Άλλα ντάλα της Παρασκευής το γάλα� μια τρικυμία εν κρανίω στο μυαλό του συγγραφέα, ανάθεμα κι αν κατάφερα να παρακολουθήσω τον ειρμό του πέρα από δυο Άλλα ντάλα της Παρασκευής το γάλα� μια τρικυμία εν κρανίω στο μυαλό του συγγραφέα, ανάθεμα κι αν κατάφερα να παρακολουθήσω τον ειρμό του πέρα από δυο σελίδες� Σε γενικές γραμμές, μου αρέσει ο Γκούντερ, ο ήρωας του Philip Kerr, και η διαδρομή του και η εποχή που διαδραματίζεται� Μα αυτό το βιβλίο� αυτό το βιβλίο� ήταν ξεκάθαρα μια ξεπέτα� ένα γραμμάτιο που εξαργυρώνεις τη φήμη σου� ήταν σαν να ήταν παρμένο από το σημειωματάριο του συγγραφέα όπου αραδιάζει σκέψεις και ιδέες κι αντί να επικεντρωθεί στη μία, τις βάζει όλες μαζί� ένα τουρλού όπου καμία ισορροπία γεύσεων και αρωμάτων δεν υπήρχε� Και λίγη Κούβα του Μπατίστα και λίγο Παρίσι γερμανικής Κατοχής και λίγο Βερολίνο προπολεμικό και λίγη Βιέννη χιτλερική και λίγη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια του Β’Π� και λίγη μεταπολεμική Αμερική και λίγη Ανατολική Γερμανία και λίγο� λίγο� λίγο� όλα από λίγο και τίποτα σοβαρό� Ένα απίστευτο name dropping, χωρίς λόγο και αιτία, έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, υπόθεση μηδέν� ειλικρινά μόλις έκλεισα το βιβλίο και δεν θυμάμαι ειλικρινά τι διάβασα� Υ.Γ. Το δεύτερο αστέρι είναι μόνο και μόνο για τα ιστορικά στοιχεία......more
Ο Μπέρνι Γκούντερ δεν είναι ο αγαπημένος μου ντεντέκτιβ αλλά τον διαβάζω� εάν έχεις ερπετικό εγκέφαλο, αυτά παθαίνεις� περισσότερο μου αρέσει η αναπαρΟ Μπέρνι Γκούντερ δεν είναι ο αγαπημένος μου ντεντέκτιβ αλλά τον διαβάζω� εάν έχεις ερπετικό εγκέφαλο, αυτά παθαίνεις� περισσότερο μου αρέσει η αναπαράσταση του κλίματος της εποχής (προναζιστική � ναζιστική Γερμανία) και η κυνικότητα του πρωταγωνιστή. Συνήθως όμως οι ιστορίες του Philip Kerr με μπερδεύουν� βάζει από δω, βάζει από κει, τ’ανακατεύε�, μετά πάει να τα ξεμπερδέψει κι εγώ κάπου έχω χαθεί στη μετάφραση� Όμως η ιστορία στη Γυναίκα από το Ζάγκρεμπ ήταν πιο ξάστερη κι από αυγουστιάτικη νύχτα� με αρχή, μέση και τέλος� ο Γκούντερ σε μια πολύ καλή του στιγμή� Ουστάσι, Κροατία, εγκλήματα πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και μια ουδέτερη Ελβετία που εν τάξει ποιος είπε πως οι τραπεζίτες είναι ουδέτεροι; Και μια αιθέρια γυναικεία ύπαρξη που κάθε άνδρας θα ήθελε να είχε γνωρίσει� Χαλαρό αστυνομικό ανάγνωσμα καλοκαιριού που με ξεκούρασε� ...more
H τριλογία του Βερολίνου στην πραγματικότητα είναι τρία βιβλία που ο ελληνικός εκδοτικός αποφάσισε να τα βγάλει σε ένα με αποτέλεσμα εμάς που μας παίρH τριλογία του Βερολίνου στην πραγματικότητα είναι τρία βιβλία που ο ελληνικός εκδοτικός αποφάσισε να τα βγάλει σε ένα με αποτέλεσμα εμάς που μας παίρνει ο ύπνος όταν διαβάζουμε, να κινδυνεύουμε από σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι καθώς ο τόμος ζυγίζει δυο � τρία κιλά βαρβάτα� O Μπέρνι Γκούντερ, ο ήρωας αστυνομικός � ιδιωτικός ερευνητής κλπ κλπ, του Philip Kerr σε νέες περιπέτειες� ναζιστική Γερμανία, προπολεμική και μεταπολεμική, εγκλήματα απλά κι εγκλήματα πολέμου, το κακό που έρχεται και το κακό που έχει παρέλθει και οι πρώην Ες Ες που προσπαθούν να καθαρίσουν το γεμάτο μπόχα παρελθόν τους� Μου αρέσει ο Kerr γιατί τοποθετεί τον ήρωα του τόσο καλά μέσα στο χωροχρόνο, που ζεις κι εσύ μαζί του στο Βερολίνο εκείνης της εποχής, περπατάς στα ίδια μέρη, τζογάρεις στα γεμάτα καπνό καζίνο και μπαρ της εποχής, καταγγέλεις τον διπλανό σου ή κρύβεσαι για να μην είσαι εσύ αυτός ο διπλανός και στο τέλος είσαι έτοιμος να ρίξεις κι ένα μπουνίδι στον «Τόμη» το αμερικανάκι που πηδάει τη γυναίκα σου για ένα πακέτο τσιγάρα ή για μια πλάκα σοκολάτα σε αντίθεση με τους Ιβάν που τους πηδάνε όλους χωρίς κανένα αντάλλαγμα� Κι όσο μου αρέσει αυτή η ατμόσφαιρα, αυτό το ταξίδι, η πλοκή σε πολλά σημεία μου φάνηκε άνευρη� ώρες � ώρες βαρετή με αποτέλεσμα να με παίρνει ο ύπνος και να γεμίσω με μπόλικα καρούμπαλα το κεφάλι μου� ιδίως στο τρίτο βιβλίο της τριλογίας� η Βιέννη δεν ταίριαξε στο είναι μου� Κανονικά έπρεπε να βάλω ένα 3.5 που όμως δεν θα γίνει 4.0� Κατ’εμ� αξίζει για το ambience και όχι για την πλοκή που γίνεται περίπλοκη και φιδίσια χωρίς λόγο�. ...more
Η «Κασετίνα» είναι ένα απ’αυτ� τα βιβλία που με έπεισαν να αγοράσω τα άλλα διαβαστερά ζώα του δάσους� αυτό έτσι για την ιστορία� Είναι ένα βιβλίο που αΗ «Κασετίνα» είναι ένα απ’αυτ� τα βιβλία που με έπεισαν να αγοράσω τα άλλα διαβαστερά ζώα του δάσους� αυτό έτσι για την ιστορία� Είναι ένα βιβλίο που αναφέρεται με πολύ ιδιαίτερο τρόπο θα έλεγα, στον τραυματισμό του δεκανέα Χίτλερ, στην ταπείνωση της Γερμανίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στην άνοδο των ναζί, στη ναζιστική Γερμανία, στην αντιμετώπιση των Εβραίων μετά την άνοδο των ναζί, στο Δεύτερο Παγκόσμιο, στο ολοκαύτωμα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα απάνθρωπα πειράματα, στον Μένγκελε, στα αντίποινα των Συμμάχων, στη μάχη του Βερολίνου, στους βιασμούς των Γερμανίδων από τους Σοβιετικούς, στο βομβαρδισμό της Δρέσδης, στη δίκη της Νυρεμβέργης και σ’εκείν� το «μετά» που κάποιοι καταδικάστηκαν και άλλοι έζησαν και μεσουράνησαν σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα� Όλο αυτό το πακετάκι είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον και φαίνεται ξεκάθαρα πως η συγγραφέας έκανε μεγάλη κι επισταμένη έρευνα προτού κάτσει και γράψει. Μαζί με όλα τα ιστορικά στοιχεία, θέτει συνέχεια ηθικούς προβληματισμούς και μας κάνει να περπατάμε στην κόψη του ξυραφιού� προβληματισμοί του τύπου «ναι, τα πειράματα σε ανθρώπους του Μένγκελε ήταν καταδικαστέα αλλά εάν σώθηκαν αργότερα άνθρωποι από τη γνώση που αποκτήθηκε;» Θεωρώ ωστόσο πως εάν ένας αναγνώστης αγνοούσε ορισμένα από τα ιστορικά γεγονότα που ανέφερε η συγγραφέας, θα έχανε ένα μεγάλο μέρος από τα καλά του βιβλίου συν το γεγονός πως ίσως άρχιζε σε κάποια σημεία να πελαγοδρομεί� Αυτά ήταν τα ωραία� και τώρα πάμε στα περίεργα� Η συγγραφέας δεν ακολουθεί γραμμική ροή στην ιστορία της� κι αυτό συνήθως δεν είναι πρόβλημα για μένα, αλλά προσωπικά μου φάνηκε πως δεν ακολουθούσε καμιά ροή� ούτε γραμμική, ούτε κυκλική, ούτε ζιγκ � ζαγκ, ούτε κυβική, ούτε ρομβική, ούτε δεν ξέρω γω τι� τα κεφάλαια που εναλλάσσονταν σε χρόνους, τόπους και κυρίως πρόσωπα σε όλο το βιβλίο ήταν βασικός λόγος πονοκεφάλου, αποπροσανατολισμού και χάους� μέχρι τη μέση του βιβλίου αδυνατούσα να καταλάβω «ποιος είναι ποιος» και «ποια η σχέση τους»� εδώ που τα λέμε ούτε μέχρι το τέλος κατάλαβα τις δευτερεύουσες σχέσεις� όταν αντιλήφθηκα πως δεν θα καταλάβαινα τίποτα, δεν υπήρχε χρόνος ούτε για να κάνω γενεαλογικό δέντρο� εγώ που δεν μπερδεύτηκα στα «εκατό χρόνια μοναξιά» με τους εκατοντάδες Μπουενδία, εδώ δεν κατάφερα να βρω άκρη� αυτό είχε ως αποτέλεσμα πέρα από το χάος στο μυαλό μου, να μην μπορέσω να συνδεθώ με κανέναν ήρωα� ακόμα και με τη Χελένα που είναι η μόνη πρωτοπρόσωπη αφήγηση, διάβαζα την ιστορία της αλλά δάκρυ δεν έχυσα� Συμπέρασμα: Πολύ καλή προσπάθεια Ελληνίδος συγγραφέως, με ωραία μηνύματα, με� με� με� αρκεί να έλειπε αυτή η προσπάθεια της αποδόμησης των πάντων στη συγγραφική τεχνική� Τρεισήμισι αστεράκια, με το μισό υπέρ του συγγραφέα (χωρίς ωστόσο να είμαι σίγουρο)� Υ.Γ. Θεωρώ πολύ καλή τη σκιαγράφηση του χαρακτήρα της Ραχήλ (που προφανώς κινείται στο φάσμα του αυτισμού � μάλλον πρόκειται για άτομο με σύνδρομο Άσπεργκερ) ...more
Η Έστερ είναι Εβραία, αυτιστική, ορφανή από μάνα και ζει στο Βερολίνο τη δεκαετία του 1930. Τζακ ποτ δηλαδή. Όμως έχει έναν πατέρα που την αγαπά και μΗ Έστερ είναι Εβραία, αυτιστική, ορφανή από μάνα και ζει στο Βερολίνο τη δεκαετία του 1930. Τζακ ποτ δηλαδή. Όμως έχει έναν πατέρα που την αγαπά και μια γκουβερνάντα που επίσης την αγαπά. Και τα ‘θεματάκια� που έχει με την κοινωνικοποίηση όπως όλοι οι αυτιστικοί, τα λύνει με την παρέα των σκύλων� γιατί ναι, τα σκυλιά δεν είναι όπως εμάς τα φίδια. Ξέρουν να αγαπούν άδολα και να λιώνουν για πάρτη του ιδιοκτήτη τους. Κι η Έστερ τα αγαπάει, όσο κι αν το γεγονός να εκφράσει ή να καταλάβει τα αισθήματα της είναι big problem. Όμως είπαμε είναι Βερολίνο μιας άσχημης εποχής� οι ναζί στην εξουσία� ο πόλεμος� η Έστερ στο Μπούχενβαλντ (στρατόπεδο συγκέντρωσης)� κι η Έστερ από άνθρωπος γίνεται σκύλος� τα υπόλοιπα επί του βιβλίου� Ο Κορτώ δείχνει όλη τη φρίκη του ναζισμού και των στρατοπέδων συγκέντρωσης με ένα διαφορετικό τρόπο από τα συνηθισμένα� κι αυτό μου άρεσε� το μαρτύριο εδώ δεν είναι ομαδικό, είναι ατομικό κι εξίσου βάναυσο� κι ο τρόπος που τα αφηγείται η Έστερ (το βιβλίο είναι σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση) όχι απλώς αληθοφανής, αλλά «τσιρτσιριαστικός», κοινώς σηκώνεται η τρίχα σου� Η ζωή της Έστερ, πριν και μετά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης πάντα με ένα, με δύο, με τρία, με κάμποσα σκυλιά� Το βιβλίο όμως, ακολουθεί τη ζωή της Έστερ μέχρι το 2005 αν και τα άλματα στην αφήγηση είναι μεγάλα� και μετά η βαρύτητα πέφτει σε σχέσεις ζωής, στην εκδίκηση, στη συγχώρεση, στα σκυλιά, στο εάν τελικά ένα ζώο (ο σκύλος εν προκειμένω) λειτουργεί ως φετίχ, εάν πρέπει να πληρώσει για τα «κρίματα του αφεντικού του»� Το θέμα ομολογώ πρωτότυπον� η αφήγηση σε παρασέρνει� μέχρι το σημείο όπου η Έστερ φτάνει στην Αμερική (λίγο μετά τη μέση του βιβλίου), έχει ρυθμό και εσωτερική ένταση� από εκεί και πέρα όμως θεωρώ πως χάνεται λίγο η μπάλα� πλατειάζει σε σημεία� μπαινοβγαίνουν πρόσωπα έτσι για να μπουν� αδυνατώ να καταλάβω πως η αυτιστική Έστερ δεν είχε πρόβλημα να κάνει το σπίτι της κοινόβιο με τόση φασαρία και τόσο σαματά� επίσης δεν μπορώ να καταλάβω την εμμονή του συγγραφέα να χώσει με το ‘στανιό� ένα σύμφωνο συμβίωσης δύο γυναικών όταν πουθενά πριν και μετά δεν εμφανίζονται οι συγκεκριμένες ηρωίδες πέρα από αυτή την πρόταση: «Αν και ευτυχώς, εκτός από μένα, έχει κι άλλη μία πηγή ιστοριών απ’τ� παλιά, με αφηγήτριες πιο κοντινές της σε ηλικία, γούστα και συμπεριφορές: τη θεία Κρίστα και τη θεία Ζαμπίνε, που παλιά ήταν φίλες και συγκάτοικοι και τώρα είναι ζευγάρι, και μάλιστα πέρσι υπέγραψαν και σύμφωνο συμβίωσης, στο οποίο ασφαλώς είχε παρευρεθεί κι η Έστερ, με το αποκριάτικο κοστούμι της Σταχτοπούτας». (Πιάσ’τ’αυγ� και κούρεφτο). Κάποια πράγματα όταν τα εκβιάζουμε να μπούνε κάπου απλώς είναι αλλού γι’αλλο� (έχω και πρόσφατο το βιβλίο του Barry όπου εκεί η ομοφυλοφιλική σχέση φάνταζε ολότελα φυσιολογική κι όχι να βάλουμε κάτι έτσι με το ζόρι�) Μ’αυτ� και με τ’άλλα� δεν είναι κακό το βιβλίο, για μένα είναι ένα καραμπινάτο 3,5 αλλά έλα μου που το goodreads είναι μαλωμένο με τα μισά αλλά αυτή τη φορά το μισό μάλλον δεν πάει υπέρ του μαθητή�) ...more
ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ Σ’έν� Βερολίνο όχι πολύ μακριά από το τέλος του Β� Παγκοσμίου Πολέμου, όπου το Ράιχ έχει αρχίσει να ψυχορραγεί, εμφανίζεται ένας seriΣΚΟΤΕΙΝΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ Σ’έν� Βερολίνο όχι πολύ μακριά από το τέλος του Β� Παγκοσμίου Πολέμου, όπου το Ράιχ έχει αρχίσει να ψυχορραγεί, εμφανίζεται ένας serial killer όπου σκοτώνει γυναίκες (πόρνες κυρίως), πετσοκόβει τα γεννητικά τους όργανα και στη συνέχεια μοστράρει τα πτώματά τους μπροστά σε μνημεία πεσόντων του Α� παγκοσμίου πολέμου. Το θέμα είναι σοβαρό (άλλες αυτές οι δολοφονίες κι άλλες αυτές που γίνονται στο όνομα της πατρίδας και του εθνικοσοσιαλισμού). Την εξιχνίαση της υπόθεσης αναλαμβάνει ο Φόγκλερ, ένας αξιωματικός των SS, επειδή όμως είναι αθώος κι άμαθος ο καημένος αναγκάζεται να συνεργαστεί με τον επιθεωρητή Οπενχάιμερ, που είναι εδώ και χρόνια εκτός Αστυνομίας για ένα τόσο δα μικρούλικο ‘παράπτωμα�. Είναι Εβραίος. Το βιβλίο είναι το πρώτο βιβλίο της τριλογίας Germania, ωστόσο διαβάζεται και μόνο (διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις μήπως στον επόμενο τόμο, γίνει καμιά γυριστή στην υπόθεση). Μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος που ο συγγραφέας έστησε το background του βιβλίου (ένα Βερολίνο του τέλους του πολέμου, η καθημερινή ζωή, οι βομβαρδισμοί, η πείνα, οι αμφεταμίνες, η αγωνία κλπ, κλπ). Σ’αυτ� το κομμάτι το πεντάρι θα το έβαζα άνετα. Πάμε τώρα στο αστυνομικό σκέλος της υπόθεσης. Εδώ ολίγον τα χαλάμε. Μου φάνηκε επιπόλαιο, του στυλ, εντάξει χρειάζομαι έναν δολοφόνο, βρίσκω έναν από τα καλάθια, τον παίρνω, του κοτσάρω και μια δικαιολογία και λύθηκε το μυστήριο. Ας μην αναφέρω το δίδυμο της συμφοράς της αστυνομίας, που δεν συγκράτησα τα ονόματά τους, ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ αυτοπροσώπως. Τα είπα και στο αμόρε, ‘καλ� το Βερολίνο αλλά το αστυνομικό νούλα�, γούρλωσε τα μάτια του ‘μ� τι λες τώρα; Δεν είναι πόλαρ είναι νουάρ και σαν νουάρ ήταν υπέροχο…� Επειδή εγώ δεν είμαι της γαλλικής και από πόλαρ ξέρω μόνο το ‘πόλαρ εξπρές� και από νουάρ μόνο το φιλμ νουάρ, ας πούμε τη Ρίτα Χειγουρθ στην Τζίλντα, θα πάω κάπου στη μέση και θα βάλω ένα τριαράκι� ...more
Τον Fallada, δεν τον εγνώριζα τον κύριο αλλά τον εγνώρισα από τα social� όχι τον ίδιο βεβαίως γιατί έχει αποδημήσει εις Κύριον εδώ και 70 σχεδόν χρόνιΤον Fallada, δεν τον εγνώριζα τον κύριο αλλά τον εγνώρισα από τα social� όχι τον ίδιο βεβαίως γιατί έχει αποδημήσει εις Κύριον εδώ και 70 σχεδόν χρόνια αλλά το έργο του. Το «Μόνος στο Βερολίνο» είναι ένα βιβλίο που διαδραματίζεται κατά βάση σε μια λαϊκή πολυκατοικία του Βερολίνου στα δύο πρώτα χρόνια του Β’�.Π. όπου στεγάζει και Εβραίους και ναζί και συνταξιούχους δικαστές και μικροαπατεώνες και απλούς ανθρώπους. Στην αρχή ο Fallada παρουσιάζει τη ζωή και γενικώς το σύμπλεγμα όλων αυτών των ανθρώπων και σιγά � σιγά εστιάζει κυρίως στο ζευγάρι του Όττο και της Άννας Κβάνγκελ. Ένα ζευγάρι ιδιόμορφο, άχρωμο και άοσμο, μονόχνωτο, δίχως κανένα ενδιαφέρον, μέχρι που ο γιος τους σκοτώνεται στο μέτωπο. Κι αρχίζουν μια ιδιότυπη αντίσταση: γράφουν κάρτες με συνθήματα κατά του Χίτλερ και τις αφήνουν κρυφά σε πολυσύχναστες πολυκατοικίες. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός πως το βιβλίο έχει γραφτεί κατ’αρχή� από έναν Γερμανό και κατά δεύτερον, λίγο μετά από το τέλος του πολέμου με αποτέλεσμα, όλο αυτό το ζοφερό κλίμα του φόβου και του τρόμου στο ναζιστικό πολεμικό Βερολίνο να το έχει βιώσει και ο ίδιος ο συγγραφέας και να το αποτυπώνει μια χαρά στο χαρτί. Μαζί με όλη τη μαύρη μπίχλα του ναζισμού, ο Fallada θέλει να δείξει και τη γερμανική αντίσταση ή τουλάχιστον τον τρόπο που προσπάθησαν να αντισταθούν ορισμένοι. Παρ’όλ� αυτά, εγώ διατηρώ ορισμένες επιφυλάξεις γιατί όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας στο επίμετρο του: “Τ� ακατανόητος λαός, που δεν μπορεί ούτε καν να σωπάσει, και πρέπει αμέσως να καταγγείλει όποιον σκέφτεται διαφορετικά! ΄Ενας λαός προδοτών, εκπαιδευμένων από ένα διεφθαρμένο κράτος, όπου οι χαφιέδες παίρνουν παράσημα κα προαγωγές, ένα κράτος όπου ο γιος καταγγέλλει τον πατέρα και ο αδερφός την αδερφή!» Οπότε αντιλαμβάνεστε πως το «γερμανική αντίσταση» ακούγεται λίγο ως ανέκδοτο κατά το «αλβανός τουρίστας» (αν και πλέον είναι ένα παλιομοδίτικο κρύο ανέκδοτο). Κι ενώ το βιβλίο στη μέση περίπου, θεώρησα πως έκανε μια ‘κοιλιά�, πως παρατραβούσε λίγο με τις κάρτες, εν τέλει όσο προχωρούσε γινόταν όλο και πιο σαγηνευτικό. Το βιβλίο είναι συγκλονιστικό, με όλη τη σημασία της λέξης, άγγιξε την κρύα καρδιά μου, είναι ένα βιβλίο αντιπολεμικό, αντιφασιστικό, αντιναζιστικό� ένα βιβλίο που ίσως πρέπει να διαβάσουν όλοι τώρα που το ‘αυγ� του φιδιού� εκκολάπτεται ήσυχα κι ωραία εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Και το κερασάκι στην τούρτα: Το βιβλίο βασίζεται στη δράση ενός πραγματικού ζευγαριού� στην ουσία είναι αληθινή ιστορία, διανθισμένη με ολίγη εσάνς μυθιστορίας� Και για να μην σας πρήζω και πολύ, τελειώνω με την παράγραφο � κόλαφο για μένα: «� Δεν τους είχαν επιτρέψει να δουν τον γιο τους, γιατί εκείνες τις μέρες δεν είχε επισκεπτήριο. Όσο για την Άννα και τον άντρα της, κανένας δεν ήξερε να τους πει σε ποια φυλακή βρίσκονταν. Δεν είχαν βρει τα παιδιά τους. Έφτασαν μέχρι την Καγκελαρία αναζητώντας βοήθεια και παρηγοριά, ο Φύρερ όμως θα ήταν στο Βερολίνο. Βρισκόταν στο Κέντρο Επιχειρήσεων, και ήταν πολύ απασχολημένος με το να σκοτώνει γιους. Δεν είχε χρόνο να βοηθήσει γονείς που από στιγμή σε στιγμή θα έχαναν τα παιδιά τους». Αυτά� και εις άλλα με υγεία� Δεκαράκι δαγκωτό� ...more
Loading...
