ŷ������

“С каждым пересказом самообладание Сайго становилось всё более полным, его монолог, обращенный к Бэппу, всё более длинным, а напряженность этой сцены всё более интенсивной. ... Невзирая на физиологию, традиция требовала, чтобы Сайго сел на раздробленное бедро и спокойно попросил Бэппу помочь ему умереть. Сайго был легендой, и японские СМИ решили тиражировать легенду, а не реального человека.”
― Mark J. Ravina, The Last Samurai: The Life and Battles of Saigo Takamori

“Hayat ve ö��ü�� bir arada var olur evlat. Birini ötekinden ayrı düşünemezsin. Hayatta inandığın ne varsa, onlar için ��������şırsın. Kuvvetle inandığın bir şey uğruna ��������şıyorsan, her şeyini verirsin. İhtiyaç olursa, hayatını bile. Hayatta kalmak için ��������ştan kaçmak mı, öleceğini bilerek ��������şmak mı? Kimilerine göre bu ��������şçının tenakuzudur. Hâlbuki gerçek bir ��������şçının kafasında böyle bir tenakuz yoktur. Doğumu kadar ö��ü��ünü de sıradan bilmiştir. Ölümü kabullendiği an bağlı bulunduğu her şeyden azat olmuş ve o zaman gerçekten �ⲹş����aya başlamıştır. Hiçbir ��������şçı boş yere doğmamış, boş yere ��������şmamış, boş yere de ölmemiştir.”
― Kılıç Arslantürk, Küçük Antika Dükkânı

“With each retelling, Saigo’s composure grew greater, his soliloquy to Beppu longer, and the poignancy of the moment more intense. Because Saigo had come to represent samurai valor, his death had to represent samurai tradition. Physiology notwithstanding, tradition demanded that Saigo sit on a shattered hip and serenely ask Beppu to help him die. Saigo had become a legend, and the Japanese media decided to print the legend, not the man.”
― Mark J. Ravina, The Last Samurai: The Life and Battles of Saigo Takamori