Å·±¦ÓéÀÖ

“Oh! Moeten wij eeuwig lijden of altijd vluchten voor wat mooi is?”
― Baudelaire

“Het weidse park bezwijmt onder het brandend oog van de zon, net als de jeugd onder de heerschappij van de Liefde.”
― Baudelaire

“Eindelijk! De tirannie van het menselijk gelaat is verdwenen en ik zal alleen nog maar door mijzelf lijden.”
― Baudelaire

“Menigte, eenzaamheid: termen die voor de actieve en vruchtbare dichter gelijk en verwisselbaar zijn.”
― Baudelaire

“(...), al die bewogen en gesloten zielen in wie de laatste zuchten van een onweer nog rommelen, en die ver terugwijken voor de brutale blik van de mensen die plezier maken en niets te doen hebben.”
― Baudelaire

“Ten slotte, in de namiddag, onder een bekoorlijke herfstlucht, zo'n lucht waaruit verlangens en herinneringen in grote getale neerdalen, ging ze ergens achteraf in een tuin zitten, om, ver van de menigte, naar een van die concerten te luisteren waar de muzikanten van de regimenten de Parijse bevolking op trakteren.”
― Baudelaire

“(...), waar de weelde zich met welbehagen in het ordelijke spiegelt (...)”
― Baudelaire

“Zijn mooie, matte ogen, van een donkere en onbestemde kleur, leken op viooltjes die de last van de dikke tranen van het onweer nog dragen (...)”
― Baudelaire

“(...) en hun gedachten nemen nu de zachte en onbestemde kleuren van de schemering aan.”
― Baudelaire

“The man who is unable to people
his solitude is equally unable to be alone in a bustling crowd.”
― Charles Baudelaire, Paris Spleen

“VAUVENARGUES says that certain avenues in the public parks
are haunted almost exclusively by disappointed ambitions, frustrated inventors, abortive glories, and broken hearts, by all
those tumultuous and secret souls still agitated by the last rumblings of the storm, who withdraw as far as possible from the
insolent eyes of the gay and the idle. These shady retreats are
the meeting places of all those whom life has maimed.”
― Charles Baudelaire, Paris Spleen