Å·±¦ÓéÀÖ

“Ankara Kalesi'ne çıktım. ....... Buraya çıkarken gördüklerimizle hangi medeniyetlere, hangi çaÄŸlara gitmeyiz? Fakat hayır, Ankara bu cinsten tarihi bir hulyaya kolay kolay imkan vermiyor. Burada tek bir vak'a, tek bir zaman, tek bir adam muhayyileye hükmediyor. Bu ÅŸehir kendisini o kadar ona vermiÅŸ ve onun olmuÅŸ. Eti arslanı, Roma sütunu, Bizans bazilikasından kalma taÅŸ, Timurlenk ve Yıldırım muharebesi, hepsi sizi dönüp dolaşıp yirmi yıl evvelin çetin günlerine ve ÅŸifarlı aÄŸrılarına götürüyor, onun tabii neticesi olan büyük meselelerle karşılaÅŸtırıyor. Bu o kadar böyle ki, Ankara, Ä°stiklal Mücadelesi yıllarından bütün mazisini yakara çıkmış denebilir.”
― Ahmet Hamdi Tanpınar, BeÅŸ Åžehir

“Mazi daima mevcuttur. Kendimiz olarak yaÅŸayabilmek için, onunla her an hesaplaÅŸmaya ve anlaÅŸmaya mecburuz.”
― Ahmet Hamdi Tanpınar, BeÅŸ Åžehir

“Nezaket vaktinde serv-i bülendim,
Salın reftare gel yasemenlikte.
Kimseler görmemiş, canım efendim,
Sen gibi bir dilber gülbedenlikte.
Bezme teşrif eyle, ey çeşm-i afet!
Bu ÅŸeb hane halvet, eyle muhabbet
Baş üzre yerin var, teklif ne hacet?
Sen bir gülsün gezme, her dikenlikte
Çağırırım, çağırırım yanıma gelmez,
Bülbülden öğrenmiş, dikene konmaz,
Yüz bin öğüt versem biri kar etmez
Aslı da beyzadelim, sen safa geldin!
Billur piyalelim, bize mi geldin?”
― Ahmet Hamdi Tanpınar, BeÅŸ Åžehir

“Erzurum'un asıl hayatını bu esnaf yapıyordu. Asıl güzel olan ÅŸey de, saÄŸlam bir sınıf ÅŸuuruna ermesi, yukarıya imrenmeden kendisini aÅŸağıya açık tutmasıydı. Esnaf kadını, eÅŸraf kadınının giydikleri elbiseleri gitmez, yani kutnu'larla sırmalı elbiselerle süslenmezdi. Ä°ÅŸ terbiyesi almış, eli iÅŸlediÄŸi, yarattığı için nefsine saygı duygusu yerleÅŸmiÅŸ ÅŸahsiyetli, kendine güvenir vatandaÅŸlardan teÅŸekkül etmiÅŸ bir kalabalık. On üç yaşında henüz çıraklığa giren bir çocukta bile az zamanda nefsine güven baÅŸlar, el emeÄŸine dayanan bir hayatın mesuliyet fikrinin insanoÄŸlunu nasıl yükselttiÄŸi görülürmüş.”
― Ahmet Hamdi Tanpınar, BeÅŸ Åžehir