Å·±¦ÓéÀÖ

“O zaman anılarımızdan vaz mı geçmeliyiz?" diye söze girdi Genç Prens, çiçeÄŸin ve arkadaşının anısı onun için çok deÄŸerli olduÄŸundan böyle bir soru sormuÅŸ olmalıydı.

"Hayır, tüm iyi anılarını ve mutluluk veren tecrübelerini, kendini yalnız hissettiğin, zorluk çektiğin anlarda sana teselli verebilmeleri için her zaman yanında taşıyabilirsin. Kaçınman gereken, sana güvence sunan geçmişe takılı kalmaktır; aksi takdirde oraya mahkûm kalabilir ve yaşadığın anın sana sunacağı tecrübeleri reddedebilirsin. Geçmiş güven verir; çünkü artık bitmiş, ölmüştür. Bazıları hayatın acı ve mutluluk dolu sınırsız olasılığını içeren öngörülemezliği yerine, ölümün güven veren sessizliğini tercih eder."

Daha sonra ekledim:

Anıların ÅŸimdiki anın mutluluÄŸuna zarar verebilecekleri baÅŸka bir durum da geçmiÅŸte hissettiklerinin aynısını hissetmeye çabalamandır. BoÅŸ yere verilen bir uÄŸraÅŸtır bu. Bir nehirden akan suyun asla aynı olmaması gibi, hayattaki durumlar da hiçbir zaman birbirinin tıpatıp aynısı olmaz. Gel gör ki geçmiÅŸteki tecrübelerin aynısını yaÅŸamak için kendilerini onlara mahkûm etmiÅŸ o kadar fazla insan var ki... Zihinlerini hapsettikleri eski hayatları sebebiyle, belki de daha mutlu olacakları yeni hayatı yaÅŸamak ve keyif almaktan alıkoyarlar kendilerini. Bir kez orada yemek bulduÄŸu için, biraz daha ileride yeni bir ÅŸeyler aramak yerine, sürekli aynı yere dönerek sonunda açlıktan ölen bir hayvana benzer bu insanlar.”
― A.G. Roemmers, El regreso del joven príncipe