ŷ������

“انگار هر کلمه مستقیما از روح او تراوش می کرد و با حرارت ایمانش مشتعل می شد. رودین از راز بسیار والایی آگاهی داشت، از موسیقی کلام. می توانست با تارهای دل شنونده بازی کند و آن ها را بلرزاند و زنگ وجودش را به صدا درآورد. ممکن بود شنونده خوب نفهمد که او از چه صحبت می کند، ولی بی اختیار نفس عمیق می کشید. پرده هایی از جلو چشم هایش کنار می رفت و چیزی نظیر روشنایی سحرگاهی در برابرش نمایان می شد.”