ŷ������

صفحه های کتاب (پی دی اف اش را می خواندم) نشان می داد 215 صفحه دارد. به صفحه 185 که رسیدم تهش نوشته بود: پاریس- آوریل 2002 تا اوت 2007
فکر کردم این هم یکی از مسخره بازی هایش است... اما پایین تر که رفتم فصل بعدی درکار نبود... «اشاره» شروع می شد... عادت داشتم رمان هایی را که غرقم میکنند تند بخوانم اما دیر تمام کنم... فصل های آخر را کش بدهم و نگذارم زود تمام شود... اما این یکی ناگهان تمام شد؛ برای همین هنوز جای خالیش را مثل دندان کشیده شده میتوان حس کرد... که هربار زبانت را به لثه نرم و خونی زیرش میکشی تا مطمئن شوی واقعا افتاده؟

نمی دانم چطور یک رمان اینقدر قشنگ میشود... اینقدر ساده و خوش نوشت
نمیخواهم زیاد بنویسم تا زیادی درباره اش اغراق کنم... میدانم تازه تمامش کردم و داغم! ر

رمان «وردی که برای بره ها می خوانند» یک فوگ بود؛ با همان مولفه ها: شرح، بسط و تکرار... بدون زمان بندی خطی و روایت خطی
اما فقط سبک و ساختارش نبود که زیبایش کرده بود... یا فقط از بداهه نگاری بودنش تعجب نمی کنید
اینش زیبا و تعجب آور بود که چگونه از یک مشت «روایت» روزمره می توان یک «روایت» به این جذابی دید: با طنزهای نیمه رکیک و خنده آورش... با خاطرات تلخ و ماندگارش... با انتقادات ضمنی اش از فرهنگ عامه... با روابط عاشقانه نیمه کاره مانده اش... که همه شان درهمه رمان ها دیده می شود، اما «روایت» این یکی سالها با آدم می ماند

جدا از رمان، یادداشت های نویسنده (همان 30صفحه آخر کتاب) هم که حاشیه متن است جذابیت خاص خود را دارد... البته نه جذابیت «دیدن لباس زیر نویسنده»... بلکه جذابیت نحوه شکل گرفتن یک رمان... آنهایی که یادداشت های فئودور داستایوفسکی یا ویرجینیا وولف را درمورد رمان هایشان دیده اند می دانند این چه لذتی است: سهیم بودن در لذت شکل گیری اثر

امیدوارم کارهای دیگرش را به زودی بخوانم: «همنوایی شبانه ارکستر چوبها» و «چاه بابل»ر