Η πρώτη γνωριμία με τον Καλβίνο στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία. Γοητεύτηκα. Είναι το πρώτο δικό του βιβλίο που διαβάζω και χωρίς να έχω ιδιαίτερη γνώση Η πρώτη γνωριμία με τον Καλβίνο στέφθηκε από μεγάλη επιτυχία. Γοητεύτηκα. Είναι το πρώτο δικό του βιβλίο που διαβάζω και χωρίς να έχω ιδιαίτερη γνώση της βιβλιογραφίας του, για να γνωρίζω αν πρόκειται για ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά του έργα, βρήκα τούτο δω ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και πρωτότυπο ανάγνωσμα που για να πείσεις τον αναγνώστη να το διαβάσει ως το τέλος σημαίνει ότι γράφεις καλά. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο και δε σας κρύβω ότι και εγώ η ίδια που το ευλογώ αυτή τη στιγμή είχα στιγμές που χάθηκα λίγο στην ανάγνωση όμως ήταν τόσο πραγματικά ενδιαφέρουσα η σύλληψη και εκτέλεση της ιδέας που παρέλειπα τις όποιες απορίες μου και ξαναχανόμουν μέσα στις σελίδες του. Ένα άκρως βιβλιοφιλικό ανάγνωσμα για όλους εμάς που ξοδεύουμε ατελείωτες ώρες μέσα στα βιβλία, ένα βιβλίο που ο ίδιος ο Καλβίνο θα βάλει τον αναγνώστη να γίνει μέρος της πλοκής και να βρει μέσα σε αυτό όλα εκείνα τα στοιχεία που αφορούν ένα βιβλιοφάγο. Μέσα από δέκα ιστορίες που ο Καλβίνο τις αφήνει χωρίς προφανές τέλος και κόβοντας τες όλες σε κομβικό σημείο ο Καλβίνο δημιουργεί ένα θα έλεγα ιδιαίτερα μοντέρνο για την εποχή που γράφτηκε μην πω και για σήμερα καθώς και ριψοκίνδυνο ανάγνωσμα που θα βρει αρκετούς υποστηρικτές. Ένα εγχείρημα που προσπαθεί να μυήσει τον αναγνώστη στην πολυεπίπεδη ανάγνωση και σίγουρα θα διεγείρει τις αισθήσεις του και θα παίξει με τις ικανότητες αφομοίωσης που έχει ατομικά ως αναγνώστης. Προτείνεται ανεπιφύλακτα μόνο μια συμβουλή χρειάζεται απαιτητικό και ιδιαίτερα προσεκτικό διάβασμα. Αν το ξεκινήσετε με τη λογική απλά να περάσω την ώρα μου διαβάζοντας κάτι το πιο πιθανό είναι ότι θα απογοητευτείτε και θα κουραστείτε και ενδεχομένως να το παρατήσετε. ...more
Aν υπάρχει προστάτης Άγιος των βιβλιόφιλων τον ευχαριστώ που με έσωσε διότι 100 φορές ειχα πει οτι θα αγόραζα αυτο το βιβλίο και άλλες τόσες δεν το καAν υπάρχει προστάτης Άγιος των βιβλιόφιλων τον ευχαριστώ που με έσωσε διότι 100 φορές ειχα πει οτι θα αγόραζα αυτο το βιβλίο και άλλες τόσες δεν το κανα ενώ ήθελα τρομερα να το διάβασω. Είναι απο κείνα τα βιβλία που μου χαν καθίσει απο το εξώφυλλο Δόξα τω Θεώ τη γλίτωσα γιατί τώρα θα εκλαιγα γοερά τα λεφτά μου. Καλέ τι μεγάλη μπουρούχα ήταν αυτή; εχει βραβευτεί κιολας; Για ποιο λόγο. Δε λεω τρομερά ενδιαφέρουσες οι περιγραφές της Αιλίν για την ώρα που έχεζε και συμπάσχω με την καταθλιψάρα της αλλά μωρη αιλιν ή μάλλον οτέσσα σοβαρά τώρα; βάζω 2 αστεράκια μόνο και μονο γιατι το ένα αστεράκι μου ανήκει για το μαζοχισμό μου να υπομένω καρτερικά την ανατροπάρα του αιώνα που θα με κάνει να κόψω τη φαρμακόγλωσσα μου. Πωπω ειλικρινα τι μπουρούχα λέμεεεεε
ΥΓ: Να συμπληρώσω κάτι στην κριτική μου γιατί χτες την έγραψα λίγο βιαστικά. Για μένα το μεγάλο αρνητικό του βιβλίου ήταν η έλλειψη πλοκής οπότε σε μένα δεν έφτασε απλά το χτίσιμο ενός χαρακτήρα που δεν είχε και κάτι ενδιαφέρον να μου πει. Εκτός του ότι ως ηρωίδα μου ήταν εξαιρετικά αντιπαθής και δε μου άφησε κάτι αλλά οκ αυτό δεν είναι πάντα αποτρεπτικό σ'ενα βιβλίο η συγγραφέας περάσε την ώρα της να στήσει ένα χαρακτήρα δίνοντας σου την εντύπωση ότι το κάνει γιατί το πάει κάπου και φτάνεις στο τέλος και λες γουατ δε φακ ξέχασαν να τυπώσουν τις υπόλοιπες σελίδες?...more
"To λυπηρό, φυσικά, με την ενήλικη ζωή είναι ότι διακρίνεις στον ορίζοντα να έρχονται πράγματα στα οποία δε θα προσαρμοστείς ποτέ. Τα αναγνωρίζεις ως "To λυπηρό, φυσικά, με την ενήλικη ζωή είναι ότι διακρίνεις στον ορίζοντα να έρχονται πράγματα στα οποία δε θα προσαρμοστείς ποτέ. Τα αναγνωρίζεις ως προβλήματα, ανησυχείς στο έπακρο γι αυτά, προβλέπεις, παίρνεις προφυλάξεις και κάνεις διάφορες διευθετήσεις, λέγοντας στον εαυτό σου ότι πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο με τον οποίο έκανες μέχρι τώρα τα πράγματα. Μόνο που δεν το κάνεις. Δε μπορείς. Κατά κάποιον τρόπο είναι ήδη πολύ αργά. Ίσως είναι κάτι ακόμα χειρότερο: ίσως αυτό που βλέπεις να έρχεται από πολύ μακριά δεν είναι πραγματικά αυτό που σε φοβίζει αλλά τα επακόλουθα του, και αυτό που φοβάσαι μήπως συμβεί έχει ήδη συμβεί. Αυτό μοιάζει στην ουσία με τη συνειδητοποίηση ότι όλοι εμείς δεν πρόκειται να ωφεληθούμε από τις σπουδαίες πρόσφατες προόδους της ιατρικής επιστήμης, ωστόσο τις επικροτούμε ελπίζοντας ότι κάποιο εμβόλιο θα είναι εγκαίρως έτοιμο και νομίζοντας ότι τα πράγματα μπορεί ακόμα να βελτιωθούν. Μόνο που και ως προς αυτό είναι πολύ αργά. Έτσι ακριβώς η ζωή μας τελειώνει πριν καν το καταλάβουμε."
Διαβάζοντας τα παραπάνω λόγια στην αρχή του βιβλίου λέω ώπα εδώ είμαστε ο τύπος έχει πολλά και ενδιαφέροντα να μας πει. Φαινόταν να έχει μελετήσει καλά την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και όλα έδειχναν ότι θα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για τη ζωή και τις δυσκολίες της και για το πώς αγωνιζόμαστε για να τις ξεπεράσουμε και να την κάνουμε λίγο πιο υποφερτή. Όλα καλά μέχρι εδώ αλλά εδώ κάπου ξεκινάνε και τα προβλήματα και άρχισαν τα ζόρια. Δύσκολο βιβλίο. Δύσκολο γιατί πρέπει σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του βιβλίου να ζήσεις με την λογική ότι στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει τίποτα το ιδιαίτερο ενώ στην πραγματικότητα ο κόσμος του ήρωα μας είχε γυρίσει ανάποδα. Εδώ αρχίζει η ένσταση μου. Πολλές φορές ένιωσα ότι πάω να συνδεθώ με τον ήρωα ενώ δε μπορώ να πω ότι συμφωνούσα πάντα με τις κινήσεις του, ή τα λεγόμενα του για την ακρίβεια έλεγα από μέσα μου ρε φίλε μας δουλεύεις, τι ζόρι τραβάς έλα να σου πω τα δικά μου να δούμε ποιος θα κερδίσει αλλά τελοσπάντων εκεί που πάλευα να τον καταλάβω μου άρχιζε μια ακατάσχετη φλυαρία που άλλοι θα την έβρισκαν πολύ γοητευτική εμένα όμως αναγνωστικά με παίδεψε πολύ γιατί ένιωθα ότι έχανα την οποία σύνδεση προσπαθούσα να αποκτήσω με τον ήρωα. Υπήρχαν πραγματικά κάποιες τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσες μεμονωμένες στιγμές που μου τραβούσαν το ενδιαφέρον που όμως χάνονταν και αποδυνάμωναν στα μάτια μου πάντα το κείμενο από την τόσο λεπτομερή περιγραφή καταστάσεων. Δηλαδή εντάξει μη γελιόμαστε η θεματική είναι σπουδαία. Όλοι μας τουλάχιστον εγώ προσωπικά έχω βιώσει το ίδιο υπαρξιακό κενό με τον ήρωα, εχω αναρωτηθεί εξίσου για αποφάσεις σημαντικές που χρειάστηκε να πάρω στη ζωή μου και ναι προσπάθησα να βρω απαντήσεις σε ερωτήματα για να μπορέσω να πάω παρακάτω. Αυτό όμως ήταν και συνεχίζει να είναι μια δική μου προσωπική μάχη στα πλαίσια της αυτοβελτίωσης μου όταν όμως προσπαθείς όλο αυτό να το βγάλεις σε ένα βιβλίο θα περίμενα ιδίως όντας τόσο καλός γραφιάς να περνάς αυτή τη μάχη, αυτή την αγωνία για να ξαναβρείς ένα νόημα ύπαρξης και στον αναγνώστη και εμένα προσωπικά δε μου το πέρασε στο βαθμό που θα ήθελα. Ένα συνολικά ενδιαφέρον βιβλίο που όμως δε με άγγιξε στο βαθμό που ήθελα και περίμενα....more
Άλλο ένα αναγνωστικό έτος έφτασε στο τέλος του. Αποστολή εξετελέσθη. Ιδιαίτερο βιβλίο που μπορεί λόγω τίτλου να φαντάζει αστείο όμως το θέμα με το οποΆλλο ένα αναγνωστικό έτος έφτασε στο τέλος του. Αποστολή εξετελέσθη. Ιδιαίτερο βιβλίο που μπορεί λόγω τίτλου να φαντάζει αστείο όμως το θέμα με το οποίο καταπιάνεται μόνο ως τέτοιο δε μπορεί να χαρακτηριστεί. Το βιβλίο αυτό αποτελεί ένα πορτραίτο ενός όχι και τόσο όμορφου κόσμου ενώ ταυτόχρονα ασκεί κριτική στην ίδια την κοινωνία και προβληματίζει αποτυπώνοντας με τρόπο γλαφυρό και παραστατικό το δράμα των μεταναστών που ξαφνικά βρίσκονται υποχρεωμένοι να αφήσουν πίσω τον κόσμο τους και τους αγαπημένους τους προκειμένου να εργαστούν και να εξασφαλίσουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
« Αυτός ο φόβος μη σε ανακαλύψει η αστυνομία κουλουριασμένο πίσω από ένα κιβώτιο, καθιστό κατάχαμα μέσα στη σκόνη ανάμεσα σε καφάσια με λαχανικά. Ο εξευτελισμός. Διότι ακόμα και οι παράνομοι μετανάστες έχουν τιμή, αξιοπρέπεια. Στερημένοι καθώς είναι από τα αγαθά τους, από το διαβατήριο τους, την ταυτότητα τους ίσως να ναι το μόνο που τους απομένει. Η τιμή. Ιδού γιατί έφυγαν μόνοι τους, χωρίς γυναίκες και παιδιά. Για να μην τους δουν ποτέ σε αυτή την κατάσταση. Για να τους θυμούνται τρανούς και δυνατούς. Για πάντα».
Την ίδια ώρα το όνειρο για μια καλύτερη ζωή παρά τις αντιξοότητες και τις κακουχίες δεν εγκαταλείπει τον ήρωα μας που με εφαλτήριο του τον έρωτα μεταμορφώνεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αλλάζει και αγωνίζεται για ένα πιο όμορφο αύριο. Μέσα από το διασκεδαστικό για μας τους αναγνώστες ταξίδι του φακίρη της ιστορίας μας και την καυστικότητα του λόγου του συγγραφέα τελικά προκύπτει ένα βιβλίο που αυτό που θέλει να μας πει ότι τελικά σημασία έχει ο άνθρωπος και αν σέβεται τον εαυτό του οφείλει να κάνει το οτιδήποτε προκειμένου να διεκδικήσει λίγη από την ευτυχία που του αντιστοιχεί. ...more
«Διότι, αντίθετα μ� ό,τι πιστεύουν διάφοροι, δεν γράφει κανείς για να διασκεδάσει τους άλλους, παρ� ό,τι η λογοτεχνία είναι από τα πιο διασκεδαστικά «Διότι, αντίθετα μ� ό,τι πιστεύουν διάφοροι, δεν γράφει κανείς για να διασκεδάσει τους άλλους, παρ� ό,τι η λογοτεχνία είναι από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που υπάρχουν, ούτε γράφει κανείς για «να διηγηθεί ιστορίες» όπως λένε, παρόλο που η λογοτεχνία είναι γεμάτη με υπέροχες ιστορίες. Όχι. Γράφει κανείς για να ρίξει τον αναγνώστη, να τον κυριεύσει, να τον γοητεύσει, να τον σκλαβώσει, για να μπει στο πνεύμα του άλλου και να μείνει εκεί, για να τον συγκλονίσει, για να τον κατακτήσει…�
«Διότι ο κίνδυνος, είπα από μέσα μου, έφερνε πάντα την ικανοποίηση της αίσθησης του φόβου. Κι ο φόβος ήταν υπέροχος, ιδίως ο φόβος μπροστά στην προοπτική να συναντήσεις το περίεργο, το παράξενο, το ανοίκειο, ίσως ακόμα και το νέο. Δεν υπάρχει καλό ταξίδι αν η μετακίνηση αυτή καθ� εαυτήν δεν εμπεριέχει την ατελείωτη ικανοποίηση και την έντονη διέγερση που προκαλούν οι μεγαλειώδεις στιγμές φόβου, εγγενείς του ίδιου του ταξιδιού».
Ένα ιδιαίτερο και ευφάνταστο θα έλεγα ανάγνωσμα. Απλότητα και τιμιότητα στη γραφή με κυριότερο σκοπό της τουλάχιστον εγώ έτσι το κατάλαβα δεδομένου ότι ήταν η πρώτη επαφή μου με το συγγραφέα να μας περάσει ότι η τέχνη σε οποιαδήποτε μορφή της είναι ικανή να μας εκπλήξει σε κάθε γωνία, να μας ξυπνήσει την επιθυμία και κυρίως τη διάθεση και τη θέληση να προχωρήσουμε μπροστά. Παρόλο που το κάνει με αρκετές δόσεις ειρωνείας κάποιες φορές την ίδια ώρα είναι ρεαλιστικός. Δεν είμαι σίγουρη ότι συμφωνώ απόλυτα με τη θέση του όμως σίγουρα είναι ενας συγγραφέας που θα ψαξω και άλλα έργα του στο μέλλον...more
� Για πρώτη φορά στη ζωή μου, δέχομαι επιτέλους να νιώσω ικανοποίηση για την τύχη που μου επιφύλαξε η μοίρα. Απολαμβάνω τούτη την καινούρια αίσθηση ν � Για πρώτη φορά στη ζωή μου, δέχομαι επιτέλους να νιώσω ικανοποίηση για την τύχη που μου επιφύλαξε η μοίρα. Απολαμβάνω τούτη την καινούρια αίσθηση να βρίσκω τα πάντα ασύγκριτα ελαφριά, χωρίς πραγματική υφή. Ξαφνικά νιώθω την επιθυμία να μην ξαναπάρω πια τίποτα στα σοβαρά, και προπαντός το γεγονός ότι αισθάνομαι ευτυχισμένος. Δε συγγενεύει, άλλωστε ετυμολογικά η λέξη ευτυχία με τη λέξη τύχη? Άρα πώς να αναγάγουμε την ευτυχία σε κάτι τόσο σημαντικό αν πράγματι, είναι καρπός του τυχαίου? Η ευτυχία, εντέλει, δεν είναι καθόλου σοβαρή υπόθεση. Είναι μάλιστα, και είμαι βέβαιος γι� αυτό, το μόνο πράγμα στον κόσμο που θα έπρεπε να παίρνουμε αψήφιστα». ...more
«Χρειάζεται όλη η κρατική εξουσία για να διαγράψει ένα πρόσωπο, αλλά μόνο το σφάλμα ενός ατόμου για να το διασώσει».
Ένα μοναδικό ταξίδι στη Ρωσία το «Χρειάζεται όλη η κρατική εξουσία για να διαγράψει ένα πρόσωπο, αλλά μόνο το σφάλμα ενός ατόμου για να το διασώσει».
Ένα μοναδικό ταξίδι στη Ρωσία του 19ου αιώνα. Ένα ταξίδι πάλης, ισορροπίας και ενηλικίωσης των ηρώων. Ένα ταξίδι επιβίωσης που θα ικανοποιήσει τους απαιτητικους αναγνώστες. Εξαιρετική γραφή, εξαιρετική επιλογή από τις εκδόσεις Ικαρος που δε σταματούν να με εκπλήσσουν με τις καταπληκτικές επιλογές τους....more
<< Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να φύγει, χώρα του πρέπει να τον πείσει να μείνει παρ΄όλα οσα λένε οι μεγαλόστομοι πολιτικοί. Μη ρωτάς τι μπορεί να << Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να φύγει, χώρα του πρέπει να τον πείσει να μείνει παρ΄όλα οσα λένε οι μεγαλόστομοι πολιτικοί. Μη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, ρώτησε τον εαυτό σου τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου Εύκολα λόγια. Μα όταν στη χώρα σου δε μπορείς να δουλέψεις, να στεγαστείς, να νοσηλευτείς, να μορφωθείς, να ψηφίσεις ελεύθερα και να εκφράσεις τη γνώμη σου, ούτε καν να κυκλοφορείς στους δρόμους τι αξίζει το γνωμικό του Τζον Κέννεντι? Όχι και πολλά. Πρώτα απ ΄όλα η χώρα σου να αναλάβει, απέναντι σου κάποιες υποχρεώσεις. Να σε θεωρεί ένα καθ΄όλα πολίτη, να μην υφίστασαι καταπίεση, διακρίσεις, ούτε αδικαιολόγητες στερήσεις. Η χώρα σου και όσοι την κυβερνούν έχουν την υποχρέωση να εξασφαλίσουν αυτά τα πράγματα, διαφορετικά δεν τους χρωστάς τίποτα. Ούτε αφοσίωση στα πάτρια χώματα ούτε τιμή στη σημαία. Στη χώρα όπου μπορείς να ζεις με ψηλά το κεφάλι, τα δίνεις όλα, θυσιάζεις γι� αυτήν τα πάντα ακόμα και την ίδια σου τη ζωή. Σε εκείνην που αναγκάζεσαι να κυκλοφορείς με σκυμμένο το κεφάλι , μην της δίνεις τίποτα. Είτε πρόκειται για τη χώρα που σε δέχτηκε είτε για αυτή που γεννήθηκες . Η μεγαλοψυχία απαιτεί μεγαλοψυχία, η αδιαφορία αδιαφορία και η περιφρόνηση περιφρόνηση. Αυτός είναι ο καταστατικός χάρτης των ελεύθερων ανθρώπων που με αφορά, δεν αναγνωρίζω κανέναν άλλον >>.
Το βιβλίο κυκλοφόρησε με τον τίτλο οι απροσανατόλιστοι από τις εκδόσεις Πατάκη....more
Γρήγορο και μικρό ανάγνωσμα για βράδυ Σαββάτου που είσαι έτοιμος για μια έξαλλη νύχτα έχοντας βάλει πυτζάμες από το απόγευμα, έχοντας ετοιμάσει πλήρη Γρήγορο και μικρό ανάγνωσμα για βράδυ Σαββάτου που είσαι έτοιμος για μια έξαλλη νύχτα έχοντας βάλει πυτζάμες από το απόγευμα, έχοντας ετοιμάσει πλήρη λίστα των ταινιών που θα δεις και για καλό και για κακό βάζεις και το κινητό στο αθόρυβο μην και τολμήσει και χτυπήσει και όχι τίποτα άλλο άντε να βρεις δικαιολογία να μην πας πουθενά αφού είχες πονοκέφαλο 9 στα 10 προηγουμενα Σαββατοκύριακα. Εντάξει αφου σας ανέλυσα το social life μου γιατί πραγματικά άλλο καημό δεν είχατε το νιώθω ας περάσουμε και στα του βιβλίου. Είναι από τις ελάχιστες φορές που πρώτα βλέπω την ταινία και μετά διαβάζω το βιβλίο και αν και σε γενικές γραμμές είμαι πάντα υπέρ του βιβλίου στη συγκεκριμένη περίπτωση νομίζω ότι είναι από τις λίγες περιπτώσεις που θα ρθω να προτιμήσω την ταινία παρόλο που ήταν αρκετά διαφοροποιημένη από αυτό που διάβασα στο βιβλίο. Συγχωρέστε με οι βιβλιόφιλοι αλλά ο Μπραντ Πιτ ηταν πανέμορφος θα σέβεστε δε μπορώ να μη δώσω προβάδισμα. Στην πραγματικότητα δε μπορώ ν σας κάνω πολλά σχόλια για το βιβλίο. Ηταν μια καλογραμμένη σύντομη ιστορία πρωτότυπα δομημένη και αρκετά ενδιαφέρουσα οπότε περισσότερο θα σταθώ εκεί που είχα σταθεί και όταν είδα την ταινία και το ίδιο ακριβώς πράγμα σκέφτηκα και χτες και έχει να κάνει με το βαθύτερο ίσως νόημα του βιβλίου που έχει να κάνει με το χρόνο. Νομίζω όλοι μας λίγο πολύ έχουμε σκεφτεί και αναρωτηθεί τι θα συνέβαινε αν γυρίζαμε το χρόνο ή αν είχαμε μια μηχανή του χρόνου όπου μπορούσαμε να μεταπηδάμε σε χρονικές περιόδους της ζωής μας ανά πάσα στιγμή. Επίσης θεωρώ ότι η ιστορία αυτή θέλει να μας μιλήσει λίγο και για την διαφορετικότητα η οποία ποτέ τελικά δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι φυσιολογικό αλλά με καχυποψία, αρνητικότητα και ακόμα ακόμα και χλευασμό. Έχοντας υπάρξει άτομο που πολλές φορές έχω λογοκριθεί για τις αποφάσεις μου να μια διαφορετική και κόντρα στο κοινό ρεύμα αναλογικά με το πέρασμα του χρόνου και το δικό μου μεγάλωμα όπου οι επιλογές μου ξεχώριζαν από αυτές ομοίων της ηλικίας μου(δες τρελό κλάμπινγκ που λέγαμε και παραπάνω) το βιβλίο αυτό μου δημιούργησε ξανά αυτή την αίσθηση και αυτό τον προβληματισμό σχετικά με το χρόνο και τη διαφορετικότητα και τελικά υποθέτω αν πρέπει να γράψω ένα συμπέρασμα που με εκφράζει είναι ότι τελικά δεν έχουν σημασία τα χρόνια στη ζωή σου που μετράνε αλλά η ζωή που δίνεις στα χρόνια σου....more
Έχω ξαναπεί σε παλιότερη κριτική μου για άλλο βιβλίο ότι θεωρώ τα 3 αστεράκια τη δυσκολότερη βαθμολογία του goodreads γιατί πρέπει κατά κάποιο τρόπο νΈχω ξαναπεί σε παλιότερη κριτική μου για άλλο βιβλίο ότι θεωρώ τα 3 αστεράκια τη δυσκολότερη βαθμολογία του goodreads γιατί πρέπει κατά κάποιο τρόπο να αποδείξεις ότι ένα βιβλίο σου άρεσε και δε σου άρεσε ταυτόχρονα. Το κουκλόσπιτο άνηκε στην μακριά λίστα εκείνων των βιβλίων που ήθελα απεγνωσμένα να διαβάσω πολύ πριν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα. Θυμάμαι κάπου είχε πέσει στην αντίληψη μου πριν καιρό και είχα κολλήσει τόσο με το εξώφυλλο του όσο και με την ιστορία που πίστευα ότι πραγματεύεται. Έχοντας πλέον διαβάσει το κουκλόσπιτο πιστεύω ότι πρόκειται μεν για ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο που αποδίδει αρκετά καλά και ατμοσφαιρικά το κλίμα της εποχής του 17ου αιώνα στην Ολλανδία το οποίο όμως είναι ελλιπέστατο δε σε σημείο νεύρωσης αναλογικά και με το μέγεθος του ως προς το περιεχόμενο του και την εξέλιξη της ιστορίας. Είναι ένα βιβλίο που χρειάζεται αρκετή υπομονή για να το διαβάσεις όχι γιατί η συγγραφέας δεν έχει συνέπεια στη γραφή της αλλά γιατί η κεντρική ιδέα πάσχει στην εκτέλεση της και δεν αρκεί η πιστή κατά τ� άλλα απόδοση της εποχής. Πράγματι η συγγραφέας μεταφέρει σχεδόν μαεστρικά την οικονομική ευμάρεια του Άμστερνταμ ενώ ταυτόχρονα θίγει διάφορα κοινωνικοοικονομικά θέματα της εποχής μέσα από διάφορες πινελιές μυστηρίου που διαμορφώνουν και τους κεντρικούς ήρωες της ιστορίας μας. Η δική μου ένσταση είναι ότι ενώ μεν η πλοκή του μπορεί να χαρακτηριστεί ιδιαίτερη δε νιώθω ότι κορυφώθηκε σε κανένα σημείο της και τελειώνοντας το βιβλίο μου έμειναν αρκετά αναπάντητα ερωτηματικά και οι όποιες ανατροπές μετά το δεύτερο μισό του βιβλίο με άφησαν με ένα αίσθημα ανικανοποίητο . Το κατά τ’άλλ� έξυπνο εύρημα του μινιατουροποιού παραμένει μάλλον μετέωρο ενώ καθ΄ όλη τη διάρκεια του βιβλίου θεωρείς ότι έχει ιδιαίτερο ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Το τέλος πραγματικά με άφησε να αναρωτιέμαι με το τι ακριβώς ήθελε να πει τελικά ο ποιητής και ποιος ήταν ακριβώς ο ρόλος του περίφημου κουκλόσπιτου. Ένιωσα λίγο σαν το σκυλί που του δίνεις το μπισκότο στην περίπτωση μας ίντριγκα, μυστήριο και μεταφυσικές δόσεις θρίλερ μέσω του μινιατουροποιού και στο τέλος σου το παίρνουν μέσα από τα χέρια. Μου έλειψε η ένταση και η κορύφωση που θα έκανε το βιβλίο πραγματικά αξιομνημόνευτο. Η συγγραφέας ξέρει σίγουρα να λέει καλές ιστορίες. Το υλικό μεν ήταν καλό και με αρκετές δυνατότητες αλλά τελικά όχι αξιομνημόνευτο....more
<< Οι σχέσεις εξελίσσονται περνούν πλημμυρίδα και άμπωτη και πρέπει να εργάζεσαι σκληρά για να τις συντηρήσεις προσαρμόζοντας τις ελπίδες και τις προ << Οι σχέσεις εξελίσσονται περνούν πλημμυρίδα και άμπωτη και πρέπει να εργάζεσαι σκληρά για να τις συντηρήσεις προσαρμόζοντας τις ελπίδες και τις προσδοκίες σου μα χωρίς να θεωρείς τον άλλο δεδομένο>>
Ένα βιβλίο που διαβάζεται απνευστί, ευχάριστο που συνάμα περνάει αρκετά μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από έναν αρκετά εμπνευσμένο τρόπο του συγγραφέα. Η ρουτίνα της καθημερινότητας και πως αυτή διαβρώνει τους χαρακτήρες και τα σχέδια ζωής μας θίγονται μέσα από τον σαραντάρη Βον ο οποίος ξαφνικά βρίσκεται να έχει χάσει τη μνήμη του και μέσα από αυτό το γεγονός που έρχεται να ταράξει την ύπαρξη του προσπαθεί να βρει ξανά τον εαυτό του. Μια δεύτερη ευκαιρία για τον ήρωα έχοντας ξεχάσει το παρελθόν του να αναζητήσει ένα πιο αισιόδοξο παρόν. Στα συν του βιβλίου η μετάφραση του. Από ότι φαίνεται το βιτριολικό χιούμορ του Κορτώ ταίριαξε απόλυτα με αυτό του συγγραφέα χαρίζοντας μας ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα που μέσα από την απλότητα του λόγου του έρχεται να μας περάσεις σπουδαία μηνύματα για τις ανθρώπινες σχέσεις. ...more
Ναι, ναι ναι το τελειωσα. Χειροκροτήστε με. Πραγματικά μετά το πιο άκυρο αναγνωστικό μου καλοκαίρι που για λόγους δουλειάς το διάβασμα πήγε πίσω το ναΝαι, ναι ναι το τελειωσα. Χειροκροτήστε με. Πραγματικά μετά το πιο άκυρο αναγνωστικό μου καλοκαίρι που για λόγους δουλειάς το διάβασμα πήγε πίσω το να ολοκληρώσω πλέον καποιο βιβλίο και πόσο μάλλον δύσκολο και ογκώδες καταγράφεται ως κοσμοϊστορικό γεγονός. Αρα ένας εξτρα πόντος στο Λουι ντε Μπερνιέρ «Για τα πουλιά που έχουν φτερά, τίποτε δεν αλλάζει. Πετάνε όπου θέλουν και δεν ξέρουν απόσύνορα και οι τσακωμοί τους δεν κρατάνε. Εμείς όμως είμαστε δεμένοι στη γη, όσο και αν σκαρφαλώνουμε ψηλότερα, όσο και αν πασχίζουμε να φτερουγίσουμε με τα χέρια μας. Δε μπορούμε να πετάξουμε και είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε πράγματα που δε μας ταιριάζουν. Δεν έχουμε φτερά και αναγκαζόμαστε να πάρουμε μέρος σε πράξεις βίας και αγριότητας που δεν τις θελήσαμε. Και ύστερα, απ� όλα αυτά, τα χρόνια περνούν, τα βουνά ισοπεδώνονται, οι κοιλάδες ψηλώνουν, τα ποτάμια στερεύουν και οι ξέρες βυθίζονται στη θάλασσα » Ένα βιβλίο σκληρό και συνάμα ειλικρινές, ένα μήνυμα απέναντι σε κάθε ειδους φανατισμό. Δεν συνίσταται για τους «Ελληνάρες» αναγνώστες. ...more
Σε μια περίοδο που η λέξη ελεύθερος χρόνος δεν περιλαμβάνεται στην ημερήσια ατζέντα μου η ιδέα να ξεκινήσω ένα τέτοιο ογκωδέστατο βιβλίο ενός Έλληνα σΣε μια περίοδο που η λέξη ελεύθερος χρόνος δεν περιλαμβάνεται στην ημερήσια ατζέντα μου η ιδέα να ξεκινήσω ένα τέτοιο ογκωδέστατο βιβλίο ενός Έλληνα συγγραφέα για τον οποίο δεν είχα και ιδιαίτερες συστάσεις ήταν μάλλον ρίσκο το οποίο τελικά αποδείχθηκε μια σοφή επιλογή. Η τελευταία συγνώμη χωρίς να με ενθουσιάσει στο βαθμό να μου μείνει σαν βιβλίο ανεξίτηλο στο μυαλό με μάγεψε και με ενθουσίασε στο κομμάτι που αφορά το συγγραφικό ήθος του συγγραφέα που ξαναζωντάνεψε μια περίοδο, την περίοδο που άρχισε να ανατέλλει ο ναζισμός, περίοδο που λίγο πολύ έχουμε ξαναδιαβάσει και σε άλλα βιβλία με ένα τρόπο ζοφερό και γλαφυρό χαρίζοντας μας κατά τη γνώμη μου ένα πραγματικά επιβλητικό μυθιστόρημα. Θεωρώ ότι ακριβώς όταν η περίοδος που πρέπει να τοποθετήσεις τους ήρωες σου ως συγγραφέας είναι μια περίοδος που λίγο πολύ έχει ξαναζωντανέψει ξανά σε άλλα βιβλία είναι πολύ πιο δύσκολο και μεγαλύτερο στοίχημα να καταφέρεις να τους κάνεις ενδιαφέροντες προσαρμόζοντας τις ιστορίες τους μέσα στις σελίδες της ιστορίας πράγμα που θεωρώ ότι ο Σπέγγος καταφέρνει να αποδώσει θαυμάσια. Με εξαιρετικό σεβασμό, σύνεση και μέτρο στις περιγραφές του στήνει ένα εξαιρετικό πλαίσιο της ιστορίας του, μιας ιστορίας που ξεκινάει από τα Γιάννενα προπολεμικά φτάνει μέχρι τα Ναζιστικά Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, στη Λατινική Αμερική μέχρι να φτάσει στη Χαράδρα του Βίκου όπου εκεί θα παιχτεί η τελευταία πράξη του δράματος και θα απονεμηθεί η δικαιοσύνη με διαφορετικό τρόπο για καθέναν από τις ήρωες μας. Εξαιρετικό το εύρημα να χρησιμοποιήσει την τοπική ντοπιολαλιά ενώ καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα των ηρώων του δημιουργώντας ενδιαφέροντες, ακέραιους, πολυεπίπεδους και αληθινούς χαρακτήρες δίνοντας έτσι όλες τις διαστάσεις της ανθρώπινης προσωπικότητας δίνοντας την δυνατότητα στον αναγνώστη να δοκιμάσει ένα σωρό πολλά και διαφορετικά συναισθήματα . Ήρωες ερωτευμένοι, ήρωες εγκλωβισμένοι στις σελίδες της ιστορίας, ήρωες γεμάτοι μυστικά, ηρωίδες όπως η Φταλία που με την αέρινη προσωπικότητα της, το μπριο και τη μοναδική ντοπιολαλιά της αποτελούσε την ευχάριστη παρένθεση αυθεντικότητας σε μια περίοδο η ιστορία απαλλοτριώνει χαρακτήρες και συνειδήσεις. Ένα σπουδαίο βιβλίο μνήμης με ένα μοναδικό φινάλε που θα σπάσει καρδιές που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αντίστοιχα βιβλία ξένων συγγραφέων. Ένα ακριβό δώρο για απαιτητικούς αναγνώστες. ...more
Με δυο λόγια λόγω έλλειψης χρόνου για αναλυτική κριτική. Η αρχική ιδέα μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα και το μυστήριο πίσω από αυτή κατάφερε να κρατήσΜε δυο λόγια λόγω έλλειψης χρόνου για αναλυτική κριτική. Η αρχική ιδέα μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρουσα και το μυστήριο πίσω από αυτή κατάφερε να κρατήσει ζοφερό το ενδιαφέρον μου ειδικά στις πρώτες σελίδες σε συνδυασμό με τα ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία που η συγγραφέας έδειχνε να χει μελετήσει εκτενώς δυστυχώς όμως στην εκτέλεση της ιδέας και της εξέλιξης της μάλλον απογοητεύτηκα και όσο προχωρούσαμε προς το τέλος θεωρώ ότι αποδυναμώθηκε αρκετά η ιστορία στο μέτρο που είχα σκεφτεί και πιστέψει ότι θα κινηθεί....more
Καταρχήν θέλω να ξεκινήσω την κριτική μου ζητώντας ένα πολύ μεγάλο συγνώμη από το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί λόγω πολύ σοβαρών προσωπικών προβλημάτων δ Καταρχήν θέλω να ξεκινήσω την κριτική μου ζητώντας ένα πολύ μεγάλο συγνώμη από το συγκεκριμένο βιβλίο γιατί λόγω πολύ σοβαρών προσωπικών προβλημάτων δεν του έδειχνα πάντα την πρέπουσα προσοχή και σημασία. Τελικά όμως υποθέτω ότι το εγχείρημα να διαβάσω σε μια δύσκολη στιγμή μου βιβλίο με τίτλο η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων κρίνεται απολύτως επιτυχημένο. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα μέχρι τώρα για αυτή τη χρονιά και σίγουρα ένα από κείνα τα βιβλία που δύσκολα ξεθωριάζουν από τη μνήμη σου.Χρησιμοποιώ μάλιστα ένα απόσπασμα από το ίδιο το βιβλίο που μπορεί κατά κάποιο τρόπο να εξηγήσει τη δύναμη του τουλάχιστον πάνω μου. Η ανάγνωση έχει κάτι το μεταφυσικό. Πριν διαβάσεις ένα βιβλίο, μαντεύεις κατευθείαν αν θα σου αρέσει η όχι. Το μυρίζεις, το διαισθάνεσαι, αναρωτιέσαι αν αξίζει να του αφιερώσεις τον χρόνο σου. Είναι η αόρατη αλχημεία των σημαδιών πάνω στο χαρτί, που εντυπώνονται στο μυαλό μας. Κάθε βιβλίο είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Με το που βλέπουμε έναν άνθρωπο, καταλαβαίνουμε αν θα γίνει φίλος μας ή όχι. Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων είναι ένα βιβλίοφορτωμένο με ιστορία που μόνο ένας συγγραφέας του βεληνεκούς του Γκενασιά θα μπορούσε να το φωτίσει τόσο διεξοδικά και μοναδικά. Ένα ιστορικό πλαίσιο που κινείται μεταξύ 1959-1964 περιόδου ιδιαίτερα ταραγμένης και κρίσιμης για τη Γαλλία λόγω της εξέγερσης της Αλγερίας. Με φόντο τον πόλεμο στην Αλγερία λοιπόν γινόμαστε μάρτυρες της ζωής των μελών μιας λέσχης, λέσχη την οποία ίδρυσαν πολιτικοί πρόσφυγες του ανατολικού μπλοκ. Σε αυτή τη λέσχη μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει ατελείωτες συζητήσεις μεταξύ των μελών, να διαπιστώσει τη μεγάλη νοσταλγία για τις πατρίδες τους και γι αυτά που άφησαν πίσω τους χωρίς την ίδια ώρα να διστάζουν να παραμείνουν πιστοί στην ιδεολογία τους. Την ίδια ώρα η λέσχη που λειτουργεί μέσα στο γαλλικό μπιστρό του balto διέπεται από τους δικούς της κανόνες σιωπής εκτός από τα ήθη και ιδανικά των μελών της Στη λέσχη η σιωπή είναι ο κανόνας. Στην πραγματικότητα, ζητούμενο δεν είναι τόσο η σιωπή, όσο η ηρεμία. Μιλούν σιγανά, με το χέρι στο στόμα, με πνιχτούς ψιθύρους και στεναγμούς. Ο Ίγκορ έλεγε ότι ήταν μια συνήθεια που είχαν αποκτήσει στην «άλλη πλευρά του κόσμου», όπου και η παραμικρή κουβέντα μπορούσε να σε στείλει στη φυλακή ή στον τάφο, όπου έπρεπε να φυλάγεσαι από τον καλύτερό σου φίλο, από τον αδερφό σου, από τον ίσκιο σου. Κανείς μας δεν μιλάει για την οικογένειά του. Τη σκεφτόμαστε κάθε μέρα και ώρα. Δεν έχουμε καμιά ελπίδα να την ξαναδούμε. Είναι ανέφικτο, μη ρεαλιστικό, επικίνδυνο. Γι� αυτό δε λέμε κουβέντα. Την κρατάμε φυλαγμένη σε μια γωνιά του μυαλού μας. Δεν περνάει λεπτό που να μην αναρωτιέμαι τι κάνουν η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ξέρω ότι κι εκείνοι με σκέφτονται και μου είναι αβάσταχτο. Κεντρικός αφηγητής μας ένας ανήλικος νεαρός ο Μισέλ ένας φανατικός λάτρης των βιβλίων που δεν αγαπάει ιδιαίτερα το σχολείο και βρίσκει πολλές φορές καταφύγιο στο balto όπου μπορεί να απολαύσει με τους φίλους του μερικές παρτίδες ποδοσφαιράκι ξεχνώντας έτσι για λίγο τις σχολικές υποχρεώσεις και κυρίως την αναταραχή μέσα στο ίδιο του το σπίτι καθώς μεγαλώνει σε ένα σπίτι που τα μέλη της οικογένειας του προέρχονται από διαφορετικούς ιδεολογικούς κόσμους και δεν είναι λίγες οι φορές που θα κληθεί να διαλέξει πλευρά. Όταν λοιπόν κάποια στιγμή θα ανακαλύψει την ύπαρξη της λέσχης τότε μαζί με αυτή θα βρει μια ας πούμε νέα οικογένεια ενώ την ίδια ώρα η αγάπη του για το διάβασμα και τη λογοτεχνία μεγαλώνει και γιγαντώνεται. Μέσα από τις ιστορίες των φίλων του θα ανδρωθεί και θα ωριμάσει ανακαλύπτοντας νέα ιδανικά από ανθρώπους των οποίων τα ιδανικά μάλλον προδόθηκαν, άντρες παρίες που τα πτυχία τους δεν αναγνωρίζονται στη Δύση. Θα επηρεαστεί από αυτούς και οι στιγμές που έζησε μαζί τους θα μείνουν για πάντα βαθιά στην ψυχή του. Συγκίνηση, δάκρυα, χιούμορ, ευαισθησία εναλλάσσονται μέσα από ένα χορταστικό κείμενο γεμάτο βιβλία, rock ‘n roll, έρωτα, μουσική. εξελίξεις στην πολιτική σκακιέρα και ένα σύνολο ανθρώπων που άθελα σου μελαγχολείς λίγο πριν να πρέπει να τους αφήσεις οριστικά από τα χέρια σου. Ένα βιβλίο για όλους τους αθεράπευτα βιβλιόφιλους. Μαζί με τα πιστεύω και τις ψευδαισθήσεις μας, είμαστε με το ένα πόδι στον τάφο κι εμείς. Θα 'λεγες ότι το συγκεντρωμένο πλήθος ισοδυναμεί με άφεση των αμαρτιών για τα λάθη που έγιναν στο όνομα ενός ιδανικού. Για τα θύματα, δεν θα αλλάξει τίποτα. Δεν θα υπάρξει καμιά συγγνώμη ή επανόρθωση, ούτε ταφή με όλες τις τιμές. Υπάρχει άραγε χειρότερο πράγμα απ'το να κάνεις το κακό ενώ το μόνο που ήθελες ήταν να κάνεις το καλό; Αποχαιρετούμε μια εποχή που έχει παρέλθει οριστικά. Είναι δύσκολο να ζεις σ'ένα κόσμο χωρίς ελπίδα ...more
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Μου άρεσε δεν το αγάπησα όμως και ούτε νομίζω ότι θα το θυμάμαι ποτέ ως ένα από τα σπουδαιότερα αναγνώσματα που έχω κάνεΑς ξεκινήσουμε από τα βασικά. Μου άρεσε δεν το αγάπησα όμως και ούτε νομίζω ότι θα το θυμάμαι ποτέ ως ένα από τα σπουδαιότερα αναγνώσματα που έχω κάνει χωρίς αυτό βέβαια να μειώνει την αξία του βιβλίου. Δε χωράει καμία αμφιβολία ότι η καρδερίνα είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο, εξαιρετικά καλογραμμένο θα έλεγε κανείς και δε χρήζει αμφισβήτησης ότι η συγγραφέας χειρίζεται εξαιρετικά το λόγο, Ευγλωττία και απίστευτες γνώσεις σε υπερβολικό ίσως βαθμό είναι στοιχεία διάχυτα καθ� όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Δε θα πρέπει επίσης να παραλείψουμε το γεγονός ότι πέρα του μεγάλου όγκου του περί τις 992 σελίδες η καρδερίνα είναι ένα βιβλίο το οποίο αποκλείεται να μη σου προκαλέσει καμία αίσθηση δεδομένου ότι είναι τέτοιο το περιεχόμενο του που αποκλείεται να σε αφήσει αδιάφορο είτε με την θετική έννοια ή με την αρνητική δεδομένου ότι πριν το ξεκινήσω διάβασα χιλιάδες κριτικές άλλες αποθεωτικές άλλα που του απέδιδαν τον όρο βαρετό, για άλλους ήταν ένα ντικενσιανό παραμύθι δεδομένης της ταυτότητας του ήρωα μας, άλλοι κατατάσσουν ήδη την ταρτ στο πάνθεον των κλασσικών συγγραφέων της νέας γενιάς ενώ άλλοι θεωρούν υπερβολική τη βράβευση της με πούλιτζερ. Η Καρδερίνα λοιπόν μας αφηγείται τη μικρή Οδύσσεια του 13χρονου Θίοντορ και το ταξίδη του προς την ενηλικίωση από τη στιγμή που χάνει ξαφνικά τη μητέρα του. Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση γινόμαστε μάρτυρες της ζωής του Θίο, μιας ζωής που έχει λίγο πολύ όλα από ναρκωτικά και λαθρεμπόριο, πρόσωπα που έρχονται και φεύγουν και παίζουν καταλυτικό ρόλο στη ζωή του. Κάθε ιστορία και κάθε μέρος της ζωής του και ένας συμβολισμός. Φιλίες, πάθη, μυστικά, ατμοσφαιρικές περιγραφές των πόλεων που αποτέλεσαν σταθμό του Θιοντορ εναλλάσσονται επιδέξια από την Ταρτ. Μάλιστα κάποιες περιγραφές ήταν τόσο ζωντανές και παραστατικές πχ το κομμάτι των ναρκωτικών που θα ορκιζόταν κανείς ότι η συγγραφέας της είχε βιώσει η ίδια και τις κατέγραψε στο έργο της. Όλα καλά μέχρι εδώ. Πράγματι όλα καλά οπότε και φτάνουμε στο μεγάλο αλλά. Το δικό μου μεγάλο αλλά. Η καλύτερη συμβουλή που πήρα σχετικά με την ανάγνωση της καρδερίνας ήταν από τη φίλη Λίνα και την ευχαριστώ γι αυτό ότι θα έπρεπε να σκέφτομαι ότι ακούω την ιστορία του Θίοντορ, σαν να μαστε στον ίδιο χώρο και μου εξομολογείται πλευρές της ζωής του παρά να νιώθω ότι το διαβάζω. Είχε απόλυτο δίκιο διότι η συγκεκριμένη τακτική μου εξασφάλισε αν μη τι άλλω μια πιο θετική αντιμετώπιση στην ιστορία και σίγουρα δεν ένιωσα την ανάγκη να κάνω τη ζαβολιά και να παραλείψω μερικές σελίδες από την ανάγνωση εν τούτοις όμως θεωρώ ότι σε αρκετά σημεία ο αφηγητής μας υπήρξε αρκετά φλύαρος σε σημείο εμμονικό κατά την ταπεινή μου άποψη. Αυτές οι αναλυτικές περιγραφές σε σημεία με κούρασαν αν και υπήρχαν και περιγραφές όμορφα δοσμένες αν και νομίζω ότι στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο πρόβλημα μου ήταν ότι ακριβώς λόγω αυτής της στεγνής καταγραφής των γεγονότων θα έλεγα ότι δεν κατάφερα να συνδεθώ ιδιαίτερα με τους πρωταγωνιστές και μάλλον δεν συμπάθησα ιδιαίτερα τον Θίο δηλαδή εντάξει αγόρι μου καταλαβαίνω τα ζόρια σου αλλά θα μπορούσες να σουν πιο σύντομος στην εξιστόρηση του δράματος. Μου έλειψε το συναίσθημα ενώ το φινάλε μάλλον με άφησε με κάποια ερωτηματικά και δεν ένιωσα ακριβώς ότι ο Θίοντορ ως άλλος Οδυσσέας βρήκε την Ιθάκη του. Θα μου πείτε δεν ξέρω και αν ήταν το ζητούμενο της συγγραφέως αυτό αλλά σίγουρα θα προτιμούσα ξεκάθαρες απαντήσεις αντί φιλοσοφικών αναζητήσεων. Η καρδερίνα είναι ένα βιβλίο που σίγουρα αξίζει να διαβαστεί αλλά δεν ξέρω αν θα δικαιολογήσει για όλους την φήμη που το συνοδεύει. Ένα πραγματικά πολύ φιλόδοξο εγχείρημα που στήθηκε με τις καλύτερες προθέσεις και από κει και πέρα είναι στο χέρι του κάθε αναγνώστη αν θα γίνει ένα με τις περιπέτειες του κατά πολλούς σύγχρονου Όλιβερ Τουιστ. ...more
Το πρώτο epic fail της χρονιάς. Το πιο άχρωμο, άοσμο, ανάλατο βιβλίο που διάβασα τουλάχιστον τον τελευταίο χρόνο και που ο ένας και μοναδικός λόγος πο Το πρώτο epic fail της χρονιάς. Το πιο άχρωμο, άοσμο, ανάλατο βιβλίο που διάβασα τουλάχιστον τον τελευταίο χρόνο και που ο ένας και μοναδικός λόγος που το τελείωσα και δεν το παράτησα κάπου στη σελίδα 50 όπου και κολάστηκα για πρώτη από τις πολλές φορές που ακολούθησαν ήταν γιατί ήθελα να δω μέχρι που θα φτάσει η βλακεία του συγγραφέα. Αγαπητοί συνάδελφοι αναγνώστες ένα είναι που πρέπει να θυμάστε πριν επιλέξετε το βιβλίο που θα διαβάσετε. Όπου ακούτε πολλά κεράσια κρατείστε μικρό καλάθι. Καταλαβαίνω την ανάγκη των εκδοτικών να προωθήσουν το προϊόν τους ως το καλύτερο που υπάρχει προκειμένου να πουλήσει αντίτυπα απλά υπάρχουν βιβλία που στα αλήθεια αναρωτιέμαι με τι σθένος πουλάνε το παραμυθάκι. Ε θα μου επιτρέψετε τότε και μένα να γίνω όσο κακιά νομίζω. Ισως από τα πιο οδυνηρά διαβάσματα που έχω κάνει με κάθε σελίδα να κυλάει απίστευτα βαρετά εν μέσω χασμουρητών και αναρώτησης του βασικού νοήματος. Μιλάς με γρίφους γέροντα. Προσπεράστε με συνοπτικές διαδικασίες και αν ντε και καλά θέλετε έναν Αστέρ στη ζωή σας προτιμήστε το Fred που θα μάθετε και καμιά πιρουέτα #worst_book_ever #hasta_nunca
ΥΓ. Να γράψω την κριτική μου και στα αγγλικά μπας και τη δει ο συγγραφέας σοκαριστεί και δεν ξαναγράψει τίποτα και μας απαλλάξει απο την παρουσία του στο λογοτεχνικό κόσμο?...more
Έτυχε και είδα την ταινία πριν από λίγες εβδομάδες και μετά συνειδητοποίησα ποιανού βιβλίου είναι μεταφορά στη μεγάλη οθόνη. Θέλω να πω δηλαδή ότι παρΈτυχε και είδα την ταινία πριν από λίγες εβδομάδες και μετά συνειδητοποίησα ποιανού βιβλίου είναι μεταφορά στη μεγάλη οθόνη. Θέλω να πω δηλαδή ότι παρότι δεν είχα το στοιχείο της έκπληξης ως αναγνώστρια γιατί γνώριζα εκ των προτέρων τι με περιμένει όπως και όταν είδα την ταινία βίωσα σχεδόν τα ίδια έντονα συναισθήματα. Ένα πραγματικά δυνατό βιβλίο που δε θα αφήσει ανεπηρέαστο μέχρι και τον πιο δύσκολο αναγνώστη και που ο μικρούλης ήρωας του Τζακ θα τρυπώσει στην καρδιά του και θα παραμείνει για πολύ καιρό. Είναι απίστευτο πως μέσα από τη δυνατή αυτή φωνή του μικρού Τζακ ένα βιβλίο με ένα τόσο σκοτεινό και δραματικό θέμα κατορθώνει να είναι τελικά ένα από τα πιο φωτεινά βιβλία που έχετε διαβάσει. Νομίζω επίσης ότι θα συγκινήσει ιδιαίτερα όλες εσάς που είστε μανούλες και που καθημερινά πασχίζετε για να προσφέρετε στα παιδιά σας χαμόγελο και ασφάλεια. Για τον 5χρονο Τζακ το «δωμάτιο» είναι όλος του ο κόσμος. Είναι το μέρος που όλα είναι ζωντανά, έχουν γένη, οντότητα, που όλα έχουν φωνή που κάθε αντικείμενο έχει τη δική του ιστορία. Δεν έχει βγει ποτέ από αυτό το δωμάτιο που στην πραγματικότητα είναι η φυλακή εκείνου και της μαμάς του. Η μαμά μέσα σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά κατάφερε να φτιάξει ένα κόσμο για το μικρούλη τζακ , ενώ και οι δύο έχουν αναπτύξει τις δικές τους άμυνες προκειμένου να επιβιώσουν. Η μαμά του έμαθε να διαβάζει να φτιάχνει γλυκά, του διηγείται παραμύθια και άλλες όμορφες ιστορίες προσπαθώντας και ή ίδια να βρει τη δύναμη να επιβιώσει του εγκλεισμού της ενώ είναι εκείνη που κρύβει τον μικρό τζακ μέσα στην ντουλάπα όταν ο απαγωγέας της ο ΣαταΝικ εισβάλλει τα βράδια στο δωμάτιο για να τη βιάσει. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου ο Τζακ και η μαμά αφού έχουν καταφέρει να αποδράσει βρίσκονται στον έξω κόσμο, σε ένα κόσμο που φαντάζει καινούριος, που τα μεγέθη είναι διαφορετικά σε έναν κόσμο που πρέπει να μάθουν ξανά από την αρχή πώς να επιβιώσουν, πώς να προστατευτούν από τους νέους κινδύνους που φαντάζουν ακόμα μεγαλύτεροι. Νομίζω ότι ο μεγαλύτερος θριαμβος αυτού του βιβλίου είναι η αφήγηση της ιστορίας μέσα από τα μάτια του Τζακ. Αυτή η φωνούλα του παιδιού-αφηγητή που περιγράφει τα γεγονότα με τόση γλαφυρότητα και τρυφερότητα, μια φωνή που με ένα μαγικό τρόπο συνεχίζει να ηχεί στα αυτιά σου ακόμα και όταν έχεις πλέον τελειώσει το βιβλίο. Η Ντόναχιου πετυχαίνει μέσα από τον τρόπο που επέλεξε να διηγηθεί την ιστορία να μετατρέψει τον αναγνώστη σε συνοδοιπόρο του μικρού αυτού αγοριού. Μαθαίνουμε και ξαναανακαλύπτουμε τον κόσμο ξανά μέσα. Ενας δύσκολος δρόμος εξαιτίας του οποίου παραβλέπεις τις όποιες αδυναμίες του βιβλίου. Ο Τζακ άλλωστε είναι 5 χρονών και ένα πεντάχρονο παιδί πάντα δεν τα ξέρει όλα καλύτερα από μας τους ενήλικες? Ένα βιβλίο ύμνος στην μητρική αγάπη, ένα βιβλίο ύμνος απέναντι σε κάθε είδους εγκλεισμό που βιώνει ο καθένας μας ξεχωριστά και η αγωνία να ξεφύγουμε από την δική μας προσωπική φυλακή δημιουργώντας τις δικές μας άμυνες, το δικό μας φανταστικό κόσμο ...more
Ο Ορχάν Παμούκ είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Παρόλο που δε μου άρεσαν όλα του τα βιβλία το ίδιο, η γραφή του και ο λόγος του έχει κάΟ Ορχάν Παμούκ είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Παρόλο που δε μου άρεσαν όλα του τα βιβλία το ίδιο, η γραφή του και ο λόγος του έχει κάτι που με συνεπαίρνει και με κάνει να ακολουθώ την πορεία και το έργο του. Θεωρώ ότι με το «κάτι παράξενο στο νου μου» βρισκόμαστε μπροστά στο πιο ώριμο και ολοκληρωμένο βιβλίο του. Ο μελαγχολικός αυτός συγγραφέας που με τα γραπτά του καταφέρνει να σου δημιουργεί ένα αίσθημα νοσταλγίας είναι από κείνους τους Τούρκους συγγραφείς που ξέρουν να εκφράσουν με τον καλύτερο τρόπο την πολυπλοκότητα μιας χώρας όπως είναι η Κωνσταντινούπολη, μιας χώρας που γιγαντώνεται και αλλάζει καθημερινά. Μέσα από τα μάτια των ηρώων του κάθε φορά την περπατά ξανά και ξανά, την βλέπει να αλλάζει , να εξελίσσεται, να δημιουργεί νέες παραδόσεις και να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στις απαιτήσεις του δυτικού κόσμου και των εθίμων της ανατολής. Μέσα από τις ιστορίες του κεντρικού μας ήρωα ενός πωλητή μποζά και γιαουρτιού και εκπροσώπου της απλής εργατικής τάξης του Μεβλούτ Καρατάς ο Παμούκ επιδιώκει ένα χρονικό στην Ιστανμπούλ των τελευταίων 40 ετών που ξαφνικά είδε τον πληθυσμό της να πολλαπλασιάζεται και τους κατοίκους της αντιμέτωπους με μια νέα πραγματικότητα. Και παρόλο που θα έλεγα ότι είναι από κείνους τους συγγραφείς που περισσότερο από τον καθένα ξέρει να αποδώσει τον ορισμό της μελαγχολίας στα γραπτά του αυτή τη φορά επιλέγει να πει την ιστορία του μέσα από έναν αισιόδοξο ήρωα ο οποίος βλέπει τις αλλαγές που σημειώνονται στον τόπο του και μέσα από αυτές αλλάζει και διαμορφώνεται και ο ίδιος. Ο πλανώδιος πωλητής λοιπόν Μεβλούτ μέσα από το τελευταίο έργο του Παμούκ περιφέρεται τα τελευταία 40 χρόνια σε κάθε γωνιά της Πόλης πουλώντας μποζά και γιαουρτιού και γίνεται μάρτυρας όλων αυτών των κοινωνικών, πολιτικών αλλαγών που θα αλλάξουν τον ρου της ιστορίας της. Για τον Μεβλούτ η πώληση του μποζά δεν είναι απλά μια επιχείρηση για να βγάλει τα προς το ζην αλλά ένας τρόπος ζωής σε όλες τις χρονικές περιόδους της ζωής του από όταν ήταν νεαρός, φαντάρος, νιόπαντρος, πατέρας, επιχειρηματίας, χήρος. Για τον Μεβλούτ το να διασχίζει την πόλη για να πουλήσει μποζά δεν είναι απλά ένα επάγγελμα. Διασχίζοντας την πόλη νιώθει ότι διασχίζει τα μονοπάτια του νου του. « τώρα ο Μεβλούτ έβλεπε καθαρά την αλήθεια που γνώριζε 40 χρόνια τώρα, αλλά δεν είχε απόλυτα συνειδητοποιήσει : τις νύχτες, όταν περπατούσε στα σοκάκια της πόλης, είχε την αίσθηση πως περπατούσε μέσα στο ίδιο του το μυαλό. Γι αυτό, όταν μιλούσε με τους τοίχους, με τα διαφημιστικά πανό, με τις σκιές με τα παράξενα και μυστηριακά αντικείμενα που δεν ξεχώριζε στο σκοτάδι, νόμιζε πως μιλούσε με τον εαυτό του. >> Θα έλεγε κανείς αν θελήσουμε να κάνουμε μια περαιτέρω ανάλυση ότι το μποζά το πάλαι ποτέ αγαπημένο ρόφημα των Οθωμανών λειτουργεί στο βιβλίο σαν ακριβώς μια μεταφορά για την εξέλιξη της πόλης, τον εκ μοντερνισμό της, της πορείας της δίπλα στο δυτικό κόσμο ενάντια στις παραδόσεις που αρχίζουν να ξεθωριάζουν για να δώσουν την θέση τους σε άλλες αλλά που η νοσταλγία κάπου εκεί στα βάθη της ψυχής τις κρατάει ακόμα ζωντανές. Ουσιαστικά κάτω από αυτό το πρίσμα ο Παμούκ παρακολουθεί και δίνει φωνή στον ήρωα του, με αυτό το αίσθημα της αγωνίας και της ανησυχίας για το αύριο που δεν είναι ίδιο με το χθες ανάμεσα σε μια πόλη που διαρκώς αλλάζει και μεταμορφώνεται. Σημαντικό ρόλο στο βιβλίο οι γυναίκες. Στο πιο φεμινιστικό του βιβλίο όπως δηλώνει ο ίδιος ο Παμούκ οι γυναικείες φωνές και παρουσίες δίνουν το δικό τους χρώμα στην αφήγηση μέσα από προσωπικούς μονολόγους (όπως αντίστοιχα και οι άντρες ήρωες). Γυναίκες υπέροχες στο μέσο της μαζικής διαμόρφωσης. Ένα πραγματικά υπέροχο, νοσταλγικό βιβλίο, μια ιστορία αγάπης και ταυτόχρονα η απεικόνιση ενός λαού που αλλάζει η κατάλληλη επιλογή για να γνωρίσετε αν δεν το έχετε κάνει ήδη αυτόν τον πραγματικά μελαγχολικό συγγραφέα που πάντα έχει κάτι παράξενο στο νου του για να μαγέψει τους αναγνώστες του. ...more
Loading...
