ŷ������

“... آن‌ه�� تلاشی مبتکرانه و نامنظم برای فرار از اسارت کردند که در نهایت شکست خورد، چرا که آن‌ه�� موفق نشدند میله‌ها�� قفس را پیدا کنند. اگر شما نتوانید کشف کنید که چه چیزی شما را محبوس کرده، به زودی اراد�� بیرون آمدن از قفس برای‌تا�� گیج‌کنند�� و بی‌اث�� خواهد شد.”
― سهیلا بیگلو, My Ishmael

“- [...] مطمئنم متوجه می‌شو�� که آقای سوکولوف چه زحمتی کشید که به من نشان بدهد که تنها یهودیان نبودند که در حکومت ��یتلری اسیر بودند. تمام ملت آلمان از جمله طرفداران پروپاقرصش هم اسیر بودند. بعضی‌ه�� از کارهای او نفرت داشتند، برخی دیگر تا حد مقدور با وضع موجود می‌ساختن�� و برخی دیگر هم به وضوح پیشرفت می‌کردن�� - ولی همه آن‌ه�� اسیر او بودند. [...] چه چیزی آن‌ه�� را اسیر نگه می‌داشت��
- خب... فکر می‌کن�� ترس.
شموئیل سرش را به علامت مخالفت تكان داد: «شما حتماً فیلم‌ها�� راهپیمایی‌ها�� قبل از جنگ را دیده‌ای�� که در آن‌ه�� صدهاهزار نفر يك‌صد�� می‌خواندن�� و هورا می‌کشیدن��. عاملی که آن‌ه�� را در همایش‌ها�� اتحاد و قدرت گرد هم می‌آور�� ترس نبود.»
- درست است. پس باید بگویم که این ابهت ��یتلر بود.
- مسلماً او آدم باصلابتی بود؛ ولی ابهت فقط توجه مردم را به خود جلب می‌کن��. وقتی که توجه‌شا�� را جلب کردی، باید چیزی برای گفتن به آن‌ه�� داشته باشی. به نظر تو ��یتلر چه چیزی داشت که به ملت آلمان بگوید؟
من بدون این‌ک�� زیاد به خودم فشار بیاورم برای مدتی فکر کردم. سپس گفتم: «به جز مسئلهٔ یهودی‌ها�� فکر نمی‌کن�� بتوانم به این سؤال جواب بدهم.»
- چیزی که به آن‌ه�� می‌گف�� یک افسان�� بود.
- یک افسان��؟
- افسان��‌ا�� که در آن نژاد آریایی و به خصوص ملت آلمان، از حق مسلم خود برای داشتن جایگاهی بین‌الملل�� محروم شده بودند. آن‌ه�� زیر چکمه‌ها�� نژادهای پست‌ت�� مانند کومونیست‌ه�� و یهودی‌ه�� عقب نگه داشته شده، تحقیر شده و به آن‌ه�� تجاوز شده بود. افسان��‌ا�� که نژاد آریایی تحت رهبری آدولف ��یتلر، زنجیرهای خود را پاره می‌کرد�� انتقام خود را از ستمگران می‌ستان�� و بشریت را از پلیدی‌های�� پاک می‌کر�� و جایگاه خود را به عنوان نژاد برتر به دست می‌آور��. [...] ممکن است حالا به نظر شما عجیب بیاید که ملتی بتواند مجذوب این اراجیف شود؛ اما بعد از تقریباً دو دهه تباهی و مشقتی که به دنبال جنگ اول جهانی آمد، نازیسم برای مردم آلمان جذبه خارق‌العاده‌ا�� داشت. آن‌ه�� برای رسیدن به این هدف نه‌تنه�� از تبلیغات معمولی استفاده کردند؛ بلکه آموزش جوانان و آموزش دوباره مسن‌تره�� را با به کارگیری برنامه‌ها�� فشرده در دستور کار خود قرار دادند. [...] همان‌طو�� که گفتم، آلمانی‌ها�� زیادی بودند که این افسان�� را به مثابه یک اسطوره می‌پنداشتن��. علی‌رغ�� همه این‌ها�� آن‌ه�� به سادگی مجذوب این ایده شدند چرا که اکثریت مردم دوروبرشان فکر می‌کردن�� که ایده‌ا�� فوق‌العاد�� است و برای تحقق این هدف حاضر بودند جان خود را فدا کنند. متوجه منظورم هستی؟
- آره، فکر می‌کن�� حتی اگر شما خودتان به‌شخص�� مجذوب این افسان�� نشده بودید، هنوز هم فریب آن را می‌خوردید�� چرا که تمام مردم دوروبرتان شما را مسحور این ایده می‌کردن��. شما مثل حیوانی بودید که هنگام رم کردن گله، زیر دست‌وپ�� له می‌شدی��.
شموئیل گفت: «درست است. حتی اگر شما با خود فکر می‌کردی�� که این افسان�� دیوانگی محض است، شما باید نقش خود را بازی می‌کردید�� باید جای خود را در داستان پیدا می‌کردی��. تنها راه گریز از این موقعیت فرار از آلمان بود.»”
― سهیلا بیگلو, My Ishmael

“از تخت پایین پرید و به سرعت لباس پوشید. او به طرف یکی از پنجره‌ه�� رفت، بعد به سمت دیگری و سعی کرد با کنار زدن پرده‌ه�� فضای بیرون را ببیند. پرده‌ه�� سنگین بودند و او نتوانست آن‌ه�� را کنار بزند. به همین خاطر، از زیرشان رد شد، اما پنجره‌ه�� هم به قدری بالا بودند که فقط می‌توانس�� منظره کوچکی را از پشت آن‌ه�� ببیند. به هر حال، مشغول تماشا شد، اما به جز دیوار و پنجره، چیز دیگری ندید. کم‌ک�� ترس برش داشت. در خانه پدربزرگ، اولین کاری که او صبح‌ه�� انجام می‌دا�� این بود که بیرون بدود تا اطراف را تماشا کند و آسمان آبی و خورشید درخشان را ببیند و به درختان و گل‌ه�� صبح به خیر بگوید. او دیوانه‌وا�� از یک پنجره به طرف پنجره‌ا�� دیگر می‌دوی�� و سعی می‌کر�� بازشان کند -مثل پرند��‌ا�� وحشی در قفس که از میان میله‌ه�� به دنبال راه فرار بگردد. او مطمئن بود که اگر بتواند بیرون را ببیند، حتما می‌توان�� کمی سبزه و چمن پیدا کند؛ چمن‌های�� سبز که برف‌ها�� روی آن‌ه�� در حال آب شدن هستند.
دخترک پنجره را هل داد و خیلی تلاش کرد، اما انگشتان کوچکش به چارچوب و قفل نرسیدند و پنجره‌ه�� همان‌طو�� بسته باقی ماندند. پس از مدتی، با خود گفت: «شاید اگر از همه درها بگذرم و خودم را به پشت خانه برسانم، بتوانم کمی سبزه و چمن پیدا کنم. می‌دان�� که این جلو فقط سنگ وجود دارد.»”
― سارا قدیانی, Heidi

“[...] هایدی را جلو در و در حالی پیدا کرد که حیرت‌زد�� از بالا تا پایین خیابان را تماشا می‌کر��. خانم رتن‌مای�� سرزنش‌کنا�� گفت: «به چه فکر می‌کنی�� برای چه از کلاس درست فرار کردی؟»
هایدی جواب داد: «من صدای خش‌خ�� درختان کاج را شنیدم، اما نمی‌توان�� ببینم‌شا��. الان دیگر صدای‌شا�� را هم نمی‌توان�� بشنوم.»
دخترک صدای چرخ‌ها�� درشکه‌ا�� را که از خیابان گذشته بود با صدای پیچیدن باد میان درختان اشتباه گرفته بود و همین باعث شده بود که با خوش‌حال�� از پله‌ه�� پایین بدود تا از این بابت مطمئن شود، اما درشکه قبل از رسیدن او از آن‌ج�� رد شده بود.
- درختان کاج! تو فکر کردی که فرانکفورت وسط جنگل قرار دارد؟ فقط با من بیا و ببین که چه وضعی درست کرده‌ا��.”
― سارا قدیانی, Heidi

“[...] به یاد آورد که خاله‌ا�� به او گفته بود هر وقت دلش بخواهد، می‌توان�� برگردد. به همین خاطر، یک روز بعدازظهر، نان‌ه�� را در روسری بزرگ و قرمزرنگش پیچید، کلاه کهنه‌ا�� را بر سر گذاشت و از پله‌ه�� پایین رفت. اما فقط توانست تا جلوی در برود؛ چون همان موقع با خانم رتن‌مای�� روبه‌ر�� شد که از بیرون برمی‌گش��. چشمان تیزبین آن زن اخمو، که با تعجب به هایدی خیره شده بود، روی بسته قرمز ثابت ماند.
- معنی این کار چیست؟ چرا این‌طور�� لباس پوشیده‌ای�� مگر من نگفته بودم حق نداری تن��ایی در خیابان بگردی یا اصلا بدون اجازه از خانه خارج شوی؟ اما حالا می‌بین�� که دوباره قصد چنین کاری را داری و خودت را شبیه بچه‌گداه�� کرده‌ا��.
هایدی، که کمی ترسیده بود، گفت: «من نمی‌خواست�� به گردش بروم. فقط می‌خواه�� به خانه بروم تا پدربزرگ و گرانی را ببینم.»
خانم رتن‌مای�� با وحشت دست‌های�� را بالا برد و گفت: «چی؟ می‌خواه�� به خانه‌ا�� بروی؟ به همین سادگی؟ آقای سسمان چه خواهد گفت؟ امیدوارم این موضوع هرگز به گوشش نرسد. مگر این خانه چه اشکالی دارد؟ مگر هیچ‌وق�� در جایی به این خوبی زندگی کرده بودی یا تختی به این نرمی و غذایی به این خوش‌مزگ�� نصیبت شده بود؟ جواب بده!»
هایدی گفت: «نه.»
- تو هر چه بخواهی اینجا داری. تو دختر قدرنشناسی هستی که نمی‌دان�� چه کاری به صلاحش است.
هایدی با شنیدن این حرف دیگر نتوانست جلوی خودش را بگیرد و اشک‌های�� جاری شدند.
- من می‌خواه�� به خانه بروم؛ چون تا وقتی که این‌ج�� هستم، برف‌دون�� گریه می‌کن�� و گرانی هم منتظر من می‌مان��. این‌ج�� من نمی‌توان�� خداحافظی خورشید با کوه‌ه�� را ببینم و اگر روزی شاهین پرواز کند و به فرانکفورت بیاید، مطمئناً بلندتر از همیشه فریاد می‌زند�� چون خیلی از مردم این‌ج�� جرأت بالا رفتن از کوه و رسیدن به جاهای قشنگ را ندارند.
خانم رتن‌مای�� فریاد زد: «خدا خودش رحم کند! بچه دیوانه شده.» [...]”
― سارا قدیانی, Heidi