Å·±¦ÓéÀÖ

“Mijn broer bezit geen platen die in de top dertig staan. Dat intrigeert me. De top dertig, dat is voor de popmuziek toch wat het klassement van de Tour is voor het wielrennen? Maar voor mijn broer lijkt het een erezaak te zijn om vooral niet bovenaan te eindigen. Waar is zijn klassement dan op gebaseerd? Mijn broer luistert naar artiesten met rare namen. Julian Cope. Talking Heads. Television. Elvis Costello, Wat voor namen zijn dat? Television! Een band die zichzelf televisie noemt. Kansloze missie.”
― Ivo Victoria, Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won

“Wanneer ze de straat in loopt, bespeurt ze een verandering in zichzelf, een concentratie van aandacht richt zich, voordat ze bewust iets hoort, in haar op als een cobra voor een fluitspeler. Een snoer van klanken komt haar tegemoet, muziek die omhoog- en omlaagwelft alsof zij precies de beweging van een wandelaar in de heuvels van Boeda volgt. Wat is dat voor instrument, waar komt die warme bas vandaan in de diepere regionen, die alt in de hogere? Het lijkt op de gordonka van de zigeuners, de gardon van de boeren. Het is hetzelfde, het is niet hetzelfde.
De muziek komt uit de tuin van het huis waar ze haar bestelling moet afleveren. In de schaduw van hoge bomen zit een elegant gezelschap in aandacht verzonken voor een musicus die voor haar een muzikant is, het subtiele verschil kent ze nog niet. Het wordt haar toegestaan vanaf een stenen trap naar de keuken mee te luisteren. Ze vraagt wat voor muziek het is die daar ten gehore wordt gebracht. De huishoudster is zo vriendelijk het voor haar te vragen. De tweede cellosuite van Bach. Ze prent het zich in, om het nooit meer te vergeten, de tweede cellosuite van Bach. De vermoeidheid van de wandeling valt van haar af, ze is opgewonden omdat er muziek bestaat die een illusie van oneindigheid oproept, een streling van de ziel die nooit meer ophoudt.”
― Tessa de Loo

“Vermeulen schraapt de laatste kapucijners van zijn bord en merkt ineens dat er aan de andere kant van het eethuis, achter een tafel naast de ingang, onafgebroken een jongen naar hem zit te staren. Een bekend gezicht heeft die knaap. Blootshoofd, met zijn handen naast zijn bord kijkt hij maar en kijkt, zonder zijn ogen af te wenden. Erg jong is hij nog, een jaar of zestien, zeventien - een schooljongen, als hij tenminste op school zit. Aan zijn kleding te zien heeft hij het thuis niet breed. Het is het soort jongen dat je in de stad bestellingen rond ziet brengen of als hulpje met een timmerman of schoorsteenveger mee ziet lopen. Al heeft hij geen dom of volks gezicht, eerder kwetsbaar en gevoelig. En prachtige, donkere schroei-ogen.
Waar ken ik die jongen toch van? denkt hij. In de Universiteitsbibliotheek zal ik hem niet tegengekomen zijn. Misschien kwam hij ook vaak muziek luisteren achter de hagen rond de Concertgebouwtuin. Ja, dat is het. Die jongen is een 'hek-abonnee', net als ikzelf vóór ik aan 'De Tijd' kwam.”
― Erik Menkveld, Het grote zwijgen

“... de muziek die zo diep in haar gevloeid, mag langzaam uit haar stromen en zich vermengen met de liefde der aarde. (...) Muziek = liefde.”
― Anke Kranendonk, Weihnachtsoratorium

“... de muziek die zo diep in haar gevloeid is, mag nu langzaam uit haar stromen en zich vermengen met de liefde der aarde. Want dat is tenslotte waar het over gaat. Muziek = liefde.”
― Anke Kranendonk, Weihnachtsoratorium

“Wat me nog het meest bij haar opvalt, wat me de meeste treurnis bezorgt, dat is de dubbele stilte van haar zijn. De taal heeft de koffers gepakt en is over de reling van het kapseizende schip gesprongen, maar er heerst ook een andere stilte in haar of rond haar. Ik hoor de muziek van haar ziel niet meer; de existentiële aura om haar heen, dat hele vibrerende laken van narratieven en symbolieken waarmee ze zichzelf in de wereld heeft geweven â€� of omgekeerd, de wereld in haar.”
― Erwin Mortier

“Muziek vindt hij bevrijdend: ze bevrijdt hem van eenzaamheid, geslotenheid, stof van de boekenkast; ze opent in zijn lichaam een deur waardoor zijn ziel de wereld binnentreedt om zich te verbroederen.”
― Milan Kundera

“Muziek kon je niet stelen, alleen maar uitdelen.”
― Stasio Komar, De Liefdader