欧宝娱乐

“Die ochtend kwam de verdelger. In de woonkamer, op de eerste verdieping van ons huis, bleef hij staan voor de platenkast. Een gele bidon in de ene en een lange metalen sproeier in de andere hand. Hij floot tussen zijn tanden.
鈥淗oeveel elpees zijn dat?鈥�
鈥淭weeduizend鈥�, zei ik.
鈥淲辞飞.鈥�
Hij hield zijn hoofd schuin en begon de platenruggen te lezen.
鈥淎llemaal jazz鈥�, zei ik.
鈥淥.鈥�
Er viel een stilte. Hij bleef zijn hoofd schuinhouden. Dat doen ze allemaal. Ik dacht aan zijn nieuwsgierigheid, misschien was het zelfs een prille vorm van enthousiasme geweest, die langzaam uit zijn lichaam wegsijpelde en langs armen en benen de vloer op stroomde. Nog even, een paar seconden, en ik zou het kunnen zien liggen aan zijn voeten: een plasje onbegrip.
Hij bleef kijken. De pezen in zijn nek spanden zich op. Lang kon het niet meer duren. Door de smalle, hoge ramen aan de voorzijde brak de zon door 鈥� een weifelende glimlach. En allemaal zeggen ze nog iets, ter afsluiting van wat geen gesprek meer kan worden.
鈥淢mm. Jazz, h茅? Daar ken ik niks van.鈥�
Ik knikte even en zei: 鈥淚k ook niet.鈥�
Het hoofd van de verdelger kantelde, en zette zich opgelucht weer recht op diens romp.”
― Ivo Victoria , Dieven van vuur