What do you think?
Rate this book
Les Rougon-Macquart #4
فتح پلاسان
این رمان اثر امیل زولا نویسنده مشهور سبک ناتورالیسم است که ۱۳۵ سال پیش نوشته شده است.
رمان «فتح پلاسان» با عنوان فرانسوی «La Conquete de Plassans» اولین بار در سال ۱۸۷۴ منتشر شد. زولا در این کتاب با علاقه و دلبستگی فراوانی به خاطرات دوران کودکی خود از زندگی در زادگاهش شهر «اکس» (که در رمان مذکور از آن به نام پلاسان یاد شده) پرداخته است.
این نویسنده فرانسوی، مهم‌تری� نمونه از مدرسه ادبی ناتورالیسم و عامل مهم در توسعه تئاتر ناتورالیسم بود. او یکی از چهره‌ها� اصلی در آزادی سیاسی فرانسه نیز بشمار می‌آی�.
فتح پلاسان را هوشنگ امیرمکری کارمند سابق وزارت امور خارجه سال‌ه� پیش به فارسی برگردانده است.
فتح پلاسان ۴ امین اثر از مجموعه ۲۰ جلدی روگن - ماکار است. مجموعه‌ا� که زولا طی سال‌ها� ۱۸۷۱ تا ۱۸۹۳ به طور پیوسته نوشته و انتشار داد. این مجموعه با داریی خانواده روگن آغاز و با دکتر پاسکال پایان می‌گیر�. در این عرصه عظیم چندین هزار صفحه‌ا� زولا زندگی بیش از ۱۲۰۰ شخصیت را در بستر مهمترین وقایع اجتماعی _ سیاسی روزگارانی که در آن می‌زیس� واکاوی و بررسی می‌کن�. زولا آورنده سبک ناتورالیسم بود و انسان را تابع دو عامل وراثت و جبر می‌دانس� وشخصیت‌ه� را هم با توجه به این دو ویژگی پرداخت خلق می‌کر�.
کتاب شرح درگیری‌ه� و منازعات سیاسی در آستانه انتخابات در شهر کوچک به نام پلاسان است که با حضور کشیش غریبه و مرموزی به نام آبه فوژا رونددیگری پیدا می‌کن�. حضور کشیش شرایطی را فراهم می‌کن� که خواننده با عمق فساد آشکار و نهان شهر که بیش از همه در طبقه اعیان و اشراف وجود دارد آشنا شود.
آبه فوژا یک روند بطنی آرام و هوشمندانه را برا ی فتح پلاسان (از نظر سیاسی) طی می‌کن� و همراه با این سیر در ظاهر صعودی (و در حقیقت نزولی) کشیش برای رسیدن به قدرت و مقام زولا با قدرت و موشکافی فراوان خواننده را صفحه به صفحه در تعفن و تاریکی این مسیر فرو می‌بر�. کشیش در این مسیر واسطه‌ا� می‌شو� که مخاطب نظاره گر نمایش حیرت انگیزی باشد که شخصیت‌ه� و در راس آنها خود کشیش‌ه� رذیلانه و در عین حال رقت آور و بی‌فرجا� برای رسیدن به قدرت و مقام انجام می‌دهن�. حضور کشیش به نوعی حلقه گمشده ا ی است که شهر و آدم‌ه� پر از فساد (را که پیش از حضور کشیش نیز وجود داشت) را به هم وصل و این زنجیر را کامل می‌کن�. در دنیای پلاسان همه در حال سواستفاده و فریب دادن دیگری‌ان� یا خود مورد سوء استفاده قرار می‌گیرن�. این گاهی باعث از بین رفتن مرز بین این دو می‌شو�. آدم‌ه� گاهی فریب می‌دهن� و گاهی فریب می‌خورن�. لحظه‌ا� فاتح‌ان� (مثل آبه فوژا در اوایل و اواسط رمان یا موره در ابتدا) و چندی بعد مغلوب (آبه فوژا در پایان، موره در پایان). چندی بالا هستند، در اوج و لحظه‌ا� بعدتر پایین و در زیر. آدم‌ه� از دورترین روابط تا نزدیک‌تری� آنها در این چرخه نفرت انگیز نفس می‌کشن� و گویی گریزی جز مرگ و دیوانگی (مانند موره) ازین چرخه عبث و تکراری نیست. یا مسیر رسیدن به امیال صاحبان قدرت می‌شون� یا سرنوشتی جز تبعید و مسخرگی و دیوانه شدن را مرگ پیدا نمی‌کنن� (مثل مورت). کشیش از برادر و خواهر خود برای رسیدن به خواسته‌ا� سو استفاده می‌کن�. مورت از همسرش. اهالی فرمانداری و شهرداری از آبه فوژا. آبه فوژا از اهالی فرمانداری و شهرداری از مورت و� و همه از هم برای رسیدن به آمال خود سوء استفاده می‌کنن�.
رمان «فتح پلاسان» با عنوان فرانسوی «La Conquete de Plassans» اولین بار در سال ۱۸۷۴ منتشر شد. زولا در این کتاب با علاقه و دلبستگی فراوانی به خاطرات دوران کودکی خود از زندگی در زادگاهش شهر «اکس» (که در رمان مذکور از آن به نام پلاسان یاد شده) پرداخته است.
این نویسنده فرانسوی، مهم‌تری� نمونه از مدرسه ادبی ناتورالیسم و عامل مهم در توسعه تئاتر ناتورالیسم بود. او یکی از چهره‌ها� اصلی در آزادی سیاسی فرانسه نیز بشمار می‌آی�.
فتح پلاسان را هوشنگ امیرمکری کارمند سابق وزارت امور خارجه سال‌ه� پیش به فارسی برگردانده است.
فتح پلاسان ۴ امین اثر از مجموعه ۲۰ جلدی روگن - ماکار است. مجموعه‌ا� که زولا طی سال‌ها� ۱۸۷۱ تا ۱۸۹۳ به طور پیوسته نوشته و انتشار داد. این مجموعه با داریی خانواده روگن آغاز و با دکتر پاسکال پایان می‌گیر�. در این عرصه عظیم چندین هزار صفحه‌ا� زولا زندگی بیش از ۱۲۰۰ شخصیت را در بستر مهمترین وقایع اجتماعی _ سیاسی روزگارانی که در آن می‌زیس� واکاوی و بررسی می‌کن�. زولا آورنده سبک ناتورالیسم بود و انسان را تابع دو عامل وراثت و جبر می‌دانس� وشخصیت‌ه� را هم با توجه به این دو ویژگی پرداخت خلق می‌کر�.
کتاب شرح درگیری‌ه� و منازعات سیاسی در آستانه انتخابات در شهر کوچک به نام پلاسان است که با حضور کشیش غریبه و مرموزی به نام آبه فوژا رونددیگری پیدا می‌کن�. حضور کشیش شرایطی را فراهم می‌کن� که خواننده با عمق فساد آشکار و نهان شهر که بیش از همه در طبقه اعیان و اشراف وجود دارد آشنا شود.
آبه فوژا یک روند بطنی آرام و هوشمندانه را برا ی فتح پلاسان (از نظر سیاسی) طی می‌کن� و همراه با این سیر در ظاهر صعودی (و در حقیقت نزولی) کشیش برای رسیدن به قدرت و مقام زولا با قدرت و موشکافی فراوان خواننده را صفحه به صفحه در تعفن و تاریکی این مسیر فرو می‌بر�. کشیش در این مسیر واسطه‌ا� می‌شو� که مخاطب نظاره گر نمایش حیرت انگیزی باشد که شخصیت‌ه� و در راس آنها خود کشیش‌ه� رذیلانه و در عین حال رقت آور و بی‌فرجا� برای رسیدن به قدرت و مقام انجام می‌دهن�. حضور کشیش به نوعی حلقه گمشده ا ی است که شهر و آدم‌ه� پر از فساد (را که پیش از حضور کشیش نیز وجود داشت) را به هم وصل و این زنجیر را کامل می‌کن�. در دنیای پلاسان همه در حال سواستفاده و فریب دادن دیگری‌ان� یا خود مورد سوء استفاده قرار می‌گیرن�. این گاهی باعث از بین رفتن مرز بین این دو می‌شو�. آدم‌ه� گاهی فریب می‌دهن� و گاهی فریب می‌خورن�. لحظه‌ا� فاتح‌ان� (مثل آبه فوژا در اوایل و اواسط رمان یا موره در ابتدا) و چندی بعد مغلوب (آبه فوژا در پایان، موره در پایان). چندی بالا هستند، در اوج و لحظه‌ا� بعدتر پایین و در زیر. آدم‌ه� از دورترین روابط تا نزدیک‌تری� آنها در این چرخه نفرت انگیز نفس می‌کشن� و گویی گریزی جز مرگ و دیوانگی (مانند موره) ازین چرخه عبث و تکراری نیست. یا مسیر رسیدن به امیال صاحبان قدرت می‌شون� یا سرنوشتی جز تبعید و مسخرگی و دیوانه شدن را مرگ پیدا نمی‌کنن� (مثل مورت). کشیش از برادر و خواهر خود برای رسیدن به خواسته‌ا� سو استفاده می‌کن�. مورت از همسرش. اهالی فرمانداری و شهرداری از آبه فوژا. آبه فوژا از اهالی فرمانداری و شهرداری از مورت و� و همه از هم برای رسیدن به آمال خود سوء استفاده می‌کنن�.
454 pages, Paperback
First published January 1, 1874
60 people are currently reading
1,860 people want to read
About the author
Émile Zola
2,996books4,192followersÉmile François Zola was an influential French novelist, the most important example of the literary school of naturalism, and a major figure in the political liberalization of France.
More than half of Zola's novels were part of a set of 20 books collectively known as Les Rougon-Macquart. Unlike Balzac who in the midst of his literary career resynthesized his work into La Comédie Humaine, Zola from the start at the age of 28 had thought of the complete layout of the series. Set in France's Second Empire, the series traces the "environmental" influences of violence, alcohol and prostitution which became more prevalent during the second wave of the Industrial Revolution. The series examines two branches of a family: the respectable (that is, legitimate) Rougons and the disreputable (illegitimate) Macquarts for five generations.
As he described his plans for the series, "I want to portray, at the outset of a century of liberty and truth, a family that cannot restrain itself in its rush to possess all the good things that progress is making available and is derailed by its own momentum, the fatal convulsions that accompany the birth of a new world."
Although Zola and Cézanne were friends from childhood, they broke in later life over Zola's fictionalized depiction of Cézanne and the Bohemian life of painters in his novel 'Œܱ (The Masterpiece, 1886).
From 1877 with the publication of L'Assommoir, Émile Zola became wealthy, he was better paid than Victor Hugo, for example. He became a figurehead among the literary bourgeoisie and organized cultural dinners with Guy de Maupassant, Joris-Karl Huysmans and other writers at his luxurious villa in Medan near Paris after 1880. Germinal in 1885, then the three 'cities', Lourdes in 1894, Rome in 1896 and Paris in 1897, established Zola as a successful author.
The self-proclaimed leader of French naturalism, Zola's works inspired operas such as those of Gustave Charpentier, notably Louise in the 1890s. His works, inspired by the concepts of heredity (Claude Bernard), social manichaeism and idealistic socialism, resonate with those of Nadar, Manet and subsequently Flaubert.
More than half of Zola's novels were part of a set of 20 books collectively known as Les Rougon-Macquart. Unlike Balzac who in the midst of his literary career resynthesized his work into La Comédie Humaine, Zola from the start at the age of 28 had thought of the complete layout of the series. Set in France's Second Empire, the series traces the "environmental" influences of violence, alcohol and prostitution which became more prevalent during the second wave of the Industrial Revolution. The series examines two branches of a family: the respectable (that is, legitimate) Rougons and the disreputable (illegitimate) Macquarts for five generations.
As he described his plans for the series, "I want to portray, at the outset of a century of liberty and truth, a family that cannot restrain itself in its rush to possess all the good things that progress is making available and is derailed by its own momentum, the fatal convulsions that accompany the birth of a new world."
Although Zola and Cézanne were friends from childhood, they broke in later life over Zola's fictionalized depiction of Cézanne and the Bohemian life of painters in his novel 'Œܱ (The Masterpiece, 1886).
From 1877 with the publication of L'Assommoir, Émile Zola became wealthy, he was better paid than Victor Hugo, for example. He became a figurehead among the literary bourgeoisie and organized cultural dinners with Guy de Maupassant, Joris-Karl Huysmans and other writers at his luxurious villa in Medan near Paris after 1880. Germinal in 1885, then the three 'cities', Lourdes in 1894, Rome in 1896 and Paris in 1897, established Zola as a successful author.
The self-proclaimed leader of French naturalism, Zola's works inspired operas such as those of Gustave Charpentier, notably Louise in the 1890s. His works, inspired by the concepts of heredity (Claude Bernard), social manichaeism and idealistic socialism, resonate with those of Nadar, Manet and subsequently Flaubert.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 211 reviews
January 13, 2025
If, until now, Zola tried to make us understand the roughness of his characters, almost attracting sympathy, at least understanding, I found that there is much more perspective in this volume. This bourgeois couple will be destroyed by a situation that ultimately oppresses them, and Zola does not seek any escape or extenuating circumstances. No more than on the rest of the excellent society of Plassans, filled with highly uninteresting people and novelists. It is a novel where the story completely folds in on itself, in this circle that will gradually implode.
Another excellent step in my chronological reading of Rougon-Macquart is slightly mixed up compared to the previous volumes. So hop to the following (s)!
Another excellent step in my chronological reading of Rougon-Macquart is slightly mixed up compared to the previous volumes. So hop to the following (s)!
February 14, 2022
La Conquête de Plassans = The Conquest of Plassans (Les Rougon-Macquart #4), Émile Zola
The fourth book in Rogen Macar's twenty-volume series, The Conquest of Plassans, was first published by the French writer, journalist, and playwright Emile Zola in 1874, in the fictional city of Plassans. The action takes place in Plassans, the cradle of the Rougon-Macquarts, a small town that Zola imagined, taking inspiration from Aix-en-Provence and Flassans-sur-Issole. The city, which had been acquired from Napoleon III thanks to the intrigues of the Rougon family (The Fortune of the Rougons), passed to the legitimists.
A Bonapartist priest from the diocese of Besançon, Father Faujas, was sent there by the government to win it back. Upon his arrival, he stayed with François Mouret, a retired shopkeeper. He, his wife Marthe, their three children and their maid lived alone until then in the house.
Marthe and her husband are cousins: she is the daughter of Pierre and Félicité Rougon. He is the son of Ursule Macquart and the hatter Mouret. She is thirty-seven years old, he is forty (respectively forty-two and forty-five at the end of the novel). François is quite manic, which his entourage finds difficult to bear. It occupies a fairly modest place in Plassans, more a spectator than an actor in public life.
تاریخ نخستین خوانش روز دوازدهم ماه فوریه سال2015میلادی
عنوان: فتح پلاسان؛ نویسنده: امیل زولا؛ مترجم: هوشنگ امیرمکری� تهران، نیلوفر، سال1388؛ در453ص؛ شابک9789644484117؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسه - سده19م
چهارمین کتاب از سری بیست جلدی «روگن ماکار» عنوانش «فتح پلاسان» است که «امیل زولا»، نویسنده، روزنامه نگار و نمایش نامه نویس فرانسوی نخستین بار آن را در سال1874میلادی منتشر کردند، ماجرای این رمان در شهری خیالی به نام «پلاسان» رخ میدهد و داستان درباره ی تلاش یک روحانی بدذات است که با توطئه های سیاسی رویدادهای فاجعه باری برای برخی از اهالی آن شهر رقم میزند؛ داستان نخست به شرح زندگی خانواده ی «فرانسوا موره (نوه ی دختری ننه دید و ماکار)» و همسر و دختر دایی او «مارته» میپردازد؛ «فرانسوا» در رفتار خود دچار نوعی اجبار، و همسرش «مارته» به روشنی از یک بیماری روانی در رنج است، که از دیدگاه «زولا» حاصل ازدواج خانوادگی یا فامیلی ژنتیکی در نسل «روگن ماکار» میباشد؛ سه فرزند آنها در این کتاب به روشنی معرفی میشوند، «اکتاو» بزرگترین پسر خانواده، و مردی باهوش اما خنثی و سرد نسبت به جنس زن است، که در دو رمان بعدی سری «روگن ماکار» و در کتابهای «دیگ دیزی (پات-بویل» به سال1882میلادی، و «بهشت بانوان» به سال1883میلادی به عنوان شخصیت اصلی نقشی محوری دارد، پسر جوانتر آرام و درونگرا، و نامش «سرژ» است؛ و دختر آنها «دزیره» هم یک بیمار ذهنی است، زندگی آنها با ورود یک روحانی عجیب و غریب به نام کشیش «فوژاس» و مادرش، که اتاقی در آن خانهٔ اجاره کرده اند دیگر میشود
تاریخ بهنگام رسانی 24/11/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
The fourth book in Rogen Macar's twenty-volume series, The Conquest of Plassans, was first published by the French writer, journalist, and playwright Emile Zola in 1874, in the fictional city of Plassans. The action takes place in Plassans, the cradle of the Rougon-Macquarts, a small town that Zola imagined, taking inspiration from Aix-en-Provence and Flassans-sur-Issole. The city, which had been acquired from Napoleon III thanks to the intrigues of the Rougon family (The Fortune of the Rougons), passed to the legitimists.
A Bonapartist priest from the diocese of Besançon, Father Faujas, was sent there by the government to win it back. Upon his arrival, he stayed with François Mouret, a retired shopkeeper. He, his wife Marthe, their three children and their maid lived alone until then in the house.
Marthe and her husband are cousins: she is the daughter of Pierre and Félicité Rougon. He is the son of Ursule Macquart and the hatter Mouret. She is thirty-seven years old, he is forty (respectively forty-two and forty-five at the end of the novel). François is quite manic, which his entourage finds difficult to bear. It occupies a fairly modest place in Plassans, more a spectator than an actor in public life.
تاریخ نخستین خوانش روز دوازدهم ماه فوریه سال2015میلادی
عنوان: فتح پلاسان؛ نویسنده: امیل زولا؛ مترجم: هوشنگ امیرمکری� تهران، نیلوفر، سال1388؛ در453ص؛ شابک9789644484117؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسه - سده19م
چهارمین کتاب از سری بیست جلدی «روگن ماکار» عنوانش «فتح پلاسان» است که «امیل زولا»، نویسنده، روزنامه نگار و نمایش نامه نویس فرانسوی نخستین بار آن را در سال1874میلادی منتشر کردند، ماجرای این رمان در شهری خیالی به نام «پلاسان» رخ میدهد و داستان درباره ی تلاش یک روحانی بدذات است که با توطئه های سیاسی رویدادهای فاجعه باری برای برخی از اهالی آن شهر رقم میزند؛ داستان نخست به شرح زندگی خانواده ی «فرانسوا موره (نوه ی دختری ننه دید و ماکار)» و همسر و دختر دایی او «مارته» میپردازد؛ «فرانسوا» در رفتار خود دچار نوعی اجبار، و همسرش «مارته» به روشنی از یک بیماری روانی در رنج است، که از دیدگاه «زولا» حاصل ازدواج خانوادگی یا فامیلی ژنتیکی در نسل «روگن ماکار» میباشد؛ سه فرزند آنها در این کتاب به روشنی معرفی میشوند، «اکتاو» بزرگترین پسر خانواده، و مردی باهوش اما خنثی و سرد نسبت به جنس زن است، که در دو رمان بعدی سری «روگن ماکار» و در کتابهای «دیگ دیزی (پات-بویل» به سال1882میلادی، و «بهشت بانوان» به سال1883میلادی به عنوان شخصیت اصلی نقشی محوری دارد، پسر جوانتر آرام و درونگرا، و نامش «سرژ» است؛ و دختر آنها «دزیره» هم یک بیمار ذهنی است، زندگی آنها با ورود یک روحانی عجیب و غریب به نام کشیش «فوژاس» و مادرش، که اتاقی در آن خانهٔ اجاره کرده اند دیگر میشود
تاریخ بهنگام رسانی 24/11/1400هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
February 1, 2025
خانواده اى پنج نفره در آرامشى نسبى در شهر كوچكى به نام "پلاسان"زندگى مى كردند تا اينكه موره پدر خانواده با اينكه رابطه خوبى با مذهب نداشت تصميم مى گيرد طبقه دوم منزل را به كشيشى به نام فوژا كه با مادرش زندگى مى كند اجاره دهد.اما در سر اين كشيش غريبه و مرموز كه ظاهرى آرام و ساده دارد،افكار و دسائسى در حال جان گرفتن و رشد كردن مى باشند!او به فتح "پلاسان"مى انديشد و براى اين فتح يك روند آرام و هوشمندانه را در پيش مى گيرد...
فتح پلاسان چهارمین رمان از مجموعه بیست جلدی خاندان روگن ماکار هست كه برخلاف کتاب‌ها� ديگه اين مجموعه، در این اثر نماینده‌ا� از طبقه کارگر در مقابل بورژوازی قرار نداره. از جمله موارد مهمى كه اميل زولا در اين اثر بهشون توجه داشته عبارتند از:ريا و تزوير رايج در بين نمايندگان مذهب و سياست،درگيرى هاى سياسى و جناحى و تمركز بر روى همه اتفاقاتى كه در پشت پرده اين كشمكش ها در جريانه،سير اتفاقات و تغییرات روحی انسان‌ه� و ظلمى كه ما آدم ها با شايعات باطل و تهمت هامون نسبت به همديگه ميتونيم داشته باشيم،و مواردى از اين دست.
شخصيت پردازى هاى درجه يک اين اثر به همراه يک موضوع ملموس و ناب كه نويسنده توانمند #فرانسوى بدون زياده گويى و توصيف هاى اضافه براى روايت انتخاب كرده بود و ترجمه فوق العاده مرحوم اميرمكری دست در دست هم دادن تا من از خوندن اين اثر خوشخوان نهايت لذت رو ببرم.
فتح پلاسان چهارمین رمان از مجموعه بیست جلدی خاندان روگن ماکار هست كه برخلاف کتاب‌ها� ديگه اين مجموعه، در این اثر نماینده‌ا� از طبقه کارگر در مقابل بورژوازی قرار نداره. از جمله موارد مهمى كه اميل زولا در اين اثر بهشون توجه داشته عبارتند از:ريا و تزوير رايج در بين نمايندگان مذهب و سياست،درگيرى هاى سياسى و جناحى و تمركز بر روى همه اتفاقاتى كه در پشت پرده اين كشمكش ها در جريانه،سير اتفاقات و تغییرات روحی انسان‌ه� و ظلمى كه ما آدم ها با شايعات باطل و تهمت هامون نسبت به همديگه ميتونيم داشته باشيم،و مواردى از اين دست.
شخصيت پردازى هاى درجه يک اين اثر به همراه يک موضوع ملموس و ناب كه نويسنده توانمند #فرانسوى بدون زياده گويى و توصيف هاى اضافه براى روايت انتخاب كرده بود و ترجمه فوق العاده مرحوم اميرمكری دست در دست هم دادن تا من از خوندن اين اثر خوشخوان نهايت لذت رو ببرم.
June 30, 2024
فتح پلاسان کتابی ایست از امیل زولا ، نویسنده سرشناس فرانسوی . کتاب او تقابل‌ه� و کشمکش‌ها� سیاسی و جناحی درون طبقه ثروتمند و سرمایه دار ، شهر خیالی پلاسان را به تصویر می‌کش� که با ورود کشیشی غریبه آرامش ظاهری شهر به هم می‌خور� و گویی رقابتی نفس‌گی� برای کسب قدرت و ثروت هم در خانواده و هم در شهر آغاز می‌شو�.
فتح پلاسان را می توان داستان دو فتح و یا پیروزی ظاهری و یک شکست واقعی دانست ، قهرمان یا ضد قهرمان داستان او کشیشی فقیر و دون پایه است که به همراه مادرش به شهر پلاسان آمده و در خانه فرد ثروتمندی از خانواده روگن ماگار ساکن می شود . او و خانواده ، با نیرنگ و فریب کم کم ارزش ها و خواسته های خود را به خانواده تحمیل کرده و همزمان در دو جبهه خانواده و شهر پیشرفت می کنند .
او نه تنها در جلب نظر خانواده موفق است، بلکه قلب مردم شهر پلاسان را نیز فتح کرده . با سخنان فریبنده و وعده‌ها� امیدوارکننده و رفتاری سرشار از تظاهر، خود را به عنوان منجی و رهبر معنوی مردم معرفی می‌کن� و در این راه، از قدرت ایمان و باورهای مذهبی نیز به نفع خود بهره می‌بر�.
اما در ورای این پیروزی‌ها� ظاهری، شکستی عمیق در حال رقم خوردن است. کشیش در دام قدرت و ثروت گرفتار شده و به تدریج، ایمان و ارزش‌ها� واقعی خود را از دست داده و چهره واقعی خود را نشان می دهد. کشیش به موجودی فاسد و قدرت‌طل� تبدیل می‌شو� که برای رسیدن به اهداف خود از هیچ ظلم و ستمی فروگذار نمی‌کن�.
فراتر از این تقابل و کشمکش ها ، زولا تصویری از فرانسه قرن نوزده ، در زمان ناپلئون سوم را هم نشان می دهد ، جامعه ای سرشار از ریا و فساد ، با مردمانی قدرت طلب . در این میان، نقش کشیشان در گسترش فساد و تباهی، را باید کلیدی دانست. زولا با ظرافت و تیزبینی، نقاب تزویر و فریب را از چهره کشیشان برداشته و نشان میده� که چگونه آنها از قدرت دین و ایمان برای رسیدن به اهداف خود سوءاستفاده می‌کنن�.
دنیای پلاسان، آینه‌ا� تمام‌عیا� از جامعه‌ا� فاسد و تباه است که در آن، زشتی، حقارت، سیاهی و پستی بر نور و عدالت چیره شده است. در این دنیای آشفته، شخصیت‌ه� به جای تلاش برای عدالت و رستگاری، در گردابی از پستی و فرومایگی گرفتار شده‌ان� و گویی برای رسیدن به مقام قهرمانی، مسابقه‌ا� جانانه در پیش گرفته‌ان�.
اما چنانکه زولا نشان می دهد ، این قهرمانی پوچ و توهمی بیش نیست. در این دنیای فاسد، هیچ قهرمانی واقعی وجود ندارد و هر تلاشی برای رسیدن به قدرت و مقام، به تباهی و سقوط منجر می‌شو�.
یکی از ویژگی های بارز سبک ناتورالیسم زولا، تمرکز بر جزئیات دقیق و واقعی است. این توجه به جزئیات در رمان فتح پلاسان نیز به وضوح قابل مشاهده است. زولا با دقت و ظرافت، خصوصیات ظاهری و روحی شخصیت ها، مکان وقوع داستان و روند وقایع را به تصویر کشیده. با این حال، این تاکید بر جزئیات گاه باعث کند شدن روند داستان می شود. توصیفات طولانی و دقیق زولا، ممکن است برای برخی خوانندگان خسته کننده باشد و از هیجان و جذابیت داستان بکاهد.
فتح پلاسان و فیلم بانو
بانو فیملمی ایست به کارگردانی و نویسندگی کارگردان فقید داریوش مهرجویی ، فیلم او داستان زنی تنها و ثروتمند است که به منظور رهایی از تنهایی ، خانه و زندگی خود را در اختیار گروهی از افراد فقیر و یا پاپتی قرار می دهد . او که ابتدا از تصمیم خود سخت خشنود است ، با دیدن تضاد فرهنگی شدید و دزدی های مهمانان خود ، کم کم تغییر کرده و مجبور به گرفتن تصمیم هایی سخت می شود . اثر برجسته استاد را که نقدی بر طبقه فقیر دانسته اند ، با تفاوت هایی فتح پلاسان را به خاطرم می آورد . با این تفاوت مهم که زولا با قرار دادن فقر و مذهب در کنار یکدیگر ، ترکیب خطرناک تری ساخته است .
فتح پلاسان را می توان داستان دو فتح و یا پیروزی ظاهری و یک شکست واقعی دانست ، قهرمان یا ضد قهرمان داستان او کشیشی فقیر و دون پایه است که به همراه مادرش به شهر پلاسان آمده و در خانه فرد ثروتمندی از خانواده روگن ماگار ساکن می شود . او و خانواده ، با نیرنگ و فریب کم کم ارزش ها و خواسته های خود را به خانواده تحمیل کرده و همزمان در دو جبهه خانواده و شهر پیشرفت می کنند .
او نه تنها در جلب نظر خانواده موفق است، بلکه قلب مردم شهر پلاسان را نیز فتح کرده . با سخنان فریبنده و وعده‌ها� امیدوارکننده و رفتاری سرشار از تظاهر، خود را به عنوان منجی و رهبر معنوی مردم معرفی می‌کن� و در این راه، از قدرت ایمان و باورهای مذهبی نیز به نفع خود بهره می‌بر�.
اما در ورای این پیروزی‌ها� ظاهری، شکستی عمیق در حال رقم خوردن است. کشیش در دام قدرت و ثروت گرفتار شده و به تدریج، ایمان و ارزش‌ها� واقعی خود را از دست داده و چهره واقعی خود را نشان می دهد. کشیش به موجودی فاسد و قدرت‌طل� تبدیل می‌شو� که برای رسیدن به اهداف خود از هیچ ظلم و ستمی فروگذار نمی‌کن�.
فراتر از این تقابل و کشمکش ها ، زولا تصویری از فرانسه قرن نوزده ، در زمان ناپلئون سوم را هم نشان می دهد ، جامعه ای سرشار از ریا و فساد ، با مردمانی قدرت طلب . در این میان، نقش کشیشان در گسترش فساد و تباهی، را باید کلیدی دانست. زولا با ظرافت و تیزبینی، نقاب تزویر و فریب را از چهره کشیشان برداشته و نشان میده� که چگونه آنها از قدرت دین و ایمان برای رسیدن به اهداف خود سوءاستفاده می‌کنن�.
دنیای پلاسان، آینه‌ا� تمام‌عیا� از جامعه‌ا� فاسد و تباه است که در آن، زشتی، حقارت، سیاهی و پستی بر نور و عدالت چیره شده است. در این دنیای آشفته، شخصیت‌ه� به جای تلاش برای عدالت و رستگاری، در گردابی از پستی و فرومایگی گرفتار شده‌ان� و گویی برای رسیدن به مقام قهرمانی، مسابقه‌ا� جانانه در پیش گرفته‌ان�.
اما چنانکه زولا نشان می دهد ، این قهرمانی پوچ و توهمی بیش نیست. در این دنیای فاسد، هیچ قهرمانی واقعی وجود ندارد و هر تلاشی برای رسیدن به قدرت و مقام، به تباهی و سقوط منجر می‌شو�.
یکی از ویژگی های بارز سبک ناتورالیسم زولا، تمرکز بر جزئیات دقیق و واقعی است. این توجه به جزئیات در رمان فتح پلاسان نیز به وضوح قابل مشاهده است. زولا با دقت و ظرافت، خصوصیات ظاهری و روحی شخصیت ها، مکان وقوع داستان و روند وقایع را به تصویر کشیده. با این حال، این تاکید بر جزئیات گاه باعث کند شدن روند داستان می شود. توصیفات طولانی و دقیق زولا، ممکن است برای برخی خوانندگان خسته کننده باشد و از هیجان و جذابیت داستان بکاهد.
فتح پلاسان و فیلم بانو
بانو فیملمی ایست به کارگردانی و نویسندگی کارگردان فقید داریوش مهرجویی ، فیلم او داستان زنی تنها و ثروتمند است که به منظور رهایی از تنهایی ، خانه و زندگی خود را در اختیار گروهی از افراد فقیر و یا پاپتی قرار می دهد . او که ابتدا از تصمیم خود سخت خشنود است ، با دیدن تضاد فرهنگی شدید و دزدی های مهمانان خود ، کم کم تغییر کرده و مجبور به گرفتن تصمیم هایی سخت می شود . اثر برجسته استاد را که نقدی بر طبقه فقیر دانسته اند ، با تفاوت هایی فتح پلاسان را به خاطرم می آورد . با این تفاوت مهم که زولا با قرار دادن فقر و مذهب در کنار یکدیگر ، ترکیب خطرناک تری ساخته است .
August 23, 2023
He appeared to be in a daze as he stood there leaning against the mantelpiece, a far-off look in his eyes. He was the master now and no longer needed to act contrary to his instincts; he could stretch out his hand, take hold of the town, and make it tremble. His gaunt dark figure filled the drawing room. Gradually the armchairs had been pulled closer together, forming a circle around him. The men expected him to express his satisfaction. The women implored him with their looks, like subservient slaves.
The fourth novel of the The Rougon-Macquart series is set in the sleepy town of Plassans and centers on Francois Mouret and his wife Marthe (Rougon) who live their somewhat normal and agreeable life along with their three children and their cook.
But Mourets' pleasant life and the lives of the inhabitants of the idyllic town of Plassans changes for the worse when the ambitious and sinister Abbé Faujas and his mother arrive in town and rent rooms in Mouret’s house.
The town was positively terrified when they saw this conqueror of their own making grow into a monster.
The main theme of this book is religious hypocrisy, deception and political machinations.
The fourth novel of the The Rougon-Macquart series is set in the sleepy town of Plassans and centers on Francois Mouret and his wife Marthe (Rougon) who live their somewhat normal and agreeable life along with their three children and their cook.
But Mourets' pleasant life and the lives of the inhabitants of the idyllic town of Plassans changes for the worse when the ambitious and sinister Abbé Faujas and his mother arrive in town and rent rooms in Mouret’s house.
The town was positively terrified when they saw this conqueror of their own making grow into a monster.
The main theme of this book is religious hypocrisy, deception and political machinations.
February 9, 2022
vraiment trop fort � un bijou de construction, des personnages absolument parfaits dans leurs acharnements et leurs vices, un propos rêche sur l’hypocrisie et le matérialisme absolu de la société du XIXe siècle, tout ça avec la plume rigoureuse et flamboyante de Zola � je l’adore � et puis cette circularité, ces indices, cette tension entre politique et religion mourante, tout est génial et il rejoint sans conteste mes romans préférés de Zola
mon avis en vidéo :
mon avis en vidéo :
July 10, 2021
فتح پلاسان، چهارمین رمان از مجموعه بیست جلدی روگن ماکار است.
کتاب روایت‌گ� درگیری‌ها� سیاسی و جناحیِ درون بورژوازی شهری کوچک به نام پلاسان است که با حضور کشیشی غریبه و مرموز روند دیگری به خود می‌گیر�. برخلاف دیگر کتاب‌ها� مجموعه، در این کتاب نماینده‌ا� از طبقه کارگر در مقابل بورژوازی قرار ندارد.
مارت و موره زن و شوهری هستند با سه فرزند، زندگی آرامی در پلاسان دارند تا این‌ک� کشیشی غریبه با مادرش به‌عنوا� مستأجر ساکن خانه آن‌ه� می‌شون�. کشیش و مادرش به مرور زمان با دسیسه‌ها� مختلف، به نفوذ و غلبه خود بر این خانواده می‌افزایند� روندی که در نهایت به فتحِ خانه� موره و فتحِ شهر پلاسان می‌انجام�.
�
ریاکاری روحانیت، موقعیت‌ها� اجتماعی، شایعات باطل، سقوط به جنون و پیامدهای آن تنها چند مورد از موضوعاتی است که زولا در این داستانِ شکنندگی و جاه‌طلب� انسان‌ها� به آن‌ه� می‌پرداز�.
به‌لحا� تکنیک روایی، امیل زولا در این کتاب روش متفاوتی را نسبت به سه کتاب اول این مجموعه دنبال می‌کن�. زولا داستان را با فصل‌ها� کوتاه‌تر� خلق می‌کن� و از طرف دیگر، توصیف‌ها� طولانی خود را کنار گذاشته و سبک داستانی را بر اساس طرح و دنیای درونی شخصیت‌ه� در پیش می‌گیر�. به همین دلیل فتح پلاسان یکی از خوش‌خوان‌تری� کتاب‌ها� این مجموعه است.
کتاب روایت‌گ� درگیری‌ها� سیاسی و جناحیِ درون بورژوازی شهری کوچک به نام پلاسان است که با حضور کشیشی غریبه و مرموز روند دیگری به خود می‌گیر�. برخلاف دیگر کتاب‌ها� مجموعه، در این کتاب نماینده‌ا� از طبقه کارگر در مقابل بورژوازی قرار ندارد.
مارت و موره زن و شوهری هستند با سه فرزند، زندگی آرامی در پلاسان دارند تا این‌ک� کشیشی غریبه با مادرش به‌عنوا� مستأجر ساکن خانه آن‌ه� می‌شون�. کشیش و مادرش به مرور زمان با دسیسه‌ها� مختلف، به نفوذ و غلبه خود بر این خانواده می‌افزایند� روندی که در نهایت به فتحِ خانه� موره و فتحِ شهر پلاسان می‌انجام�.
�
ریاکاری روحانیت، موقعیت‌ها� اجتماعی، شایعات باطل، سقوط به جنون و پیامدهای آن تنها چند مورد از موضوعاتی است که زولا در این داستانِ شکنندگی و جاه‌طلب� انسان‌ها� به آن‌ه� می‌پرداز�.
به‌لحا� تکنیک روایی، امیل زولا در این کتاب روش متفاوتی را نسبت به سه کتاب اول این مجموعه دنبال می‌کن�. زولا داستان را با فصل‌ها� کوتاه‌تر� خلق می‌کن� و از طرف دیگر، توصیف‌ها� طولانی خود را کنار گذاشته و سبک داستانی را بر اساس طرح و دنیای درونی شخصیت‌ه� در پیش می‌گیر�. به همین دلیل فتح پلاسان یکی از خوش‌خوان‌تری� کتاب‌ها� این مجموعه است.
May 28, 2021
فتح پلاسان چهارمین کتاب مجموعه روگن ماکاره و دنباله مستقیم کتاب اول مجموعه محسوب میشه. داستان کتاب تغییرات و نابودی یک خانواده بورژوا رو بوسیله سیاست، مذهب، خباثت، رقابت و شایعات بی‌پای� و اساس روایت می‌کن�. موضوع اصلی این داستان نقد مذهب ریاکاره و بیزاری زولا از کشیش ها و نظام مذهبی فاسد آمیخته به سیاست امپراطوری دوم در این کتاب کاملا مشهوده به خصوص در توصیفاتی که از کشیش داستان میشه
August 16, 2023
Quinta novela de Émile Zola que leo, y cuarta de la saga familiar de los Rougon-Macquart , esa serie en la que el autor bosquejaba un retrato fiel de la sociedad francesa durante el Segundo Imperio, representando los cambios de todo tipo que hubo en ese periodo, según los principios de la novela naturalista. Y como siempre, Zola no defrauda. Tras la pequeña decepción que me lleve el año pasado con “Thérèse Raquin� (aunque sigo pensando que eso se debió más a las circunstancias en que lo leí que a la propia obra en si. O al menos eso espero) este autor francés me ha vuelto a demostrar lo que es sufrir de verdad leyendo un libro, y cerrarlo con una sensación de angustia extrema en el cuerpo y de pena absoluta por sus protagonistas. Eso es lo que me ha pasado con la mayoría de lecturas que hecho con él. Y esta vez tampoco ha sido una excepción. Y, por supuesto, también me ha recordado porque es un autor que pese a que me hace sufrir tanto también me encanta como escribe, porque aquí vuelve a dejar claro porque es uno de los grandes de las letras de la literatura francesa y universal y como se hace una literatura de calidad en todos los sentidos.
En la ciudad provincial de Plassans vive el matrimonio formado por los primos Francois Mouret y Marthe Rougon, junto a sus tres hijos. La apacible vida burguesa de la familia se desmorona lentamente cuando deciden alquilar la parte de arriba de su casa al padre Faujas, un clérigo recién llegado al lugar con su madre. Ambicioso y pagado de si mismo, Faujas ha llegado dispuesto a hacerse con el control de la ciudad. Y empezara por dominar el hogar de los Rougon, desposeyendo a sus habitantes ya no solo de sus bienes materiales, también de sus propias personalidades y su cordura.
Tengo que reconocer que la novela, al principio, no terminaba de convencerme ni de emocionarme. Me costó mucho entrar completamente en ella. Pero cuando lo hice fue imposible para mí dejar de leerla hasta terminarla. Quizás porque ya me conozco como son las cosas con el siempre querido Zola, pero desde el minuto uno he percibido en esta lectura una atmósfera abocada a la tragedia y a la miseria humana en las que se ha ido ahondado a medida que la narración iba avanzando.
Y de que manera.
Desde prácticamente el principio era incapaz de ver por donde iban a ir los tiros en esta obra. De ahí que con cada giro de guión y con cada una de las desgracias que acontecían en la novela me fuera sorprendiendo más, quedándome más impactada en cada momento mientras veía como el auge del padre Faujas bebía de la decadencia de los Mouret. En los dos primeros capítulos no se encontramos ante un cuadro nítidamente pintado, que ilustra la ordenada y tranquila vida de los Mouret, hasta entonces perfecta y aburridamente normal. Este cuadro, cuando llegamos a los últimas páginas de la novela, ha desaparecido totalmente. El libro es la cruda narración de como se da este desmoronamiento, de una forma pausada, atroz y feroz.
Con el telón de fondo del enfrentamiento entre los seguidores de los Orleans y los partidarios del emperador Luis Napoleón III, en “La Conquista de Plassans� conocemos como un anodina y aparentemente tranquila ciudad de provincias se convierte en un autentico y cruento campo de batalla, ya no solo en lo político, sino también en lo ideológico y religioso. La novela tiene dos arcos argumentales: el lento, pero firme, avance de Faujas en la sociedad civil y religiosa de Plassans, con las consecuencias que eso tiene para los Mouret, y las luchas políticas y rivalidades entre los bandos legitimistas y orleanistas . Ambas ramas argumentales beben la una de la otra con Faujas, haciendo este las veces de puente entre ambas. De una forma sutil y sibilina , que va poniendo los pelos de punta, el cura se da cuenta de que para tomar el poder en la ciudad debe hacerse con los corazones de las mujeres del lugar. Y lo logrará por medio de Marthe, una mujer de vida pasiva y anodina, aparentemente satisfecha con su papel de acomodada madre y esposa. Pero Faujas sabrá ver a una mujer que tras sus miedos, timidez y aparente satisfacción con su existencia, necesita de más emociones en la misma; y a través de su soledad endémica tiene la necesidad de tener algo que la llene completamente. Y sin quererlo, el mismo se convertirá en el objeto de los desvelos de la mujer, una pasión de tintes sexuales que al no poder ser consumada abocará a la mujer a un fervor religioso que la llevará a la locura y el paroxismo religioso. Un deterioro que ira a la par que el del el convencional y fanfarrón Mouret, que se convertirá en menos que una piltrafa humana, un monigote sin fuerzas que terminara por ser despreciado dentro y fuera de su casa, siendo psicológicamente degradado Mouret será la primera víctima a sacrificar del implacable Faujas, y Marthe, aunque en su fervor místico y sexual no pueda verlo, se convertirá en complice de un asesinato físico, económico, mental y social que terminará por ir en su propia contra en todos los sentidos.
Mira que en otras novelas Zola crea personajes que son malvados de diferentes formas y niveles, pero creo que ninguno me ha dado tanto repelus como el padre Faujas. Hombre de pasado y carácter oscuros, resulta escalofriante ver como primero va haciéndose con el control de Marthe, para después hacerse con el dominio absoluto de su hogar, logrando incluso que los hijos de esta acaben por abandonar la casa. Y desde ahí va infiltrándose, poco a poco, como una enfermedad, en todos los resquicios de la ciudad de Plassans, escondiendo su auténtica personalidad y sus intenciones bajo un disfraz de amabilidad y simpatia que hasta a él mismo le cuesta mantener en ocasiones. Que en el título de la obra se hable de conquista ya es muy significativo por sí mismo: la ciudad de Plassans es la plaza a tomar, y lo hará por medio de intrigas, y su frente será el corazón de las mujeres y las necesidades de los más humildes. No necesitará armas físicas para infringir en algunas de las personas que pueblan esta novela heridas mortales.
Al padre le acompañan una hermana y un cuñado que solo buscan vivir bien aunque sea por medio del robo y el engaño, y una madre que le idolatra plenamente. Resulta fantasmagórico ver como primero Faujas va haciéndose cada vez más y más grande dentro de la casa de los Mouret, hasta llegar a ocupar todos sus rincones y destruir la paz de la familia y sus lazos sin contemplaciones o remordimientos. Y como poco a poco sus familiares también acabarán por hacerse dueños de todos los espacios y objetos de lugar. Es un personaje que es tan tenebroso que casi resulta sacado de una novela gótica, y su forma de pensar y actuar están perfectamente definidas por Zola de una forma que hace que toda esta conquista del alma y la materia sea increíblemente creíble, que sus personajes principales tengan un comportamiento psicológico que se extiende delante del lector de una forma muy precisa. Lo mismo puede decirse del resto de caracteres que pueblan estas páginas. Ya sea miembros de la familia Faujas, de la Mouret-Macquart, o los diferentes personajes que forman el entramado burgués civil de la ciudad, todos tienen sus propias personalidades, biografía y ambiciones. Todos y cada uno de ellos están nítidamente trazados, conformando un fresco en el que todos sus hilos están muy bien urdidos unos con otros, de forma que son un auténtico tapiz humano de una ciudad de provincias y francesa bajo el segundo imperio.
Todo esto está descrito de una forma implacablemente sutil y certera. Zola tiene una pluma que sin grandes adornos literarios o frases grandilocuentes, impacta y llega al lector. Es elegante y sincera,si, pero también dolorosamente cruel en todo lo que describe. El autor se extiende en los detalles, ya sea en las descripciones de espacios y entornos, como en hablarnos de ciertos procesos y situaciones. Pero es lo que Zola no se corta ni un pelo es a la hora de representar a sus personajes, no ahorra a sus lectores ningún dato espinoso y se recrea en todos sus matices, narrando, en todo su esplendor, la inmundincia de su degradación humana y como esta va dándose progresivamente. A lo largo de toda la novela la atmósfera más volviéndose más y más opresiva según los acontecimientos van sucediéndose. Hasta desembocar en un final que si lo piensas detenidamente no podría haber sido otro. Es como si toda la locura y maldad que se ha expresado a lo largo de las páginas de este libro hayan ido acumulándose para desembocar de una forma catártica en un final violento y miserable. Pero además, demuestra ser un maestro a la hora de retratar cómo es la vida en una ciudad de provincias, la forma en que se haya definida por dos bandos políticos. Pero también por las alianzas, la hipocresía, las avaricias los cotilleos, las redecillas, los rencores, las manipulaciones y los cotilleos, que deforman la realidad, muchas veces a costa de unos y a favor de otros. Al final, la conclusión que Zola nos muestra es que da igual a qué bando político votes, o cual sea tu adscripción, al final uno y otro no dejan de ser las dos caras de la misma moneda, a todos les mueve sus apetencias personales y sus deseos. Sus creencias políticas están más para sus conveniencias que para las del pueblo llano, y por ello son perfectamente modificables.
Por cierto, aunque hay personajes realmente desagradables, si hay alguno al que le cogido auténtica manía y que desde ya os digo que entra en mi lista personal de personajes literarios más odiados de todos los tiempos es el de Rose, la cocinera de Mouret. Poca gente ha logrado cabrearme tanto como ella por la forma en que se entrometía en todo, la forma en que cada uno de sus palabras y sus actos solo lograba ahondar más en la miseria de sus amos y ayudar a Faujas y compañía a incidir más en su dominio de la casa.
Para acabar, me parece interesante señalar que no es necesario leer los libros de la saga de los Rougon-Macquart. Son obras autónomas unas con otras, cada una de ellas se ocupa de un aspecto de la sociedad y la vida en el segundo imperio. De hecho, si mal no recuerdo la novela de esta saga familiar que he leído más recientemente fue “El Paraíso de las Damas�, cuyo protagonista es el hijo de los protagonistas de esta que nos ocupa. Tengo que reconocer que no tenía muchas esperanzas con “La conquista de Plassans� , pero Zola me ha cerrado totalmente la boca. Es una historia en la que te sientes como si estuvieras en un pozo oscuro en plena caída libre. Una caída hacia los horrores que se esconden dentro de las casas, y que marcan la degradación de las personas como seres humanos. Una caída que nace de las ambiciones humanas y de la religiosidad extrema. Hay algo de claustrofóbico en esta novela, que subraya la degradación humana y moral como solo Zola sabe hacerlo.
En la ciudad provincial de Plassans vive el matrimonio formado por los primos Francois Mouret y Marthe Rougon, junto a sus tres hijos. La apacible vida burguesa de la familia se desmorona lentamente cuando deciden alquilar la parte de arriba de su casa al padre Faujas, un clérigo recién llegado al lugar con su madre. Ambicioso y pagado de si mismo, Faujas ha llegado dispuesto a hacerse con el control de la ciudad. Y empezara por dominar el hogar de los Rougon, desposeyendo a sus habitantes ya no solo de sus bienes materiales, también de sus propias personalidades y su cordura.
Tengo que reconocer que la novela, al principio, no terminaba de convencerme ni de emocionarme. Me costó mucho entrar completamente en ella. Pero cuando lo hice fue imposible para mí dejar de leerla hasta terminarla. Quizás porque ya me conozco como son las cosas con el siempre querido Zola, pero desde el minuto uno he percibido en esta lectura una atmósfera abocada a la tragedia y a la miseria humana en las que se ha ido ahondado a medida que la narración iba avanzando.
Y de que manera.
Desde prácticamente el principio era incapaz de ver por donde iban a ir los tiros en esta obra. De ahí que con cada giro de guión y con cada una de las desgracias que acontecían en la novela me fuera sorprendiendo más, quedándome más impactada en cada momento mientras veía como el auge del padre Faujas bebía de la decadencia de los Mouret. En los dos primeros capítulos no se encontramos ante un cuadro nítidamente pintado, que ilustra la ordenada y tranquila vida de los Mouret, hasta entonces perfecta y aburridamente normal. Este cuadro, cuando llegamos a los últimas páginas de la novela, ha desaparecido totalmente. El libro es la cruda narración de como se da este desmoronamiento, de una forma pausada, atroz y feroz.
Con el telón de fondo del enfrentamiento entre los seguidores de los Orleans y los partidarios del emperador Luis Napoleón III, en “La Conquista de Plassans� conocemos como un anodina y aparentemente tranquila ciudad de provincias se convierte en un autentico y cruento campo de batalla, ya no solo en lo político, sino también en lo ideológico y religioso. La novela tiene dos arcos argumentales: el lento, pero firme, avance de Faujas en la sociedad civil y religiosa de Plassans, con las consecuencias que eso tiene para los Mouret, y las luchas políticas y rivalidades entre los bandos legitimistas y orleanistas . Ambas ramas argumentales beben la una de la otra con Faujas, haciendo este las veces de puente entre ambas. De una forma sutil y sibilina , que va poniendo los pelos de punta, el cura se da cuenta de que para tomar el poder en la ciudad debe hacerse con los corazones de las mujeres del lugar. Y lo logrará por medio de Marthe, una mujer de vida pasiva y anodina, aparentemente satisfecha con su papel de acomodada madre y esposa. Pero Faujas sabrá ver a una mujer que tras sus miedos, timidez y aparente satisfacción con su existencia, necesita de más emociones en la misma; y a través de su soledad endémica tiene la necesidad de tener algo que la llene completamente. Y sin quererlo, el mismo se convertirá en el objeto de los desvelos de la mujer, una pasión de tintes sexuales que al no poder ser consumada abocará a la mujer a un fervor religioso que la llevará a la locura y el paroxismo religioso. Un deterioro que ira a la par que el del el convencional y fanfarrón Mouret, que se convertirá en menos que una piltrafa humana, un monigote sin fuerzas que terminara por ser despreciado dentro y fuera de su casa, siendo psicológicamente degradado Mouret será la primera víctima a sacrificar del implacable Faujas, y Marthe, aunque en su fervor místico y sexual no pueda verlo, se convertirá en complice de un asesinato físico, económico, mental y social que terminará por ir en su propia contra en todos los sentidos.
Mira que en otras novelas Zola crea personajes que son malvados de diferentes formas y niveles, pero creo que ninguno me ha dado tanto repelus como el padre Faujas. Hombre de pasado y carácter oscuros, resulta escalofriante ver como primero va haciéndose con el control de Marthe, para después hacerse con el dominio absoluto de su hogar, logrando incluso que los hijos de esta acaben por abandonar la casa. Y desde ahí va infiltrándose, poco a poco, como una enfermedad, en todos los resquicios de la ciudad de Plassans, escondiendo su auténtica personalidad y sus intenciones bajo un disfraz de amabilidad y simpatia que hasta a él mismo le cuesta mantener en ocasiones. Que en el título de la obra se hable de conquista ya es muy significativo por sí mismo: la ciudad de Plassans es la plaza a tomar, y lo hará por medio de intrigas, y su frente será el corazón de las mujeres y las necesidades de los más humildes. No necesitará armas físicas para infringir en algunas de las personas que pueblan esta novela heridas mortales.
Al padre le acompañan una hermana y un cuñado que solo buscan vivir bien aunque sea por medio del robo y el engaño, y una madre que le idolatra plenamente. Resulta fantasmagórico ver como primero Faujas va haciéndose cada vez más y más grande dentro de la casa de los Mouret, hasta llegar a ocupar todos sus rincones y destruir la paz de la familia y sus lazos sin contemplaciones o remordimientos. Y como poco a poco sus familiares también acabarán por hacerse dueños de todos los espacios y objetos de lugar. Es un personaje que es tan tenebroso que casi resulta sacado de una novela gótica, y su forma de pensar y actuar están perfectamente definidas por Zola de una forma que hace que toda esta conquista del alma y la materia sea increíblemente creíble, que sus personajes principales tengan un comportamiento psicológico que se extiende delante del lector de una forma muy precisa. Lo mismo puede decirse del resto de caracteres que pueblan estas páginas. Ya sea miembros de la familia Faujas, de la Mouret-Macquart, o los diferentes personajes que forman el entramado burgués civil de la ciudad, todos tienen sus propias personalidades, biografía y ambiciones. Todos y cada uno de ellos están nítidamente trazados, conformando un fresco en el que todos sus hilos están muy bien urdidos unos con otros, de forma que son un auténtico tapiz humano de una ciudad de provincias y francesa bajo el segundo imperio.
Todo esto está descrito de una forma implacablemente sutil y certera. Zola tiene una pluma que sin grandes adornos literarios o frases grandilocuentes, impacta y llega al lector. Es elegante y sincera,si, pero también dolorosamente cruel en todo lo que describe. El autor se extiende en los detalles, ya sea en las descripciones de espacios y entornos, como en hablarnos de ciertos procesos y situaciones. Pero es lo que Zola no se corta ni un pelo es a la hora de representar a sus personajes, no ahorra a sus lectores ningún dato espinoso y se recrea en todos sus matices, narrando, en todo su esplendor, la inmundincia de su degradación humana y como esta va dándose progresivamente. A lo largo de toda la novela la atmósfera más volviéndose más y más opresiva según los acontecimientos van sucediéndose. Hasta desembocar en un final que si lo piensas detenidamente no podría haber sido otro. Es como si toda la locura y maldad que se ha expresado a lo largo de las páginas de este libro hayan ido acumulándose para desembocar de una forma catártica en un final violento y miserable. Pero además, demuestra ser un maestro a la hora de retratar cómo es la vida en una ciudad de provincias, la forma en que se haya definida por dos bandos políticos. Pero también por las alianzas, la hipocresía, las avaricias los cotilleos, las redecillas, los rencores, las manipulaciones y los cotilleos, que deforman la realidad, muchas veces a costa de unos y a favor de otros. Al final, la conclusión que Zola nos muestra es que da igual a qué bando político votes, o cual sea tu adscripción, al final uno y otro no dejan de ser las dos caras de la misma moneda, a todos les mueve sus apetencias personales y sus deseos. Sus creencias políticas están más para sus conveniencias que para las del pueblo llano, y por ello son perfectamente modificables.
Por cierto, aunque hay personajes realmente desagradables, si hay alguno al que le cogido auténtica manía y que desde ya os digo que entra en mi lista personal de personajes literarios más odiados de todos los tiempos es el de Rose, la cocinera de Mouret. Poca gente ha logrado cabrearme tanto como ella por la forma en que se entrometía en todo, la forma en que cada uno de sus palabras y sus actos solo lograba ahondar más en la miseria de sus amos y ayudar a Faujas y compañía a incidir más en su dominio de la casa.
Para acabar, me parece interesante señalar que no es necesario leer los libros de la saga de los Rougon-Macquart. Son obras autónomas unas con otras, cada una de ellas se ocupa de un aspecto de la sociedad y la vida en el segundo imperio. De hecho, si mal no recuerdo la novela de esta saga familiar que he leído más recientemente fue “El Paraíso de las Damas�, cuyo protagonista es el hijo de los protagonistas de esta que nos ocupa. Tengo que reconocer que no tenía muchas esperanzas con “La conquista de Plassans� , pero Zola me ha cerrado totalmente la boca. Es una historia en la que te sientes como si estuvieras en un pozo oscuro en plena caída libre. Una caída hacia los horrores que se esconden dentro de las casas, y que marcan la degradación de las personas como seres humanos. Una caída que nace de las ambiciones humanas y de la religiosidad extrema. Hay algo de claustrofóbico en esta novela, que subraya la degradación humana y moral como solo Zola sabe hacerlo.
October 29, 2021
This is probably more of a 3* book but Zola finishes it in such an over the top way that makes it a much more memorable story. Small town politics and religion with a focus on Francois Mouret and his wife Marthe, and the priest Abbe Faujas who becomes their lodger. Madness, religious zeal, greed hypocrisy, and many more vices of the people of Plassans are revealed as the Abbe becomes the most influential man in the town.
October 16, 2022
Madness. It is a disease that affects all.
François Mouret went mad. Why? His wife Marthe obsessed about the new abbé, Ovide Faujas. Jealousy? Perhaps. She wasn’t that religious until her husband rented rooms for the new abby and his mother. That’s when things went downhill for all.
Marthe and François were cousins. He was 40; she was 37. She was the daughter of Félicité and Pierre Rougon; he was the son of Ursula Macquart. They lived a simple life.
They had three children, Octave, Serge and Desirée. Octave was ready for the big city Nice, Serge was keen on the church, and Desirée had mental health issues. At 17, she liked nothing better than to run after the animals, getting filthy dirty and loved to play. Marthe was aghast; François, like most men of those days, laid the blame on his wife. Their life was being challenged when the new renters arrived.
Abbé Faujas was a go-getter. His aim in life was to climb the religious ladder. He wanted to rebuild the crumbling church of Saint-Saturnin. Marthe knew a lot of the high society women. As Zola says, “Plaisez aux femmes, si vous voulez que Plassans soit à vous.� To get things done, you need to advocate via their wives.
Perhaps disturbed by her mentally challenged daughter, and no thanks to her allusive husband, she fell in big time with the abbé. It worked for the abbé. The bishop gave him the rank of curé. He became the talk of the town. And the town talked about Marthe’s closeness to the abbé. Like all places, gossip leads to scandal. And much to her husband’s chagrin.
Plassans is an imaginary small town in the south of France. Everyone knows everyone. To get things done you need power. The high society consisted of Sous-préfecture M. Péqueur des Saulaies, the mayor M. Delangre, doctor Porquier, the judge M. Maffre and the others, M. Rastoil, M. de Bourdeu, and M. de Condamin. Add in the power of the Rougon family and the animosity with the Macquart’s and you know where you stand in town.
Local elections were on and a great deal of lobbying was taking place. Republicans were vying to get back into power while others supported the ruler Napoleon III. A battle was brewing again and abbé Faujas was again playing politics. Now you’re talking intrigue.
One day, Faujas� sister Olympe and husband Honoré Trouche turned up, moving in to the house of Mouret. They were drunks and loved to party. The Mouret’s house was getting very crowded. Perhaps this drove him around the bend. One day, he snapped. Literally.
François started to beat on his wife (not good). He was chased by the local ruffians in town. He made a fool of himself. Their old cook Rose always had some choice words about the couple but favoured Marthe. François left for his uncle Macquart’s place before he could do more damage. Marthe ran to the curé for help (hmm, maybe more than that). And on top of this, Faujas� sister and brother in law took over the house (ruining everything in their wake). And Faujas� mother just egged her son on to move up the ladder. Things were a mess.
Political intrigue, religious intrigue, romantic intrigue and family issues fill this book. Who knew priests were so evil? Can you say “toxic family hell?� It’s messy, it’s complicated, sometimes it’s funny, but mostly it’s a heartbreaking mess. The ending is truly eventful (now that is an understatement).
Conquest? More like crushed.
Full four stars.
François Mouret went mad. Why? His wife Marthe obsessed about the new abbé, Ovide Faujas. Jealousy? Perhaps. She wasn’t that religious until her husband rented rooms for the new abby and his mother. That’s when things went downhill for all.
Marthe and François were cousins. He was 40; she was 37. She was the daughter of Félicité and Pierre Rougon; he was the son of Ursula Macquart. They lived a simple life.
They had three children, Octave, Serge and Desirée. Octave was ready for the big city Nice, Serge was keen on the church, and Desirée had mental health issues. At 17, she liked nothing better than to run after the animals, getting filthy dirty and loved to play. Marthe was aghast; François, like most men of those days, laid the blame on his wife. Their life was being challenged when the new renters arrived.
Abbé Faujas was a go-getter. His aim in life was to climb the religious ladder. He wanted to rebuild the crumbling church of Saint-Saturnin. Marthe knew a lot of the high society women. As Zola says, “Plaisez aux femmes, si vous voulez que Plassans soit à vous.� To get things done, you need to advocate via their wives.
Perhaps disturbed by her mentally challenged daughter, and no thanks to her allusive husband, she fell in big time with the abbé. It worked for the abbé. The bishop gave him the rank of curé. He became the talk of the town. And the town talked about Marthe’s closeness to the abbé. Like all places, gossip leads to scandal. And much to her husband’s chagrin.
Plassans is an imaginary small town in the south of France. Everyone knows everyone. To get things done you need power. The high society consisted of Sous-préfecture M. Péqueur des Saulaies, the mayor M. Delangre, doctor Porquier, the judge M. Maffre and the others, M. Rastoil, M. de Bourdeu, and M. de Condamin. Add in the power of the Rougon family and the animosity with the Macquart’s and you know where you stand in town.
Local elections were on and a great deal of lobbying was taking place. Republicans were vying to get back into power while others supported the ruler Napoleon III. A battle was brewing again and abbé Faujas was again playing politics. Now you’re talking intrigue.
One day, Faujas� sister Olympe and husband Honoré Trouche turned up, moving in to the house of Mouret. They were drunks and loved to party. The Mouret’s house was getting very crowded. Perhaps this drove him around the bend. One day, he snapped. Literally.
François started to beat on his wife (not good). He was chased by the local ruffians in town. He made a fool of himself. Their old cook Rose always had some choice words about the couple but favoured Marthe. François left for his uncle Macquart’s place before he could do more damage. Marthe ran to the curé for help (hmm, maybe more than that). And on top of this, Faujas� sister and brother in law took over the house (ruining everything in their wake). And Faujas� mother just egged her son on to move up the ladder. Things were a mess.
Political intrigue, religious intrigue, romantic intrigue and family issues fill this book. Who knew priests were so evil? Can you say “toxic family hell?� It’s messy, it’s complicated, sometimes it’s funny, but mostly it’s a heartbreaking mess. The ending is truly eventful (now that is an understatement).
Conquest? More like crushed.
Full four stars.
January 7, 2021
Pubblicato nel 1875, “La conquista di Plassans� è il quarto romanzo pubblicato appartenente al ciclo dei Rougon- Maquart.
Ritornando nell’immaginaria cittadina di Plassans, dove ha origine la stirpe di questo ciclo narrativo, Zola rende protagonista una seconda generazione che fonde i due rami della famiglia.
Marthe Rougon, infatti, si è sposata con François Mouret (ramo Maquart).
Un’unione che diventa una carica esplosiva di quelle tare famigliari involontariamente ereditate.
Nella calma e silenziosa vita domestica di questa famiglia s’insinua un misterioso personaggio:
l’abate Faujias.
Una rovina inesorabile li attende e Zola, maestro nel caratterizzare i suoi personaggi, non ha pietà di nessuno: né Stato, né popolo, né Chiesa.
Gli eventi si susseguono in un intreccio tra cattiverie umane e mire politiche.
Nulla però è scontato.
Se è vero che i deboli facilmente possono essere strumenti nelle mani delle persone sbagliate non è detto che in qualche non possa esistere una forma di giustizia..
- Il Ciclo Rougon-Maquart è costituito da venti romanzi collegati fra loro.
In questo esperimento, l’autore vuole fornire la storia naturale e sociale di una famiglia (e nello stesso tempo dell’intera società francese), sotto l’impero di Napoleone III.
Viene narrato il destino di due famiglie con avventure e vicende spiacevoli.
L’obiettivo di Zola è dimostrare la tesi dell’ereditarietà: inclinazioni al vizio che diventano vere e proprie tare e si trasmettono di generazione in generazione (Alcoolismo, prostituzione, corruzione, istinto omicida).
Nonostante ciò ognuno dei venti romanzi può essere letto indipendentemente dagli altri.
Qui il Gdl -
Ritornando nell’immaginaria cittadina di Plassans, dove ha origine la stirpe di questo ciclo narrativo, Zola rende protagonista una seconda generazione che fonde i due rami della famiglia.
Marthe Rougon, infatti, si è sposata con François Mouret (ramo Maquart).
Un’unione che diventa una carica esplosiva di quelle tare famigliari involontariamente ereditate.
Nella calma e silenziosa vita domestica di questa famiglia s’insinua un misterioso personaggio:
l’abate Faujias.
Una rovina inesorabile li attende e Zola, maestro nel caratterizzare i suoi personaggi, non ha pietà di nessuno: né Stato, né popolo, né Chiesa.
Gli eventi si susseguono in un intreccio tra cattiverie umane e mire politiche.
Nulla però è scontato.
Se è vero che i deboli facilmente possono essere strumenti nelle mani delle persone sbagliate non è detto che in qualche non possa esistere una forma di giustizia..
- Il Ciclo Rougon-Maquart è costituito da venti romanzi collegati fra loro.
In questo esperimento, l’autore vuole fornire la storia naturale e sociale di una famiglia (e nello stesso tempo dell’intera società francese), sotto l’impero di Napoleone III.
Viene narrato il destino di due famiglie con avventure e vicende spiacevoli.
L’obiettivo di Zola è dimostrare la tesi dell’ereditarietà: inclinazioni al vizio che diventano vere e proprie tare e si trasmettono di generazione in generazione (Alcoolismo, prostituzione, corruzione, istinto omicida).
Nonostante ciò ognuno dei venti romanzi può essere letto indipendentemente dagli altri.
Qui il Gdl -
January 25, 2021
در لیست مورد علاقه‌ها� قرارش می‌د�.
کتاب فتح پلاسان از امیل زولا داستان کشیشی رو روایت می‌کن� که تازه به شهر کوچکی به نام پلاسان (در نزدیکی پاریس) وارد شده. البته همه چیز حول محور کشیش نمیچرخه، ارتباطاتی که پیدا می‌کن� کم کم باعث ورود اشخاص به داستان می‌ش�. نکته ای که به نظرم جالب اومد این بود که شخصیت ها به سرعت دستخوش تغییر می‌شدن� و زولا از پس توصیف این تغییرات خیلی عالی براومده بود، همین نکته باعث جذابیت داستان می‌ش�.
همچنین� توی این رمان ارتباط مذهب و سیاست بررسی شده بود و رقابت های سیاسی با توطعه ها و زیراب زنی هاشون توصیف می‌ش�. ضمن این‌ک� شخصیت اصلی داستان هم کم‌ک� پیگیر منافع خودش می‌ش�.
در کل بسیار پسندیدم و ترجمه� هم عاالی بود.
زولا هم که از قبل می‌دونست� کار درسته و بهم ثابت شد:)
ژرمینالشم سفارش دادم بیارن😎
کتاب فتح پلاسان از امیل زولا داستان کشیشی رو روایت می‌کن� که تازه به شهر کوچکی به نام پلاسان (در نزدیکی پاریس) وارد شده. البته همه چیز حول محور کشیش نمیچرخه، ارتباطاتی که پیدا می‌کن� کم کم باعث ورود اشخاص به داستان می‌ش�. نکته ای که به نظرم جالب اومد این بود که شخصیت ها به سرعت دستخوش تغییر می‌شدن� و زولا از پس توصیف این تغییرات خیلی عالی براومده بود، همین نکته باعث جذابیت داستان می‌ش�.
همچنین� توی این رمان ارتباط مذهب و سیاست بررسی شده بود و رقابت های سیاسی با توطعه ها و زیراب زنی هاشون توصیف می‌ش�. ضمن این‌ک� شخصیت اصلی داستان هم کم‌ک� پیگیر منافع خودش می‌ش�.
در کل بسیار پسندیدم و ترجمه� هم عاالی بود.
زولا هم که از قبل می‌دونست� کار درسته و بهم ثابت شد:)
ژرمینالشم سفارش دادم بیارن😎
Read
May 11, 20186.5/10
I was beginning to fear that this one would never end. No matter how much I read, there were always at least 100 pages left to go. I felt certain I'd read the equivalent of two thousand pages when I looked up to see "100 more to go". Was Penelope at work, on her magic shroud? While I slept, she added 100 pages each night. This is surely the most boring book in the Rougon-Macquart series yet. (This is my 4th.)
Multiple stray thoughts occurred to me as I was sighing and bemoaning my way through this one: I would have enjoyed this as a teenager, just "eating up" every word of Zola's religious and political caricatures; I would have enjoyed this as a young uni student as we dissected and parsed every precious Zolaian (is that a word? if not it should be) thought. Now: not so much. Now, it just annoyed me because the more I read, the more absurd it became. I even read it in French for a while, thinking that the translator had dropped the ball on this one, as often happens with Zola. Nope. The translator was bang-on, in sentiment, in cultural reference, in boring old prose.
"Mon Dieu. Mon Dieu. Would that Abbé Faujas and precious Marthe Mouret be swallowed whole by the religious fire that burns them," I thought. Oh, such prophecies, in the old and wise! I could have written this in my sleep and made it a barn-burning mini-series for television.
Plodding. Lumbering. Dragging. Floundering. Hummmmdrrum. I still hear the low base rumbling in my skull. This book has driven me to the edge of distraction.
These characters were too far-fetched even for me, and I say that having lived in the shadow (and grip) of small-town (catholic) Ontario where the priests and nuns ruled the communities with iron fists; where the manipulations and maneuverings could have been the prototypes for Zola's people, had they lived in his time. But even they, in their machinations, could never have gone this far.
Zola's main characters don't work here, because the caricatures are flawed; they are consistently evil and nasty specimens, without once achieving a breath of kind humanity. Human nature is not like that, and I am surprised that Zola should paint them this way. Even 'umble Uriah has his moments of tenderness -- where he reveals the soft underbelly of his humanity. Here, Abbé Faujas is persistently evil, from the moment he walks into the town with his gnarly crone of a mother in tow, to the moment he expires on the mythical pyre. (One can almost hear Satan cackling, and crackling away, over Faujas's demise.)
Marthe Mouret is the epitome of religious ecstasy gone badder-than-bad: a portrait incarnate of unrelenting religious fervour and obeisance-to-the-Black-Cloth in misplaced adoration: in loving the man, she thinks she is loving God. Such women were indeed created by the Catholic Church, but never such a woman as Mme Mouret.
François Mouret plays the fool from beginning to end, a relentless hard-headed, narcissistic moron who is saved from himself by his own wilful madness.
The dozens of other evil characters that populate the novel are no more than stick figures of evilness, which once again surprised me in Zola. I'd expected more depth and perspicuity from him. (Perhaps by this point in the series he was getting tired of his own mission, of painting the baseness of human nature and so let loose like a cannon shot, without much accuracy.)
As I slept on this, and reflected more, my estimation fell even more, and so slipped to a mere 6.5/10 stars because of the total implausibility of this scenario. I've never had difficulty in suspending my disbelief in literature, for the sake of a good story, but this one, for some reason stretches the very bounds of cockeyed credulity. This one was so over the top, that even Le ventre de Paris was less gormandizing.
I was beginning to fear that this one would never end. No matter how much I read, there were always at least 100 pages left to go. I felt certain I'd read the equivalent of two thousand pages when I looked up to see "100 more to go". Was Penelope at work, on her magic shroud? While I slept, she added 100 pages each night. This is surely the most boring book in the Rougon-Macquart series yet. (This is my 4th.)
Multiple stray thoughts occurred to me as I was sighing and bemoaning my way through this one: I would have enjoyed this as a teenager, just "eating up" every word of Zola's religious and political caricatures; I would have enjoyed this as a young uni student as we dissected and parsed every precious Zolaian (is that a word? if not it should be) thought. Now: not so much. Now, it just annoyed me because the more I read, the more absurd it became. I even read it in French for a while, thinking that the translator had dropped the ball on this one, as often happens with Zola. Nope. The translator was bang-on, in sentiment, in cultural reference, in boring old prose.
"Mon Dieu. Mon Dieu. Would that Abbé Faujas and precious Marthe Mouret be swallowed whole by the religious fire that burns them," I thought. Oh, such prophecies, in the old and wise! I could have written this in my sleep and made it a barn-burning mini-series for television.
Plodding. Lumbering. Dragging. Floundering. Hummmmdrrum. I still hear the low base rumbling in my skull. This book has driven me to the edge of distraction.
These characters were too far-fetched even for me, and I say that having lived in the shadow (and grip) of small-town (catholic) Ontario where the priests and nuns ruled the communities with iron fists; where the manipulations and maneuverings could have been the prototypes for Zola's people, had they lived in his time. But even they, in their machinations, could never have gone this far.
Zola's main characters don't work here, because the caricatures are flawed; they are consistently evil and nasty specimens, without once achieving a breath of kind humanity. Human nature is not like that, and I am surprised that Zola should paint them this way. Even 'umble Uriah has his moments of tenderness -- where he reveals the soft underbelly of his humanity. Here, Abbé Faujas is persistently evil, from the moment he walks into the town with his gnarly crone of a mother in tow, to the moment he expires on the mythical pyre. (One can almost hear Satan cackling, and crackling away, over Faujas's demise.)
Marthe Mouret is the epitome of religious ecstasy gone badder-than-bad: a portrait incarnate of unrelenting religious fervour and obeisance-to-the-Black-Cloth in misplaced adoration: in loving the man, she thinks she is loving God. Such women were indeed created by the Catholic Church, but never such a woman as Mme Mouret.
François Mouret plays the fool from beginning to end, a relentless hard-headed, narcissistic moron who is saved from himself by his own wilful madness.
The dozens of other evil characters that populate the novel are no more than stick figures of evilness, which once again surprised me in Zola. I'd expected more depth and perspicuity from him. (Perhaps by this point in the series he was getting tired of his own mission, of painting the baseness of human nature and so let loose like a cannon shot, without much accuracy.)
As I slept on this, and reflected more, my estimation fell even more, and so slipped to a mere 6.5/10 stars because of the total implausibility of this scenario. I've never had difficulty in suspending my disbelief in literature, for the sake of a good story, but this one, for some reason stretches the very bounds of cockeyed credulity. This one was so over the top, that even Le ventre de Paris was less gormandizing.
May 18, 2017
Another Zola masterpiece. The hypocrisy of the clergy, social status, vicious gossip and the descent into madness and its consequences are just a few of the themes that drive this tale of human frailty and ambition. This story could be considered the sequel to The Fortune of the Rougons, the first of the Rougon-Macquart cycle, although it was sixth in Zola’s recommended reading order.
Marthe Rougon, the youngest of the Rougon siblings, and her husband, Francois Mouret—first cousin to Marthe and part of the illegitimate Macquart family tree—are a prosperous couple in the mythical Provence town of Plassans. They rent a room to an enigmatic, mysterious priest, Abbé Faujas, who has left his previous station under unclear circumstances, and his mother. Francois suggests that his wife lead an effort to start a home for young girls. This begins a sequence of events that forever changes the town of Plassans, its social elite and the Rougon and Mouret familes.
Zola’s writing, an intricate late 19th century social commentary, reminds me, in many ways, of Sinclair Lewis’s observations about early 20th century America. In other words, he comments on the great issues of his time that reverberate timelessly. And he always knew how to construct a dramatic, astonishing conclusion.
Marthe Rougon, the youngest of the Rougon siblings, and her husband, Francois Mouret—first cousin to Marthe and part of the illegitimate Macquart family tree—are a prosperous couple in the mythical Provence town of Plassans. They rent a room to an enigmatic, mysterious priest, Abbé Faujas, who has left his previous station under unclear circumstances, and his mother. Francois suggests that his wife lead an effort to start a home for young girls. This begins a sequence of events that forever changes the town of Plassans, its social elite and the Rougon and Mouret familes.
Zola’s writing, an intricate late 19th century social commentary, reminds me, in many ways, of Sinclair Lewis’s observations about early 20th century America. In other words, he comments on the great issues of his time that reverberate timelessly. And he always knew how to construct a dramatic, astonishing conclusion.
June 10, 2023
Zola has struck again with his Naturalism.
I read this as part of my ongoing challenge to reading some of the novels in the Rougon-Macquart cycle. While I haven't always liked all the novels in the cycle, this one, despite claims of being dated, ranks high.
Blending Second Empire French politics in the fictional provincial town Plassans with the tragedy of a family afflicted by mental illness lurking in the genes, Zola is at his best here as he seamlessly weaves the threads together.
I found Marthe's character quite realistic; her descent into religious mania was equal parts shocking and convincing. While Francois as a character is less developed, you can't help but feel sorry for him as he sees his entire family go to the dogs because of the machinations of Abbe Faujas and his relatives. The footnotes are helpful and although I know a few things about the Legitimist vs. Orleanist vs. Republican factions, they added a great deal to my knowledge.
The novel's best descriptions are the quasi-religious, quasi-sexual feelings Marthe feels for Abbe Faujas. Zola is quite ambiguous with his language here. In fact, a part of me wondered till the end whether the abbe did express some sort of physical affection for her.
And you, you awoke me with words which made my heart turn over. You, you let me enter again into my lost youth� Oh, you don’t know what joy you gave me at the beginning! It was a warmth in me, a sweet warmth which spread through my body and soul. I listened to my heart. My hope was immense. At forty, that seemed to me ridiculous sometimes, and I smiled; then I forgave myself because I was so happy. But now I want the rest of that promised happiness. This can’t be all there is. There is something else, isn’t there? Please believe me, this constant yearning that is burning me and putting me in agony is exhausting me.
Another strength was the narration of the general bourgeois attitude in France's provinces. Their nosiness, greed, selfishness, and cruelty drip from every page.
Félicité kissed Marthe on the forehead as if the latter were still sixteen. She then extended her hand to Mouret. Their usual mode of conversation had a sharp edge of irony.
‘Well,� she asked with a smile, ‘have the police not been to arrest you yet, you old revolutionary?�
‘Not yet,� he replied, also with a laugh. ‘They are waiting till your husband gives them the order.�
‘Oh, very funny,� Félicité replied, her eyes blazing.
Marthe appealed to Mouret with a pleading look; he had certainly gone too far. But he was off and there was no stopping him:
‘Good gracious, what can we be thinking of? Here we are receiving you in the dining room! Let’s go into the drawing room.�
This was one of his usual jokes. When Félicité came calling he assumed her affectations. It was no good Marthe saying they were fine where they were, she and her mother were obliged to follow him into the drawing room.
Or this blunt assessment:
In Plassans, you see, the people doesn’t exist and the nobility is beyond hope; the only tolerable, charming folk who go to a lot of trouble for prominent people are a few nouveaux riches. Our little world of civil servants is very happy. We keep ourselves to ourselves, live how we want to, without worrying about the inhabitants, as if we had pitched our tents in a conquered land.
Unfortunately, Zola never develops Abbe Faujas' character to a significant extent. He remains a monstrous albeit imposing caricature, epitomizing the author's contempt and fear of the powerful clergy and their unbridled influence in the Second Empire. The novel sags in the middle due to his rather uninteresting figure. However, certain other secondary characters (significant in other novels in the series) are richly developed, Felicite and Uncle Macquart in particular.
Brutal, shocking, and above all honest, The Conquest of Plassans is definitely a must-read.
I read this as part of my ongoing challenge to reading some of the novels in the Rougon-Macquart cycle. While I haven't always liked all the novels in the cycle, this one, despite claims of being dated, ranks high.
Blending Second Empire French politics in the fictional provincial town Plassans with the tragedy of a family afflicted by mental illness lurking in the genes, Zola is at his best here as he seamlessly weaves the threads together.
I found Marthe's character quite realistic; her descent into religious mania was equal parts shocking and convincing. While Francois as a character is less developed, you can't help but feel sorry for him as he sees his entire family go to the dogs because of the machinations of Abbe Faujas and his relatives. The footnotes are helpful and although I know a few things about the Legitimist vs. Orleanist vs. Republican factions, they added a great deal to my knowledge.
The novel's best descriptions are the quasi-religious, quasi-sexual feelings Marthe feels for Abbe Faujas. Zola is quite ambiguous with his language here. In fact, a part of me wondered till the end whether the abbe did express some sort of physical affection for her.
And you, you awoke me with words which made my heart turn over. You, you let me enter again into my lost youth� Oh, you don’t know what joy you gave me at the beginning! It was a warmth in me, a sweet warmth which spread through my body and soul. I listened to my heart. My hope was immense. At forty, that seemed to me ridiculous sometimes, and I smiled; then I forgave myself because I was so happy. But now I want the rest of that promised happiness. This can’t be all there is. There is something else, isn’t there? Please believe me, this constant yearning that is burning me and putting me in agony is exhausting me.
Another strength was the narration of the general bourgeois attitude in France's provinces. Their nosiness, greed, selfishness, and cruelty drip from every page.
Félicité kissed Marthe on the forehead as if the latter were still sixteen. She then extended her hand to Mouret. Their usual mode of conversation had a sharp edge of irony.
‘Well,� she asked with a smile, ‘have the police not been to arrest you yet, you old revolutionary?�
‘Not yet,� he replied, also with a laugh. ‘They are waiting till your husband gives them the order.�
‘Oh, very funny,� Félicité replied, her eyes blazing.
Marthe appealed to Mouret with a pleading look; he had certainly gone too far. But he was off and there was no stopping him:
‘Good gracious, what can we be thinking of? Here we are receiving you in the dining room! Let’s go into the drawing room.�
This was one of his usual jokes. When Félicité came calling he assumed her affectations. It was no good Marthe saying they were fine where they were, she and her mother were obliged to follow him into the drawing room.
Or this blunt assessment:
In Plassans, you see, the people doesn’t exist and the nobility is beyond hope; the only tolerable, charming folk who go to a lot of trouble for prominent people are a few nouveaux riches. Our little world of civil servants is very happy. We keep ourselves to ourselves, live how we want to, without worrying about the inhabitants, as if we had pitched our tents in a conquered land.
Unfortunately, Zola never develops Abbe Faujas' character to a significant extent. He remains a monstrous albeit imposing caricature, epitomizing the author's contempt and fear of the powerful clergy and their unbridled influence in the Second Empire. The novel sags in the middle due to his rather uninteresting figure. However, certain other secondary characters (significant in other novels in the series) are richly developed, Felicite and Uncle Macquart in particular.
Brutal, shocking, and above all honest, The Conquest of Plassans is definitely a must-read.
January 28, 2024
Nel quarto episodio del ciclo si torna nella piccola Plassans, una storia potente e tragica, ricca di azione a tinte noir che amalgama politica, religione ed analisi della follia. Si osserva la lenta alienazione della famiglia Mouret, in pasto ai " lupi" del Secondo Impero, nascosti anche sotto la tonaca religiosa.
March 12, 2021
Two problems for me with this book
1. A lot of unexplained information about the various political factions of mid-19th century french politics... I could have did hours - or days - of research to understand what was common knowledge when this book was published. So, the book is opaque to the 21st century reader, as is.
2. Zola knows more about the story and the characters than the reader does. A multitude of cardboard characters perform acts and dialogues that move the plot forward, but we really have no backstory to understand why they do and say what they do. A rookie mistake and one which diminishes the reader's experience.
If you're interested in Zola's Rougon-Macquart series, this will give you more of the same, but if you want a better introduction to his work, try Germinal, or another.
1. A lot of unexplained information about the various political factions of mid-19th century french politics... I could have did hours - or days - of research to understand what was common knowledge when this book was published. So, the book is opaque to the 21st century reader, as is.
2. Zola knows more about the story and the characters than the reader does. A multitude of cardboard characters perform acts and dialogues that move the plot forward, but we really have no backstory to understand why they do and say what they do. A rookie mistake and one which diminishes the reader's experience.
If you're interested in Zola's Rougon-Macquart series, this will give you more of the same, but if you want a better introduction to his work, try Germinal, or another.
April 14, 2023
از ادبیات فرانسه، قلم و روایت امیل زولا منو مسحور خودش می‌کن�. زولا که مبدع سبک ناتورالیسم یا طبیعت‌گراییه� برخلاف ادبیات کلاسیک فرانسه که معمولا توصیفات زیادی داره، در کنار داستان اصلی به توصیف طبیعت می‌پرداز�.
داستان درباره کشیشیه که همراه مادرش طبقه دوم خانواده‌ا� سکونت می‌کن� و اوایل که خوش‌نا� نبود، سربه‌زی� و گوشه‌گی� بود اما رفته رفته نفوذ و محبوبیتش در شهر پلاسان زیاد می‌ش� و حتی با جهت‌گیری‌ها� سیاسی، کنترل شهر رو به‌صور� ناملموس در دست می‌گیر� و یجورایی شهر پلاسان رو فتح می‌کن�.
خانواده کشیش هم وارد داستان می‌ش� و صاحب خانه و به‌خصو� زنش رو تحت سیطره خودشون می‌گیر�.
داستان به‌خاط� کلاسیک بودنش، گاهی اتفاقات اغراق‌شد� و ناملموس هم داره که مربوط به دوران قدیمه که قابل‌درک�. پایانش خیلی شوکه‌کنند� بود و دوست داشتم جور دیگه باشه.
همیشه از خوندن کتاب‌ها� امیل زولا لذت بردم.
از بهترین آثار زولا نبود اما کلا همه کتاب‌ها� امیل زولا رو پیشنهاد می‌د�. کتاب کمتردیده‌شد� اما عمیق و قشنگیه.
داستان درباره کشیشیه که همراه مادرش طبقه دوم خانواده‌ا� سکونت می‌کن� و اوایل که خوش‌نا� نبود، سربه‌زی� و گوشه‌گی� بود اما رفته رفته نفوذ و محبوبیتش در شهر پلاسان زیاد می‌ش� و حتی با جهت‌گیری‌ها� سیاسی، کنترل شهر رو به‌صور� ناملموس در دست می‌گیر� و یجورایی شهر پلاسان رو فتح می‌کن�.
خانواده کشیش هم وارد داستان می‌ش� و صاحب خانه و به‌خصو� زنش رو تحت سیطره خودشون می‌گیر�.
داستان به‌خاط� کلاسیک بودنش، گاهی اتفاقات اغراق‌شد� و ناملموس هم داره که مربوط به دوران قدیمه که قابل‌درک�. پایانش خیلی شوکه‌کنند� بود و دوست داشتم جور دیگه باشه.
همیشه از خوندن کتاب‌ها� امیل زولا لذت بردم.
از بهترین آثار زولا نبود اما کلا همه کتاب‌ها� امیل زولا رو پیشنهاد می‌د�. کتاب کمتردیده‌شد� اما عمیق و قشنگیه.
August 5, 2018
Ce Zola, ah ce Zola me tourmente, il me joue des tours, m'emmène par-ci par-là, et je me laisse, je me livre à ses lignes sans me plaindre.
Je n'ai aimé le livre que vers les deux derniers chapitres, je l'ai trouvé ennuyant, las quelques fois même, je m'attendais à ce que ça soit mieux que le dernier tome, mais ce n'était pas le cas.
J'étais satisfaite pas la fin pourtant, c'était juste ce que l'abbé, sa mère, sa sœur et son mari ont mérités.
Je pense que je suis accro aux écritures de Zola, il y a même des jours où je ne veux lire que du Zola, et j'ai toujours hâte de terminer d'un tome pour passer à un autre.
On verra pourtant ce qui va arriver à Plassans maintenant qu'il n'y a plus de Faujas pour concurrencer les Rougons.
Je n'ai aimé le livre que vers les deux derniers chapitres, je l'ai trouvé ennuyant, las quelques fois même, je m'attendais à ce que ça soit mieux que le dernier tome, mais ce n'était pas le cas.
J'étais satisfaite pas la fin pourtant, c'était juste ce que l'abbé, sa mère, sa sœur et son mari ont mérités.
Je pense que je suis accro aux écritures de Zola, il y a même des jours où je ne veux lire que du Zola, et j'ai toujours hâte de terminer d'un tome pour passer à un autre.
On verra pourtant ce qui va arriver à Plassans maintenant qu'il n'y a plus de Faujas pour concurrencer les Rougons.
November 14, 2022
کتاب بسیار نکته تامل برانگیز این کتاب چهره ای است که زولا از کشیشان و قدرت پنهان و ویران گرشون ارائه میده . تقریبا هیچ کشیش خوب و مثبتی در رمان وجود نداره . چیزی جز چهره هایی قدرت طلب ،متزلل، ظالم ، فاسد و بیرحم از این کشیشان در کتاب نمیبینیم .
هر 2 کشیشی که در ظاهر رقابت اصلی میان آن دوست تمامی این ویژگی ها رو به تمامی دارا هستن و در نهایت یکی دیگری رو به شکلی زیرکانه حذف و نابود میکنه .
چقدر خوندنش تو این روزها بجا بود،
کتابی که توسط نویسنده قهاری چون زولا قریب به ۱۵۰ سال پیش منتشر شد و ما هنوز در حال جدال �
بیست و سوم آبان ماه ۰۱
هر 2 کشیشی که در ظاهر رقابت اصلی میان آن دوست تمامی این ویژگی ها رو به تمامی دارا هستن و در نهایت یکی دیگری رو به شکلی زیرکانه حذف و نابود میکنه .
چقدر خوندنش تو این روزها بجا بود،
کتابی که توسط نویسنده قهاری چون زولا قریب به ۱۵۰ سال پیش منتشر شد و ما هنوز در حال جدال �
بیست و سوم آبان ماه ۰۱
June 26, 2021
An important part of the sequence, in that it critiques politics/power on the micro level - that of the local, bourgeois, gossiping town folk. However, as a novel I just did not find it particularly engaging or as well executed as others.
Interesting to see that Zola’s notes for the novel state his intention for Faujas� misogyny to be a key character trait and a focus for criticism. Again, another of the very many supports throughout these novels for the idea of him as, if not a proto-feminist, then at least feminist adjacent ;-)
This one is probably for completionists only, though it does work better when read immediately after Fortune.
On to its sequel now, with only a couple of novels left to go before I finish the whole sequence (though I am going to re-read Nana in its new translation before I end). Not a dud in the batch so far, though this possibly came closest.
Interesting to see that Zola’s notes for the novel state his intention for Faujas� misogyny to be a key character trait and a focus for criticism. Again, another of the very many supports throughout these novels for the idea of him as, if not a proto-feminist, then at least feminist adjacent ;-)
This one is probably for completionists only, though it does work better when read immediately after Fortune.
On to its sequel now, with only a couple of novels left to go before I finish the whole sequence (though I am going to re-read Nana in its new translation before I end). Not a dud in the batch so far, though this possibly came closest.
February 23, 2020
This story in the series is a slow burner. 3.5. The ending was excellent. Marthe and her husband with their children live an idyllic life. However, Mouret the husband decides to let the room to Abbe Faujas and his mother. So begins a story of the Abbe slowly manipulating the family and town of Plassans to his advantage. Marthe becomes obsessed with religion bordering on madness. Her husband hopelessly looks on and unknowingly becomes accused of false happenings which become more and more exaggerated.
Political intrigue, gossip, lies, clerical power struggles all contribute to a road to madness. At the Centre is the Abbe a power hungry cleric who is sent to Plassans after being disgraced to redeem himself.
The narrative ramps up the tension with the in laws of the Abbe moving in and Rose the cook on the side of the Abbe. Ultimately, the climax in violence is brilliant in this fourth novel of the series.
Political intrigue, gossip, lies, clerical power struggles all contribute to a road to madness. At the Centre is the Abbe a power hungry cleric who is sent to Plassans after being disgraced to redeem himself.
The narrative ramps up the tension with the in laws of the Abbe moving in and Rose the cook on the side of the Abbe. Ultimately, the climax in violence is brilliant in this fourth novel of the series.
July 22, 2024
Akcja czwartego tomu cyklu Rougon-Macquart umieszczona jest ponownie w Plassans w domu Marty Rougon, która poślubiła kuzyna z linii Macquartów � Francoisa. To zgodne małżeństwo, które wychowuje troje dzieci: Octave'a, Serge'a i Desirée. Dziewczynka jest umysłowo opóźniona, zapewne na skutek małżeństwa osób spokrewnionych, ale tego tematu Zola tu jeszcze nie podejmuje.
Ciąg dalszy:
Ciąg dalszy:
September 26, 2023
Ne La conquista di Plassans Émile Zola ci riporta dove tutto è iniziato. Dopo un lungo lavoro di gestazione, anche questo romanzo come altri dello stesso autore è stato dapprima pubblicato sulla rivista letteraria “Le Siècle� in quarantaquattro puntate, tra il febbraio e l'aprile del 1874 e poi in volume unico nel 1876.
Romanzo che piacque a Turgenev e Flaubert, La conquista di Plassans è considerato dai più un ritorno alle origini del ciclo sia perché è strettamente legato al primo romanzo, La fortuna dei Rougon, sia perché si svolge nella stessa cittadina di origine della famiglia Rougon-Macquart, Plassans nella regione della Provenza pochi anni dopo gli avvenimenti del primo volume.
Qui troviamo la famiglia di François Mouret, sposato con sua cugina Marthe Rougon. Dopo aver passato alcuni anni a Marsiglia, quando lui va in pensione i due coniugi decidono di trasferirsi a Plassans. La famiglia Mouret è una famiglia felice, con tre figli e le loro giornate trascorrono serene, tranquille e monotone nella loro quotidianità. Casa Mouret è pulita, ordinata e solare; il giardino � orgoglio del capofamiglia � è curato personalmente da François, una parte è coltivata come frutteto l'altra come giardino con siepi di bosso, confina da una parte con il cortile della Sottoprefettura e dall'altra parte con quello della famiglia Rastoil.
La serenità della casa viene sconvolta quando François, per aiutare l'economia familiare, decide di subaffittare una stanza al terzo piano della sua abitazione –che al momento è usata come deposito� all'abate Foujas di Besançon che gli è stato raccomandato dall'abate Bourette, in cerca di una stanza per lui e la madre. Questa notizia nonostante porti beneficio economico alla famiglia non lascia tranquilla Marthe. L'arrivo improvviso e anticipato di madre e figlio porta lo sconvolgimento all'interno della casa. I due estranei a poco a poco si insinuano nella vita familiare e nella casa dei Mouret, sconvolgendo i precari equilibri familiari e la fragile salute mentale dei due coniugi (entrambi eredi della follia genetica della capostipite Adelaide), che ogni giorno diventano sempre più distanti.
Romanzo sconosciuto rispetto ad altri più famosi appartenenti al ciclo, La conquista di Plassans si è rivelato un buon libro che si legge con piacere, coinvolgente, in cui il contesto è ben descritto. Al centro di questo romanzo vi sono intrighi politici, intrighi religiosi, ambizioni personali, questioni familiari, fragilità umane.
In questo romanzo Zola ci mostra quanto e come è cambiata la vita e il clima politico-sociale nella provincia francese, in particolare a Plassans, alcuni anni dopo il colpo di stato di Luigi Napoleone.
Sono, infatti, passati pochi anni dall'instaurazione dell'impero di Napoleone III, è il 1858 e la cittadina di Plassans dopo aver appoggiato il colpo di stato, nelle successive elezioni amministrative ha eletto un sindaco vicino ai repubblicani. Un grave smacco per Eugène Rougon, che è diventato un pezzo grosso del governo imperiale. Per riconquistare la sua cittadina natale (sempre retrograda, legittimista e clericale), il potente ministro invia segretamente l'abate Foujas, divenuto strumento nelle mani di Eugène. Fin dalla sua prima apparizione Zola paragona la figura dell'abate a delle nuvole nere che arrivano ad oscurare una giornata di sole; la sua entrata in scena insieme alla madre mi ha trasmesso una sensazione di ribrezzo come quella che mi diede la prima apparizione di Uriah Heep quando lessi “David Copperfield�; mi ha messo addosso un'inquietudine che non riesco neanche a spiegare; una sorta di presagio sinistro di catastrofe imminente (soprattutto la madre).
L'abate Foujas è sicuramente uno dei personaggi più riusciti e la figura meglio descritta dalla penna di Zola in tutto il romanzo. Misogino, arrivista, falso, misterioso, intrigante, ambizioso, ostenta una povertà assoluta grazie alla sua tonaca sporca e sdrucita; nonostante disprezzi la politica, osserva in silenzio e con pazienza la situazione locale e inizia a costruire trame, calunnie e intrighi, sempre seguendo i preziosi consigli di Eugène Rougon. La conquista di Plassans dell'abate Foujas avviene poco per volta, a piccoli passi: prima conquista le donne borghesi attraverso la promozione di opere pie rivolte alla “salvezza� delle fanciulle “disinibite�, poi conquista i ragazzi attraverso la creazione di un circolo rivolto ai giovani ragazzi, figli degli uomini più influenti della cittadina, per “salvarli� dai vizi come gioco, alcol, donne o dal fare una vita dedita all'andare a zonzo.
L'abate arrivato di soppiatto in città riesce a manipolare e ingannare tutti, tranne Félicité Rougon, l'unica che è a conoscenza del suo ruolo e del motivo della sua venuta a Plassans; la vecchia Rougon riuscirà a tirare i fili di tutta la faccenda e a sfruttarlo per il suo tornaconto personale.
I primi che l'abate ingannerà sono i coniugi Mouret: Marthe è una donna tranquilla, umile, sottomessa, atea, madre amorevole, dedita alla famiglia e alla casa, la cui vita viene sconvolta e travolta dalla follia ossessiva e dalla passione erotica � religiosa per l'abate. La sua fragile mente non regge a tutto ciò e questo la porta a tradire se stessa e la sua famiglia. Suo marito François è un maniaco dell'ordine, un po' avaro, ma è in fondo un uomo buono e profondamente fragile. Viene falsamente accusato di maltrattamenti dalla stessa moglie, e ciò lo porta dapprima a perdere la stima di coloro che gli stanno vicini (famiglia, amici, domestici), poi dei suoi concittadini e questo lo porta a perdere il senno e tutto quello che ha costruito negli anni precedenti.
I personaggi principali ma anche quelli secondari sono ben tratteggiati e delineati in maniera eccellente, come sempre nei libri di Zola, e questo conferma ancora una volta la maestria dell'autore francese. A poco a poco vengono rivelati vizi, virtù, debolezze, meschinità, avidità dei personaggi, analizzati nella loro complicata psicologia in maniera precisa, acuta e chirurgica dalla penna-bisturi dello scrittore.
Una delle altre caratteristiche che amo nei libri di Zola, e apprezzo sempre di più, è la sua capacità di saper scrivere, mostrarci e farci vivere in prima persona il clima, le divisioni, la vita quotidiana di un piccolo centro fatto di pettegolezzi, maldicenze, meschinità, invidie (soprattutto nei salotti della città); una società, quella di Plassans, borghese e provinciale, cinica, bigotta, immorale e corrotta in cui non si salva nessuno.
La conquista di Plassans è un romanzo amaro, drammatico e intenso, dalla scrittura profonda e acuta, in cui non manca la graffiante ironia; un libro in cui lo scrittore francese racconta temi a lui cari: la natura umana, gli intrighi politici, l'ipocrisia del clero, il sesso, la follia, le fragilità umane.
Un libro che ho trovato molto attuale, che si legge con piacere e dalla narrazione incalzante; avvincente e ben scritto, intenso e vivo in alcune parti, dalle descrizioni affascinanti e coinvolgenti, con alcune immagini che restano indelebili nella mente del lettore. Indimenticabili e potentissime soprattutto le scene finali: i borghesi e i nobili di Plassans seduti sul marciapiede che guardano estasiati l'incendio della casa di fronte, il loro chiacchiericcio, la loro indifferenza glaciale di fronte alla tragedia che si consuma sotto i loro occhi; una scena che dimostra tutta la superficialità, la meschinità e l'indifferenza di queste classi sociali.
Zola, ogni volta che lo leggo, non finisce mai di stupirmi anche nei suoi libri considerati minori.
Quando si manda un uomo screditato a compiere una missione rischiosa, lo si rinnega fino al giorno in cui lui trionfa...
Romanzo che piacque a Turgenev e Flaubert, La conquista di Plassans è considerato dai più un ritorno alle origini del ciclo sia perché è strettamente legato al primo romanzo, La fortuna dei Rougon, sia perché si svolge nella stessa cittadina di origine della famiglia Rougon-Macquart, Plassans nella regione della Provenza pochi anni dopo gli avvenimenti del primo volume.
Qui troviamo la famiglia di François Mouret, sposato con sua cugina Marthe Rougon. Dopo aver passato alcuni anni a Marsiglia, quando lui va in pensione i due coniugi decidono di trasferirsi a Plassans. La famiglia Mouret è una famiglia felice, con tre figli e le loro giornate trascorrono serene, tranquille e monotone nella loro quotidianità. Casa Mouret è pulita, ordinata e solare; il giardino � orgoglio del capofamiglia � è curato personalmente da François, una parte è coltivata come frutteto l'altra come giardino con siepi di bosso, confina da una parte con il cortile della Sottoprefettura e dall'altra parte con quello della famiglia Rastoil.
La serenità della casa viene sconvolta quando François, per aiutare l'economia familiare, decide di subaffittare una stanza al terzo piano della sua abitazione –che al momento è usata come deposito� all'abate Foujas di Besançon che gli è stato raccomandato dall'abate Bourette, in cerca di una stanza per lui e la madre. Questa notizia nonostante porti beneficio economico alla famiglia non lascia tranquilla Marthe. L'arrivo improvviso e anticipato di madre e figlio porta lo sconvolgimento all'interno della casa. I due estranei a poco a poco si insinuano nella vita familiare e nella casa dei Mouret, sconvolgendo i precari equilibri familiari e la fragile salute mentale dei due coniugi (entrambi eredi della follia genetica della capostipite Adelaide), che ogni giorno diventano sempre più distanti.
Romanzo sconosciuto rispetto ad altri più famosi appartenenti al ciclo, La conquista di Plassans si è rivelato un buon libro che si legge con piacere, coinvolgente, in cui il contesto è ben descritto. Al centro di questo romanzo vi sono intrighi politici, intrighi religiosi, ambizioni personali, questioni familiari, fragilità umane.
In questo romanzo Zola ci mostra quanto e come è cambiata la vita e il clima politico-sociale nella provincia francese, in particolare a Plassans, alcuni anni dopo il colpo di stato di Luigi Napoleone.
Sono, infatti, passati pochi anni dall'instaurazione dell'impero di Napoleone III, è il 1858 e la cittadina di Plassans dopo aver appoggiato il colpo di stato, nelle successive elezioni amministrative ha eletto un sindaco vicino ai repubblicani. Un grave smacco per Eugène Rougon, che è diventato un pezzo grosso del governo imperiale. Per riconquistare la sua cittadina natale (sempre retrograda, legittimista e clericale), il potente ministro invia segretamente l'abate Foujas, divenuto strumento nelle mani di Eugène. Fin dalla sua prima apparizione Zola paragona la figura dell'abate a delle nuvole nere che arrivano ad oscurare una giornata di sole; la sua entrata in scena insieme alla madre mi ha trasmesso una sensazione di ribrezzo come quella che mi diede la prima apparizione di Uriah Heep quando lessi “David Copperfield�; mi ha messo addosso un'inquietudine che non riesco neanche a spiegare; una sorta di presagio sinistro di catastrofe imminente (soprattutto la madre).
L'abate Foujas è sicuramente uno dei personaggi più riusciti e la figura meglio descritta dalla penna di Zola in tutto il romanzo. Misogino, arrivista, falso, misterioso, intrigante, ambizioso, ostenta una povertà assoluta grazie alla sua tonaca sporca e sdrucita; nonostante disprezzi la politica, osserva in silenzio e con pazienza la situazione locale e inizia a costruire trame, calunnie e intrighi, sempre seguendo i preziosi consigli di Eugène Rougon. La conquista di Plassans dell'abate Foujas avviene poco per volta, a piccoli passi: prima conquista le donne borghesi attraverso la promozione di opere pie rivolte alla “salvezza� delle fanciulle “disinibite�, poi conquista i ragazzi attraverso la creazione di un circolo rivolto ai giovani ragazzi, figli degli uomini più influenti della cittadina, per “salvarli� dai vizi come gioco, alcol, donne o dal fare una vita dedita all'andare a zonzo.
L'abate arrivato di soppiatto in città riesce a manipolare e ingannare tutti, tranne Félicité Rougon, l'unica che è a conoscenza del suo ruolo e del motivo della sua venuta a Plassans; la vecchia Rougon riuscirà a tirare i fili di tutta la faccenda e a sfruttarlo per il suo tornaconto personale.
I primi che l'abate ingannerà sono i coniugi Mouret: Marthe è una donna tranquilla, umile, sottomessa, atea, madre amorevole, dedita alla famiglia e alla casa, la cui vita viene sconvolta e travolta dalla follia ossessiva e dalla passione erotica � religiosa per l'abate. La sua fragile mente non regge a tutto ciò e questo la porta a tradire se stessa e la sua famiglia. Suo marito François è un maniaco dell'ordine, un po' avaro, ma è in fondo un uomo buono e profondamente fragile. Viene falsamente accusato di maltrattamenti dalla stessa moglie, e ciò lo porta dapprima a perdere la stima di coloro che gli stanno vicini (famiglia, amici, domestici), poi dei suoi concittadini e questo lo porta a perdere il senno e tutto quello che ha costruito negli anni precedenti.
I personaggi principali ma anche quelli secondari sono ben tratteggiati e delineati in maniera eccellente, come sempre nei libri di Zola, e questo conferma ancora una volta la maestria dell'autore francese. A poco a poco vengono rivelati vizi, virtù, debolezze, meschinità, avidità dei personaggi, analizzati nella loro complicata psicologia in maniera precisa, acuta e chirurgica dalla penna-bisturi dello scrittore.
Una delle altre caratteristiche che amo nei libri di Zola, e apprezzo sempre di più, è la sua capacità di saper scrivere, mostrarci e farci vivere in prima persona il clima, le divisioni, la vita quotidiana di un piccolo centro fatto di pettegolezzi, maldicenze, meschinità, invidie (soprattutto nei salotti della città); una società, quella di Plassans, borghese e provinciale, cinica, bigotta, immorale e corrotta in cui non si salva nessuno.
La conquista di Plassans è un romanzo amaro, drammatico e intenso, dalla scrittura profonda e acuta, in cui non manca la graffiante ironia; un libro in cui lo scrittore francese racconta temi a lui cari: la natura umana, gli intrighi politici, l'ipocrisia del clero, il sesso, la follia, le fragilità umane.
Un libro che ho trovato molto attuale, che si legge con piacere e dalla narrazione incalzante; avvincente e ben scritto, intenso e vivo in alcune parti, dalle descrizioni affascinanti e coinvolgenti, con alcune immagini che restano indelebili nella mente del lettore. Indimenticabili e potentissime soprattutto le scene finali: i borghesi e i nobili di Plassans seduti sul marciapiede che guardano estasiati l'incendio della casa di fronte, il loro chiacchiericcio, la loro indifferenza glaciale di fronte alla tragedia che si consuma sotto i loro occhi; una scena che dimostra tutta la superficialità, la meschinità e l'indifferenza di queste classi sociali.
Zola, ogni volta che lo leggo, non finisce mai di stupirmi anche nei suoi libri considerati minori.
Quando si manda un uomo screditato a compiere una missione rischiosa, lo si rinnega fino al giorno in cui lui trionfa...
November 30, 2020
Di grande soddisfazione. Unisce gli intrighi politici che avevo apprezzato in "Son Excellence Eugène Rougon" alla rappresentazione della follia montante nei coniugi Mouret, depositari entrambi della marcia eredità genetica di Adélaide, il tutto condito con l'acido senso dell'umorismo messo in scena nella partita di volano nel vicolo e soprattutto nel finale, in cui una platea di notabili in poltrona assiste al pirotecnico spettacolo di distruzione. Potente quanto la cena nel salotto giallo che conclude "La fortuna dei Rougon".
Marthe e Francois risultano vittime sacrificali; lo zio Macquart e l'abate Faujas, che sembrano perfetti cattivi, in realtà sono soltanto strumenti nelle mani di Félicité, Rougon solo per matrimonio e libera quindi dalle tare ereditarie, freddamente ambiziosa e trionfante.
Marthe e Francois risultano vittime sacrificali; lo zio Macquart e l'abate Faujas, che sembrano perfetti cattivi, in realtà sono soltanto strumenti nelle mani di Félicité, Rougon solo per matrimonio e libera quindi dalle tare ereditarie, freddamente ambiziosa e trionfante.
May 4, 2018
A man comes to town. . . In this case the priest Faujas who, like a succubus, takes over everything from the spiritual awakening of Mme Mouret to the politics of Plassans. Francois Mouret is driven mad by his wife’s religious mania but ultimately has his revenge on the priest whose victories make him arrogant and beyond control. He forgets that the real power is with the Rougons. Zola’s anticlericalism is on full display here especially in his description of the priest as the spiritual seducer of Mme Mouret and the other women. Also there is his contempt for small town life and its petty feuds and backbiting social life. Everyone is pretty awful...especially the priest’s sister and brother in law.
December 10, 2023
داستان دربارهٔ ماجراهای خانواده‌ها� روگون و ماکار در شهر کوچک فرانسوی پلاسان است. هر یک از این خانواده‌ه� سعی در اخذ حاکمیت بر شهر پلاسان دارند و هر یک به نحوی به دست آوردن فتح پلاسان را تحمیل می‌کنن�. یکی از شخصیت‌ها� اصلی در رمان "فتح پلاسان" نوشته امیل زولا، کشیش آبه فوژا است. او یک کشیش جوان و جذاب است که در طول داستان به شهر کوچک پلاسان می‌آی� و تأثیر قابل توجهی بر جامعهٔ محلی و شخصیت‌ها� دیگر داستان دارد..
January 30, 2020
I'm going to be thinking of this book for the next 10 years
Displaying 1 - 30 of 211 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.