Å·±¦ÓéÀÖ

“Cruel people offer pity when they no longer feel threatened. However, kind people offer compassion and understanding regardless.”
― Shannon L. Alder

“Każda taka rozmowa wyczerpywaÅ‚a siÄ™ sama i siedziaÅ‚yÅ›my obok siebie na schodkach jej domu albo na moim tarasie, na metalowych krzesÅ‚ach, które od zeszÅ‚orocznych deszczy zaczęły rdzewieć. Milczenie, jakie siÄ™ miÄ™dzy nami zasiaÅ‚o, milczenie-samosiejka rozrastaÅ‚o siÄ™ na wszystkie strony, Å‚apczywie zabierajÄ…c nam przestrzeÅ„. Nie byÅ‚o już czym oddychać. A im dÅ‚użej milczaÅ‚yÅ›my, tym mniej możliwe stawaÅ‚o siÄ™ wypowiedzenie jakiegokolwiek sÅ‚owa, tym odleglejsze i mniej ważne wydawaÅ‚y siÄ™ wszelkie możliwe tematy.

Takie milczenie bywało aksamitne, ciepłe jak styropian, było miłe w dotyku i suche, było jedwabne. Ale czasem bałam się, że Marta może nie czuć tego co ja i zamachnie się na tę naszą ciszę jakimś nieopatrznym „No tak…� albo „Tak to jest…�, albo nawet czystym, niewinnym westchnieniem. I ten strach zaczynał mi psuć całą przyjemność z milczenia, bo stawałam się mimowolnie jego strażnikiem, a więc i jego więźniem, i naprężałam się gdzieś w środku, jeżyłam na oczekiwany z niepokojem moment, że coś gładko cudownego, coś niewymuszenie oczywistego stanie się nieznośne i kiedyś się wreszcie skończy. I cóż sobie wtedy powiemy, Marto?

Ale Marta okazywaÅ‚a siÄ™ zawsze mÄ…drzejsza ode mnie. WstawaÅ‚a bezszelestnie i niezauważalnie odchodziÅ‚a do swojego rabarbaru, do peruk trzymanych w tekturowych pudeÅ‚kach, a nasza wspólnie wypielÄ™gnowana roÅ›lina, nasza wspólna cisza rozciÄ…gaÅ‚a siÄ™ w Å›lad za niÄ… i byÅ‚o jej jeszcze wiÄ™cej niż przedtem, jeszcze potężniej rosÅ‚a. Wtedy zostawaÅ‚am w niej sama, dwuwymiarowa, bez wÅ‚aÅ›ciwoÅ›ci, w półistnieniu, które mogÅ‚o być tylko rozwleczonym w czasie olÅ›nieniem.”
― Olga Tokarczuk, House of Day, House of Night