ŷ������

اولین کاری بود که از گلستان می خوندم و جزو اون کتابایی بود که با خودم بگم چقدر بد که دیر خوندم و بعدش به خودم یادآوری کنم اتفاقا چقدر خوب که الان دارم می خونمش. دقت و حساسیتی که گلستان روی نثرش توی اون سال ها داشته من شبیهش رو توی نثر مندنی پور دیده بودم-البته که نخونده های من هنوز هم زیاده- و لذت می بردم و می برم از این همه نکته سنجی.
انتخاب زاویه دیدهای مناسب-درواقع توی این کتاب زاویه دیدها به هم نزدیک بودن- و درآوردن لحن های متفاوت به خصوص توی قسمت حدیث نفس ها که اصل و اوج شخصیت پردازی هاش بیشتر توی این قسمت ها شکل می گرفت.

نکته ی جذابی هم که وجود داشت پیوسته بودن چندتا داستان ها به هم بود؛این که روایت از دید کس دیگری و از بخش دیگه ای بیان می شد و همدیگه رو تکمیل می کردن.

بن مایه ی "آزادی" هم توی بیشتر داستان های این مجموعه که از خلال دیدگاه های متفاوت ارائه می شد، مشترک بود.
توی چاپی که من خوندم داستان شب دراز حذف شده بود.