Å·±¦ÓéÀÖ

“Never," said Gregor. "I'll never get rid of you, no matter how hard I try." It was no longer an effort to say the words. "I love you."
"I love you, too," said Luxa.
After that there was nothing left to say.”
― Suzanne Collins, Gregor and the Code of Claw

“You want a piece of advice?" said Ripred.
"Don't bother. I know what you'll say. The whole thing's stupid," said Gregor.
"Quite the contrary. I was going to say that life is short. There are only a few good things in it, really. Don't pretend that one isn't happening." said Ripred.”
― Suzanne Collins, Gregor and the Marks of Secret

“For the last year his grandma had been slipping in and out of reality. One minute she was as clear as a bell and the next she was calling him Simon. Who was Simon? He had no idea.”
― Suzanne Collins, Gregor the Overlander

“Fly you high, Gregor the Overlander. Fly you high!”
― Suzanne Collins, Gregor the Overlander

“And did anyone here bring me food? I'm famished."

[Gregor's] fingers found a stray fortune cookie from the night before and he pulled it out. "Here," he said.

Ripred reacted with exaggerated amazement. "Oh, heavens, is this whole thing for me?"

"Look, I didn't even know --" Gregor began.

"No, please. Don't apologize." Ripred's tongue darted out and flicked the cookie into his mouth. "Oh, yes, oh, my word," he raved as he chewed and swallowed. "I'm absolutely stuffed!”
― Suzanne Collins, Gregor and the Curse of the Warmbloods

“What have the nibblers ever done for you?"
The breeze ruffled her hair, pushing it back from her face, giving him a clear shot of her eyes. They were asking for an answer. Needing to know if she could count on him.
"They saved your life," he said.
And for just a moment, Luxa's face softened and she smiled.”
― Suzanne Collins, Gregor and the Marks of Secret

“Al in de vroege ochtend, het was bijna nog nacht, had Gregor de gelegenheid de kracht van zijn zojuist genomen besluiten te toetsen, want vanaf de gang opende zijn zuster, bijna volledig aangekleed, de deur en keek nieuwsgierig naar binnen. Zij kon hem niet dadelijk vinden, maar toen zij hem onder de canapé ontdekte - God, hij moest toch érgens zijn, hij had toch niet kunnen wegvliegen - , schrok zij zo, dat zij, zonder zich te kunnen beheersen, de deur van buitenaf weer dichtsloeg. Maar alsof zij berouw had van haar handelwijze, deed zij de deur meteen weer open en kwam, als ging het om een ernstige zieke of zelfs een vreemde, op haar tenen binnen. Gregor had zijn kop tot vlak aan de rand van de canapé naar voren geschoven en observeerde haar. Of zij wel zou merken dat hij de melk had laten staan, en wel allerminst uit gebrek aan eetlust, en of zij ander voedsel zou komen brengen, dat meer aan zijn wensen tegemoet kwam? Als zij het niet uit zichzelf deed wilde hij liever verhongeren dan haar erop attent te maken, hoewel hij eigenlijk een geweldige aandrang voelde om onder de canapé vandaan te schieten, zich aan zijn zusters voeten te werpen en haar om wat lekker eten te smeken. Maar zijn zuster zag dadelijk tot haar verbazing de nog volle kom, waaruit alleen rondom een beetje melk was gemorst, zij nam hem meteen op, weliswaar niet met haar blote handen maar met een lap, en droeg hem de kamer uit. Gregor was uiterst nieuwsgierig wat zij ter vervanging zou brengen en hij maakte zich daar de meest uiteenlopende voorstellingen van. Nooit had hij echter kunnen raden wat zijn zuster in haar goedheid werkelijk deed. Zij bracht hem, om zijn smaak te onderzoeken, een hele keur aan spijzen, op een oude krant uitgespreid. Er was oude, half verrotte groente; botten van het avondeten in een gestolde witte saus, wat rozijnen en amandelen; een kaas die Gregor twee dagen tevoren oneetbaar had verklaard; een stuk droog brood, een met boter besmeerd stuk brood en een met boter besmeerd en gezouten stuk brood. Bovendien zette zij bij dit alles ook nog de waarschijnlijk definitief voor Gregor bestemde kom neer, waarin zij water had gegoten.”
― Franz Kafka