ŷ������

“گاهی امپراتور فرانسه برای سرگرمی خود و حضار یکی از نمایشنامه های کورنی راسین، مولیر، یا ولتر را برای حاضرین می خواند. گفتیم که ناپلئون رمان نمی خواند و از خواندن رمان متنفر بود. ولی در جزیره سنت هلن بعضی از شب ها یک رمان از نوع رمان های کلاسیک ((دون کیشوت)) یا ((فولاس)) یا ((مانن لسکو)) یا ((پل و ویرژینی)) به دست می گرفت و با صدای بلند برای حاضرین می خواند و گاهی توقف می کرد و از حاضرین درخواست می نمود که نظریه ی خود را راجع به مضمونی که خوانده است، بگویند و اظهار کنند که آیا پسندیده است یا در خور ایراد می باشد و علت خوبی یا بدی آن چیست؟.”