرار است که افسری نازی که مصدر احکام اعدام در آشویتس بوده توانسته پس از جنگ دوم از چنگال عدالت بگریزد. ولی گریز از چنگال عدالت مانع زدودن تصویری از گذشته ای که مثل زخمی کهنه گریبانگیرش شده نمی شود. در این داستان، شبحِ یکی از قربانیان که با دستور این افسر به جمع قربانیان کشتارگاه آشویتس پیوسته مثل بختک دست از روح و روان این افسر نمی کشد. تا همین جای ماجرا، این تعلیق نشان از جذابیت داستان می دهد ولی در لایه های زیرین داستان ما شاهد وجود سرگشته ای در قالب آن افسر نازی هستیم که نماد و سمبل افکار عمومی پس از جنگ را برای ما متبادر می سازد. افسر نازی دائما در تلاشِ واپس زدن آنچه خود روزی راقم آن بوده است، هست. سیر روحی این شخص از سادیسم در زمان استیلا به مازوخیزم در زمان حال استحاله کرده است. ولی وجه نمادین این قصه، سیر روحی-روانی مظلومانه شبحی سرگردان را برای ما عیان می کند که از مظلومیتی اغراق آمیز درگیر در چنگال فاشیسم به مازوخیزم مظلوم نمایانه ای متمایل شده است که نیت غایی اش گرفتن انتقامی ویرانگر و بنیان کن از فردی یا شخصی برای اطفاء کینه های انباشته در خود است. دیالوگ هایی شبح و آن افسر نشان از سلوکی جمعی دارد که می کوشد با جلب توجه عمومی، مظلومیت خود را دستاویزی کند برای تخلیه حس انتقامی ویرانگر و سادیستی از آن چه در انبان روح آن شبح انباشته است. نقطه عطف ماجرا در آنجاست که در نهایت برای فروکاستن از آن حس عمیق انتقام لازم نیست انتقام حتما از جنایتکار که همان افسر نازی است گرفته شود، بلکه ممکن است هر شخص دیگری (به شرط ضعف) که در دسترس اش قرار گیرد قربانی شود. دراین گیرودار گویا وظیفه تعریف شده ی روان نادم جمعی که نماینده اش آن افسر نازی است در رقم زدن جنایاتی که خود روزگاری مسئول آن بوده - خسته از آنچه دیده و کرده - ایجاب می کند خود را به ندیدن، بی عملی، کرختی و تسلیم بزند. در واقع، شبح نمادِ روحیِ دگرآزاری می شود که پس از مدت زمانی نه چندان طولانی از فردی ستم دیده به چنان سبعیتی می رسد که قبای فاشیسم را از پیکره ی آن افسر نازی به روح سرگردان خود برمی کشد.
شبحِ امروز، به این درک رسیده که انتقام از جانی دیروز که امروز خود مدعی عدالت شده سودی به حالش ندارد پس چه بهتر دنبال طعمه ای موجه تر باشد.
باری، اینجاست که می شود شاهد قدرت ادبیات در واگویی سرراست یا معوجی از تاریخ و سیاست بود. در اینجا، داستان واگویه ای موشکافانه و دقیقی است از چرخه ی استحاله ی جامعه ای ستمگر به داور و از داور به مدعی عدالت.
وضعیتی که در دنیای خارج از این داستان، امروز برای ما قابل فهم است درک این موضوع است که در موقعیت های زمانی و مکانی متفاوت، ستمدیده لزوما می تواند مظلوم نباشد. درواقع وقتی ستمگر بنا به ترفندهایی توانسته آنچه خود بانی آن بوده را با تغییر نقشی که به خود داده به منصه ی داوری گذارد و از طرفی دست بالا (قدرت) را نیز دارد آنگاه می تواند با ستمدیده ی دیروز بر سَرِ کرده ی خود به توافق و مصالحه نیز برسد. مصالحه با این شرط که "تاوان" ستمِ رفته را "حتما" باید یک "دیگری" پیدا شود که به دوش کشد. و در نهایت امر یافتن آن "دیگری" نیز چنان که دیده ایم و شنیده ایم نمی تواند کار سختی باشد.
کتاب آخر کتاب جالبی است که به ظرافت هرچه تمام توانسته روح صهیونیسم معاصر را در کالبد یک شبح موذی نشان دهد. شبحی که ترکیبی از وخیم ترین سندرم های روانی فردی و جمعی از مازوخیسم، سادیسم، پارانویا و غیره است. داستان از این قرار است که افسری نازی که مصدر احکام اعدام در آشویتس بوده توانسته پس از جنگ دوم از چنگال عدالت بگریزد. ولی گریز از چنگال عدالت مانع زدودن تصویری از گذشته ای که مثل زخمی کهنه گریبانگیرش شده نمی شود. در این داستان، شبحِ یکی از قربانیان که با دستور این افسر به جمع قربانیان کشتارگاه آشویتس پیوسته مثل بختک دست از روح و روان این افسر نمی کشد. تا همین جای ماجرا، این تعلیق نشان از جذابیت داستان می دهد ولی در لایه های زیرین داستان ما شاهد وجود سرگشته ای در قالب آن افسر نازی هستیم که نماد و سمبل افکار عمومی پس از جنگ را برای ما متبادر می سازد. افسر نازی دائما در تلاشِ واپس زدن آنچه خود روزی راقم آن بوده است، هست. سیر روحی این شخص از سادیسم در زمان استیلا به مازوخیزم در زمان حال استحاله کرده است. ولی وجه نمادین این قصه، سیر روحی-روانی مظلومانه شبحی سرگردان را برای ما عیان می کند که از مظلومیتی اغراق آمیز درگیر در چنگال فاشیسم به مازوخیزم مظلوم نمایانه ای متمایل شده است که نیت غایی اش گرفتن انتقامی ویرانگر و بنیان کن از فردی یا شخصی برای اطفاء کینه های انباشته در خود است. دیالوگ هایی شبح و آن افسر نشان از سلوکی جمعی دارد که می کوشد با جلب توجه عمومی، مظلومیت خود را دستاویزی کند برای تخلیه حس انتقامی ویرانگر و سادیستی از آن چه در انبان روح آن شبح انباشته است. نقطه عطف ماجرا در آنجاست که در نهایت برای فروکاستن از آن حس عمیق انتقام لازم نیست انتقام حتما از جنایتکار که همان افسر نازی است گرفته شود، بلکه ممکن است هر شخص دیگری (به شرط ضعف) که در دسترس اش قرار گیرد قربانی شود. دراین گیرودار گویا وظیفه تعریف شده ی روان نادم جمعی که نماینده اش آن افسر نازی است در رقم زدن جنایاتی که خود روزگاری مسئول آن بوده - خسته از آنچه دیده و کرده - ایجاب می کند خود را به ندیدن، بی عملی، کرختی و تسلیم بزند. در واقع، شبح نمادِ روحیِ دگرآزاری می شود که پس از مدت زمانی نه چندان طولانی از فردی ستم دیده به چنان سبعیتی می رسد که قبای فاشیسم را از پیکره ی آن افسر نازی به روح سرگردان خود برمی کشد.
شبحِ امروز، به این درک رسیده که انتقام از جانی دیروز که امروز خود مدعی عدالت شده سودی به حالش ندارد پس چه بهتر دنبال طعمه ای موجه تر باشد.
باری، اینجاست که می شود شاهد قدرت ادبیات در واگویی سرراست یا معوجی از تاریخ و سیاست بود. در اینجا، داستان واگویه ای موشکافانه و دقیقی است از چرخه ی استحاله ی جامعه ای ستمگر به داور و از داور به مدعی عدالت.
وضعیتی که در دنیای خارج از این داستان، امروز برای ما قابل فهم است درک این موضوع است که در موقعیت های زمانی و مکانی متفاوت، ستمدیده لزوما می تواند مظلوم نباشد. درواقع وقتی ستمگر بنا به ترفندهایی توانسته آنچه خود بانی آن بوده را با تغییر نقشی که به خود داده به منصه ی داوری گذارد و از طرفی دست بالا (قدرت) را نیز دارد آنگاه می تواند با ستمدیده ی دیروز بر سَرِ کرده ی خود به توافق و مصالحه نیز برسد. مصالحه با این شرط که "تاوان" ستمِ رفته را "حتما" باید یک "دیگری" پیدا شود که به دوش کشد. و در نهایت امر یافتن آن "دیگری" نیز چنان که دیده ایم و شنیده ایم نمی تواند کار سختی باشد.
September 3, 2016
شبح سرگردان رقص چنگیز کوهن. اثر رومن گاری. ترجمه ابراهیم مشعری.
دقیقا نمیدونم از کجا شروع کنم.کتاب جالب و سرگرم کننده ای بود و خیلی جاها من شوک میشدم از وقایع تاریخی که در زمان نازی ها و قتل عام یهودی ها اتفاق افتاده. کتاب پر از طنز و کنایه و استعاره است و بعضی وقتا با دقت بیشتری به متن باید توجه بشه...چند تا از قسمت هایی که از متن برام جالب بود رو اینجا میارم:
-هرگز به صابون دست نمی زند.شاتسن شن واقعا از صابون متنفر است.می گوید هنوز هم بعضی از صابون های زمان جنگ،این جا و آن جا پیدا می شود و تو هیچ وقت نمی دانی که توی این صابون چه کسی است. ( اشاره ای است به صابون هایی که نازی ها از جسدهای یهودیان در اردوگاه های مرگ تهیه می کردند و هم اکنون در بسیاری از موزه های اروپا، همچون نمونه ای از جنایت های هیتلری نگه داری می شود.)
- کار بهترین درمان است.
- فرق بین آلمانی ها- که وارث فرهنگی عظیم اند- و سیمباهای وحشی این است: سیمباها قربانیان خود را می خورند، حال آن که آلمانی ها از قربانیان خود صابون می ساختند.این نیاز به پاکیزگی، اسمش فرهنگ است.
- یک روز دنیا خلق خواهد شدو فقط آن هنگام است که کلمه ی برادری معنایی غیر از شرکت در گناه و احساس شرم خواهد داشت.
دقیقا نمیدونم از کجا شروع کنم.کتاب جالب و سرگرم کننده ای بود و خیلی جاها من شوک میشدم از وقایع تاریخی که در زمان نازی ها و قتل عام یهودی ها اتفاق افتاده. کتاب پر از طنز و کنایه و استعاره است و بعضی وقتا با دقت بیشتری به متن باید توجه بشه...چند تا از قسمت هایی که از متن برام جالب بود رو اینجا میارم:
-هرگز به صابون دست نمی زند.شاتسن شن واقعا از صابون متنفر است.می گوید هنوز هم بعضی از صابون های زمان جنگ،این جا و آن جا پیدا می شود و تو هیچ وقت نمی دانی که توی این صابون چه کسی است. ( اشاره ای است به صابون هایی که نازی ها از جسدهای یهودیان در اردوگاه های مرگ تهیه می کردند و هم اکنون در بسیاری از موزه های اروپا، همچون نمونه ای از جنایت های هیتلری نگه داری می شود.)
- کار بهترین درمان است.
- فرق بین آلمانی ها- که وارث فرهنگی عظیم اند- و سیمباهای وحشی این است: سیمباها قربانیان خود را می خورند، حال آن که آلمانی ها از قربانیان خود صابون می ساختند.این نیاز به پاکیزگی، اسمش فرهنگ است.
- یک روز دنیا خلق خواهد شدو فقط آن هنگام است که کلمه ی برادری معنایی غیر از شرکت در گناه و احساس شرم خواهد داشت.
May 30, 2012
Originally published on my blog in December 1999.
Romain Gary's novel of the Holocaust is like no other. Instead of directly portraying the suffering of the Jews, it looks at the effect it had on those who carried out the tortures, the massacres. Depending on how you look at it, the novel has either one or two major characters, and both they and those around them are symbolic of other things. Police Commissioner Schatz of the small German town of Licht has a shameful secret in his past, shared with hundreds of other Germans of his generation: during the war, he was a sergeant in the SS, and ordered the massacre of Jews. But now he is haunted by the ghost of one of the men whose death he ordered, a comedian who had the stage name Genghis Cohn. A constant reminder of his guilt, Cohn has driven Schatz to the point of secretly keeping Jewish festivals and eating kosher food. At the moment, he is also under severe stress because a mass murderer is at large: over twenty men have been discovered in the forest of Geist around Licht, with no trousers on and expressions of ecstasy: they have been loved to death.
Gary is looking at how, towards the end of the sixties, the Holocaust began to be forgotten as new injustices took its place in the public consciousness: the civil rights movement in the US, the Vietnamese villagers massacred by American soldiers. Jews are no longer the victims they have been throughout history. They are even being invited to accept brotherhood with those who once persecuted them (and Gary quotes the Pope and Charles de Gaulle to show that this was really happening). Cohn is suspicious of this offer, for he realises that this means sharing the guilt of the oppressors.
This is the serious side of the novel, which is also hilariously funny, with a very black style of humour. A comedian in the Warsaw ghetto can hardly have been a "feel good" act, and Cohn's ghost continues to make the reader uneasy even when laughing at his wisecracks.
Romain Gary's novel of the Holocaust is like no other. Instead of directly portraying the suffering of the Jews, it looks at the effect it had on those who carried out the tortures, the massacres. Depending on how you look at it, the novel has either one or two major characters, and both they and those around them are symbolic of other things. Police Commissioner Schatz of the small German town of Licht has a shameful secret in his past, shared with hundreds of other Germans of his generation: during the war, he was a sergeant in the SS, and ordered the massacre of Jews. But now he is haunted by the ghost of one of the men whose death he ordered, a comedian who had the stage name Genghis Cohn. A constant reminder of his guilt, Cohn has driven Schatz to the point of secretly keeping Jewish festivals and eating kosher food. At the moment, he is also under severe stress because a mass murderer is at large: over twenty men have been discovered in the forest of Geist around Licht, with no trousers on and expressions of ecstasy: they have been loved to death.
Gary is looking at how, towards the end of the sixties, the Holocaust began to be forgotten as new injustices took its place in the public consciousness: the civil rights movement in the US, the Vietnamese villagers massacred by American soldiers. Jews are no longer the victims they have been throughout history. They are even being invited to accept brotherhood with those who once persecuted them (and Gary quotes the Pope and Charles de Gaulle to show that this was really happening). Cohn is suspicious of this offer, for he realises that this means sharing the guilt of the oppressors.
This is the serious side of the novel, which is also hilariously funny, with a very black style of humour. A comedian in the Warsaw ghetto can hardly have been a "feel good" act, and Cohn's ghost continues to make the reader uneasy even when laughing at his wisecracks.
May 20, 2013
Romain Gary, incontestablement un de mes auteurs favoris (de langue francaise), m'a intrigué de nouveau: la première partie du roman est pleine d'esprit, de beau cynisme. On ne peut pas s'empêcher d'admirer avec quelle légèreté bouleversante l'auteur présente ses caractères, au sens propre du mot d'une perspective intérieure: du point de vue subconscient. Quelle idée rusé et merveilleuse pour explorer les racines et l'anti-logique de l'antisémitisme.
Mais il est dommage que Gary n'ait pas su construire une narration digne du sujet. Je n'arrive surtout pas à démêler le tas d'allusions et de pistes des deux parties suivantes. Autant „Le dibbuk� était prometteur, autant „La forêt de Geist� m'a paru bizarre, voire écoerante. Pourquoi se concentrer sur Lily et Florian, la séduction féminine et la mort personnifiées (?), au lieu de se limiter à sonder le subconscient foutu de Schatz? Pourquoi toutes ces allégories surréalistes à propos de la soi-disante civilisation évoluée? J'aurais préféré en savoir plus sur Cohn en tant qu'individu, notamment sur son passé au cabaret yiddish. Vraiment dommage.
Mais il est dommage que Gary n'ait pas su construire une narration digne du sujet. Je n'arrive surtout pas à démêler le tas d'allusions et de pistes des deux parties suivantes. Autant „Le dibbuk� était prometteur, autant „La forêt de Geist� m'a paru bizarre, voire écoerante. Pourquoi se concentrer sur Lily et Florian, la séduction féminine et la mort personnifiées (?), au lieu de se limiter à sonder le subconscient foutu de Schatz? Pourquoi toutes ces allégories surréalistes à propos de la soi-disante civilisation évoluée? J'aurais préféré en savoir plus sur Cohn en tant qu'individu, notamment sur son passé au cabaret yiddish. Vraiment dommage.
May 30, 2018
.
در رقص چنگیز کوهن ابتدا با داستانی فانتزی رو به رو هستیم، روایتی اول شخص از طرف چنگیز کوهن، شبحی یهودی که تنها شاتس شن، افسر نازی سابق، به سبب صدور فرمان آتش او را می‌بین� و ... اما در ادامه نویسنده پا را از دایره تمثیلات، توصیفات و کنایه ها فراتر گذاشته و با استفاده از نمادها، اساطیر و طنز تلخ مخصوص خودش ابعاد گسترده‌تر� به داستان داده و ارتباط خواننده با واقعیت را قطع می‌کن�. البته به نظرم این تغییر روند داستان به نوعی برای خواننده غافلگیر کننده بوده و شاید به مذاق همه کس خوش نیاید اما بی اغراق، طنز گزنده گاری در این کتاب که به شدت بر اروپا و عقایدش می‌تاز� و عقاید، فرهنگ، آثار هنری و مقدسات را به تمسخر می‌گیر� را در کمتر ادبیاتی می‌توا� یافت. ایدئولوژی آلمان نازی و حتی رنسانس و آثار هنری و فرهنگی که خود مدیون جنگ و قتل و عام هستند را به باد کنایه و تمسخر می‌گیر� و این فرهنگ را که برای ارضای خودش، جان انسان می‌گیر� در قالب زنی پرتمنا به نام لیلی به بهترین شکل نمادسازی می‌کن�.
در مجموع کتاب� خوبی‌س� مخصوصا اگر مثل من علاقمند به نثر رومن گاری باشید و قبل از آن طعم تمثیل و توصیفات او را در آثاری مثل «زندگی در پیش رو» و «پرندگان می‌رون� در پرو بمیرند» و البته طنز شیرینش در «خداحافظ گاری کوپر» را چشیده باشید.
در رقص چنگیز کوهن ابتدا با داستانی فانتزی رو به رو هستیم، روایتی اول شخص از طرف چنگیز کوهن، شبحی یهودی که تنها شاتس شن، افسر نازی سابق، به سبب صدور فرمان آتش او را می‌بین� و ... اما در ادامه نویسنده پا را از دایره تمثیلات، توصیفات و کنایه ها فراتر گذاشته و با استفاده از نمادها، اساطیر و طنز تلخ مخصوص خودش ابعاد گسترده‌تر� به داستان داده و ارتباط خواننده با واقعیت را قطع می‌کن�. البته به نظرم این تغییر روند داستان به نوعی برای خواننده غافلگیر کننده بوده و شاید به مذاق همه کس خوش نیاید اما بی اغراق، طنز گزنده گاری در این کتاب که به شدت بر اروپا و عقایدش می‌تاز� و عقاید، فرهنگ، آثار هنری و مقدسات را به تمسخر می‌گیر� را در کمتر ادبیاتی می‌توا� یافت. ایدئولوژی آلمان نازی و حتی رنسانس و آثار هنری و فرهنگی که خود مدیون جنگ و قتل و عام هستند را به باد کنایه و تمسخر می‌گیر� و این فرهنگ را که برای ارضای خودش، جان انسان می‌گیر� در قالب زنی پرتمنا به نام لیلی به بهترین شکل نمادسازی می‌کن�.
در مجموع کتاب� خوبی‌س� مخصوصا اگر مثل من علاقمند به نثر رومن گاری باشید و قبل از آن طعم تمثیل و توصیفات او را در آثاری مثل «زندگی در پیش رو» و «پرندگان می‌رون� در پرو بمیرند» و البته طنز شیرینش در «خداحافظ گاری کوپر» را چشیده باشید.
December 19, 2023
A very pleasant surprise. What starts out almost as a one-liner � a Jewish dybbuk takes possession of the German officer who had him and his family shot � turns into a dark, surreal tour de force. It’s a difficult novel to describe, an experience rather than a story. Its themes even are difficult to describe: modern culture, war, Judaism and Israel and their relation to Germany, the power of myths... any list doesn’t really describe the novel itself.
This novel was translated into English by the author with Camilla Sykes, or so the book says. Gary wrote in English, as well.
This novel was translated into English by the author with Camilla Sykes, or so the book says. Gary wrote in English, as well.
August 6, 2022
«شبح سرگردان یا رقص چنگیز کوهن» دیوانه‌وارتری� رمانی بود که تا الان خونده‌ا�. رومن گاری، می‌ایست� و برای این شاهکار ات دست می‌زن�! حس می‌کن� هرچه از این کتاب بگم کم گفتم.
ضرباهنگ تند و شلاقی این کتاب قطع که نمیشه، با هر صفحه پیشروی، طوفانی‌ت� هم میشه. از همون اول کتاب میشه فهمید با روایتی خاص و با خط داستانی نسبتا شل و ولی طرف هستیم؛ یا به عبارت دیگر، خط داستانی ارزش خاصی برای نویسنده نداره. میشه کل خط داستانی رو اینطور خلاصه کرد (البته با اعلام خطر لو رفتن داستان!) : کشته شدن یک بازیگر و دلقک یهودی، به نام چنگیز کوهن، به دست یک سرباز نازی، به نام شوارتس شایک، و بازگشت شبح چنگیز به زندگی و ذهن سرباز برای عذاب دادن او. رمان با این روایت شروع میشه و یکهو، از دنیای نسبتا واقعی و ملموس، به صورت نامحسوس و نمادینی (!)، جدا میشه و به قلب جنگل های گایست (یا به احتمال زیاد روان و ذهن ناخودآگاه انسانی) میره.
اما چی این کتاب رو خاص می‌کن� از من؟ میشه گفت بیش از هرچیزی، زبان نویسنده. این رمان بی نهایت نیش و کنایه داره؛ تا حدی که خیلی جاهاش فرااشباع شدم و با یه تکون، از خنده ای خیلی تلخ روده بر شدم. رومن گاری با تسلط حداکثری روی مسائل و اتفاقات تاریخی، مفاهیم و تاریخ هنر، ادبیات، فرهنگ و... چنان تیغی رو برای انتقاد از نازیسم و به طور کلی، تمامی تفکرات رادیکالی حاکم بر دنیا تیز کرده که مرغای آسمون قراره براشون گریه کنند. تقریبا یک صفحه از این رمان رو نمیشه پیدا کرد که توش زخم زبان، نیش و کنایه، طنز خیلی گزنده و سیاه، ارجاعات تاریخی، ارجاع به زندگی و آثار نویسنده ها و نقاش ها و... نباشه. دست مریزاد آقای گاری، حتی با وجود 300 و خرده ای پانویس، به نظرم دو سه برابر دیگه پانویس این کتاب 300 و خرده ای صفحه ای، می‌تونس� داشته باشه.
جدای همه� اینا، کلیّت رمان به صورت وهم‌آلود� نمادینه: از حتی اسم شبح گرفته (که یک یهودی به نام موسی یا چنگیز کوهن است و می‌توا� ارتباطی چند وجهی و پیچیده بین او و مسیح رسم کرد) تا مرگ در قالب یک پاانداز و بانویی ارضا نشدنی از جنسِ غایتِ مطلقِ خواسته های انسانی (شاید خوشبختی)! می‌دون� سخت نوشتم ولی جور دیگری نمی‌تونست� اَداش کنم:)
به عنوان کلام آخر بگم که، این کتاب برای همه نیست و خدا رو شکر که برای همه نیست و مهجور مونده:) احتمالا اگه عین من نتونید با زبان و سبک نویسنده ارتباط شخصی برقرار کنید، داستان چندان جدیدی برای ارائه کردن بهتون رو نداشته باشه.
ضرباهنگ تند و شلاقی این کتاب قطع که نمیشه، با هر صفحه پیشروی، طوفانی‌ت� هم میشه. از همون اول کتاب میشه فهمید با روایتی خاص و با خط داستانی نسبتا شل و ولی طرف هستیم؛ یا به عبارت دیگر، خط داستانی ارزش خاصی برای نویسنده نداره. میشه کل خط داستانی رو اینطور خلاصه کرد (البته با اعلام خطر لو رفتن داستان!) : کشته شدن یک بازیگر و دلقک یهودی، به نام چنگیز کوهن، به دست یک سرباز نازی، به نام شوارتس شایک، و بازگشت شبح چنگیز به زندگی و ذهن سرباز برای عذاب دادن او. رمان با این روایت شروع میشه و یکهو، از دنیای نسبتا واقعی و ملموس، به صورت نامحسوس و نمادینی (!)، جدا میشه و به قلب جنگل های گایست (یا به احتمال زیاد روان و ذهن ناخودآگاه انسانی) میره.
اما چی این کتاب رو خاص می‌کن� از من؟ میشه گفت بیش از هرچیزی، زبان نویسنده. این رمان بی نهایت نیش و کنایه داره؛ تا حدی که خیلی جاهاش فرااشباع شدم و با یه تکون، از خنده ای خیلی تلخ روده بر شدم. رومن گاری با تسلط حداکثری روی مسائل و اتفاقات تاریخی، مفاهیم و تاریخ هنر، ادبیات، فرهنگ و... چنان تیغی رو برای انتقاد از نازیسم و به طور کلی، تمامی تفکرات رادیکالی حاکم بر دنیا تیز کرده که مرغای آسمون قراره براشون گریه کنند. تقریبا یک صفحه از این رمان رو نمیشه پیدا کرد که توش زخم زبان، نیش و کنایه، طنز خیلی گزنده و سیاه، ارجاعات تاریخی، ارجاع به زندگی و آثار نویسنده ها و نقاش ها و... نباشه. دست مریزاد آقای گاری، حتی با وجود 300 و خرده ای پانویس، به نظرم دو سه برابر دیگه پانویس این کتاب 300 و خرده ای صفحه ای، می‌تونس� داشته باشه.
جدای همه� اینا، کلیّت رمان به صورت وهم‌آلود� نمادینه: از حتی اسم شبح گرفته (که یک یهودی به نام موسی یا چنگیز کوهن است و می‌توا� ارتباطی چند وجهی و پیچیده بین او و مسیح رسم کرد) تا مرگ در قالب یک پاانداز و بانویی ارضا نشدنی از جنسِ غایتِ مطلقِ خواسته های انسانی (شاید خوشبختی)! می‌دون� سخت نوشتم ولی جور دیگری نمی‌تونست� اَداش کنم:)
به عنوان کلام آخر بگم که، این کتاب برای همه نیست و خدا رو شکر که برای همه نیست و مهجور مونده:) احتمالا اگه عین من نتونید با زبان و سبک نویسنده ارتباط شخصی برقرار کنید، داستان چندان جدیدی برای ارائه کردن بهتون رو نداشته باشه.
June 24, 2008
رومن گاری، روسی تبار و متولد لیتوانی بود که تا چهارده سالگی در لهستان زندگی می کرد، مدرسه را در مارسی (جنوب فرانسه) تمام کرد، در پاریس به دانشگاه رفت، در ارتش آزادی فرانسه علیه آلمان نازی جنگید، سفیر و نماینده ی فرهنگی فرانسه در سازمان ملل و برخی کشورهای دیگر شد، مدتی برای روزنامه ای آمریکایی مطلب می نوشت، با هنرپیشه ای آمریکایی (جین سیبرگ) ازدواج کرد و... با این همه تقریبن تمام عمر، یک سوسیالیست وفادار باقی ماند. در اغلب رمان هایش، چه اولی ها که سوسیالیسم با ایده آلیسم آغشته است، و چه آخری ها که با وجود لحنی تلخ، هم چنان امیدوارانه به صلح و آرامش جهان می اندیشد، همه جا به رستگاری نهایی انسان و پایان درد و رنج بشر می اندیشید.
این رمان توسط ابراهیم مشعری و ناصر زراعتی به فارسی برگردانده شده و در 1363 توسط انتشارات نیلوفر منتشر شده است. نام اصلی رمان "رقص چنگیز کوهن" است. در متن رمان جایی از "شبح سرگردان" نام برده شده که در اصل اشاره ای ست به یهودیانی که از مظلومیت خود در اردوگاه های نازی اسطوره ساخته اند. در مقدمه نیز به این بخش رمان اشاره شده اما مترجمان توضیح نداده اند که چرا عنوان ترجمه ی فارسی را "شبح سرگردان" گذاشته اند.
این رمان توسط ابراهیم مشعری و ناصر زراعتی به فارسی برگردانده شده و در 1363 توسط انتشارات نیلوفر منتشر شده است. نام اصلی رمان "رقص چنگیز کوهن" است. در متن رمان جایی از "شبح سرگردان" نام برده شده که در اصل اشاره ای ست به یهودیانی که از مظلومیت خود در اردوگاه های نازی اسطوره ساخته اند. در مقدمه نیز به این بخش رمان اشاره شده اما مترجمان توضیح نداده اند که چرا عنوان ترجمه ی فارسی را "شبح سرگردان" گذاشته اند.
August 12, 2019
Насилието винаги е било любимият жест на безсилието�:
В любимата ми книга на Ромен Гари, „Лиричните клоуни�, той пише � „…когат� човек е изправен пред атомната бомба, да избухнеш в смях не е лош начин да избухнеш�, който почти дословно се повтаря и тук, в този силно политически и още повече откровено налудничав роман. Защото „Танцъ� на Чингис Коен� е роман гротеска, който успява чрез трагикомедията да осмисли и най-абсурдната жестокост, и да осмее опитите за лековато изкупление. Книгата излиза през 1967 г., двайсетина година са минали от края на Втората световна война, Германия търси начини да изтрие миналото си и не успява � а успоредно с това доскорошният освободител САЩ се бори с расовата сегрегация в задния си двор, докато налага своето разбиране за световна справедливост в уж далечен Виетнам.
Издателство "Леге Артис"
В любимата ми книга на Ромен Гари, „Лиричните клоуни�, той пише � „…когат� човек е изправен пред атомната бомба, да избухнеш в смях не е лош начин да избухнеш�, който почти дословно се повтаря и тук, в този силно политически и още повече откровено налудничав роман. Защото „Танцъ� на Чингис Коен� е роман гротеска, който успява чрез трагикомедията да осмисли и най-абсурдната жестокост, и да осмее опитите за лековато изкупление. Книгата излиза през 1967 г., двайсетина година са минали от края на Втората световна война, Германия търси начини да изтрие миналото си и не успява � а успоредно с това доскорошният освободител САЩ се бори с расовата сегрегация в задния си двор, докато налага своето разбиране за световна справедливост в уж далечен Виетнам.
Издателство "Леге Артис"
December 19, 2024
This book was very contrasting, the first part was really great with a very interesting idea and above all a very fine and very well-executed Jewish humor. When I started reading I was convinced that I would love the book because the story was so original and well written. But the second part totally lost me and I feel like the author went into some kind of surrealist delirium. As a result, I felt like I was missing out on many important elements and messages in the book. So I had a really hard time finishing it and I was disappointed that what had started so well was so incomprehensible in the second half (for me at least).I have the impression that this second part was more of an attempt and an experiment by Romain Gary and I admit that I didn't really appreciate it.
July 17, 2022
This book was a bit of a fever dream, so so smart so so dark. The kind of humour that makes you cackle and then realise you’ve shed a tear.
September 8, 2020
در ابتدا با یک داستان فانتزی مواجه هستیم با چاشنیِ طنزِ بی نظیرِ رومن گاری. اما کتاب از اواسط به شدت درگیر نماد و تمثیل و... میشه و ممکنه برای برخی افراد جذابیتش رو از دست بده.
اگر از گاری کتابی نخوندید این کتاب رو اصلا توصیه نمیکنم و اگه کتابهایی از رومن گاری خوندید و مثلِ بنده قصد دارید آثارشو بیشتر بخونید این کتاب رو توصیه میکنم.
با توجه به طنزِ و شوخی های بی نظیرِ گاری این کتاب خسته کننده نمیشه و نیمه ی دومش هم شاید نیاز به دو بار خوندن داشته باشه تا آدم به برداشت های صحیح برسه.
ترجمه ابراهیم مشعری هم روان و کاملا مقبول بود
اگر از گاری کتابی نخوندید این کتاب رو اصلا توصیه نمیکنم و اگه کتابهایی از رومن گاری خوندید و مثلِ بنده قصد دارید آثارشو بیشتر بخونید این کتاب رو توصیه میکنم.
با توجه به طنزِ و شوخی های بی نظیرِ گاری این کتاب خسته کننده نمیشه و نیمه ی دومش هم شاید نیاز به دو بار خوندن داشته باشه تا آدم به برداشت های صحیح برسه.
ترجمه ابراهیم مشعری هم روان و کاملا مقبول بود
May 23, 2022
کتاب داستان یک یهودی درد کشیده است که در جریان قتل عام یهودیان در آلمان کشته میشود. چنگیز کوهن شبح سرگردان کمدینی یهودی که قبل از مرگ توسط نازی ها، خود قبر خود را کنده و حالا روحش بسراغ افسری رفته که مسئول تیربارانش بود و…ام� این یهودی نمیخواهد با قدرت های آلمانی دست برادری و دوستی بدهد و نیت او بنا نهادن کشوری بنام اسرائیل است.کشوری که با گذر زمان نقش قدرت بر خود گرفته و اینبار اوست که دست به جنایاتی دیگر میزند.
January 11, 2024
L’humour est la politesse du désespoir, dit-on. Il devait être bien désespéré le cher écrivain pour dresser ce portrait d’une humanité femelle avide et inconséquente, cédant aux pulsions de tous les tortionnaires/idéalistes sous le regard blasé d’une mort grand jardinier de l’univers.
On rit, jaune souvent, le rythme est mené tambour battant, et on sait qu’il fait mouche dans ce portrait pusillanime et grotesque qu’il dresse de notre petitesse. Il aurait sans doute eu tant à dire sur ce que nous faisons du temps qui nous reste
On rit, jaune souvent, le rythme est mené tambour battant, et on sait qu’il fait mouche dans ce portrait pusillanime et grotesque qu’il dresse de notre petitesse. Il aurait sans doute eu tant à dire sur ce que nous faisons du temps qui nous reste
June 17, 2021
Ромен Гари винаги е бил майстор на тежката психария. Тя е единственото, което спасява този сюжет. Но на фона на великите му книги, му прощавам това дребно недоразумение.
March 22, 2023
I first read this book in 1968, when it was first published. I was 17 years old. I didn’t understand it. Now, 52 years later, I’ve read it again. I won’t claim to understand everything that’s in it, but I think I have a better handle on what Romain Gary was up to.
Gary was a French- Lithuanian Novelist Of Jewish extraction, who was forcibly converted to Roman Catholicism by his mother when they emigrated to France from Poland prior to World War II. During the war he was an aviator for the Free French; afterwards he was a diplomat and film maker as well as a novelist. By all accounts he was conflicted about his place as a Jew after having been forcibly converted.
By 1968, The world in general , and Europe, especially Germany, in particular, was ready to move on from the Holocaust. It had been almost 25 years, Israel was established, the statute of limitations on former Nazis had expired, Pope John xxiii had pronounced the Jewish people innocent of the death of Jesus, and the world had moved on to newer atrocities in Algeria, Vietnam, and Cambodia. Apparently, Gary found this to be insane, so in response he wrote an insane novel.
It’s a surreal, allegorical cartoon of a book, filled with bitter jokes about German Guilt, Jewish complicity, and the world’s fascination with atrocity, sex, and Death as an expression of culture. It is best understood if one thinks of Samuel Beckett and Mel Brooks collaborating on a Looney Tunes cartoon. I mean imagine- a Holocaust novel that is laugh out loud funny.
Gary was a French- Lithuanian Novelist Of Jewish extraction, who was forcibly converted to Roman Catholicism by his mother when they emigrated to France from Poland prior to World War II. During the war he was an aviator for the Free French; afterwards he was a diplomat and film maker as well as a novelist. By all accounts he was conflicted about his place as a Jew after having been forcibly converted.
By 1968, The world in general , and Europe, especially Germany, in particular, was ready to move on from the Holocaust. It had been almost 25 years, Israel was established, the statute of limitations on former Nazis had expired, Pope John xxiii had pronounced the Jewish people innocent of the death of Jesus, and the world had moved on to newer atrocities in Algeria, Vietnam, and Cambodia. Apparently, Gary found this to be insane, so in response he wrote an insane novel.
It’s a surreal, allegorical cartoon of a book, filled with bitter jokes about German Guilt, Jewish complicity, and the world’s fascination with atrocity, sex, and Death as an expression of culture. It is best understood if one thinks of Samuel Beckett and Mel Brooks collaborating on a Looney Tunes cartoon. I mean imagine- a Holocaust novel that is laugh out loud funny.
April 2, 2018
Romain Garys Versuch, so etwas wie ein Beckett Stück als Roman zu verfassen ist ordentlich misslungen. Zu wirr, zu irreal, zu sehr von Metaphern durchsetzt ist dieses Spätwerk des von mir ansonsten sehr geschätzten Autors. Mit den großartigen Romanen "Promesse de l'Aube", "Racines du ciel" oder "Vie devant soi" oder den leichten Komödien "Ski Bum", "Lady L." hat dieses Buch leider nichts gemein.
Der von den Nazis ermordete jüdische Komödiant Moische "Dschingis" Cohn spukt als Dibbuk im Kopf des für seinen Tod verantwortlichen ehemaligen SS-Offiziers Schatz, der nunmehr als Polizeikommissar im Deutschland der 60er Jahre eine mysteriöse Mordserie aufklären soll. Die Mordserie wird begangen durch Florian, eine Metapher für den Tod, der alle jede ermordet, die mit Lilly, einer Metapher für die Menschheit, schlafen und diese - nie zufriedene - nicht zum Orgasmus bringen können, von Jesus Christus bis zu Hitler... Zwischendurch stells sich die Frage, wie der Nazi den Dibbuk loswerden kann oder ob nicht beide nur im Kopf des Autors herumspuken, der versucht, beide loszuwerden.
Der von den Nazis ermordete jüdische Komödiant Moische "Dschingis" Cohn spukt als Dibbuk im Kopf des für seinen Tod verantwortlichen ehemaligen SS-Offiziers Schatz, der nunmehr als Polizeikommissar im Deutschland der 60er Jahre eine mysteriöse Mordserie aufklären soll. Die Mordserie wird begangen durch Florian, eine Metapher für den Tod, der alle jede ermordet, die mit Lilly, einer Metapher für die Menschheit, schlafen und diese - nie zufriedene - nicht zum Orgasmus bringen können, von Jesus Christus bis zu Hitler... Zwischendurch stells sich die Frage, wie der Nazi den Dibbuk loswerden kann oder ob nicht beide nur im Kopf des Autors herumspuken, der versucht, beide loszuwerden.
July 29, 2007
I remember that i never ended it. So I am not really able to say anything about it. Just that it's the story of a jew spirit living in the body of a german who used to be a Nazi and who took part in the murder of the jew.
I learned that when you write a story you are free to imagine the craziest thing and to let characters and situations go where they to go. And I found an incredible free imagination in this book by Gary.
It's a dark book with a rainbow over it, with a police inquiry which looks like a joke, with laughs to put colors in the tragedy.
I learned that when you write a story you are free to imagine the craziest thing and to let characters and situations go where they to go. And I found an incredible free imagination in this book by Gary.
It's a dark book with a rainbow over it, with a police inquiry which looks like a joke, with laughs to put colors in the tragedy.
February 7, 2016
The first 90 or so pages were riotously funny, but most of the rest of the novel was a slog of abstractions. There were a few interesting theories on art, identity, literature, and mortality to be gleamed, but it was such a drastic tonal break from the rest of the book that wasn't well executed that it detracted from the entire read. The ending was well-done metafiction, but it didn't make up for so much of the rest of the text.
April 25, 2014
тут і єврей,і нацист,і шизофренія,і діббук,і лілліт,і смерть,і німфоманія,і створення світу.символова плутаниця,аллюзійна пастка.вишукане чтиво з обсценною лексикою.
це,певне,перше художнє,дотичне голокосту,що дійсно мусить існувати.
це,певне,перше художнє,дотичне голокосту,що дійсно мусить існувати.
September 6, 2023
Yeah, this one is far too artistic for my taste about this period in history.
It starts out as an amusing scenario, but it just gets bizzare and weird and overly artistic. I stopped reading at about 75% through.
It starts out as an amusing scenario, but it just gets bizzare and weird and overly artistic. I stopped reading at about 75% through.
April 18, 2018
When talking about Romain Gary’s sense of humor, this is definitely one of his wildest peaks. But it also deals with tragedy and disaster in a very original way, when Gary confronts his Jewish roots.
December 20, 2023
The novel "The Dance of Genghis-Chaim" consists of two parts: one of them describes with great humor how the spirit of a shot Jew inhabits the former SS Shatts and has been depriving him of rest and sleep for twenty years. And "it would all be funny if it wasn't so sad."
As Romain Gary himself said in an interview, with his novel he wanted to draw attention not so much to the Holocaust and the tragedy of the Jews, but to the fact that the vaccination against fascism and Nazism ceases to work, that the corrupt nymphomaniac Lilith is fully armed again. And it is in the allegorical second part of the novel that the full depth and horror of the problem raised by the author is revealed. You just need to put an equal sign between Florian = death and Lily = civilization, and the dialogues of this cute couple will terrify you with their frank truth. Half a century ago, the writer began to ring the bell that no matter how much humanity flirted with civilization and no matter what sacrifices it made, they would not satisfy it. The only outcome is death.
What would Romain Gary say today, when such "gifts" as murder for the sake of transplantation, propaganda of sex change (from childhood), and artificial intelligence and neural networks are presented to civilization as the icing on the cake. It's no longer timed to ring the bell, it's time to sound the alarm. Do you think it will be possible to pacify this? But no:
Is there a way out? And yet, yes! And this is what the author tells us again:
Will humanity choose this divine infinity based on awareness, responsibility and high spirituality, or will it eventually die with its pants down and a blissful smile on its lips? And humanity, it's not "them", somewhere far away, Humanity is "us" - you, me, he, she - here and now. Most of all, even "me", because a choice awaits everyone. And you only need to "look with your heart"! («C'est avec le cœur qu'[il] voit le mieux » (p. 270)
"The Germans had Schiller, Goethe, Gelderland, but the Simbas of the Congolese had nothing. The difference between the Germans, heirs to an immense culture, and the savage Simbas is that the Simbas ate their victims, whereas the Germans turned theiers into soap. This need for cleanliness, that is culture."
As Romain Gary himself said in an interview, with his novel he wanted to draw attention not so much to the Holocaust and the tragedy of the Jews, but to the fact that the vaccination against fascism and Nazism ceases to work, that the corrupt nymphomaniac Lilith is fully armed again. And it is in the allegorical second part of the novel that the full depth and horror of the problem raised by the author is revealed. You just need to put an equal sign between Florian = death and Lily = civilization, and the dialogues of this cute couple will terrify you with their frank truth. Half a century ago, the writer began to ring the bell that no matter how much humanity flirted with civilization and no matter what sacrifices it made, they would not satisfy it. The only outcome is death.
What would Romain Gary say today, when such "gifts" as murder for the sake of transplantation, propaganda of sex change (from childhood), and artificial intelligence and neural networks are presented to civilization as the icing on the cake. It's no longer timed to ring the bell, it's time to sound the alarm. Do you think it will be possible to pacify this? But no:
"You've already tasted it a thousand times, luv," says Florian with a trace of impatience. "I don't know what you can still be expecting from their, really. It didn't solve your problems, luv. Do remember, you were even more unhappy than before."
Is there a way out? And yet, yes! And this is what the author tells us again:
"And consciousness suggests a human being. Human� And I was very worried. God's limits are well known, they are not too great, but for man they are limitless, and he is capable of anything."
Will humanity choose this divine infinity based on awareness, responsibility and high spirituality, or will it eventually die with its pants down and a blissful smile on its lips? And humanity, it's not "them", somewhere far away, Humanity is "us" - you, me, he, she - here and now. Most of all, even "me", because a choice awaits everyone. And you only need to "look with your heart"! («C'est avec le cœur qu'[il] voit le mieux » (p. 270)
"In a world that is waiting for its own creation, anything is possible."
Displaying 1 - 30 of 50 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.