ŷ������

“خوشبختی؛ آرمان‌شهر�� که درگاهِ بلندش را بسته‌ان��...!
کاخی سراسر شکوه و مقتدر را تصور کنید که ابرها برای رسیدن به آن، به سجده می‌افتن��! و عقاب‌ه�� از دیدارش مست می‌شون��...
این صحنه‌ه�� همان تصور ما نسبت به لحظه‌ا�� احساس خوشبختی‌ست�� لحظه‌ا�� که باید خورشید و ماه و فلک دست به دست هم دهند تا شاید خوشبختی را چشیدیم!
حالا قدم به قدم باهم به نزدیکی این کاخ برویم، بعد از سومین گام می‌بینی�� سرابی بیش نبوده و کاخ‌�� خوشبختی‌ها�� درواقع همان خاکِ زیر پای‌ما�� بوده است...!
باورکنیم، خوشبختی حس گمشده‌ا�� نیست؛
شاید خوشبختی، غرق شدن درچشمان کسی باشد...
شاید خوشبختی، اشکی لرزان بر بلندای زندگی باشد...
شاید خوشبختی، گرفتن دستانی یخ زده باشد...
شاید خوشبختی همین مهربانی ما باشد
مهربانی به درد، مهربانی به زخم، مهربانی به هم‌دم�� مهربانی به رنج.
آه، کاش به‌جا�� تمام دهان‌ه�� فریاد می‌زدیم�� پاسبان و نگهبانِ مهر باشیم تا لایق مهربانی و خوشبختی باشیم.
به لبخندهای ازسرِ مصلحت و اشک‌ها�� پنهان دراعماقِ شب، غافل نمانیم...”
― عدنان کامرانی

“We must do the impossible and start before we begin. Before making that first phone call or visit, freewrite (see Elbow, 1981): Write fast and furiously without worrying about spelling or grammar or coherence. Ask yourself, What images do I hold of the people and the place I am about to study and how do I feel about those images? How did I come to study this setting at this time?
Ask yourself about the needs you expect this setting to fulfill: Do I have an axe to grind? Do I have a mission? Am I looking for a cause or a community? Do I expect this study to help me resolve personal problems? Am I hoping to create a different self? What political assumptions do I have? What kinds of setting activities or subgroups might I avoid or discount because of who I am or what I believe?”
― Sherryl Kleinman, Emotions and Fieldwork