What do you think?
Rate this book
جاده فلاندر
During the German advance through Belgium into France in 1940, which led to the fall of France, Captain de Reixach is shot dead by a sniper. Three of his dragoons, involved with him in different capacities, remember him and help the reader piece together the realities behind the man and his death.
One was a distant relative, one his orderly, and the third who had been a jockey in his stable before the war, had also been his wife's secret lover.
One was a distant relative, one his orderly, and the third who had been a jockey in his stable before the war, had also been his wife's secret lover.
355 pages, Paperback
First published January 1, 1960
73 people are currently reading
2,515 people want to read
About the author
Claude Simon
70books125followersAwarded 1985 Nobel Prize in Literature, for being an author "who in his novel combines the poet's and the painter's creativeness with a deepened awareness of time in the depiction of the human condition."
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 107 reviews
July 14, 2019
Retreat and defeat: the disorder and panic of retreat, the chaos and bitterness of defeat � the chaotic recollections of the main character are gradually shaping into a dire plot.
The Flanders Road is like an eerie painting done by some gifted fauvist � it consists entirely of blots, stains, smears of bright paint and it is lush and arresting�
And like in a painting there is no time: life, love, death, imprisonment, adultery, horse races, the past, the present � all happens simultaneously and all is timeless.
The war is dreadful and engulfing but there are also horses and women�
War is merciless and it returns the world to the state of its primordial chaos.
The Flanders Road is like an eerie painting done by some gifted fauvist � it consists entirely of blots, stains, smears of bright paint and it is lush and arresting�
…if it had rained spears, all huddled now in the stands with the sculptured gingerbread floating in the sky, with the whipped cream clouds, motionless, like meringues, that is swollen, puffed up on top and flattened underneath as if they had been set on an invisible sheet of glass, neatly aligned in successive rows which perspective brought closer together in the distance, to form, far away, towards the misty horizon, above the treetops and delicate factory chimneys, a suspended, motionless ceiling, until when you looked more carefully you realised the whole drifting archipelago was imperceptibly sliding�
And like in a painting there is no time: life, love, death, imprisonment, adultery, horse races, the past, the present � all happens simultaneously and all is timeless.
The war is dreadful and engulfing but there are also horses and women�
I drank drinking all of her taking all of her into me like those oranges that despite grown-ups telling me that it was dirty, that it was impolite, noisy I like to make a hole in and squeeze, pressing, drinking her belly the globes of her breast slipping under my fingers like water a pink crystalline drop trembling on the bent blade of grass under that light rustling breeze that precedes the sunrise reflecting containing in its transparence the sky tinged pink by the dawn.
War is merciless and it returns the world to the state of its primordial chaos.
December 6, 2018
دوستان� گرانقدر، این داستان حولِ محورِ جنگ و آسیبهایِ غم انگیزِ جنگی و زندگیِ سربازانِ بیچاره و مسائلِ ذهنی و روانیِ آنها و خانواده هایشان میچرخد... میتوان راویِ داستان را سربازی به نامِ <ژرژ> یا بهتر بگویم، ذهنِ آشفته و جنگ زدهٔ ژرژ، بنامیم
ژر� سربازی ساده از گروهانِ سواره نظامِ فرانسه میباشد.. او شبی دردناک در ماهِ مِی از سالِ 1940 را به یاد می آورد که در آن شب و در میانِ دودِ باروت و مه و لجنزار، فرمانده اش <سروان رکساچ> با اسبِ خود، ناگهان به زمین افتاده و توسطِ یکی از چتربازانِ آلمانی، کشته میشود... ژرژ به اسارت گرفته میشود و در قطار به سویِ بازداشتگاهِ آلمانی ها در حالِ حرکت است و در ذهنِ آشفتهٔ خویش، موضوعِ کشته شدنِ فرمانده را بارها و بارها مرور میکند و گهگاهی به این نتیجه میرسد که شاید فرمانده از زندگی خسته شده و به هدفِ خودکشی، خود را به کامِ مرگ کشانده است... این تصورات، ژرژ را رها نمیکند، بنابراین به کمکِ یکی از همرزمانِ خویش، یعنی <بلوم> از چندین تن از سربازانی که آن شب در آن حادثه حضور داشته اند، پرس و جو میکند، تا به حقیقت دست یابد... در میانِ این راوی ها و شاهدان، سوارکاری به نامِ <ایگلزیا> حضور دارد که از دوستانِ قدیمیِ فرمانده یا همان سروان رکساچ بوده است و او را به خوبی میشناسد... جنگ تمام میشود، ولی ژرژ بازهم بی خیالِ این موضوع نمیشود و به سراغِ زنِ بیوهٔ سروان رکساچ یعنی <کورین> میرود و این شک و تردیدی را که رهایش نمیکند را با کورین در میان میگذارد
خلاص� عزیزانِ من، این داستان مُدام از یکسو به سویِ دیگر پرتاب میشود .. از حال به گذشته و از گذشته به حال پَرِش میکند و نویسندهٔ کتاب <کلود سیمون> نوعی سرگردانی را برایِ خواننده به وجود می آورد
د� این میان، ترجمهٔ بد و نامفهومِ مترجم نیز کار را برایِ فهم و خوانشِ داستان، دشوارتر میکند.. از همه چیز عذاب آورتر، سانسورهایِ بسیار زیادی است که به صورتِ "سه نقطه" از سویِ مترجم در نوشته هایِ این کتاب دیده میشود... یکی نیست به آقای بدیعیِ محترم بگوید: مگر شما را مجبور کرده بودند که چنین رُمانی را ترجمه کنید، که بخواهید اینگونه سانسور در آن ایجاد کنید!!؟؟؟؟ چرا چنین آثارِ مشهوری را به گند میکشید!!!؟ این یعنی خیانت در حقِ ادبیات و فرزندانِ کتابخوانِ این سرزمین
---------------------------------------------
امیدوار� این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
�<پیروز باشید و ایرانی>
ژر� سربازی ساده از گروهانِ سواره نظامِ فرانسه میباشد.. او شبی دردناک در ماهِ مِی از سالِ 1940 را به یاد می آورد که در آن شب و در میانِ دودِ باروت و مه و لجنزار، فرمانده اش <سروان رکساچ> با اسبِ خود، ناگهان به زمین افتاده و توسطِ یکی از چتربازانِ آلمانی، کشته میشود... ژرژ به اسارت گرفته میشود و در قطار به سویِ بازداشتگاهِ آلمانی ها در حالِ حرکت است و در ذهنِ آشفتهٔ خویش، موضوعِ کشته شدنِ فرمانده را بارها و بارها مرور میکند و گهگاهی به این نتیجه میرسد که شاید فرمانده از زندگی خسته شده و به هدفِ خودکشی، خود را به کامِ مرگ کشانده است... این تصورات، ژرژ را رها نمیکند، بنابراین به کمکِ یکی از همرزمانِ خویش، یعنی <بلوم> از چندین تن از سربازانی که آن شب در آن حادثه حضور داشته اند، پرس و جو میکند، تا به حقیقت دست یابد... در میانِ این راوی ها و شاهدان، سوارکاری به نامِ <ایگلزیا> حضور دارد که از دوستانِ قدیمیِ فرمانده یا همان سروان رکساچ بوده است و او را به خوبی میشناسد... جنگ تمام میشود، ولی ژرژ بازهم بی خیالِ این موضوع نمیشود و به سراغِ زنِ بیوهٔ سروان رکساچ یعنی <کورین> میرود و این شک و تردیدی را که رهایش نمیکند را با کورین در میان میگذارد
خلاص� عزیزانِ من، این داستان مُدام از یکسو به سویِ دیگر پرتاب میشود .. از حال به گذشته و از گذشته به حال پَرِش میکند و نویسندهٔ کتاب <کلود سیمون> نوعی سرگردانی را برایِ خواننده به وجود می آورد
د� این میان، ترجمهٔ بد و نامفهومِ مترجم نیز کار را برایِ فهم و خوانشِ داستان، دشوارتر میکند.. از همه چیز عذاب آورتر، سانسورهایِ بسیار زیادی است که به صورتِ "سه نقطه" از سویِ مترجم در نوشته هایِ این کتاب دیده میشود... یکی نیست به آقای بدیعیِ محترم بگوید: مگر شما را مجبور کرده بودند که چنین رُمانی را ترجمه کنید، که بخواهید اینگونه سانسور در آن ایجاد کنید!!؟؟؟؟ چرا چنین آثارِ مشهوری را به گند میکشید!!!؟ این یعنی خیانت در حقِ ادبیات و فرزندانِ کتابخوانِ این سرزمین
---------------------------------------------
امیدوار� این ریویو در جهتِ آشنایی با این کتاب، کافی و مفید بوده باشه
�<پیروز باشید و ایرانی>
March 12, 2024
اگر مجبورشم (که متنفرم از این نگرش و سوالات کلیشه‌ا�) به تهیه لیستی بسیار کوتاه از کتبی که خوندم بدون تردید جاده فلاندر با ترجمه� خیره‌کننده� استاد بدیعی جزءِ اولین انتخاب‌ها� من خواهد بود.
وقتی جاده� فلاندر رو بخونید می‌فهمی� کلود سیمون نابغه‌ای� که هر نویسنده‌ا� در حسرت نوشتن جمله‌ا� مثل اون می‌سوز�.
بعضی از نویسندگان بزرگ هستند که در فارسی ازشون فقط یک اثر برگردانده شده و همون یک اثر برای امثال من حکم معجزه داشته و داره.
برای مثال بیراه از اوئیسمانس با ترجمه� عالیِ کاوه میرعباسی، یا قطعات عمودی خوارز با ترجمه� شاهکار بهروز صفدری، یا همین جاده� فلاندر با جملات و بلند و نفس‌گی� و روایتِ مسلسل‌وا� و کشنده.
در عطشِ خوانشِ کتاب‌های� دیگرِ چنین نویسندگانی که تاثیری شگرف در روح و جانم داشتند بخار میشم.
پی‌نوش�: برخی کتابه� هستن که دوست دارم ازشون دو نسخه داشته باشم. یکی برای خوانش و خط‌کش� و کنار دست بودن، یکی برای آرام گرفتن توی کتابخونه�. جاده فلاندر از اون معدود کتاب‌هاس�.
_دلیل اینکه این رمان دیگه تجدید چاپ نشد چیه؟! چون اگه مشکل ممیزی داشت مثل رمان تاوان که به چاپ دوم نمی‌رسی�. اگر هم بخاطر حقوق مترجم و مشکلات ورثه� مترجم باشه که باز هم باقی آثار استاد بدیعی توی همین نشر نیلوفر تجدید چاپ میشن هر یکی‌د� سال یکبار!
وقتی جاده� فلاندر رو بخونید می‌فهمی� کلود سیمون نابغه‌ای� که هر نویسنده‌ا� در حسرت نوشتن جمله‌ا� مثل اون می‌سوز�.
بعضی از نویسندگان بزرگ هستند که در فارسی ازشون فقط یک اثر برگردانده شده و همون یک اثر برای امثال من حکم معجزه داشته و داره.
برای مثال بیراه از اوئیسمانس با ترجمه� عالیِ کاوه میرعباسی، یا قطعات عمودی خوارز با ترجمه� شاهکار بهروز صفدری، یا همین جاده� فلاندر با جملات و بلند و نفس‌گی� و روایتِ مسلسل‌وا� و کشنده.
در عطشِ خوانشِ کتاب‌های� دیگرِ چنین نویسندگانی که تاثیری شگرف در روح و جانم داشتند بخار میشم.
پی‌نوش�: برخی کتابه� هستن که دوست دارم ازشون دو نسخه داشته باشم. یکی برای خوانش و خط‌کش� و کنار دست بودن، یکی برای آرام گرفتن توی کتابخونه�. جاده فلاندر از اون معدود کتاب‌هاس�.
_دلیل اینکه این رمان دیگه تجدید چاپ نشد چیه؟! چون اگه مشکل ممیزی داشت مثل رمان تاوان که به چاپ دوم نمی‌رسی�. اگر هم بخاطر حقوق مترجم و مشکلات ورثه� مترجم باشه که باز هم باقی آثار استاد بدیعی توی همین نشر نیلوفر تجدید چاپ میشن هر یکی‌د� سال یکبار!
October 20, 2019
برای مرگ هایی که نداشته ایم...
اثر شاعرانه،ناشاعرانه� نویسنده‌ا� که نوبل را به حق گرفت.
سیمون در مورد جاده� فلاندر می‌نویس�:
در آن چند ساعت از یکی از شب های پس از جنگ که من در خاطر دارم، همه چیز در حافظه ژرژ یک جا جمع می شود؛ فاجعه ماه مه ۱۹۴۰، مرگ فرماندهش در جلو گروهان سواره نظام، دوران اسارتش، قطاری که او را به اردوگاه اسیران جنگی می برد و غیره. در همه چیز در یک سطح قرار می گیرد؛ گفت وگو، احساس و نگرش در کنار یکدیگر هستند، من می خواسته ام بنایی بسازم که با این نگرش به اشیا و امور متناسب باشد... تا نوعی معماری حسی محض را برپا دارم.
اثر شاعرانه،ناشاعرانه� نویسنده‌ا� که نوبل را به حق گرفت.
سیمون در مورد جاده� فلاندر می‌نویس�:
در آن چند ساعت از یکی از شب های پس از جنگ که من در خاطر دارم، همه چیز در حافظه ژرژ یک جا جمع می شود؛ فاجعه ماه مه ۱۹۴۰، مرگ فرماندهش در جلو گروهان سواره نظام، دوران اسارتش، قطاری که او را به اردوگاه اسیران جنگی می برد و غیره. در همه چیز در یک سطح قرار می گیرد؛ گفت وگو، احساس و نگرش در کنار یکدیگر هستند، من می خواسته ام بنایی بسازم که با این نگرش به اشیا و امور متناسب باشد... تا نوعی معماری حسی محض را برپا دارم.
May 16, 2023
داستان در زمان جنگ جهانی دوم و در فرانسه روایت میشه. فرانسه اشغال شده و ژرژ شخصیت اصلی داستان، بعد از کشته شدن همرزمانش با لباس مبدل به دهکده ای می رود تا در آنجا پنهان شود و . . . (در کنار داستان اصلی، داستان دیگه ای هم روایت میشه که مربوط به یک خط زمانی دیگه هست و در ظاهر ارتباطی به داستان اصلی نداره)
.
اولین چیزی که در کتاب توجه خواننده رو جلب میکنه سبک نگارش خاص نویسنده است، هم از نظر جزئیات بسیار زیادی که به اونا پرداخته و هم در ترکیب بندی جمله ها! جمله های کتاب بسیار طولانی هستند و گاهی تا چند پاراگراف و حتی چند صفحه بدون نقطه پیش میرن. این شیوه نگارش در نوع خودش خاص و جالبه.
.
در این کتاب هم مثل سایر کتاب هایی که در این مورد نوشته شدن، جنگ نکوش میشه و پوچ بودن اون بارها به خواننده یاد آوری میشه، البته با شیوه خاص نویسنده.
.
به علت طولانی بودن جمله ها و سبک نگارش ممکنه متن کتاب کمی برای خواننده خسته کننده باشه، برای همین شاید خواندنش برای همه لذت بخش نباشه
.
اولین چیزی که در کتاب توجه خواننده رو جلب میکنه سبک نگارش خاص نویسنده است، هم از نظر جزئیات بسیار زیادی که به اونا پرداخته و هم در ترکیب بندی جمله ها! جمله های کتاب بسیار طولانی هستند و گاهی تا چند پاراگراف و حتی چند صفحه بدون نقطه پیش میرن. این شیوه نگارش در نوع خودش خاص و جالبه.
.
در این کتاب هم مثل سایر کتاب هایی که در این مورد نوشته شدن، جنگ نکوش میشه و پوچ بودن اون بارها به خواننده یاد آوری میشه، البته با شیوه خاص نویسنده.
.
به علت طولانی بودن جمله ها و سبک نگارش ممکنه متن کتاب کمی برای خواننده خسته کننده باشه، برای همین شاید خواندنش برای همه لذت بخش نباشه
April 13, 2019
ماجرا چه اهمیتی دارد آن گاه که تو دیگر نبوده ای نیستی و هستی. باید نشست و به یاد آورد بی هیچ نظمی بی هیچ رشته ای که بشود پی اش را گرفت که این ذهن از پای بست ویران است. سرگردان در خیابان هایی که می رسند به "هوا محل" از بالای آن ایوان آن سوی شهر را نگاه کنان و با خودت بیت هایی از خاقانی خواندن و پس تر از روی آن راه پله ها که تو را می رسانند به "بغاز" و تماشای ماهیگیرها روی پل- تماشای دخترانِ چشم کمندِ ترکمن در کنارِ "مزار خرقانی" و خنده های دخترانی از بیت لحم چه رویایی- بستنیِ نعمت و "بزرگراهِ آزادگان" حرکت کنان خیره و خندان به یاد "روهام" و ریتم موسیقی "استاس تونه" حاشا که دست به هیچ چیز نمی بری تو! تنها نشسته ای و بی هیچ دخالتْ خاطره ها یکی در دیگری همدیگر را در نقطه هایی قطع می کنند ایستاده در آن نقطه ای و نت های موسیقی همه ی آنچه را که نباید گفت با تو گفته اند؛ حالا که یک بارانِ ریز و تند از صبح اینجا را گرفته است و بوی قهوه بوی خنده ی تو نقطه سرِ خط
� خواندن سه گانه ی: (کودکی/ناتالی ساروت) � (دگرگونی/ میشل بوتور)- (جاده ی فلاندر/ کلود سیمون) ، یک مواجهه ی درونی بود با ذهن، خود علیه خود. گرچه مواجهه ی جانفرسا اما بی اندازه دلچسب
1398/01/23
� خواندن سه گانه ی: (کودکی/ناتالی ساروت) � (دگرگونی/ میشل بوتور)- (جاده ی فلاندر/ کلود سیمون) ، یک مواجهه ی درونی بود با ذهن، خود علیه خود. گرچه مواجهه ی جانفرسا اما بی اندازه دلچسب
1398/01/23
Shelved as 'dropped'
October 13, 2011Bailing out of this one at p82. is almost as impressive as Dalkey in bringing esoteric out-of-print novels back into the world. Have a gander at their catalogue if such a thing impresses you. I put the link up. Be grateful, punk. The Flanders Road is an important novel of the nouveau roman movement: Mr. Simon uses an atemporal third-person narrative voice, narrating war horrors in a nightmarish stream-of-thought style, popular among Beckett and late-period modernists. For the contemporary reader, the style is a dated experiment, tiresome to read and more historically curious than narratively explosive. I don’t have the patience to wade through punctuation-free avant-garde monsters these days. I think I’m growing up.
April 19, 2023
Obsessive musings about this river. You start to confuse reality with your fantasy. Maybe one day you will be in that dream as reality.
More thoughts here:
More thoughts here:
September 20, 2023
همیشه با رمان های مدرن اون طور که باید ارتباط برقرار نمیکنم،که البته مشکل از کتاب و ترجمه نیست طبعا!
اما در مورد جاده فلاندر خود مصاحبه کلود سیمون در مورد اثر کوتاه موجز و تکمیل کننده هست؛
مصاحبه کلود سیمون
هر کس که رمان «جاده «فلاندر را بخواند احساس می کند که در این رمان ماجرا اهمیتی ندارد چنانکه در معرفی نامه ضمیمه کتاب خود گفته اید آنچه اهمیت دارد اثری است که ماجرا در خاطره و احساس شاهد آن میگذارد در نتیجه کتاب شما به صورت معمایی درآمده است که در آن حال و گذشته در هم می آمیزند بی آنکه با یکدیگر اشتباه شوند. این معما چگونه در ذهن شما ساخته شد؟ آنچه شما معما مینامید زاییده نوعی نگرش به اشیاء و امور است. همان گونه که باستانشناس از چند تکه ویرانه معبد کاملی می سازد به نظر من از چند خاطره پراکنده و از آنچه درباره زندگی دیگران دریافت میشود میتوان مجموعه ای از زندگی و احساس بازسازی کرد باستانشناس جاهای خالی يك اثر تاریخی ویران شده را با سیمان خاکستری پر می.کند من با این روش موافق نیستم. این روش نظمی به وجود میآورد که هیچ کس نمی تواند بگوید اصالت
دارد یا نه. من جاهای خالی را پر نمیکنم تکه تکه ها به همان صورت تکه تکه باقی می مانند چرا در صدد برآییم این خاطره های خرده ریز
را به ترتیب زمان مرتب کنیم؟ من در اندیشهٔ چیزی که می توان آن را دورنمای زمانی نامید .نیستم شما کتاب مرا خوانده اید؟ بسیار خوب در آن چند ساعت از یکی از شبهای پس از جنگ که من در خاطر دارم همه چیز در حافظهٔ ژرژ یکجا جمع میشود فاجعه ماه مه ۱۹۴۰ مرگ فرماندهش در جلو گروهان سواره نظام دوران اسارتش قطاری که او را به اردوگاه اسیران جنگی می برد و غیره در حافظه همه چیز در يك سطح قرار می:گیرد گفتگو، احساس و نگرش در کنار یکدیگر هستند. من میخواسته ام بنایی بسازم که با این نگرش به اشیاء و امور متناسب باشد و برای من میسر سازد تا عناصر و اجزایی را که در عالم واقعیت زیر و روی یکدیگر قرار می گیرند یکی پس از دیگری نشان بدهم تا نوعی معماری حسی محض را بر پا دارم در نظر من این ترتیب از همۀ ترتيبها طبیعی،تر و البته دشوارتر می آید. نقاشان از این لحاظ بخت بلندی .دارند برای آگاه شدن از اجزای گوناگون يك پردۀ نقاشی يك آن بس است. نیت من آن بوده است که خواننده را به جایی بکشم که زمانی را که حس می کند با زمانی که من حس میکنم در آمیزد و موضوعهای اصلی مورد نظر من، یعنی موضوع اصلی مورد نظر مرا کشف کند.
موضوع اصلی مورد نظر شما چیست؟ جنگ عنوان موقت جادۀ «فلاندر این :بود تکه هایی از يك فاجعه این فاجعه بر سر خود من آمد. من نمی توانم هیچ چیزی از خودم در بیاورم در زمان جنگ کسی بود که میشناختمش سروان بود و جلو چشم من مرد وضع و طرز مردنش طوری بود که من به وضوح احساس کردم که شاهد يك خودکشی .هستم. موضوع اصلی همین ی است. اما ساموئل بکت به درستی گفته است كه يك حركت عاطفی
يك احساس هیچ ج گاه به تنهایی به یاد نمی آید بلکه همراه خود نواهای دیگری می آورد یا اگر شما بهتر میپسندید نامش را رنگهای تکمیلی بگذارید.
رنگهای تکمیلی در این جا نخست داستان آن جد است که به ضرب تپانچه به قتل میرسد - من دوران کودکی خود را با این داستان گذرانده ام و تصویر آن جد را همواره جلو چشم داشته ام. همچنین است برخورد با روستاییان حسادت آنان و ماجرای زندگی آنان و غیره. سه «نوا» در هم می آمیزند و مانند يك «فوگ» زیر و روی یکدیگر قرار می گیرند شنیده ام که تلمود» نیز به شرح و تفسیر ابدی يك ماجرا با داستان به وسیلۀ داستانهای مشابه یا متضادی است که آن را تکمیل میکنند که با آن تضاد دارند که جنبۀ دیگری از همان موضوع اصلی را نشان میدهند. دو چیز همواره ذهن مرا به خود مشغول داشته است پاره پاره بودن احساساتی که آدمی دارد و هرگز با یکدیگر ربطی ندارند و در عین حال مجاور بودن آنها در ذهن من می خواهم با عبارتهای خود این مجاورت را نشان بدهم به کار بردن صفت فاعلی میسر می سازد که من خود را بیرون از زمان قراردادی قرار دهم. وقتی که میگوییم او به فلان جا رفت احساس میکنیم عملی انجام گرفته است که آغاز و پایانی داشته است اما در حافظه نه آغازی هست نه پایانی... .
(لوموند - ۸ اکتبر (۱۹۶۰)
اما در مورد جاده فلاندر خود مصاحبه کلود سیمون در مورد اثر کوتاه موجز و تکمیل کننده هست؛
مصاحبه کلود سیمون
هر کس که رمان «جاده «فلاندر را بخواند احساس می کند که در این رمان ماجرا اهمیتی ندارد چنانکه در معرفی نامه ضمیمه کتاب خود گفته اید آنچه اهمیت دارد اثری است که ماجرا در خاطره و احساس شاهد آن میگذارد در نتیجه کتاب شما به صورت معمایی درآمده است که در آن حال و گذشته در هم می آمیزند بی آنکه با یکدیگر اشتباه شوند. این معما چگونه در ذهن شما ساخته شد؟ آنچه شما معما مینامید زاییده نوعی نگرش به اشیاء و امور است. همان گونه که باستانشناس از چند تکه ویرانه معبد کاملی می سازد به نظر من از چند خاطره پراکنده و از آنچه درباره زندگی دیگران دریافت میشود میتوان مجموعه ای از زندگی و احساس بازسازی کرد باستانشناس جاهای خالی يك اثر تاریخی ویران شده را با سیمان خاکستری پر می.کند من با این روش موافق نیستم. این روش نظمی به وجود میآورد که هیچ کس نمی تواند بگوید اصالت
دارد یا نه. من جاهای خالی را پر نمیکنم تکه تکه ها به همان صورت تکه تکه باقی می مانند چرا در صدد برآییم این خاطره های خرده ریز
را به ترتیب زمان مرتب کنیم؟ من در اندیشهٔ چیزی که می توان آن را دورنمای زمانی نامید .نیستم شما کتاب مرا خوانده اید؟ بسیار خوب در آن چند ساعت از یکی از شبهای پس از جنگ که من در خاطر دارم همه چیز در حافظهٔ ژرژ یکجا جمع میشود فاجعه ماه مه ۱۹۴۰ مرگ فرماندهش در جلو گروهان سواره نظام دوران اسارتش قطاری که او را به اردوگاه اسیران جنگی می برد و غیره در حافظه همه چیز در يك سطح قرار می:گیرد گفتگو، احساس و نگرش در کنار یکدیگر هستند. من میخواسته ام بنایی بسازم که با این نگرش به اشیاء و امور متناسب باشد و برای من میسر سازد تا عناصر و اجزایی را که در عالم واقعیت زیر و روی یکدیگر قرار می گیرند یکی پس از دیگری نشان بدهم تا نوعی معماری حسی محض را بر پا دارم در نظر من این ترتیب از همۀ ترتيبها طبیعی،تر و البته دشوارتر می آید. نقاشان از این لحاظ بخت بلندی .دارند برای آگاه شدن از اجزای گوناگون يك پردۀ نقاشی يك آن بس است. نیت من آن بوده است که خواننده را به جایی بکشم که زمانی را که حس می کند با زمانی که من حس میکنم در آمیزد و موضوعهای اصلی مورد نظر من، یعنی موضوع اصلی مورد نظر مرا کشف کند.
موضوع اصلی مورد نظر شما چیست؟ جنگ عنوان موقت جادۀ «فلاندر این :بود تکه هایی از يك فاجعه این فاجعه بر سر خود من آمد. من نمی توانم هیچ چیزی از خودم در بیاورم در زمان جنگ کسی بود که میشناختمش سروان بود و جلو چشم من مرد وضع و طرز مردنش طوری بود که من به وضوح احساس کردم که شاهد يك خودکشی .هستم. موضوع اصلی همین ی است. اما ساموئل بکت به درستی گفته است كه يك حركت عاطفی
يك احساس هیچ ج گاه به تنهایی به یاد نمی آید بلکه همراه خود نواهای دیگری می آورد یا اگر شما بهتر میپسندید نامش را رنگهای تکمیلی بگذارید.
رنگهای تکمیلی در این جا نخست داستان آن جد است که به ضرب تپانچه به قتل میرسد - من دوران کودکی خود را با این داستان گذرانده ام و تصویر آن جد را همواره جلو چشم داشته ام. همچنین است برخورد با روستاییان حسادت آنان و ماجرای زندگی آنان و غیره. سه «نوا» در هم می آمیزند و مانند يك «فوگ» زیر و روی یکدیگر قرار می گیرند شنیده ام که تلمود» نیز به شرح و تفسیر ابدی يك ماجرا با داستان به وسیلۀ داستانهای مشابه یا متضادی است که آن را تکمیل میکنند که با آن تضاد دارند که جنبۀ دیگری از همان موضوع اصلی را نشان میدهند. دو چیز همواره ذهن مرا به خود مشغول داشته است پاره پاره بودن احساساتی که آدمی دارد و هرگز با یکدیگر ربطی ندارند و در عین حال مجاور بودن آنها در ذهن من می خواهم با عبارتهای خود این مجاورت را نشان بدهم به کار بردن صفت فاعلی میسر می سازد که من خود را بیرون از زمان قراردادی قرار دهم. وقتی که میگوییم او به فلان جا رفت احساس میکنیم عملی انجام گرفته است که آغاز و پایانی داشته است اما در حافظه نه آغازی هست نه پایانی... .
(لوموند - ۸ اکتبر (۱۹۶۰)
October 6, 2022
همه چیز بلوطی بود و سپس بلوطی قرمز. «چهره‌ها� سرخ و سفید و خانه‌ه� به رنگ خون گاو» و مرگ تا شانه‌ها� گُل سرخ و سیاه می‌رسی�. «صدای سم اسب‌ه� روی گلهای یخ‌بست� شنیده می‌ش�.»
April 30, 2018
اگه همین الان یکی بزنه رو شونم بگه استاد حالا این کتابه که میخونی راجع به چیه؟, جوابم قطعا اینه که به والله اگه بدونم خودمم یا شاید بگم اسب. رسما هیچی نگرفتم ازش دیگه یه ۲۰ صفحه ای که از وسط کتاب رد شدم تعارف گذاشتم کنار با کتاب و گفتم ببخش ما به درد هم نمی‌خوری�. کاش فقط سخت خوان بودی، کاش فقط هفت خان بودی ولی داستانت کو بابا؟ مثلا اون اوایل که سلین میخوندم برام سخت بود ولی داستان داشت و کم کم آدم رو جذب خودش میکرد� حتی من رو هم جذب خودش میکرد. باور کنید من آدم پلشتی هستم و نه فقط با آدم ها بلکه با کتاب ها هم رودرواسی دارم و نه نمی‌توان� بگویم و امکان داره در همین راستا با یک کتابی که دلم باهاش نیست ازدواج کنم ولی آخه تو خیلی "من رو نخوان و سافستیکیتد" بودی و من زیر شکمم درد گرفت. البته که تو نوبل بردی و خیلی خفنی و من بیشعورم که ادامه ندادم و من رو بخاطر کم فرهنگی بودنم ببخش. در این کتاب نقطه وجود ندارد، یک جمله شاید ۳ تا ۴ صفحه یک نفس میراند و حتی آدم هم نفس کم می آورد و من که هستم. ترجمه؟ حالا من خیلی حالیم نیست ولی باور بفرمایید که برای ناتمام گذاشتن کتاب کاتالیزگر موثری بود. کتاب پر بود از ...، نه به سبک سلین‌ه� نه، چون خود مترجم گفته بود که صحنه های نستی کتاب رو ... میکنم و نمیتونم بگم خط داستانی عوض نمیشه.
June 15, 2020
Take all of Proust, mix in some Faulkner, add a pinch of Conrad, bake in Buñuel's oven to a rich golden brown, and ta-daaa! Claude Simon's La Route des Flandres.
This intense novel will go down in the annals of my reading life as the book that got me back to reading after a two-month hiatus, my longest since I was 15-years-old.
It is an insane journey through the horror of a few days/centuries of war both universal and personal. Everything is helter-skelter. A chaos of the space-time continuum. The plot has been shrapnelled. There is no security anywhere, no certainty that what you are reading is actually happening or a dream or words or guts spilling out. Orgasms and death co-exist in a tumult of night on earth. These pages bound in blood and skin turn as a world burns without end.
Beautiful and unnerving at the same time.
The kind of book that is an experience in itself.
You have to like horses a lot to fully enjoy this, however.
This intense novel will go down in the annals of my reading life as the book that got me back to reading after a two-month hiatus, my longest since I was 15-years-old.
It is an insane journey through the horror of a few days/centuries of war both universal and personal. Everything is helter-skelter. A chaos of the space-time continuum. The plot has been shrapnelled. There is no security anywhere, no certainty that what you are reading is actually happening or a dream or words or guts spilling out. Orgasms and death co-exist in a tumult of night on earth. These pages bound in blood and skin turn as a world burns without end.
Beautiful and unnerving at the same time.
The kind of book that is an experience in itself.
You have to like horses a lot to fully enjoy this, however.
July 25, 2014
I struggled through the first chapter - 78 pages.
For me this is unreadable, and I gave up here.
Lack of punctuation, lack of paragraphs and even formatting just make this unbearable. So much over complicating of each sentence for absolutely no good reason that I can ascertain, and the ludicrous long sentences.
Maybe in 10 years I will try again, but for now, this books holds the glory of being the only book on my DNF shelf.
For me this is unreadable, and I gave up here.
Lack of punctuation, lack of paragraphs and even formatting just make this unbearable. So much over complicating of each sentence for absolutely no good reason that I can ascertain, and the ludicrous long sentences.
Maybe in 10 years I will try again, but for now, this books holds the glory of being the only book on my DNF shelf.
September 12, 2020
Claude Simon believed there were three fundamental problems in writing: how to begin, continue and end a phrase. The simplicity of this concern only accentuates the care and discipline with which the author set to work. The spotless tone of his narrative follows the rule to the letter: a credo by which he abided throughout his life. The impeccable sentences, long and endless, covering page after page of epic prose and invaded by comments in parenthesis (and comments to comments in parenthesis in within parenthesis, accentuating the labyrinthian descent into the subconscious) are part of an idea of syntax that brings not only a musical sense to his prose but a scrupulous design rigorously preserved, where rhythmic intensity provides the vital sense of movement that characterizes his unique style.
Memory is located right at the center of his literary cosmos and is the root from which the narrative blossoms. In May 1940, the captain de Reixach is killed by a German soldier. The question that surfaces insistently throughout the story is whether the captain rode his horse to his death (that is, knowing that he was going to get killed). The incident, seen by other soldiers, one of them his cousin Georges, is analyzed over and over in search for the truth (a truth that as we learn, will remain a fundamentally subjective matter). While the soldiers are detained in a prisoner’s camp (the image of the train that takes the soldiers to the camp and the conversations that follow intrude in the narrative disconnecting and separating the sense of continuity that is achieved by other means) other characters surface in the story. Blum and Iglésia offer their own accounts adding to the confusion of what really happened.
By playing with the idea that reality and memory are always tinted by our own perception and thus become subjective and individual, Simon takes pleasure in disorienting us, as we try to put together the facts that become more mysterious as we keep going, rejecting the assumptions that appear and disappear in our mind, persistently misleading our sense of direction. The structural complexity of the novel equals that of the memory, where dialogue, emotion, and vision concur in the same design.
“What I wanted was to forge a structure that fits this vision of things�, said Simon in an interview while discussing this novel, “which allows me to present one after the other elements that in reality overlap, to find a purely sensory architecture. Painters are very lucky. It only takes a moment to become aware of the different elements of a canvas. I was haunted by two things: discontinuity, the fragmentary aspect of emotions that one experiences, and which are never connected to one another, and at the same time their contiguity in consciousness.�
La Route des Flandres is a masterpiece of conception and design: juxtaposition of time values and interruption attain (surprisingly -because at first it seems that fragmentation could hurt the narrative discourse) an impeccable level of symmetry in his writing. Syntax is free of a sense of time (or more accurately, it follows the time of perception and not the time of clocks) and submits to a principle of cause and effect, therefore, images are disjointed, spasmodic and dissimilar. There is a relentless interaction between the time remembered and the time of the recollection itself, seen as two different and often contradicting phases. The memories in question are at first those that Georges relates to Bloom and later to Corinne (but more exactly, those memories of what was told to Bloom recreated, becoming then a chain of events transformed by perception and time). And so, following this fascinating plan, it is not only to remember but to remember what was remembered and thus adding to the state of uncertainty that prevails: a scheme that Claude Simon follows to perfection. With imposing authority, the novel reaches the subconscious and questions constantly our sense of direction, thus proposing a challenging, unique and refreshing reading experience.
Memory is located right at the center of his literary cosmos and is the root from which the narrative blossoms. In May 1940, the captain de Reixach is killed by a German soldier. The question that surfaces insistently throughout the story is whether the captain rode his horse to his death (that is, knowing that he was going to get killed). The incident, seen by other soldiers, one of them his cousin Georges, is analyzed over and over in search for the truth (a truth that as we learn, will remain a fundamentally subjective matter). While the soldiers are detained in a prisoner’s camp (the image of the train that takes the soldiers to the camp and the conversations that follow intrude in the narrative disconnecting and separating the sense of continuity that is achieved by other means) other characters surface in the story. Blum and Iglésia offer their own accounts adding to the confusion of what really happened.
By playing with the idea that reality and memory are always tinted by our own perception and thus become subjective and individual, Simon takes pleasure in disorienting us, as we try to put together the facts that become more mysterious as we keep going, rejecting the assumptions that appear and disappear in our mind, persistently misleading our sense of direction. The structural complexity of the novel equals that of the memory, where dialogue, emotion, and vision concur in the same design.
“What I wanted was to forge a structure that fits this vision of things�, said Simon in an interview while discussing this novel, “which allows me to present one after the other elements that in reality overlap, to find a purely sensory architecture. Painters are very lucky. It only takes a moment to become aware of the different elements of a canvas. I was haunted by two things: discontinuity, the fragmentary aspect of emotions that one experiences, and which are never connected to one another, and at the same time their contiguity in consciousness.�
La Route des Flandres is a masterpiece of conception and design: juxtaposition of time values and interruption attain (surprisingly -because at first it seems that fragmentation could hurt the narrative discourse) an impeccable level of symmetry in his writing. Syntax is free of a sense of time (or more accurately, it follows the time of perception and not the time of clocks) and submits to a principle of cause and effect, therefore, images are disjointed, spasmodic and dissimilar. There is a relentless interaction between the time remembered and the time of the recollection itself, seen as two different and often contradicting phases. The memories in question are at first those that Georges relates to Bloom and later to Corinne (but more exactly, those memories of what was told to Bloom recreated, becoming then a chain of events transformed by perception and time). And so, following this fascinating plan, it is not only to remember but to remember what was remembered and thus adding to the state of uncertainty that prevails: a scheme that Claude Simon follows to perfection. With imposing authority, the novel reaches the subconscious and questions constantly our sense of direction, thus proposing a challenging, unique and refreshing reading experience.
July 24, 2024
کتاب موقعِ خواندن همه حواس تو را به بازی میگیرد. صدای سم اسبها گوشهایت را پر میکند. بوی باروت با نم ماه اوت دماغت را پر میکند و تمام بدنت دچار کرختی و دردِ زیادِ نشستن روی زین اسب میشود. از بین بازی های کلامی فراوان نویسنده، صدای ذهن آشفته� راوی را میشنوی که هنوز جنگ را در سر خود دارد. و در ایماژ های پر و پیمانش غرق میشوی بدون اینکه بفهمی بالاخره این کتاب از چه حرف میزند!
فقط باید بی‌پرو� به دل کتاب بزنی و در این سیل نغمه ها، کلمات، افکار، احساسات و تصاویر غرق بشی. تا به بیهودگی کلمات و خالی بودنشون از معنا و واقعیت برسی. شاید بشه گفت کتابی درمورد رابطه بین ذهن بشر با دنیای اطرافش.
بی‌تردی� سیمون یکی از قله‌ها� ادبیات را خلق کرده که خواندنش بر هر علاقه‌من� جدی به ادبیات، واجب است. مخصوصا با ترجمه شاهکار استاد بدیعی.
تنها چیزی که خواندن کتاب را برایم آزار دهنده میکرد، سانسور زیاد متن بود. حدود ده صفحه از کتاب که از قضا مهمترین بخش های رمان بحساب می‌آی�. البته که انگار همین ترجمه مثله شده هم چندین سال است که توقیف شده و چاپ نمی‌شو�!
فقط باید بی‌پرو� به دل کتاب بزنی و در این سیل نغمه ها، کلمات، افکار، احساسات و تصاویر غرق بشی. تا به بیهودگی کلمات و خالی بودنشون از معنا و واقعیت برسی. شاید بشه گفت کتابی درمورد رابطه بین ذهن بشر با دنیای اطرافش.
بی‌تردی� سیمون یکی از قله‌ها� ادبیات را خلق کرده که خواندنش بر هر علاقه‌من� جدی به ادبیات، واجب است. مخصوصا با ترجمه شاهکار استاد بدیعی.
تنها چیزی که خواندن کتاب را برایم آزار دهنده میکرد، سانسور زیاد متن بود. حدود ده صفحه از کتاب که از قضا مهمترین بخش های رمان بحساب می‌آی�. البته که انگار همین ترجمه مثله شده هم چندین سال است که توقیف شده و چاپ نمی‌شو�!
September 9, 2016
Claude Simon’s style reads like a combination of Faulkner and Proust; the never-ending shift of perspectives and time, the never-ending paragraphs and sentences, ‘The Flanders Road� is as disorientating as it is beautiful, yet at times the disjointed nature of the prose and story, which is merely Simon’s interpretation of time via his unique narrative style, takes away from the poetic prose style and psychologically harrowing recollection of the brutality of war-Simon’s prose is almost dream-like and this jars against the brutal reality of the story, until it becomes something ethereal and unreal rather than a harrow and unflinching recollection of war;
“�.if it had rained spears, all huddled now in the stands with the sculptured gingerbread floating in the sky, with the whipped cream clouds, motionless, like meringues, that is swollen, puffed up on top and flattened underneath as if they had been set on an invisible sheet of glass, neatly aligned in successive rows which perspective brought closer together in the distance, to form, far away, towards the misty horizon, above the treetops and delicate factory chimneys, a suspended, motionless ceiling, until when you looked more carefully you realised the whole drifting archipelago was imperceptibly sliding�.then Iglesia saw him, he told them later, separate, disassociated from the binoculars from the anonymous motley of colours, on that filly like a streak of pale bronze, and wearing the black cap and bright pink silk bordering on mauve that she had somehow imposed on both of them, like a kind of voliptous and lascivious symbol...�
Colours combine and coalesce to form the unique tapestry of Simon’s literary style; pinks, blues, reds and greens symbolic of the different themes which run through the novel-from the lustful affair of Iglésia and de Reichax’s wife (which is again echoed in the suicide of de Reichax’s ancestor, which is in itself echoed in de Reichax’s suicide charge) or of man’s mortality and existential angst. Yet the themes and events of the novel are purely incidental, the quiddity of Simon’s prose, the unique rhythm and cadence of his style and words, as if the characters are in fact somnambulists whose lives constantly shift between dreaming and being awake-if indeed there is a difference;
“I drank drinking all of her taking all of her into me like those oranges that despite grown-ups telling me that it was dirty, that it was impolite, noisy I like to make a hole in and squeeze, pressing, drinking her belly the globes of her breast slipping under my fingers like water a pink crystalline drop trembling on the bent blade of grass under that light rustling breeze that precedes the sunrise reflecting containing in its transparence the sky tinged pink by the dawn.�
Dewdrops on a blade of grass as the soldiers retreat, sunshine on the water which contains a corpse, the imperceptible shaking of the hay as a couple make love-one of Simon’s primary concerns is that of language-
“summoning up the iridescent and luminous images by means of the ephemeral and incantatory magic of language, words invented in the hope of making the palatable-the unmentionable reality�
To distort and disguise and make uncertain the fine line between reality and invention and to articulate the inexpressible horrors of the situation the characters find themselves in. ‘The Flanders Road� is a not an easy read, but is worth exploring the highly original prose style of the author.
“�.if it had rained spears, all huddled now in the stands with the sculptured gingerbread floating in the sky, with the whipped cream clouds, motionless, like meringues, that is swollen, puffed up on top and flattened underneath as if they had been set on an invisible sheet of glass, neatly aligned in successive rows which perspective brought closer together in the distance, to form, far away, towards the misty horizon, above the treetops and delicate factory chimneys, a suspended, motionless ceiling, until when you looked more carefully you realised the whole drifting archipelago was imperceptibly sliding�.then Iglesia saw him, he told them later, separate, disassociated from the binoculars from the anonymous motley of colours, on that filly like a streak of pale bronze, and wearing the black cap and bright pink silk bordering on mauve that she had somehow imposed on both of them, like a kind of voliptous and lascivious symbol...�
Colours combine and coalesce to form the unique tapestry of Simon’s literary style; pinks, blues, reds and greens symbolic of the different themes which run through the novel-from the lustful affair of Iglésia and de Reichax’s wife (which is again echoed in the suicide of de Reichax’s ancestor, which is in itself echoed in de Reichax’s suicide charge) or of man’s mortality and existential angst. Yet the themes and events of the novel are purely incidental, the quiddity of Simon’s prose, the unique rhythm and cadence of his style and words, as if the characters are in fact somnambulists whose lives constantly shift between dreaming and being awake-if indeed there is a difference;
“I drank drinking all of her taking all of her into me like those oranges that despite grown-ups telling me that it was dirty, that it was impolite, noisy I like to make a hole in and squeeze, pressing, drinking her belly the globes of her breast slipping under my fingers like water a pink crystalline drop trembling on the bent blade of grass under that light rustling breeze that precedes the sunrise reflecting containing in its transparence the sky tinged pink by the dawn.�
Dewdrops on a blade of grass as the soldiers retreat, sunshine on the water which contains a corpse, the imperceptible shaking of the hay as a couple make love-one of Simon’s primary concerns is that of language-
“summoning up the iridescent and luminous images by means of the ephemeral and incantatory magic of language, words invented in the hope of making the palatable-the unmentionable reality�
To distort and disguise and make uncertain the fine line between reality and invention and to articulate the inexpressible horrors of the situation the characters find themselves in. ‘The Flanders Road� is a not an easy read, but is worth exploring the highly original prose style of the author.
April 16, 2019
اولین رمان سبک نوباروایتی پیچیده بودکه به توصیه مدیرم که مهندسی اهل ادب ونقد بودخواندم. درواقع گیج شدم ولی کم کم عادت کردم :)
December 3, 2020
Stream of consciousness writing at its best.
May 10, 2010
A true masterpiece, "The Flanders Road" was a big surprise to me, since it was fairly the first nouveau roman I read. Some friends of mine had already read it, and their compliments motivated me to read it too; but they had also advised me to read it when I have enough concentrated time to put on, like, for example, reading it in no more than five sittings in some consecutive days. When I found the right time for reading it after some 2 years, I found this advice very precious and rewarding.
"The Flanders Road" story, if there would be such a thing, happens in 2nd world war engaged France, just when Germans are capturing Paris, and has a french soldier-first person narrator, through the eyes and mind of whom we follow the storyline. In spite of this, some times the book goes back in time to tell the story of a couple living about 200 years before the story's current time. The author does not converge these two stories, but leaves them each off at a certain point.
"The Flanders Road" is a novel of war, but what about war? I doubt if there is an answer. You can say it's about people's behavior and their reactions to war, a descriptive picture of the world of war as a whole, the lifeless part of war, crime sense in people, past and its relationship with present, or even the beauties of war. All these and more can be found in the book.
"The Flanders Road" is a hard book to read with its long sentences and very long paragraphs. The detailed description of Simon's sharp vision reveals new dimensions wherever it shines upon. He just sees everything as it is, and describes it as it must be. He just polishes everything with details and the burnishes it with some more details. This is how "The Flanders Road" becomes a great example of the nouveau roman, by one of its nobelist novelists, Claude Simon.
P.S: Reading Manoochehr Badiee's translation of the book just doubles the joy of it. You can read it confidently.
"The Flanders Road" story, if there would be such a thing, happens in 2nd world war engaged France, just when Germans are capturing Paris, and has a french soldier-first person narrator, through the eyes and mind of whom we follow the storyline. In spite of this, some times the book goes back in time to tell the story of a couple living about 200 years before the story's current time. The author does not converge these two stories, but leaves them each off at a certain point.
"The Flanders Road" is a novel of war, but what about war? I doubt if there is an answer. You can say it's about people's behavior and their reactions to war, a descriptive picture of the world of war as a whole, the lifeless part of war, crime sense in people, past and its relationship with present, or even the beauties of war. All these and more can be found in the book.
"The Flanders Road" is a hard book to read with its long sentences and very long paragraphs. The detailed description of Simon's sharp vision reveals new dimensions wherever it shines upon. He just sees everything as it is, and describes it as it must be. He just polishes everything with details and the burnishes it with some more details. This is how "The Flanders Road" becomes a great example of the nouveau roman, by one of its nobelist novelists, Claude Simon.
P.S: Reading Manoochehr Badiee's translation of the book just doubles the joy of it. You can read it confidently.
July 28, 2008
کلود سیمون واقعیت را می بیند , به خاطر می سپارد , و همان گونه که به خاطر می آورد ( نه آن گونه که دیده است ) بیان می کند . یعنی درست همان گونه که همه ی ما ماجراها را نقل می کنیم جز آن که نویسنده در هنگام دیدن از دقت بیشتر , در هنگام به خاطر آوردن از حافظه بهتر و در همگام نوشتن از واژه ها و تعبیرهای رساتری برخوردار است .
December 5, 2014
I got this off Wiki about the author: Extreme use of long sentences (often stretching across many pages and with parentheses sometimes interrupting a clause which is only completed pages later) is reminiscent of Proust. Simon was also majorly influenced by Faulkner in that he extensively uses a fractured timeline with frequent and disorienting moments of chronological discontinuity. There is also acute use of free indirect speech in which narrative voices (often unidentified) and streams of consciousness bleed into the words of the narrator. Simon's principle obsession is with the ways in which humans experience time.
As you would expect, I found the first 50 pages of the book very disorientating, not quite sure who was speaking at times (this was my first encounter with Simons work). However, I pressed on and once I got the hang of the style, I realised the level of genius needed to accomplish a work like this. In The Flanders Road, the imagery of death, hopelessness and abandonment during and post the Second World War is extremely overpowering. I found the style of writing very unique, creative and even liberating.
I expect The Flanders Road will not be for everyone. Also, I think youll struggle to lay your hands on an English translation - its out of print. But if you happen to stumble onto a second hand copy somewhere and are looking for a rewarding experience, give it a go. Its a complex work that will stretch your level of thinking. The French author, born in Madagascar, was eventually awarded the Nobel in 1985 for his efforts. He had written over 20 works before his death in 2005. Someone once said we dont live life in full stops and commas. I think thats a very apt summary of this authors most famous book.
As you would expect, I found the first 50 pages of the book very disorientating, not quite sure who was speaking at times (this was my first encounter with Simons work). However, I pressed on and once I got the hang of the style, I realised the level of genius needed to accomplish a work like this. In The Flanders Road, the imagery of death, hopelessness and abandonment during and post the Second World War is extremely overpowering. I found the style of writing very unique, creative and even liberating.
I expect The Flanders Road will not be for everyone. Also, I think youll struggle to lay your hands on an English translation - its out of print. But if you happen to stumble onto a second hand copy somewhere and are looking for a rewarding experience, give it a go. Its a complex work that will stretch your level of thinking. The French author, born in Madagascar, was eventually awarded the Nobel in 1985 for his efforts. He had written over 20 works before his death in 2005. Someone once said we dont live life in full stops and commas. I think thats a very apt summary of this authors most famous book.
June 17, 2012
سخت‌خوا�... سخت‌خوا�... سخت‌خوا�!
December 19, 2024
A beautifully written tough read of internal monologues and long, long sentences. There are moments of brilliant, immersive prose.
Georges reviews the circumstances of his captain’s death in 1940. Georges saw his captain shot off his horse by a German sniper. Georges reflects on the past and a number of incidents and memories are recalled. First in the company of a fellow prisoner in a POW camp and years later in meeting the captain’s widow, Corrine. Corrine had a pre war affair with the jockey Iglesic, who would become the captain’s orderly.
This book was first published in French in 1960. The author won the Nobel Prize for Literature in 1985.
Georges reviews the circumstances of his captain’s death in 1940. Georges saw his captain shot off his horse by a German sniper. Georges reflects on the past and a number of incidents and memories are recalled. First in the company of a fellow prisoner in a POW camp and years later in meeting the captain’s widow, Corrine. Corrine had a pre war affair with the jockey Iglesic, who would become the captain’s orderly.
This book was first published in French in 1960. The author won the Nobel Prize for Literature in 1985.
July 6, 2022
Beautifully written.
November 29, 2021
Šešiasdešimtmetis naujasis romanas, pusę to laiko pragulėjęs lentynoje, nes ta žodžių jūra su kur ne kur lyg nuolaužos plūduriuojančiais skyrybos ženklais neatrodė tinkama nei pliuškentis, nei kur nors nuplaukti, vieną dieną atsiveria kaip belaikė ir bekraštė visata, atsispindinti gaištančio arklio akyje, kur gali įžiūrėti ne tik išsekusius pasmerktus jaunus kavaleristus su jų mentaliniais bandymais trumpam nuo karo pasislėpti prosenelių istorijose, bet ir save su bendrapiliečiais gorillus sapiens, sulaukusius masinės šaldytuvų, automobilių ir kitų gėrybių gamybos, bet taip ir nepasiekusius garantuotos nepūvančios laimės, neištrūkstančius iš viruso ir idiotizmo mutacijų šėlsmo, apsakyta neįtikėtinai turtinga ir šiandien nei verstinėje nei lietuvių literatūroje nebesutinkama kalba, į kurią gali pasinerti ir plaukioti praradęs laiko nuovoką, įsivaizduodamas kaip vertėjas gerb. Pranas Bieliauskas griūvant imperijai leidžiasi Flandrijos keliu ir pati kelionė yra vienintelis atlygis už tokį gigantišką triūsą, nes kokį gi atlyginimą galėjo gauti vertėjas už 1990 išleistą knygą, kainavusią 3 rub. , nebent skaitytojo norą kitus skaitinius rinktis ne pagal autoriaus, o pagal vertėjo pavardę.
September 25, 2016
... לא שום דבר מסודר, עקבי, לא מילים, לא דיבורי הכנה, לא הצהרות, אף לא פרשנויות נרחבות, רק זאת: כמה תמונות אילמות בקושי נעות, נראות מרחוק ...
-- עמוד 31
ושוב פסקאות עמוסות, צפופות, בקושי נגמרות; ושוב מחסור מכוון, מהתל, קמצני בסימני פיסוק; ושוב מעברים חדים, פתאומיים בין סצנות, מקומות וזמנים, בתוך סוג של שטף תודעה מקוטע. ולא, אל תחפשו כאן עלילה נרחבת, דיאלוגים שנונים או דרמה קיצונית. הספר הזה חוזר ומשוטט כל הזמן באותן הדרכים, סביב לאותן תמונות, אותם עניינים, אותם רעיונות שוב ושוב. הספר הזה הכתיב קריאה איטית, מסורבלת מעט (אך כבר התמודדתי עם גרועים ממנו מהיבט זה).
ויחד עם זאת הכתיבה מופלאה. מדוייקת כל כך. יותר ציור מאשר סיפור. קוראים מספר שורות ועוצרים לעכל, מרגישים מנומנמים מרוב שביעות רצון, חשים שתאוות הקריאה באה על סיפוקה באופן נהדר לגמרי. והזמזום הטורדני הזה באוזן בזמן הקריאה. מה הוא לוחש לי? אה, שאפשר וזהו כנראה הדבר החמקמק הזה שמכנים "ספרות טובה".
וכן סימון קיבל פרס נובל. אבל אל תתנו לעובדה זו להרתיע אתכם. אכזבות לא צפויות כאן, הפרס היה מוצדק ביותר.
נ.ב. כמעט שכחתי לציין שתרגומו של בסוק הוא ממש מלאכת מחשבת. ואכן, אינני קורא או מבין צרפתית. אבל לפעמים מספיק לקרוא את הנוסח העיברי בכדי להבין שבפננו תרגום מופת.
-- עמוד 31
ושוב פסקאות עמוסות, צפופות, בקושי נגמרות; ושוב מחסור מכוון, מהתל, קמצני בסימני פיסוק; ושוב מעברים חדים, פתאומיים בין סצנות, מקומות וזמנים, בתוך סוג של שטף תודעה מקוטע. ולא, אל תחפשו כאן עלילה נרחבת, דיאלוגים שנונים או דרמה קיצונית. הספר הזה חוזר ומשוטט כל הזמן באותן הדרכים, סביב לאותן תמונות, אותם עניינים, אותם רעיונות שוב ושוב. הספר הזה הכתיב קריאה איטית, מסורבלת מעט (אך כבר התמודדתי עם גרועים ממנו מהיבט זה).
ויחד עם זאת הכתיבה מופלאה. מדוייקת כל כך. יותר ציור מאשר סיפור. קוראים מספר שורות ועוצרים לעכל, מרגישים מנומנמים מרוב שביעות רצון, חשים שתאוות הקריאה באה על סיפוקה באופן נהדר לגמרי. והזמזום הטורדני הזה באוזן בזמן הקריאה. מה הוא לוחש לי? אה, שאפשר וזהו כנראה הדבר החמקמק הזה שמכנים "ספרות טובה".
וכן סימון קיבל פרס נובל. אבל אל תתנו לעובדה זו להרתיע אתכם. אכזבות לא צפויות כאן, הפרס היה מוצדק ביותר.
נ.ב. כמעט שכחתי לציין שתרגומו של בסוק הוא ממש מלאכת מחשבת. ואכן, אינני קורא או מבין צרפתית. אבל לפעמים מספיק לקרוא את הנוסח העיברי בכדי להבין שבפננו תרגום מופת.
April 24, 2018
کلود سیمون از نویسندگان رمان نو بود. نویسنده ی رمان نو برخلاف نویسنده ی رمان رمانتیک دست به آفرینش یا بازآفرینی واقعیت و کشف واقعیت نمی‌زن� نیازی به کشف نیست نویسنده ی رمان نو واقیت را می‌بین� به خاطر می‌سپار� و همان گونه که به خاطر می‌‌آور� (نه آنطور که دیده) آن را نقل می‌کن�. بنابراین نویسنده ی رمان نو فقط شاهد واقعیت است. جاده فلاندر رمانیست درباره ی جنگ و چهره ی کریه و رد پای غمگینی که جنگ از خود به جا میگذارد.
سیمون در مصاحبه اش درباره جاده فلاندرمیگوید عنوان موقت کتاب تکه هایی از فاجعه بود. فاجعه ای که سر خود من آمد. من جاهای خالی را پر نمیکنم تکه تکه ها به همان صورت باقی می‌مانن� چرا این خاطره های خرده ریز را به ترتیب زمان مرتب کنم؟ نیت من کشیدن خواننده به موقعیتی بود که زمانی را حس کند که من حس کردم. و به نظرم سیمون در این کار موفق بوده البته مترجم در ابتدا گفته هر جا سه نقطه ... گذاشته یعنی قسمتی از متن بنا به دلایلی حذف شده. دیدن این سه نقطه ها و حذف ها برای من زیاد و خسته کننده بود. در آخر اضافه کنم که خواندن این کتاب آسان نیست.
بخشی از کتاب
همه ی انقلابها در مصیبت و بلا قوت می‌یابن� و قوام می‌گیرن� تا سرانجام با مقدس شمردن پیروزیهای نظامی تباه شوند و ضایع گردند و منهدم شوند. ص 254
سیمون در مصاحبه اش درباره جاده فلاندرمیگوید عنوان موقت کتاب تکه هایی از فاجعه بود. فاجعه ای که سر خود من آمد. من جاهای خالی را پر نمیکنم تکه تکه ها به همان صورت باقی می‌مانن� چرا این خاطره های خرده ریز را به ترتیب زمان مرتب کنم؟ نیت من کشیدن خواننده به موقعیتی بود که زمانی را حس کند که من حس کردم. و به نظرم سیمون در این کار موفق بوده البته مترجم در ابتدا گفته هر جا سه نقطه ... گذاشته یعنی قسمتی از متن بنا به دلایلی حذف شده. دیدن این سه نقطه ها و حذف ها برای من زیاد و خسته کننده بود. در آخر اضافه کنم که خواندن این کتاب آسان نیست.
بخشی از کتاب
همه ی انقلابها در مصیبت و بلا قوت می‌یابن� و قوام می‌گیرن� تا سرانجام با مقدس شمردن پیروزیهای نظامی تباه شوند و ضایع گردند و منهدم شوند. ص 254
February 16, 2019
Very nice, long baroque sentences with lots of parentheses are so cool. There's a recurring image of a decaying horse corpse covered in mud that comes up like 4 or 5 times too, that's the good stuff.
August 9, 2021
forget everything you THINK you know about horses...
Read
April 11, 2024خیلی کسل کننده بود هیچ چیز خاصی نداشت که لایق نوبل باشه حتی
Displaying 1 - 30 of 107 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.