ŷ������

“Olla na luz da escuridade, olla nas veas da luz da lúa no corazón das tebras.”
― Alexandre Alphonse, Femme Derrière la Vitre

“¡Qué ben, que a bomba ven co seu rebombio!
A bomba, ¡bong!, a bomba, bon amigo,
A bomba con aramios, con formigas,
con fornos pra asar meniños loiros.
A bomba ten lombrices, bombardinos,
vermes de luz, bombillas fluorescentes,
peixes de chumbo, vómitos, anémonas,
estrelas de plutonio plutocrático,
esterco de cobalto hidroxenado,
martelos, ferraduras, matarratos.

A bomba, bong. A bomba, bon amigo.
Con átomos que estoupan en cadeia
e creban as cadeias que nos atan:

Os outos edificios.
Os outos funcionarios.
Os outos fiñanceiros.
Os outos ideais.
¡Todo será borralla radioaitiva!

As estúpidas nais que pairen fillos
polvo serán, mais polvo namorado.

Os estúpidos pais, as prostitutas,
as grandes damas da beneficencia,
magnates e mangantes, grandes cruces,
altezas, escelencias, eminencias,
cabaleiros cubertos, descubertos,
nada serán meu ben, si a bomba ven,
nada o amor, e nada a morte morta
con bendiciós e plenas indulxencias.

¡Qué ben, que a bomba ven! Nun instantiño
amable primavera faise cinza
de vagos isotopos placentarios,
de letales surrisas derretidas
baixo un arco de átomos triunfaes.

A bomba, ¡bong! a bomba co seu bombo
de setas e volutas abombadas,
axiña ven, vela ahí ven, bon amigo.

¡Estános ben! ¡Está ben! ¡Está bon!

¡¡¡���ǴǴDzԲ�!!!&�����ܴ�;
― Celso Emilio Ferreiro, O Soño Sulagado

“Na miña gorxa agruman as palabras
que de fontes moi fondas vanme vindo
e fanse ríos longos polas veas,
rosas de luz nos ollos ou escumas.
Pero as miñas razón non son palabras
sinon cousas que eisisten elas soias,
que coma Dios eisisten arredradas
nun silenzo de estrelas fuxidivas.
Pequenas cousas, grandes coma vermes,
pechadas no silenzo, sin palabras,
pousadas sobre sí dende o principio,
indo e vindo no tempo coma peixes,
coma peixes do vento, sin palabras.
Vós nunca entenderedes estas cousas,
estas fontes tan fondas, sin palabras,
que nas palabras xurden tatexando
coma meniños nados nun hospicio.
Oramá non sepades o segredo
destas fontes tan fondas, sin palabras,
xa que sodes somente unas palabras
indo e vindo no tempo, unas palabras,
palabras e palabras e palabras.”
― Celso Emilio Ferreiro, O Soño Sulagado

“Non se collen troitas a bragas enxoitas.”
― Álvaro Cunqueiro, Merlín e familia

“Ás vegadas, por facer festa, o señor Merlin saía á eira, e nunha copa de cristal chea de auga verquía dúas ou tres gotas do licor que il chamaba "clos países", e sorrindo, con aquela aberta sorrisa que lle enchía a franca faciana como enche o sol a mañán, preguntábanos de qué coor queríamos velo mundo, e sempre que a min me tocaba responder, eu decía que de azul, i entón don Merlin botaba a iauga, ao áer, e por un segundo o mundo todo, Esmelle todo arredor, as brancas torres de Belvís, as pombas i o can Ney, o roxo pelo de Manoeliña, a branca barba de mi amo, o cabalo tordo, as bidueiras de Quintás i o toxo da coroa do Castro, todo era unha longa nuben azul que pouco a pouco se esvaía.”
― Álvaro Cunqueiro, Merlín e familia