ŷ������

“�� Ποίηση, πο�� ἀπ�� τ�� φύση της δὲ�� ἀρκεῖτα�� ποτ�� στ�� μία ὄψ�� τῶ�� πραγμάτων, ἔφτασ�� νά ΄ναι στὶ�� ἡμέρε�� μας �� μόνη πραγματικ�� ἐπικίνδυνη γι�� τοὺ�� ἑκάστοτ�� κρατοῦντε��. Ἐφ�� �� κα�� ο�� πι�� ἔξυπνοι ἀπ�� αὐτοὺς τ�� βάζουν τώρα τελευταῖ�� ν�� φωνάζει «ἐλευθερία��, ὅπως ο�� κλέφτες γι�� ν�� τρομάξει �� νοικοκύρης -ὡσότο�� �� ἀφανισμός της συντελεσθε��.
Τριάντα αἰώνε�� κα�� πλέον �� ἄνθρωπος πασχίζει ν�� βάλει τ�� μία λέξη κοντ�� στὴ�� ἄλλ�� μ�� τέτοιον τρόπο πο�� �� σκέψη ν�� ἐξαναγκάζετα�� ν�� παίρνει καινούργιες στροφές. Ἰδοὺ πο�� γι�� πρώτη φορ�� �� λειτουργία αὐτὴ σταμάτησε.
Εἴμαστ�� πανέτοιμοι γι�� τ�� βλακεία.

"Ἀναφορ�� στὸ�� Ἀνδρέ�� Ἐμπειρίκο”
― Odysseus Elytis

“SAMEDI (SAINT), 25

PASSAGÈRE DE MON INSOMNIE d'hier
un brin, pour un instant, elle m'a souri
la mignonne déesse au ruban mauve qui depuis ma tendre enfance m'initie aux mystères


Puis elle a disparu en flottant vers la droite
pour aller vider le seau de mes scories
- mégots de l'âme et poèmes avortés -
là où rissole encore toute une jeunesse ancienne
et arrogante la mer.”
― Odysséas Elýtis

“Και πολύ τρομάξανε τα παιδιά, και οι άνθρωποι με το μολύβι στην όψη και το άχερο στα μαλλιά και τα κοντά μαύρα ποδήματα κέρωσαν. Επειδή πήγανε κι ήρθανε γύρω τα χαμόσπιτα, και σε πολλές μεριές το πισσόχαρτο έπεσε και φανήκανε μακριά, πίσω απ�� τον ήλιο, οι γυναίκες να κλαίνε γονατιστές, πάνω σ�� ένα έρμο οικόπεδο, γεμάτο τσουκνίδες και μαύρα πηχτά αίματα. Ενώ σήμαινε δώδεκα ακριβώς το μεγάλο ρολόι των αγγέλων.”
― Οδυσσέας Ελύτης, The Axion Esti

“Τότε, από τ�� άλλο μέρος φάνηκε αργά βαδίζοντας να’ρχετα�� Αυτός με το Σβησμένο Πρόσωπο, που σήκωνε το δάκτυλο κι οι ώρες ανατρίχιαζαν στο μεγάλο ρολόι των αγγέλων. Και σε όποιον λάχαινε να σταθεί μπροστά, ευθύς οι άλλοι τον αρπάζανε από τα μαλλιά και τον εσούρνανε χάμου πατώντας τον. Ώσπου έφτασε κάποτε η στιγμή να σταθεί και μπροστά στον Λευτέρη. Αλλά κείνος δε σάλεψε. Σήκωσε μόνο αργά τα μάτια του και τα πήγε μεμιάς τόσο μακριά —μακρι�� μέσα στο μέλλον του�� που ο άλλος ένιωσε το σκούντημα κι έγειρε πίσω με κίντυνο να πέσει. Και σκυλιάζοντας, έκανε ν�� ανασηκώσει το μαύρο πανί, ναν του φτύσει κατάμουτρα. Μα πάλι ο Λευτέρης δε σάλεψε.”
― Οδυσσέας Ελύτης, The Axion Esti